เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1181

หลังจากกลับถึงบ้านในลอนดอน เฮเธอร์เตรียมโต๊ะจัดมื้ออาหารสุดหรูชุดใหญ่ต้อนรับแยนนี่กลับบ้าน

เมื่อประตูเปิดออก หญิงชราเห็นว่าไม่ได้มีแค่แยนนี่ยืนอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง แต่ยังมีพ่อหนุ่มเชนน์หน้าบานชื่นที่จะคอยเรียกเธอคุณป้าอยู่ข้าง ๆ กัน

เฮเธอร์ไม่แปลกใจ หลายวันมานี้แยนนี่ไม่ยอมบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาบ้างที่สวิตเซอร์แลนด์ การที่เชนน์กลับมาด้วยเป็นเรื่องน่าตกใจก็จริงแต่ก็ไม่ได้เกินความคาดหมาย

เฮเธอร์ต้อนรับพวกเขาด้วยร้อยยิ้ม “พ่อหนุ่มเชนน์มาด้วยหรือนี่ มาเข้ามาเร็ว ข้างนอกหนาวน่าดู ป้าเพิ่งเตรียมอาหารเสร็จกำลังอุ่น ๆ เลย”

เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วชนน์ก็ไม่เกรงใจ เขากล่าวชมยกยอฝีมือการทำอาหารของเฮเธอร์ใหญ่จนเธอยิ้มหน้าบาน

พอทานอาหารกันเสร็จ แยนนี่ก็เข้าไปช่วยเฮเธอร์ล้างจาน เชนน์แทรกตัวเข้ามาทันทีแล้วแย่งจานในมือของเธอไป ก่อนเอ่ย “เธอนั่งดูทีวีไป ฉันจะช่วยคุณป้าเอง”

“ฉันไม่ดูทีวี”

“เธอชอบอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ? ไปอ่านสิ ไม่ต้องมาอยู่วุ่นวายแถวนี้” เชนน์ดันเธอออกไปยังโซฟา

ระหว่างที่เชนน์กำลังล้างจานอยู่นั้น ไม่ทันไรเขาก็เผลอทำมันแตกไปสองใบ

ใครกันแน่ที่เป็นตัววุ่นวาย?

เชนน์ปั้นหน้าเจื่อน เขาพูดขึ้น “ตลกอะไร? คนเรามันต้องได้ทำซํ้า ๆ สักสองสามครั้งก่อนสิถึงจะเชี่ยวชาญ”

แยนนี่ปิดหนังสือในมือลง เผยยิ้มออกมาอย่างเงียบ ๆ

ตอนที่เชนน์เก็บกวาดเศษจานที่แตก เขาดันซุ่มซามทำเศษจานบาดนิ้วตัวเองจนเลือดซิบ

แยนนี่เอากล่อยประถมพยาบาลออกมาช่วยเขาพันแผลเชาบนโซฟา เธอหัวเราะเยาะ “คุณมันตัววุ่นวายเกินจะเยียวยาจริง ๆ…แค่เก็บจานยังบาดนิ้วได้เลย”

“แต่เธอหัวเราะเยาะฉันนี่ ไม่เห็นเหรอว่าที่รักของเธอเลือดออกอยู่?”

หลังแยนนี่ทายาพร้อมกับพันแรอบผลด้วยผ้าก๊อซแล้ว เธอแอบกดตรงผ้าพันแผลแรงขึ้นเล็กน้อยจนเชนน์ต้องนิ่วหน้าร้องโอดครวญ “โอ๊ย”

ตอนหิมะถล่มชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บบางตายแต่ไม่เห็นจะร้องคํ่าครวญอย่างนี้เลยสักกะแอะ แต่กลับทำเป็นร้องลั่นเพราะแผลจานบาดนิ้วเนี่ยนะ

“เชนน์ ทำไมคุณไม่เล่นให้มันใหญ่กว่านี้หน่อยล่ะ?”

เชนน์ไม่พูดอะไรตอบ

…

เช้าวันต่อมา หิมะเกาะตามพื้นเป็นชั้นบาง ๆ ห่อหุ้มตามชายคาและสวนของบ้าน

โซฟาในห้องนั่งเล่นมีเพียงผ้าห่มผืนหนากองเอาไว้

เชนน์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

เมื่อคืนเชนน์ต้องนอนบนโซฟาเพราะในบ้านมีแค่สี่ห้องเท่านั้น ห้องหนึ่งของเฮเธอร์ ห้องหนึ่งของฮาจาร์ และห้องหนึ่งเป็นของแยนนี่ ส่วนอีกห้องที่เหลือเป็นห้องที่แยนนี้เอาไว้ใช้ทำงาน

ในเมื่อแยนนี่หย่ากับเชนน์แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่พวกเขาต้องนอนเตียงเดียวกัน

เชนน์ค่อนข้างว่าง่าย เขาใช้เวลาทั้งคืนบนโซฟาหลังแจกแจงทุกอย่างเสร็จสรรพแล้ว

เฮเธอร์กำลังเตรียมมือเช้าอยู่ในครัว

แยนนี่เอ่ยถาม “คุณป้าคะ เชนน์ไปไหนเหรอคะ?”

“พ่อหนุ่มเชนน์ตื่นเช้ามากเลยนะ เขาบอกว่าจะออกไปเดินเล่นใกล้ ๆ อยากจะดูว่าหลานใช้ชีวิตยังไงในสามปีที่ผ่านมา”

แยนนี่ชะงักเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เฮเธอร์ทวนความจำเธอขึ้นมา เธอเกือบจะลืมไปเลยว่าเธอใช้ชีวิตเข้าสู่ปีที่สามในอังกฤษแล้ว

สองปีหลังจากแยกจากกับเชนน์และจากบ้านเกิดแผ่นดินใหญ่ ถึงตอนนี้ก็ใกล้เวียนตรุษจีนมาอีกหน

นี่จะเป็นปีที่สิบของเธอกับเชนน์นับตั้งแต่ได้รู้จักกัน

ครบหนึ่งทศวรรษ ถ้าไม่ได้คิดเทียบกันแล้ว สิบปีสำหรับคนบางคนคงเป็นเวลาที่ยาวนานมาก