ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 290
ตอนที่290 มุ่งหน้าสู่เขาจิ่วเหลียน
การเดินทางไปเขาจิ่วเหลียนครั้งนี้ ฉีเล่ยไม่ได้พาใครไปด้วยเลย แม้ความจริงแล้ว การเดินทางในลักษณะผจญภัยแบบนี้ ควรจะต้องมีคนมาด้วยสักสองสามคน เพราะหากเกิดอันตรายอะไร ก็จะได้สามารถช่วยเหลือกันได้ทันท่วงที
แต่เพราะฉีเล่ยรู้ว่า การเดินทางในครั้งนี้ดูเหมือนจะมีแต่อันตราย เขาจึงเลือกที่จะเดินทางมาเพียงคนเดียวลำพัง
การเดินทางครั้งนี้ต้องใช้เวลานานถึง 30 กว่าชั่วโมงเลยทีเดียว ฉีเล่ยจึงเลือกนั่งรถไฟตู้นอนซึ่งมีที่นอนนุ่มๆ อาจเป็นเพราะจุดหมายปลายทางยังอีกไกลมาก หรืออาจเป็นเพราะเขาก็ยังไม่พบเจอใครที่ดูเป็นอันตรายกับตนเอง ฉีเล่ยจึงได้นอนหลับไหลอยู่บนที่นอนนุ่มนั้นได้อย่างสบายใจ
ภายในเคบินมีเตียงอยู่สี่เตียง แต่กลับมีเขานอนอยู่แค่คนเดียว เขาจึงรู้สึกว่ามันช่างสบายมากจริงๆ
แต่ขณะที่รถไฟจอดเทียบชานชลา ฉีเล่ยก็ถูกเสียงดังจากด้านนอกปลุกให้ตื่น เขายกมือขึ้นขยี้ตา เพื่อจะมองออกไปนอกหน้าต่างว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วจู่ๆ ประตูเคบินก็เปิดออก แล้วใครบางคนก็เดินเข้ามา
หญิงสาวคนหนึ่งที่แบกเป้ใบใหญ่ไว้ข้างหลัง
“สวัสดีเพื่อนร่วมทาง อยู่เคบินเดียวกันเหรอ?”
ฉีเล่ยงุนงงเล็กน้อย เพราะไม่ได้คาดคิดว่าจะมีคนเข้ามา ส่วนตัวหญิงสาวเองก็ดูตกใจนิดๆ คงไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ในเคบินเหมือนกัน จึงได้ร้องถามออกมาแก้เก้อ
ฉีเล่ยสังเกตเห็นว่า หญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นในตอนนี้ หน้าตาท่าทางไม่เลวเลย แม้จะไม่จัดว่าสวยเลิศเลอ แต่ก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร
“ครับ มาผมช่วยยกระเป๋าเก็บให้เอง!”
อีกฝ่ายเป็นหญิงสาว ฉีเล่ยจึงต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร! เป้นี่อาจจะดูเหมือนหนัก แต่ความจริงมันไม่ได้หนักอะไรมากมาย”
หญิงสาวหันมาบอกฉีเล่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บด้วยตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นาน รถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชะลา ฉีเล่ยจึงหยิบขนมขบเคี้ยวที่เตรียมไว้ขึ้นมากิน พร้อมกับเอ่ยชวนหญิงสาวด้วย แต่เธอก็รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
หลังจากทั้งคู่นั่งกระอักกระอ่วนกันอยู่สองสามนาที ฉีเล่ยก็หาเรื่องชวนคุยขึ้นมาได้
“ผมชื่อฉีควนนะครับ เป็นคนเจียงหลิง แล้วคุณล่ะชื่ออะไร?”
แม้ว่าเขาจะต้องการทำความคุ้นเคยกับหญิงสาว เพื่อไล่บรรยากาศกระอักกระอ่วนภายในเคบิน แต่เขาก็ยังคงต้องระมัดระวังตัวอยู่มาก
“ฉันชื่อฮวาโหล่ว เป็นคนที่นี่เลยค่ะ”
“คนที่นี่?!”
ฉีเล่ยสำรวจดูรูปลักษณ์ภายนอกของหญิงสาวอย่างละเอียด และพบว่า เป็นเพราะแสงไฟในรถไฟสลัวเกินไปหรือเปล่า ถึงได้ทำให้หญิงสาวคนนี้ดูไม่ใช่คนที่ขาวมากมายอะไรนัก และด้วยผิวพรรณที่ดูแข็งแรงมีชีวิตชีวากว่าหญิงสาวทั่วๆไป ทำให้เธอดูเหมือนคนที่มาจากภูเขา
“นี่มันที่ไหนเหรอครับ?”
ฉีเล่ยเพิ่งจะตื่นนอน จึงไม่ทันได้ฟังประกาศว่าถึงสถานทีอะไร เขาจึงรีบชะโงกหัวออกไปดูป้ายสถานี แต่กลับพบว่ารถไฟได้เคลื่อนเลยป้ายบอกสถานีมาไกลแล้ว
“หมู่บ้านฮวาจิ่งค่ะ”
ฮวาโหล่วหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปที่ภูเขาลูกใหญ่ลูกหนึ่ง ปากก็ร้องบอกว่า
“ฉันมาจากที่นั่น และทุกคนบนนั้นก็จะใช้แซ่ฮวากันทุกคน ชาวบ้านที่นั่นต่างก็รู้จักกันหมด”
“แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหนเหรอครับ?”
ฉีเล่ยก็แค่ถามไปอย่างนั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เขาเอ่ยถามออกไปแล้ว สีหน้าของหญิงสาวจะเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาดทันที
“ความจริงแล้วฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี อยากจะท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ยังไม่มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอน ฉันเพิ่งจะโตเป็นผู้ใหญ่ปีนี้เอง ก็เลยอยากจะออกมาท่องโลกภายนอก”
หลังจากฮวาโหล่วพูดจบ ฉีเล่ยก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเลย เพราะเห็นสีหน้าท่าทางของอีกฝ่าย ดูไม่ค่อยสบายใจที่จะตอบเท่าไหร่นัก อีกอย่าง ทั้งเธอและเขายังต้องเดินทางร่วมกันอีกหลายชั่วโมง ฉีเล่ยจึงไม่ต้องการสร้างบรรยากาศที่น่าอึดอัดขึ้นมา
รถไฟยังคงมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ และหลังจากสถานีฮวาจิ่งแล้ว ก็ไม่มีใครเข้ามาในเคบินที่ทั้งสองคนอยู่อีกเลย
ระหว่างนั้น สองคนก็ดูเหมือนจะเริ่มสนิทสนมคุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่ทั้งคู่มีท่าทีกระอักกระอ่วนไปบ้างแล้ว ก็เริ่มหาเรื่องพูดคุยกันได้มากขึ้น
และในที่สุด รถไฟขบวนนี้ก็แล่นเข้าใกล้จุดหมายปลายทางมากขึ้นเรื่อยๆ เหลือเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ก็จะถึงเทือกเขาจิ่วเหลียน ฉีเล่ยจึงเริ่มเตรียมเก็บข้าวของเพื่อลงจากรถไฟ
แต่เขากลับสังเกตเห็นว่า ฮวาโหล่วเองก็เริ่มเก็บของด้วยเช่นกัน
“ฮวาโหล่ว ผมว่าคุณคงมีอะไรบางอย่างปิดบังผมแล้วล่ะ นี่คุณเก็บข้าวเก็บของเร็วมากเลย อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้เรื่องเขาจิ่วเหลียน?”
หลังจากพูดจบ ฉีเล่ยก็ถึงกับหัวเราะออกมา
สีหน้าของฮวาโหล่วเปลี่ยนไปในทันที พร้อมกับเอ่ยถามกลับไปว่า
“หรือว่าพวกเราสองคนจะมีจุดหมายปลายทางเดียวกันงั้นเหรอ?”
ฉีเล่ยจึงตอบกลับไปว่า “ผมเองก็คิดไม่ถึงจริงๆ นั่งอยู่ในเคบินเดียวกันมาตั้งนาน แต่กลับไม่รู้ว่ามีจุดหมายปลายทางเดียวกัน”
เมื่อฮวาโหล่ได้ยินแบบนั้น เธอก็หยุดเก็บข้าวของไปชั่วครู่ และหันไปมองฉีเล่ยตรงๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เอาล่ะ พวกเรามาตกลงกันดีกว่า!”
ดูเหมือนฮวาโหล่วจะเป็นหญิงสาวที่มีนิสัยตรงไปตรงมาอย่างที่ฉีเล่ยไม่คาดคิด เขาจึงได้แต่พยักหน้า และตอบกลับไปว่า
“เอาล่ะ บอกความต้องการของคุณมาได้เลย?”
ความจริงแล้ว ก่อนที่ต่างฝ่ายจะต่างเปิดเผยความจริงออกมานั้น ทั้งคู่ก็นับว่าได้ใช้ชีวิตร่วมกันบนเส้นทางการเดินทางอันยาวไกลที่แสนจะน่าเบื่อนี้ แม้จะเป็นความบังเอิญก็ตามที
“ฉันรู้ว่าคุณมาที่นี่เพราะเรื่องคัมภีร์เจินจิ่วเจี่ยอี่จิง ในเมื่อเราสองคนต่างก็มาคนเดียว ไม่มีเพื่อนร่วมทีมมาด้วย ทำไมพวกเราไม่มาอยู่ทีมเดียวกันล่ะ? หลังจากที่ได้คัมภีร์เล่มนั้นมาแล้ว ทั้งคุณกับฉัน พวกเราก็มาแบ่งกันอ่าน แบ่งกันศึกษาเรียนรู้ นี่น่าจะเป็นวิธีที่ดีต่อเราสองคนไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าเราสองคนตกลงกันได้ ก็เท่ากับวิน-วินทั้งสองฝ่าย!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน