ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 47

การสมรสกับตระกูลเซี่ยงเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติจริงแท้ ในฐานะว่าที่แม่สามี นางหวังย่อมต้องแสดงออกอย่างใจกว้างและโอบอ้อมอารีไร้ใดเปรียบ

เห็นนางเป็นเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของฮูหยินใหญ่เซี่ยงยิ่งจริงใจขึ้นกว่าเก่า “ท่านเองก็ตามใจนางมากเกินไปแล้ว”

เอ่ยพลางฮูหยินใหญ่เซี่ยงและฮูหยินรองเซี่ยงก็นำทางพวกนางเข้าไปยังโถงบุปผารับแขกด้านใน

ฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงกำลังคุยกับใครบางคนอยู่ ฮูหยินรองเซี่ยงเดินเข้าไปกระซิบบางอย่างด้วยเสียงเบา

ฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงเหลือบสายตามองตามวาจาของฮูหยินรองเซี่ยง สายตาทิ้งมองบนตัวนางหวังและชีหยวน ก่อนจะกวักมือเรียกคนเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

จากนั้นก็เลื่อนมือไปกุมมือของชีหยวนไว้ ประเมินครู่หนึ่ง ก็ถอดกำไลปลายเปิดซึ่งทำจากทองคำฝังทับทิมที่สวมอยู่บนข้อมือออกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และเอ่ยกับชีหยวนว่า “พบหน้ากันครั้งแรก สิ่งนี้เจ้ารับไว้ใส่เล่นเถิด”

กำไลข้อมือวงนั้นมองแล้วน่าจะมีราคาแพงมาก ชีหยวนเหลือบสายตามองนางหวังปราดหนึ่ง

นางหวังเอ่ยอย่างร้อนใจ “ฮูหยินผู้เฒ่า ไม่ได้เด็ดขาดเจ้าค่ะ นี่เป็นสิ่งที่ไทเฮาพระราชทานให้ท่าน จะรับของล้ำค่าเพียงนี้จากท่านเอาไว้ได้อย่างไร!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงสวมให้ชีหยวนด้วยรอยยิ้ม เอ่ยอย่างหนักแน่นไม่ยอมให้โต้แย้ง “ผู้อาวุโสให้สิ่งของ ไม่ควรปฏิเสธ ข้ารู้สึกถูกชะตากับแม่หนูน้อยคนนี้แล้ว”

ชีหยวนเม้มริมฝีปาก

นางเกิดมาสองภพชาติ ความปรารถนาดีที่เคยได้รับเพียงใช้นิ้วมือข้างเดียวนับก็หมดแล้ว

ไม่คาดคิดเลยว่า ความปรารถนาดีที่มีเพียงน้อยนิดจะมาจากหญิงชราที่เคยพบหน้ากันเป็นครั้งแรก

นางคำนับลงกับพื้นอย่างนุ่มนวล โขกศีรษะคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงอย่างสำรวม “เป็นพระคุณยิ่งนักที่ฮูหยินผู้เฒ่าตกรางวัลแก่ข้า ฮูหยินผู้เฒ่าอายุยืนร้อยปี สุขภาพแข็งแรงเปี่ยมล้นด้วยความสุขเจ้าค่ะ”

ดรุณีน้อยหยัดกายขึ้นหลังตรงผึ่งผาย ท่วงท่าสง่างามเลิศล้ำ ท่าทางการคำนับสมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง หาที่ตำหนิไม่ได้แม้แต่จุดเดียว

ฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงอึ้งไปเล็กน้อย ที่นางตกรางวัลอันมีค่าถึงเพียงนี้ให้ ความจริงก็เป็นเพราะว่านับจากนี้หลานสาวจากเรือนของตนเองจะต้องแต่งเข้าไปอยู่กับตระกูลชีแล้ว ฉะนั้นจึงเลี่ยงไม่ได้ต้องช่วยปูทางให้หลานสาวของตนไว้อีกแรง