ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 101
สรุปบท ตอนที่ 101 คิดบัญชีย้อนหลัง: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 101 คิดบัญชีย้อนหลัง – ยอดคุณหมอสกุลเฉิน โดย Internet
บท ตอนที่ 101 คิดบัญชีย้อนหลัง ของ ยอดคุณหมอสกุลเฉิน ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่101 คิดบัญชีย้อนหลัง
มู่เซียวหยานตกใจอย่างยิ่งกับเสียงตะโกนของลูกสาวตัวเอง เธอหันขวับจนรองเท้าส้นสูงที่ใส่มาพลิกจนขาบิดเกือบแพลง
เมื่อเธอได้เห็นลูกสาวของตนเองโบกไม้โบกมือเรียก ความหยิ่งผยองและแรงกดดันขุมใหญ่ที่ชักพามาด้วยก็พลันอันตรธานหายวับไปทันตา เธอรีบวิ่งถือกระเป๋าเข้าไปหาด้วยสีหน้าที่มีความสุขอย่างมาก
ผิวพรรณของผู้หญิงคนนี้ขาวนวลเป็นอย่างมาก ถ้าไม่นับรวมใบหน้าอันสุดแสนจะเย็นชาเมื่อครู่ เธอเป็นคนที่ยิ้มแล้วดูอ่อนหวานจนใจละลาย รูปลักษณ์ใบหน้าคล้อยกับเหอจื่อกว่า70% ดวงตากลมโต ขนตายาว สันจมูกโด่งได้รูป ส่วนที่แตกต่างกันจริงๆดูเหมือนจะเป็นทรงผม เหอจื่อจะไว้ผมตรง ในขณะที่มู่เซียวหยานจะดัดเป็นลอน ให้อารมรณ์คุณนายไฮโซกว่ามาก
ความประทับใจแรกที่ตราตรึงภายในใจของฉีเล่ยเลยก็คือ ใบหน้าอันงดงามและรูปร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าได้รูปอย่างสมบูรณ์แบบ กระทั่งตัวเขาเองยังไม่สามารถบอกอายุที่แท้จริงของเธอได้เลย หากคำนวณจากอายุของลูกสาว ผู้หญิงคนนี้ควรจะอยู่ในวัยสี่สิบ แต่ใบหน้าของเธอกลับดูอ่อนกว่าวัยมาก เอาเข้าจริงๆ ถ้าบอกว่าเป็นพี่สาวของเหอจื่อ เขาก็ยังเชื่อได้อย่างสนิทใจ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอดูไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นน่าจะเป็นเรื่องความสุขุมนุ่มลึก
“เธอเป็นคุณแม่ของเหอ…อ้าว?”
ฉีเล่ยประเดิมเอ่ยปากถามซูจงที่อยู่ข้างตัวก่อนทันที แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียง เขากลับพบว่าอีกฝ่ายแอบย้ายที่นั่งไปอยู่อีกมุมหนึ่งของโซฟา แถมยังยกหน้าเมนูอาหารขึ้นมาปิดหน้าปิดตาไว้ด้วยความหวาดกลัว
เหอจื่อที่เห็นดังแบบนั้นก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง อาสาตอบแทนไปว่า
“ก็หวังว่าจะไม่ใช่”
ฉีเล่ยย้นคิ้วขมวดแน่น หมายความว่ายังไง? หวังว่าจะไม่ใช่?
ระหว่างเดินเข้ามาได้ครึ่งทาง ใบหน้าของมู่เซียวหยานก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นหมองหม่นทันที เธอชี้หน้าเหอจื่อและเริ่มแหกปากตะโกนบ่นเสียงดัง
“ยายเด็กบ้า! แต่ละครั้งที่โทรมาแม่เกือบหัวใจวายตาย! แล้วนี่ยังจะมาพูดแบบนี้อีกงั้นเหรอ!? การเป็นแม่ของเธอเนี่ยคิดว่าง่ายนักรึไง? ค่าเลี้ยงดูแกคนเดียวก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วอีกอย่างนะ แม่ส่งแกมาเรียน แต่ทำไมไม่รู้จักขยันอ่านหนังสือ มาเที่ยวที่แบบนี้ได้ยังไงห๊ะ?!”
