ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 45

ตอนที่ 45 สายที่รอคอย

แม้ว่าเหตุการณ์ดูเหมือนจะสงบดีแล้ว แต่ฉีเล่ยก็ยังไม่กล้าวางใจมากนัก คืนนั้น เขาจึงค้างอยู่ที่บ้านสกุลหวู่ และได้นอนอยู่ข้างเตียงหวู่เฉินเทียน เพื่อเฝ้าดูอาการ..

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่จู่ๆ ลูกชายของเขา ก็ลุกจากขึ้นมาฉีกเนื้อเถือหนังตัวเองอย่างบ้าคลั่ง หวู่เฉิงเฟิงก็ถึงกับเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลัง และรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาทันที นั่นเพราะการทำร้ายตัวเองของหวู่เฉินเทียนก่อนหน้านี้ ใครก็ยากที่จะหยุดยั้งเขาไว้ได้ ชายชราได้แต่ยืนจ้องมองลูกชายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเวลานี้ ด้วยสีหน้าแววตาเคร่งเครียด..

“อาวุโสไม่จำเป็นต้องกังวลมากจนเกินไป!”

ฉีเล่ยได้แต่ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายให้ชายชราฟังว่า..

“การจะเสกของชั่วร้ายเข้าร่างมนุษย์ได้นั้น จำเป็นต้องอาศัย ‘วิญญาณสื่อนำ’ และปกติก็จะใช้สัตว์เล็กอย่างจิ้งจอก พังพอน หรืออื่นๆที่คล้ายกัน ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งมีชีวิตจำพวกนี้ยังมีระดับการบ่มเพาะที่ต่ำ แต่หากเป็นจำพวกที่บ่มเพาะจนเป็นเทพได้ พวกมันย่อมไม่ยินยอมให้ใครใช้เป็นวิญญาณสื่อนำแน่..”

“ส่วนใหญ่ที่ได้มานั้น มักจะเป็นการพบเข้าด้วยความบังเอิญ ไม่ใช่จากการเสาะแสวงหา แต่เมื่อของชั่วร้ายในร่างถูกไล่ออกแล้ว วิญญาณสื่อนำก็จะไม่สามารถทำอะไรได้อีก การที่จะเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกันซ้ำขึ้นมาอีก จึงไม่ใช่เรื่องง่าย..”

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของฉีเล่ย แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ทำให้หวู่เฉิงเฟิงคลายความวิตกกังวลลงได้มาก และเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

จนกระทั่งผ่านไปกว่าครึ่งคืน ฉีเล่ยจึงได้แนะนำให้หวู่เฉิงเฟิงกลับไปพักผ่อน แม้ชายชราจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยมากจริงๆ แต่ก็ไม่กล้าวางใจที่จะออกไปจากห้องนอนของลูกชาย

จนกระทั่งรุ่งสาง ฉีเล่ยที่เหน็ดเหนื่อยจนไม่อาจต้านทานต่อไปไหว และได้เอนกายพิงผนังงีบหลับไปก็ตื่นขึ้น เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงอาทิตย์จากด้านนอกก็เริ่มส่องสว่างเข้ามา

คนรับใช้ภายในบ้านต่างก็เริ่มทำหน้าที่ของตนเองตามปกติ และได้จัดเตรียมอาหารเช้าใส่รถเข็นขึ้นมาที่ห้องนอนของหวู่เฉินเทียน

หลังจากเข็นเข้ามาแล้ว คนรับใช้รายนั้นก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เตียง ซึ่งมีร่างของหวู่เฉินเทียนนอนอยู่ นั่นเพราะภาพเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวเมื่อคืนนี้ ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขาอย่างชัดเจน

เมื่อจัดวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว คนรับใช้หนุ่มก็รีบหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว..

ฉีเล่ยตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก และหลังจากที่หวู่เฉิงเฟิงตื่นขึ้น ทั้งคู่จึงได้นั่งรับประทานอาหารเช้าพร้อมกัน

สือเหล่ยปรุงครีมด้วยตัวเอง และหลังจากดึงเดิมพันชั่วร้ายของวู เซินเทียน วู เฉิงเฟิงทำตามคำแนะนำที่เขียนโดยสือเหล่ย และไปที่ร้านขายยาที่เปิดสำหรับธุรกิจตลอด 24 ชั่วโมงต่อคืน และจับส่วนผสมสองสามอย่าง สือเหล่ยปรุงสมุนไพรจนนิ่มและบดเป็นครีมให้หวู่เจิ้นเทียนทา หลังจากทาไปหนึ่งคืน แผลก็กลายเป็นสะเก็ดแล้ว

เมื่อคืน หลังจากที่หวู่เฉินเทียนหลับไหลไปแล้ว ฉีเล่ยก็ได้เขียนใบสั่งยาให้กับหวู่เฉิงเฟิง ชายชราได้สั่งให้คนของตัวเอง นำใบสั่งยาไปซื้อตามร้านขายสมุนไพรที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงมาให้

เมื่อได้มาแล้ว ฉีเล่ยก็ได้ทำการนำตัวยาเหล่านั้นมาผสมรวมกัน และเคี่ยวจนกลายเป็นครีมขาวข้น สำหรับใช้ทาบาดแผลตามร่างกายของหวู่เฉินเทียน และหลังจากทาครีมที่ฉีเล่ยเคี่ยวขึ้นเองนั้น เวลานี้ บาดแผลตามร่างกายของชายวัยกลางคน ก็เริ่มแห้งและตกสะเก็ด..

