ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 45

เพียงชีอวิ๋นถิงคิดว่าชีจิ่นถูกส่งไปที่บ้านพักในชนบทอย่างเร่งร้อน ก็ปวดใจอย่างที่สุด

เขาเตะเสวี่ยซงไปทีหนึ่ง “เจ้าสวะ! ตอนนั้นก็ไม่รู้จักมารายงานข้า! ”

เสวี่ยซงน้อยใจอย่างยิ่ง คลานขึ้นมาจากพื้นแล้วงึมงำว่า “โถ คุณชายของข้า บ่าวจะกล้าได้อย่างไรขอรับ? ท่านโหวเป็นผู้สั่งการด้วยตัวเอง หากบ่าวมารายงานท่าน นั่นไม่เป็นการหาเรื่องถูกตีหรือขอรับ?”

เขาถอนใจทีหนึ่ง ชะโงกเข้าไปชี้แนะว่า “คุณชาย ตัวท่านเองก็เปิดใจหน่อยเถิดขอรับ ภายภาคหน้าคุณหนูใหญ่คงไม่มีทางจากไปแน่แล้ว ส่วนคุณหนูรองก็ไม่แน่ว่าจะกลับมาได้ด้วย…”

เมื่อชีอวิ๋นถิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ราวกับจะกินคนทันที เขาโมโหขึ้นมาทันที จากนั้นก็จ้องเสวี่ยซงเขม็ง “เจ้าว่าอย่างไรนะ?! ผู้ใดบอกว่านางอาจไม่กลับมากัน?!”

เมื่อถูกเขาจ้องเช่นนี้ เสวี่ยซงก็รู้สึกกล้าๆ กลัวๆ ขึ้นมาเช่นกัน เขาอธิบายอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ ว่า “คุณชายใหญ่ เรื่องบ่าวก็ฟังพวกแม่นมพูดมาเหมือนกันขอรับ บอกว่าของที่คุณหนูรองใช้เป็นประจำล้วนถูกส่งออกไปหมดแล้ว ไม่แน่ว่า ไม่แน่ว่าอาจไม่กลับมาแล้วขอรับ… ”

ไม่กลับมา?!

ไม่!

ชีอวิ๋นถิงถีบเสวี่ยซงจนพลิกคว่ำไปในเท้าเดียว เมื่อนึกถึงนิสัยการลงมือของท่านพ่อขึ้นมา เขาก็คว้าเสื้อคลุมกันลมผืนหนึ่ง แล้วพุ่งออกไปอย่างแน่วแน่ทันที

เขารู้จักชีเจิ้นดีเกินไป

มีโอกาสสูงมากที่ชีเจิ้นจะส่งชีจิ่นไปจริงๆ เพราะตอนนั้นท่านปู่กับท่านย่าที่อยู่ในจวนก็ไม่เห็นด้วยกับการอ้างเรื่องฝาแฝด และไม่เห็นด้วยที่จะเก็บอาจิ่นไว้

เวลานี้ตนก่อเรื่องขึ้นมา ท่านพ่อจะต้องโยนความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่อาจิ่นแน่!

เมื่อเหล่าคนเฝ้าประตูเห็นชีอวิ๋นถิง ก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อเห็นเขาขี่ม้าพุ่งออกไป ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางจริงๆ

เพราะถึงแม้ท่านโหวจะสั่งให้กักบริเวณชีอวิ๋นถิง แต่มีผู้ใดไม่รู้บ้างว่า ชีอวิ๋นถิงคือบุตรชายคนโตผู้ถือกำเนิดจากภริยาเอก ที่จะเป็นเจ้าของในอนาคตของจวนแห่งนี้? แล้วผู้ใดจะกล้าเป็นปรปักษ์กับประมุขของตระกูลในอนาคตกัน?

ชีอวิ๋นถิงจึงออกจากจวนไปอย่างราบรื่น

เวลานี้ ชีจิ่นก็กำลังนั่งกำผ้าเช็ดหน้าของตนแน่นอยู่บนรถม้าเช่นกัน แววตาของนางมืดมิดและเย็นชาอย่างน่ากลัว

สาวใช้นางอื่นต่างก็หวาดกลัวจนเงียบงันราวจักจั่นในฤดูหนาว ด้วยเกรงจะส่งเสียงออกมา จนทำให้ชีจิ่นไม่พอใจ

ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นการหลอกลวงทั้งสิ้น!

ไม่ว่าปากจะพูดให้น่าฟังอย่างไร แต่ในความเป็นจริง ก็ยังคงลำเอียงเข้าข้างลูกสาวแท้ๆ ของตน มิเช่นนั้น จะไล่ตนออกมาเพียงเพราะเจ้าโง่ชีอวิ๋นถิงนั่นทำผิดได้อย่างไร?!

ท้ายทอยของนางเจ็บปวดอย่างรุนแรงเป็นระลอกๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย เมื่อได้ยินอวิ๋นเยี่ยนพูดปลอบ นางก็สูดลมหายใจเข้าลึกครั้งหนึ่ง จากนั้นหรี่ตาลง “ถูกแล้ว ข้าไม่รีบร้อน”

นางจะรีบร้อนไปไย?

แม้คนตระกูลชีคนอื่นจะพึ่งไม่ได้ แต่นางมีคนที่พึ่งพาได้นี่!

คิดจะสลัดนางทิ้งงั้นหรือ? จะง่ายดายเช่นนั้นได้อย่างไร?

ขอเพียงนางกุมชีอวิ๋นถิงไว้ในกำมือให้มั่น ก็เท่ากับกุมจุดตายของนางหวังและชีเจิ้นไว้

รถม้าหยุดลง

ชีหยวนไม่รอให้นางหวังกล่าวสิ่งใด ก็ลงจากรถม้าก่อน จากนั้นค่อยหันไปประคองนางหวัง