ผู้หญิงคนนี้เดือดดาลเมื่อไหร่ก็ไม่ต่างจากกระสุนปืนใหญ่ หาเรื่องได้กับทุกคน เพิ่งจะเหยียบเข้ามาในร้านก็เริ่มร่ายยาวแล้ว
เหอจื่อกลอกตาค้อนใส่ไปหนึ่งที และเถียงกลับไปว่า
“มู่เซียวหยาน! อย่าลืมสิว่า ครั้งแรกที่มาเที่ยวแบบนี้ ใครเป็นคนพาฉันมาที่ล่ะ!?”
“หนอยแน่! ยังจะมาเถียงอีก! ตอนนั้นที่พาแกมา ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน!”
มู่เซียวหยานกล่าวโต้อย่างเดือดดาล พอตรงมาถึงตัวเหอจื่อ สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นความกังวลทันที ยื่นไม้ยื่นมือเข้ามาลูบๆคลำๆร่างกายของลูกสาวอย่างลวกๆและเอ่ยขึ้นว่า
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็น! อย่ามาจับตัวฉัน!”
เหอจื่อปัดมือแม่ของเธอทิ้งทันที
“นี่! แกเป็นลูกฉันนะ ทำไมฉันถึงจะไม่มีสิทธิ์แตะเนื้อต้องตัวลูกตัวเองด้วยล่ะ?!”
ริมฝีปากของมู่เซียวหยานเบะขึ้นทันที
“ก็ดีแล้วที่แกไม่เป็นอะไร ฉันโทรบอกพ่อแกแล้ว ทำไมป่านนี้ยังไม่ส่งใครมาอีก! อะไรกันเนี่ย ใช้ไม่ได้เลยสักคน! ถ้าลูกสาวฉันเสียพรหมจรรย์ขึ้นมาจะทำยังไง?!! เห้ย! ไอ้พวกเวรนั่นยังไม่มาจริงๆเหรอ! เดี๋ยวแม่จะโทรหาอีก!”
ที่ โซฟามุมหนึ่งของห้อง ซูจงค่อยๆเลื่อนหน้าเมนูลงและเผยรอยยิ้มแห้งแก้เขิน สิ้นสภาพนายทหารมากฝีมือ
“คุณ…คุณนายผมอยู่นี่แล้วครับ”
“คุณนายอะไรของแก? เรียกฉันว่าพี่สิ! พี่สาว!”
“พะ-พี่สาว…”
“เออ แกหมดหน้าที่แล้ว จะมุดหัวหายไปไหนก็เรื่องของแก”
มู่เซียวหยานโบกมือปัดอย่างคร้านจะใส่ใจ กวาดสายตาคู่สวยมองไปรอบๆ แล้วจึงหันไปถามเหอจื่ออีกครั้งว่า
“แล้วไอ้ตัวไหนที่มันกล้าลวนลามแก? ลากคอมันออกมาเดี๋ยวนี้!!”
“ฉันบอกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ว่า อีกฝ่ายลวนลามฉัน?”
“ถึงแกไม่บอก ฉันก็รู้ ลูกสาวของฉันสวยขนาดนี้ ต้องมีไอ้พวกผู้ชายหื่นคิดเอาเปรียบแกแน่นอน ก็อย่างว่านะ ที่นี่มันสถานที่อโคจร”
มู่เซียวหยานเอ่ยขึ้นตามความเป็นจริง
“คุณผู้หญิงครับ เกรงว่าทั้งหมดจะเป็นการเข้าใจผิด แหะ แหะ…”
หวางหลิงคาดเดาถึงตัวตนของมู่เซียวหยานได้ทันทีที่ได้ยินบทสนทนาก่อนหน้า จึงรีบเข้าไปประจบประแจงพร้อมกล่าวอธิบายในทันที
มู่เซียวหยานชำเลืองหางตามองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนกระซิบถามข้างหูเหอจื่อเสียงเบา
“นี่ใคร? อาจารย์ที่แกตกหลุมรักเหรอ? ดูแก่ไปหน่อยนะ”
เหอจื่อกล่าวตอบด้วยท่าทีกล้ำกลืนฝืนทนอย่างยิ่งว่า
“ไม่ใช่ นี่แหละเจ้าของKTVแห่งนี้ ตัวต้นเหตุเลย!”
