ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 234

ตอนที่234 ฉันรักคุณ

หลี่ถงซีถึงกับใจอ่อนยวบ ในที่สุดเธอก็ยอมเดินไปหยิบชุดกาน้ำชาในตู้ แล้วเดินผ่านหน้าฉีเล่ยไปที่ระเบียงห้องนอนของตนเอง

ฉีเล่ยเห็นแล้วก็ได้แต่แอบหัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามหลี่ถงซีไปที่ระเบียงห้องเช่นกัน

ช่วงนี้ปักกิ่งได้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว อากาศจึงค่อนข้างเย็นลงมาก แม้ว่าบนท้องฟ้าจะมีดวงดาวทอประกายระยิบระยับ แต่ก็ไม่สามารถหายใจเอาอากาศเข้าไปได้เต็มปอดนัก

ระเบียงห้องของหลี่ถงซีคืนนี้ได้ปิดกระจกไว้ และเครื่องทำความร้อนในห้องก็ได้ถูกเปิดใช้งาน ฉะนั้นแม้ว่าหญิงสาวจะสวมใส่ชุดนอนเนื้อบาง เธอก็ไม่ได้รู้สึกหนาวแต่อย่างใด

ท่าทางการนั่งของหลี่ถงซียังคงสง่างามเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด แต่ใบหน้ายังคงไร้ซึ่งความปิติยินดีใดๆ จะมีก็เพียงสีหน้าที่แสดงออกถึงความหลงใหล ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นความหลงใหลในวิถีแห่งการชงชา หรือเป็นความหลงใหลที่ได้อยู่กันสองต่อสองกับฉีเล่ยกันแน่

ฉีเล่ยยื่นมือออกมารับถ้วยชาที่หลี่ถงซีส่งให้ขึ้นจิบ แล้วจึงหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับพูดขึ้นว่า “อืมม กลิ่นหอมมากเลย นานแล้วนะที่ผมไม่ได้ดื่มชาที่คุณชงให้”

หลี่ถงซีเพียงแค่จิบชาในถ้วยของตนโดยไม่ได้ตอบอะไรฉีเล่ยกลับไป

แต่ฉีเล่ยรู้ดีว่านั่นเป็นบุคลิกของเธอ เขาจึงไม่ได้ถือสาหรือว่าใส่ใจอะไรนัก จะมีผู้ชายคนไหนบ้างที่มีโอกาสได้นั่งดื่มชากับหลี่ถงซีลำพังสองต่อสองอย่างเขาล่ะ?

“ก่อนจะมาคุณทำอะไรอยู่เหรอ?” ฉีเล่ยชวนคุย

“อ่านหนังสือ”

“อ่านหนังสืองั้นเหรอ? ผมเองก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน แล้วคุณอ่านหนังสือประเภทไหนเหรอ?”

ในที่สุดฉีเลยก็ค้นพบหัวข้อที่จะพูดคุยกับหลี่ถงซีต่อ แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปแน่ นั่นเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจดารา เซลิบริตี้ ไม่สนใจแฟชั่น ไม่เคยคิดที่จะซื้อกระเป๋าหลุยส์วิกตองรุ่นล่าสุด และไม่มีงานอดิเรกพิเศษใดๆ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาหัวข้อมาพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้

แต่หลี่ถงซีกลับนิ่งเงียบไปอีกครั้ง และนั่นแสดงว่าเธอไม่ต้องการที่จะตอบคำถามของฉีเล่ย

แต่ด้วยสายตาที่แหลมคมของฉีเล่ย เขาแอบสังเกตเห็นหนังสือที่วางอยู่ข้างโต๊ะที่หลี่ถงซีเปิดค้างไว้อยู่ จึงได้รีบลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาดูทันที

“อ่อ ที่แท้ก็เป็นหนังสือเกี่ยวกับบทกลอนนี่เอง”

ฉีเล่ยตอบกลับยิ้มๆ ทุกวันนี้หาคนที่จะมานั่งอ่านบทกลอนอะไรแบบนี้ได้ยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งบทกลอนต่างประเทศแบบนี้

ฉีเล่ยพลิกหน้าที่หลี่ถงซีเปิดค้างไว้ขึ้นมาอ่าน แต่ขณะที่กำลังจะเตรียมอ่านบทกลอนด้วยความตั้งอกตั้งใจนั้น เขาก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปเสียก่อน

เพราะตัวอักษรทั้งหมดล้วนเป็นภาษาอังกฤษ!