“หลังจากนี้ ก็หมั่นทาครีมบนบาดแผลตามร่างกายต่ออีกสองสามวัน แล้วบาดแผลก็จะค่อยๆหายเป็นปกติ อาวุโสให้คนรับใช้ช่วยทาให้ก็ได้”

ระหว่างที่พูดนั้น ฉีเล่ยก็ค่อยๆแกะผ้าพันแผลจากร่างของหวู่เฉินเทียน หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว เขาก็หันไปบอกกับชายชราว่า

“ผมคงต้องกลับแล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ให้รีบโทรหาผมทันที แล้วผมจะรีบมา!”

หวู่เฉิงเฟิงได้แต่พยักหน้า พร้อมกับร้องบอกฉีเล่ยไปว่า “ผมจะให้คนขับรถไปส่งผู้มีพระคุณที่บ้าน!”

แต่ในระหว่างที่ฉีเล่ยกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธนั้น ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้อ้าปากพูดอะไรออกมา จู่ๆ ก็มีฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาคว้าแขนของเขาไว้แน่น!

ฉีเล่ยถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เขาได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า หรือของชั่วร้ายในร่างของหวู่เฉินเทียน จะยังถูกขับออกไม่หมด และกำลังจะเล่นงานเขาอีกครั้ง

แต่เมื่อก้มลงมองที่เตียงนอน กลับพบว่า หวู่เฉินเทียนได้ลืมตาขึ้น และสีหน้าท่าทางของเขาก็ดูคล้ายกับคนที่เพิ่งตื่นนอนเป็นปกติ

“ท่านหมอฉี กรุณาอย่าเพิ่งไปครับ..”

ริมฝีปากของหวู่เฉินเทียนขมุบขมิบ น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมานั้นฟังดูอ่อนล้าเต็มที แต่เมื่อเห็นฉีเล่ยกำลังจะกลับ หวู่เฉินเทียนก็ตกอกตกใจจนลืมความเจ็บปวดตามร่างกาย เรี่ยวแรงไม่รู้มาจากไหน เขาลุกพรวดขึ้นนั่ง ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าฉีเล่ยทันที!

“ห๊ะ..”

ฉีเล่ยร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบร้องตะโกนห้ามหวู่เฉินเทียนทันที “ประธานหวู่ นี่คุณทำอะไร? ลุกขึ้นก่อนเถอะครับ!”

“ท่านหมอฉี อย่าเพิ่งไป! ผมยังไม่ได้ขอบคุณท่านหมอเลย ให้ผมได้กล่าวขอบคุณท่านหมอก่อน!”

หวู่เฉินเทียนเงยหน้าขึ้นมองฉีเล่ย พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้าแววตาที่สำนึกผิด “ท่านหมอฉี ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตผมไว้! ผมต้องขอโทษท่านหมอฉีกับเรื่องที่ผ่านมา ได้โปรดอภัยให้กับความโง่เขลาของผมด้วย ที่เคยแสดงกิริยาไร้มารยาทกับท่านหมอก่อนหน้านี้..”

“ท่านหมอไม่เพียงช่วยชีวิตของพ่อผม แต่ตอนนี้ยังได้ช่วยชีวิตของผมไว้อีกด้วย และการที่อาวุโสต่งตัดสินใจร่วมลงทุนกับเฉินเทียนกรุ๊ป ก็เป็นเพราะความช่วยเหลือของท่านหมอฉี แต่ผม.. กลับ..”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หวู่เฉินเทียนก็ได้แต่ก้มศรีษะลงต่ำอย่างสำนึกผิด พร้อมกับพูดต่อว่า “ท่านหมอฉีครับ นับจากวันนี้เป็นต้นไป ธุระของท่านหมอ ก็คือธุระของผม หากท่านหมอประสบกับปัญหาไม่ว่าอะไร ขอให้บอกผม ผมยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือคุณหมอ แม้กระทั่งสละชีวิต..”

ฉีเล่ยรีบประคองร่างของหวู่เฉินเทียนให้ลุกขึ้น พร้อมกับตอบไปว่า “ประธานหวู่ครับ คุณพูดหนักเกินไปแล้ว! ผมเป็นหมอ ย่อมมีหน้าที่ในการรักษาผู้คนอยู่แล้ว ต่อให้ไม่ใช่คุณ หรือเป็นใครก็ตามที่ประสบเหตุการณ์แบบเดียวกัน ผมก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหมือนกัน..”