ทันใดนั้นมู่เซียวหยานก็เดือดจัดขึ้นมาทันควัน เธอชี้หน้าใส่หวางหลิงตะโกนด่าชุดใหญ่ขึ้นว่า
“ยืนดูแบบนั้นจนอาจารย์ฉีอัดพวกอันธพาลลงไปกอง พอฝ่ายอันธพาลเสียเปรียบ พวกรปภ.กลับเพิ่งจะกระโดดออกมาห้ามปราม แถมยังบอกว่า พวกเราเป็นฝ่ายสร้างปัญหาอีก ยังขู่ว่าแจ้งตำรวจไปแล้วด้วย เหอะ เหอะ เห็นพวกเรารังแกกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ถามจริงๆนะ คุณกับไอ้กลุ่มอันธพาลเป็นพวกเดียวกันใช่ไหม?”
แผ่นหลังของหวางหลิงเปียกชุ่มไปด้วยความเหงื่อเย็น แข้งขาตอนนี้กลับอ่อนยวบราวกับเส้นบะหมี่
“เอ่อ…ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้จริงๆครับ”
ทันใดนั้นเองเขาก็หันกลับไปตะโกนลั่นว่า
“หยานเสวียเหลียง! มานี่!!”
“ครับบอสหวาง”
หยานเสวียเหลียงรีบเดินตรงเข้าไปทันที เนื้อตัวสั่นเทาหนักด้วยความหวาดกลัว เพราะตั้งแต่ที่ทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของเหอจื่อ เขาก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ชีวิตของตนคงต้องจบเห่แน่แล้ว
หวางหลิงเอ่ยถามขึ้นทันที
“สิ่งที่คุณหนูคนนี้พูดไปเป็นความจริงไหม?”
เดิมทีหยานเสวียเหลียงคิดจะปฏิเสธปัดความรับผิดชอบ แต่ทั้งฉีเล่ยกับเหอจื่อต่างเต็มใจเป็นพยานให้กับเหตุการณ์นี้ แถมกล้องวงจรปิดภายในห้องนี้ก็เป็นหลักฐานมัดตัวได้ทุกอย่าง เขาไม่สามารถบ่ายเบี่ยงใดๆได้อีกต่อไป และก้มหน้ายอมรับความจริง
“ใช่ครับ ตอนนั้น…”
“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย!”
เหอจื่อกล่าวเย้ยหยันขึ้นว่า
“จะบอกว่า ตอนนั้นตัวเองไม่รู้ว่า อีกฝ่ายจะมีภูมิหลังแบบนี้จริงไหม?”
เพียะ!!
หวางหลิงยกฝ่ามือตบหน้าหยานเสวียเหลียงฉาดใหญ่ จนใบหน้าของอีกฝ่ายบวมเป่งไปครึ่งฉีก
“ไอ้บัดซบ! แขกก็คือแขกไม่มีแบ่งแยกชนชั้น! ทำไมแกถึงเลือกปฏิบัติแบบนี้!!”
“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ ผมเองที่เป็นคนสั่งให้พวกรปภ.ไม่ต้องเข้าไปห้าม…”
หยางเสวียเหลียงกัดฟันก้มหน้ายอมรับผิด
อันที่จริงคนที่สั่งไม่ให้พวกรปภ.เข้าไปยุ่งก็คือตัวหวางหลิงเอง แต่เขาในฐานะลูกน้องจำเป็นต้องออกหน้ายอมรับผิดแทนเจ้านาย มิฉะนั้นถ้าเขาทำให้เหอจื่อขุ่นเคืองไปมากกว่านี้ มันอาจส่งผลกระทบร้ายแรงถึงอาชีพหน้าที่การงาน ดังนั้นเขาจึงต้องจำใจทำเพื่อความอยู่รอดของร้านและตัวเขาเอง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน