ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 50

เคราะห์ดี ไม่นานนักเกาเจียก็เดินเข้ามา และหยุดตรงเบื้องหน้านางหวังด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะประชิดเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่าง

นางหวังที่ตอนแรกยังคิดจะซักถามชีหยวนครั้นได้ฟังวาจาจากเกาเจียแล้ว สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที

สูญเสียการทรงตัวจนต้องจับมือเกาเจียไว้แน่น พลางถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า “ว่าอย่างไรนะ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าเกาเจียดูน่าเกลียดเสียยิ่งกว่าร้องไห้ นางกดเสียงลงกระซิบบอกว่า “ฮูหยิน บัดนี้มิใช่เวลาจะถามเรื่องนี้ ท่านรีบ…”

สีหน้าของนางหวังย่ำแย่ถึงที่สุด สภาพจิตใจยิ่งย่ำแย่ถึงขีดสุด

นางต้องรีบทำอะไร?

บัดนี้นางยังรีบทำอะไรได้อีก?!

ร่างกายโอนเอนไปมา นางหวังกัดริมฝีปากแน่นถึงจะพอสงบสติอารมณ์ได้ จากนั้นก็เดินขึ้นไปมองฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยง และเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฮูหยินผู้เฒ่า ข้ามีบางสิ่งอยากจะบอกกับท่าน…”

เห็นนางหวังผิดแปลกไปจากตอนแรก สีหน้าในยามนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ชีหยวนก้มศีรษะลง ปกปิดแววตาเยาะเย้ยไว้

ในเวลาแบบนี้ เรื่องที่จะสามารถทำให้นางหวังตื่นตระหนกตกใจได้ถึงเพียงนี้ นอกจากเรื่องของชีจิ่นและชีอวิ๋นถิงแล้ว ก็ไม่มีเรื่องอื่นแล้ว

ดูเหมือนว่า ชีอวิ๋นถิงจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังเลยจริง ๆ

นางกระตุกมุมปากขึ้นอย่างดูแคลน

ชีจิ่นมาถึงหมู่บ้านชนบทด้วยความกระวนกระวายตลอดทาง หลังจากได้เห็นสภาพห้องของตนเองในชนบทแล้ว ก็หน้ามืดไปทันที

จวนโหวพร่ำบอกเสมอว่าเพียงแค่ให้นางอยู่ที่เรือนชนบทชั่วคราวไปก่อน

ทว่า ดูจากสภาพของที่แห่งนี้แล้ว อย่าว่าแต่ชั่วคราวเลย วันเดียวนางก็ทนอยู่ไม่ไหวหรอก!

สีหน้าของนางไม่น่ามองอย่างยิ่ง อวิ๋นเยี่ยนเองก็รู้จักสังเกตสีหน้าอย่างดี ก็รีบหมุนตัวไปตำหนิพ่อบ้านของเรือนหลังนี้ทันที “พวกเจ้าตาบอดกันหมดแล้วหรืออย่างไร! พวกเจ้าน่าจะรู้ดีว่าผู้มาเยือนคือคุณหนูรอง?! แม้แต่เรือนที่คุณหนูรองต้องใช้พำนัก พวกเจ้ากล้าทำส่งเดชเช่นนี้ ยังจะมีอะไรที่พวกเจ้าไม่กล้าอีก?!”

พ่อบ้านคุกเข่ายอมจำนน ค้อมเอวผงกศีรษะพลางยิ้มประจบ “คุณหนูรอง ความจริงคำสั่งที่ได้รับมาอย่างเร่งด่วน เพราะฉะนั้นจึงตระเตรียมให้ไม่ทันกาลขอรับ ท่านโปรดอดทนไปก่อนอีกไม่กี่วัน…”

พวกเขาเองก็ลำบากเหมือนกัน!