ฉีเล่ยหัวเราะกระอักกระอ่วนพร้อมกับพูดขึ้นว่า “โอ้โห! คุณนี่เป็นคนที่มีความรู้สูงมากเลย อ่านหนังสือที่คนอื่นอ่านแล้วไม่เข้าใจ ฮ่าๆๆ”

หลี่ถงซีปรายตามองฉีเล่ยพร้อมกับพูดขึ้นว่า “หน้าหลังมีคำแปลเขียนไว้อยู่”

หญิงสาวรู้ว่าฉีเล่ยอ่านภาษาอังกฤษไม่ออกจึงได้ร้องบอก ฉีเล่ยพลิกไปหน้าหลัง และพบว่ามีบทแปลภาษาจีนเขียนไว้อยู่จริงๆ หลังจากกวาดสายตาอ่านบทแปลอย่างรวดเร็วแล้ว เขาจึงได้เริ่มท่องบทแปลออกมา

“ในปีที่ฉันจากไป เมื่อใดที่อารมณ์ของเธอเศร้าหมอง จงนั่งลงข้างกองไฟ เปิดบทกลอนของฉันออกอ่าน…”

“ค่อยๆอ่านให้เสมือนว่าเธอกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน เธอจะสัมผัสได้ถึงความรักความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่…”

“หยุดอ่านได้แล้ว!” หลี่ถงซีตอบ

“ทำไมล่ะ? ผมว่าเป็นบทกลอนแปลที่ไพเราะดีออก”

ฉีเล่ยเอ่ยถามยิ้มๆ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าก็เป็นแค่บทกลอน แต่ยิ่งได้อ่านก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไพเราะจับใจมากขึ้นเรื่อยๆ

“มีผู้คนหลากหลายที่หลงใหลในเสน่ห์ของคุณ หลงรักใบหน้าที่งดงามนั้น”

“แต่มีเพียงคนเดียวที่รักคุณอย่างบริสุทธิ์ใจแท้จริง…”

“แม้ในวันที่ความสวยของคุณร่วงโรย ด้วยอายุที่โรยราไป เขาก็ยังรักคุณอย่างสุดหัวใจ!”

“ฉันบอกให้หยุดอ่าน!”

หลี่ถงซีตวาดฉีเล่ยเสียงดังกว่าเดิม

“ไฟในเตาเผายังคงอบอุ่นและโชติช่วง ได้โปรดโน้มศรีษะของเธอลงมาเล็กน้อย…”

“ท่ามกลางขุนเขาแลหุบเขา ใบหน้าที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังดวงดาราทอประกาย คือใบหน้าของเธอ..”

หลังจากอ่านมาถึงตรงนี้ ฉีเล่ยจึงตัดสินใจพูดขึ้นว่า “ลายมือของคุณสวยมากเลยนะครับเนี่ย แต่ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณจะสามารถแต่งกลอนแปลได้ไพเราะมากขนาดนี้”

จากนั้น ฉีเล่ยก็ได้ยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ถงซี ถ้าคุณแก่เฒ่า ผมคงไม่สามารถแต่งกลอนให้คุณแบบนี้ได้แน่ แต่ผมจะคอยรักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วยให้กับคุณ แม้ว่าพอแก่เฒ่ากันไป สุขภาพของพวกเราจะเริ่มโรยราไปตามวัย แต่ผมรับปากว่าจะคอยดูแลคุณให้มีสุขภาพแข็งแรง มีใบหน้าที่สุกปลั่งอย่างคนสุขภาพดี”

อารมณ์ที่ถูกระงับและเก็บกดมาเป็นเวลานานของหลี่ถงซีระเบิดตูมขึ้นมาทันที เธอกระแทกถ้วยชาในมือลงกับโต๊ะเสียงดังปัง พร้อมกับจ้องมองฉีเล่ยด้วยสีหน้าแววตาเกรี้ยวกราด ปากก็ร้องตะโกนออกไปสุดเสียง

“ทำไม? ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ทุกครั้ง?”

ผู้ชายประเภทไหนที่ผู้หญิงเกลียดมากที่สุดอย่างนั้นหรือ?

ก็ผู้ชายที่กำลังทำให้ผู้หญิงรู้สึกสับสนจนแทบจะเป็นบ้า แต่แล้วจู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดออกมาว่า ‘ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องสำคัญต้องทำ มีอะไรไว้ค่อยคุยต่อพรุ่งนี้’

ทำไม? ทำไมต้องทำแบบนี้ทุกครั้ง?

พอฉันเริ่มรักนาย นายก็ตีจาก

แต่พอฉันเริ่มลืมได้ นายก็กลับมา

ฉีเล่ยถึงกับนิ่งอึ้งไปด้วยความตกใจ เขาสัมผัสได้ถึงความไร้เหตุผลอันผิดปกติที่หลี่ถงซีแสดงออกมา จึงได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้กระทั่งว่าตนเองได้ทำอะไรผิดไป

ก็แค่อ่านกลอน ทำไมต้องโกรธมากขนาดนี้ด้วย?

ฉีเล่ยซึ่งเป็นผู้ชายทื่อๆไม่ละเอียดอ่อน จะสามารถเข้าใจจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างไร?

แต่เมื่อเห็นหลี่ถงซีนั่งเอามือปิดหน้าน้ำตาไหลพราก พร้อมกับร้องไหสะอึกสะอื้นออกมา ฉีเล่ยจึงได้เริ่มรู้สึกตัว เขารู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นเธอต้องเป็นแบบนั้น จึงได้รีบวิ่งเข้าไปโอบกอดหญิงสาวที่กำลังร้องไห้จนตัวโยน พร้อมกับถามขึ้นว่า

“ถงซี นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ผมทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ? บอกให้ผมรู้หน่อยได้มั๊ย?”

“ฉีเล่ย ฉันจะทำยังไงดี? ฉันควรทำยังไงดี?” หลี่ถงซีร้องถามสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลออกมานองหน้า

“คุณต้องบอกผมให้เข้าใจก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หลังจากเล่าให้ผมฟังแล้ว พวกเราจะได้ค่อยๆช่วยกันคิดหาทางออกยังไงล่ะ” ฉีเล่ยเอ่ยตอบทันที

ถ้าเธอสามารถพูดออกไปได้ เธอจะต้องมานั่งเจ็บปวดใจอยู่อย่างนี้ทำไมกัน?

‘ฉันรักคุณ’ สามคำสั้นๆเพียงแค่นี้ แต่กลับต้องใช้ความกล้าหาญ และพละกำลังอย่างมหาศาลที่จะพูดมันออกมา

“ช่างเถอะ คุณไม่ต้องบอกผมก็ได้!” ฉีเล่ยปลอบใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“เดี๋ยวผมจะบอกเองว่าคุณควรต้องทำยังไง?”

จากนั้น ฉีเล่ยก็ใช้สองมือประคองใบหน้าของหลี่ถงซีไว้ พร้อมกับค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาไห้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้หญิงเย็นชาคนนี้แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาอย่างไร้การควบคุมแบบนี้

“ทำไมคุณถึงต้องทำตัวเป็นผู้หญิงแข็งแกร่งขนาดนี้? อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาสิ รู้จักทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจบ้างก็ได้ หรือปล่อยให้ผู้ชายทำหน้าที่บางอย่างให้บ้างก็ได้นี่?”

“ทำตัวแข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือยังไง?”

หลังจากพูดจบ ฉีเล่ยก็ได้ก้มลงจูบหน้าผากและขอบตาของหลี่ถงซี เพื่อช่วยซับน้ำตาที่ไหลออกมาราวไข่มุกนั้นให้

หลี่ถงซีถึงกับตัวแข็ง และหยุดร้องไห้ทันที

ฉีเล่ยจุมพิตริมฝีปากของหลี่ถงซี หญิงสาวเองก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นโอบคอฉีเล่ยไว้แน่นอนเช่นกัน ราวกับเกรงว่าเขาจะหายไปจากชีวิตของเธออีก