เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1182

วันที่26 ของเดือน12 ตามจันทรคติ แยนนี่พาเฮเธอร์และฮาจาร์กลับบ้านเกิดพร้อมกับเชนน์

เธอจากนอร์ท ซิตี้มาราวปีหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าปีเตอร์ได้ข่าวว่าแยนนี่จะกลับมาในวันนี้จากที่ไหน เขาตั้งใจขับรถมารับเธอถึงสนามบิน

จู่ ๆ เชนน์ก็มีมารหัวใจโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ทันที

เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ ปีเตอร์ช่วยแยนนี่ลากสัมภาระและขับรถให้เธอด้วยอย่างจริงใจ

บลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรีย ที่แยนนี่อาศัยอยู่ทิศตรงข้ามกับคฤหาสน์ลูน่าของเชนน์

ตอนนั้น เฮนรี่ที่ควรจะมารับเธอยังมาไม่ถึง แยนนี่กับคนอื่น ๆ จึงขึ้นรถปีเตอร์กลับบ้านกันไปก่อน

เมื่อเฮนรี่ถึงประตูสนามบินแล้ว เขาเห็นเชนน์ก้มหน้าก้มตา มือล้วงกระเป๋า สวมรองเท้าหนังเตะฝุ่นไปมา

“คุณชายเชนน์ครับ คุณผู้หญิงล่ะครับ?”

เชนน์ส่งสายตาเย็นชาให้แล้วพูดด้วยนํ้าเสียงหงุดหงิด “นายท่าจะกินลมชมวิวระหว่างมาที่นี่สินะ ไม่มาให้ช้ากว่านี้เลยล่ะ เมียของฉันนั่งรถไปกับคนอื่นแล้ว”

เฮนรี่ถึงกับตัวสั่นผวา พยายามยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “การจราจรไม่ค่อยดีเลยครับ รถติดหนักมากบนถนน เป็นความผิดของผมเอง ครั้งหน้าผมจะมาให้เร็วกว่านี้แน่นอนครับ”

เชนน์กลอกตามองบน หน้าหงิกก่อนขึ้นรถอย่างงุ่นง่าน “ไปบริษัทก่อนเลย”

“ครับ ท่าน”

…

ข่าวเรื่องการกลับมาของแยนนี่แพร่สพัดราวกับไฟลามทุ่งในบรรดาเพื่อน ๆ ของเธอ

ทันทีที่มาถึงบ้าน โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังไม่หยุด พวกเขาพยายามจะคุยเรื่องระหว่างเธอกับเชนน์

ดูเหมือนว่าซามูเอลจะเป็นคนปล่อยข่าวลือ ขนาดฮีลตันที่ปกติไม่ค่อยจะโผล่หัวยังโทรหาเธอได้

“ประทานฟัดด์ ทำไมถึงมีเวลาโทรหาฉันได้ล่ะคะ? ภรรยาของคุณไม่หึงแย่เหรอ?”

ฮีลตันอํ้าอึ้งอยู่ปลายสาย คิ้วเขาย่นขมวดเป็นปมก่อนพูดขึ้น “มาหึงเหิงอะไรกันเล่า คุณเป็นแม่ทูนหัวของเจลลี่ บีนนะ เธอรู้แล้วด้วยว่าคุณกลับมายังนอร์ท ซิตี้ และบอกว่าอยากจะเจอคุณ ถ้าคุณหญิงจินว่างล่ะก็ ให้เกียรติมาทานอาหารสักมือกับฉันหน่อยสิ”

“คุณหญิงจิน? ฮีลตัน คุณได้ข่าวมาผิดแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคุณหญิงจินมานานแล้วนะ ตอนนี้ฉันกับเชนน์เราเป็นแค่เพื่อนกัน”

“เดี๋ยวสุดท้ายเธอก็ได้เป็น เธอกลับมาแล้วนี่ ฉันไม่คิดว่าเชนน์จะปล่อยเธอไปอีกนะคราวนี้” ฮีลตันว่า “เจอกันพรุ่งนี้ ให้เกียรติมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันนะ”

“ได้ค่ะ”

แยนนี่ตอบตกลง

อย่างแรกที่ต้องทำหลังจากกลับมาบ้านที่แสนคุ้นเคยก็ต้องพบปะเพื่อนฝูงบ้าง

บลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรีย ไม่มีผู้พักอาศัยมานาน แยนนี่กับเฮเธอร์ใช้เวลาครึ่งค่อนวันในการทำความสะอาด

พอจัดเก็บข้าวของใส่ตู้เรียบร้อย แยนนี่เจอรูปภาพที่เธอถ่ายคู่กับเชนน์เมื่อหลายปีก่อนในลิ้นชัก

แยนนี่หยิบรูปนั้นขึ้นมาแล้ววางลงบนหลังโต๊ะ

ภาพสะท้อนแสงแดดโปรยปรายอบอวนไปด้วยความอบอุ่น

เฮเธอร์หันมามองแล้วหัวเราะก่อนจะทำความสะอาดต่อ “หลานเป็นเด็กที่รู้ตัวตลอดว่าตัวเองต้องการอะไร เพราะงั้นตอนที่หลานตัดสินใจหย่ากับพ่อหนุ่มเชนน์ ป้าเลยไม่พูดมากความ ป้ารู้ว่าหลานไม่ใจอ่อนง่าย ๆ ถึงจะเป็นป้าก็เถอะ การพยายามโน้มน้าวให้ใครสักคนให้ทำอะไรเป็นเรื่องที่ยากที่สุด ยิ่งไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องแล้วด้วย ยิ่งมีแต่จะทำให้เรื่องผิดพลาดไปกันใหญ่ การเปลี่ยนแปลงของเขาเป็นสิ่งที่ดีนะ ปล่อยให้การตัดสินใจเป็นไปตามธรรมชาติจะดีที่สุด”

“อันที่จริง หนูก็เลิกเกลียดเขาแล้วตั้งแต่หย่ากัน หนูแค่รู้สึกว่าเราทั้งคู่มาถึงจุดที่ไม่จำเป็นต้องสานสัมพันธ์ต่อ ไม่งั้นกลัวว่าจะไปสกิดแผลเก่าเข้า ปีที่ผ่าน ๆ มา หนูคิดเรื่องนี้มาตลอด แล้วเอาแต่บอกตัวเองว่าเราไม่เหมาะสมจะอยู่ด้วยกันหรอก เพราะสุดท้ายเราก็จะทำร้ายกันเอง ความรักของเราถึงจุดที่เหมือนกับไม้เบื่อไม้เมา แต่หนูทำอะไรไม่ได้นอกจากปกปิดมันกับทุกคนในขณะที่หนูยังรักเขาอยู่ตลอดเวลา หนูไม่รู้ว่าครั้งนี้หนูจะตัดสินใจพลาดซํ้าหรือจะซ่อมรอยร้าวระหว่างเราได้ไหม แต่หนูก็รู้แค่ว่าขอแค่เป็นเขา ไม่สำคัญหรอกว่ามันจะพลาดซ้ำหรือจะกลับมาดีกัน”

เฮเธอร์ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ กดปุ่มฝากข้อความเสียงในวอตส์แอปกับเชนน์ค้างไว้ ทันที่ที่แยนนี่พูดจบเฮเธอร์ก็ปล่อยปุ่มบันทึกข้อความนั้น

คำพูดทุกคำของแยนนี่ถูกส่งไปหาเชนน์อย่างไม่มีตกหล่น

…

เชนน์เพิ่งกลับประเทศมา งานค้างที่เขายังทำไม่เสร็จรวมทั้งแฟ้มเอกสารการอนุมัติต่าง ๆ สุมกองเป็นเนินภูเขาขนาดย่อมในระหว่างที่เขาไม่อยู่

ก่อนเขาจะมาถึงห้องทำงาน เขาให้เฮนรี่โทรหาผู้บริหารระดับสูงทุกคนให้รวมตัวกันที่ห้องประชุมเพื่อหารือขั้นตอนต่าง ๆ

ในที่ประชุมเมื่อทุกคนเข้าประจำที่แล้ว เชนน์ถามคำถามสำคัญสองสามคำถามโดยไม่อ้อมค้อม เหล่าผู้บริหารต่างเคร่งเครียดตอบคำถามตาม ๆ กัน

ข้อความจากวอตส์แอปแจ้งเตือนขึ้นมาบนจอโทรศัพท์ของเชนน์