เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1181

หลังจากกลับถึงบ้านในลอนดอน เฮเธอร์เตรียมโต๊ะจัดมื้ออาหารสุดหรูชุดใหญ่ต้อนรับแยนนี่กลับบ้าน

เมื่อประตูเปิดออก หญิงชราเห็นว่าไม่ได้มีแค่แยนนี่ยืนอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง แต่ยังมีพ่อหนุ่มเชนน์หน้าบานชื่นที่จะคอยเรียกเธอคุณป้าอยู่ข้าง ๆ กัน

เฮเธอร์ไม่แปลกใจ หลายวันมานี้แยนนี่ไม่ยอมบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาบ้างที่สวิตเซอร์แลนด์ การที่เชนน์กลับมาด้วยเป็นเรื่องน่าตกใจก็จริงแต่ก็ไม่ได้เกินความคาดหมาย

เฮเธอร์ต้อนรับพวกเขาด้วยร้อยยิ้ม “พ่อหนุ่มเชนน์มาด้วยหรือนี่ มาเข้ามาเร็ว ข้างนอกหนาวน่าดู ป้าเพิ่งเตรียมอาหารเสร็จกำลังอุ่น ๆ เลย”

เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วชนน์ก็ไม่เกรงใจ เขากล่าวชมยกยอฝีมือการทำอาหารของเฮเธอร์ใหญ่จนเธอยิ้มหน้าบาน

พอทานอาหารกันเสร็จ แยนนี่ก็เข้าไปช่วยเฮเธอร์ล้างจาน เชนน์แทรกตัวเข้ามาทันทีแล้วแย่งจานในมือของเธอไป ก่อนเอ่ย “เธอนั่งดูทีวีไป ฉันจะช่วยคุณป้าเอง”

“ฉันไม่ดูทีวี”

“เธอชอบอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ? ไปอ่านสิ ไม่ต้องมาอยู่วุ่นวายแถวนี้” เชนน์ดันเธอออกไปยังโซฟา

ระหว่างที่เชนน์กำลังล้างจานอยู่นั้น ไม่ทันไรเขาก็เผลอทำมันแตกไปสองใบ

ใครกันแน่ที่เป็นตัววุ่นวาย?

เชนน์ปั้นหน้าเจื่อน เขาพูดขึ้น “ตลกอะไร? คนเรามันต้องได้ทำซํ้า ๆ สักสองสามครั้งก่อนสิถึงจะเชี่ยวชาญ”

แยนนี่ปิดหนังสือในมือลง เผยยิ้มออกมาอย่างเงียบ ๆ

ตอนที่เชนน์เก็บกวาดเศษจานที่แตก เขาดันซุ่มซามทำเศษจานบาดนิ้วตัวเองจนเลือดซิบ

แยนนี่เอากล่อยประถมพยาบาลออกมาช่วยเขาพันแผลเชาบนโซฟา เธอหัวเราะเยาะ “คุณมันตัววุ่นวายเกินจะเยียวยาจริง ๆ…แค่เก็บจานยังบาดนิ้วได้เลย”

“แต่เธอหัวเราะเยาะฉันนี่ ไม่เห็นเหรอว่าที่รักของเธอเลือดออกอยู่?”

หลังแยนนี่ทายาพร้อมกับพันแรอบผลด้วยผ้าก๊อซแล้ว เธอแอบกดตรงผ้าพันแผลแรงขึ้นเล็กน้อยจนเชนน์ต้องนิ่วหน้าร้องโอดครวญ “โอ๊ย”

ตอนหิมะถล่มชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บบางตายแต่ไม่เห็นจะร้องคํ่าครวญอย่างนี้เลยสักกะแอะ แต่กลับทำเป็นร้องลั่นเพราะแผลจานบาดนิ้วเนี่ยนะ

“เชนน์ ทำไมคุณไม่เล่นให้มันใหญ่กว่านี้หน่อยล่ะ?”

เชนน์ไม่พูดอะไรตอบ

…

เช้าวันต่อมา หิมะเกาะตามพื้นเป็นชั้นบาง ๆ ห่อหุ้มตามชายคาและสวนของบ้าน

โซฟาในห้องนั่งเล่นมีเพียงผ้าห่มผืนหนากองเอาไว้

เชนน์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

เมื่อคืนเชนน์ต้องนอนบนโซฟาเพราะในบ้านมีแค่สี่ห้องเท่านั้น ห้องหนึ่งของเฮเธอร์ ห้องหนึ่งของฮาจาร์ และห้องหนึ่งเป็นของแยนนี่ ส่วนอีกห้องที่เหลือเป็นห้องที่แยนนี้เอาไว้ใช้ทำงาน

ในเมื่อแยนนี่หย่ากับเชนน์แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่พวกเขาต้องนอนเตียงเดียวกัน

เชนน์ค่อนข้างว่าง่าย เขาใช้เวลาทั้งคืนบนโซฟาหลังแจกแจงทุกอย่างเสร็จสรรพแล้ว

เฮเธอร์กำลังเตรียมมือเช้าอยู่ในครัว

แยนนี่เอ่ยถาม “คุณป้าคะ เชนน์ไปไหนเหรอคะ?”

“พ่อหนุ่มเชนน์ตื่นเช้ามากเลยนะ เขาบอกว่าจะออกไปเดินเล่นใกล้ ๆ อยากจะดูว่าหลานใช้ชีวิตยังไงในสามปีที่ผ่านมา”

แยนนี่ชะงักเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เฮเธอร์ทวนความจำเธอขึ้นมา เธอเกือบจะลืมไปเลยว่าเธอใช้ชีวิตเข้าสู่ปีที่สามในอังกฤษแล้ว

สองปีหลังจากแยกจากกับเชนน์และจากบ้านเกิดแผ่นดินใหญ่ ถึงตอนนี้ก็ใกล้เวียนตรุษจีนมาอีกหน

นี่จะเป็นปีที่สิบของเธอกับเชนน์นับตั้งแต่ได้รู้จักกัน

ครบหนึ่งทศวรรษ ถ้าไม่ได้คิดเทียบกันแล้ว สิบปีสำหรับคนบางคนคงเป็นเวลาที่ยาวนานมาก

พอรถไฟมาถึงยังสถานี เชนน์ลากแยนนี่เข้าไปข้างใน

เขาซื้อตั๋วที่นั่งติดริมหน้าต่าง และนั่งข้างกันกับแยนนี่

รถจักรไอนํ้าเริ่มออกตัวอีกครั้ง ภาพวิวตรงหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนไปช้า ๆ แม่นํ้า เทือกเขาและทุ่งหิมะช่างเป็นทัศนียภาพที่งามลํ้าเกินจะเป็นจริง

เชนน์มองภาพพวกนั้นออกไปยังนอกหน้าต่าง จากนั้นก็ก้มหัวลงพูดกับเธอด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่ง “ฉันอยากจะลองไปทุกที่ที่เธอเคยไป ตลอดสามปีที่เธอจากฉันไป ฉันอยากจะรู้ว่าเธออยู่ดีไหม”

แยนนี่ยิ้มอ่อน ขณะที่สายตาจับจ้องวิวที่อยู่ภายนอกหน้าต่าง เธอนึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยถาม “ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันแต่งงานกับซามูเอลล่ะ?”

พอพูดถึงซามูเอล เชนน์ก็ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจในลำคออย่างหงุดหงิด “หมอนั่นคงจงใจแกล้งฉันน่ะสิ เขาตั้งใจส่งบัตรเชิญร่วมงานแต่งให้ฉัน มาคิดดูแล้ว ถ้าเขาแต่งงานกับเธอจริง ก็ต้องประกาศลงสื่ออย่างยิ่งใหญ่ให้ฉันอกแตกตายไปแล้ว”

“งั้น คุณก็ไม่ได้เปิดบัตรเชิญดูล่ะสิ?”

เชนน์เม้มปากเรียวบางคิ้วผูกเป็นปม ถึงจะไม่อยากยอมรับว่าเขาเองก็มีช่วงเวลาที่ขลาดเขลา แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมจำนนด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน “ฉันคิดว่าเธอจะแต่งงานกับเจ้าเลนจริง ๆ ยิ่งเธอเป็นคนที่ถ้าตัดสินใจไปแล้วก็ยากจะห้ามให้เปลี่ยนใจ ยิ่งกว่านั้น ฉันยังจะกล้าไปหาเธอได้ยังไง? ฉันเป็นฝ่ายที่เข้าใจเธอผิดตั้งแต่แรก ฉันจะกล้าขอร้องไม่ให้เธอแต่งงานกับเขาเพื่อฉันได้ยังไง? พอฉันมาคิดตอนนี้ บางทีการแต่งงานกับเขาสำหรับเธอคงจะง่ายกว่าการอยู่กับฉัน เธอเหนื่อยมามากแล้ว แทนที่จะดื้อด้านรั้งเธอไว้ คงจะดีกว่าถ้าฉันปล่อยให้เธอมีความสุข”

“ปล่อยให้ฉันได้มีความสุข ขณะที่คุณไปปีนภูเขาหิมะในสวิตเซอร์แลนด์เนี่ยนะ? นี่คุณกำลังพยายามทำให้ฉันมีความสุขหรือพยายามเอาชีวิตตัวไปทิ้งโดยทำแต่เรื่องอันตรายกันแน่?”

เชนน์ตอบ “ทั้งคู่มั้ง ถ้าบอกว่าฉันไม่รู้สึกเศร้าเลยก็คงโกหก ฉันไม่ห้ามเธอแต่งงานกับคนอื่น แต่ฉันก็รู้ตัวว่าฉันทนไม่ได้เวลาคิดว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น”

แยนนี่พูดอย่างใจเย็น “นั่นสิ คุณทนอะไรได้บ้างล่ะ? ไม่มีเลย คุณทนไม่ได้ถ้าฉันจะแต่งงานหรือรักกับคนอื่น แต่คุณก็เพิ่งพูดไปหยก ๆ ว่าจะปล่อยให้ฉันมีความสุขและจะลืมฉันไปซะ? เชนน์ คุณกำลังหลอกฉันหรือตัวเองกันแน่?”

“ฉันเลิกสูบบุหรี่แล้วก็จริง แต่ให้เลิกคิดถึงเธอเป็นเรื่องที่ฉันขอยอมแพ้โดยบปริยาย เธอฝังลึกอยู่ในใจของฉันนานเกินไป ฉันรู้สึกเหมือนมีเธอแทรกซึมอยู่ทุกอนูและเส้นเลือดในร่างกาย ถ้าฉันต้องถอนรากถอนโคนเพื่อตัดเธอออกไปล่ะก็ แยนนี่ ฉันคงต้องเอาชีวิตตัวเองไปด้วย นั่นเป็นเหตุผล ถ้าให้ระหว่างตัดเธอออกไปกับความตาย ฉันเลือกความตายยังจะดีกว่า ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่ฉันยังหายใจ ฉันไม่มีวันลืมเธอได้ ฉันอยาจะเจอเธอและไม่สนว่าเธอยังอยากจะเธออยู่ฉันไหม”

แยนนี่ตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลาพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาในที่สุด “อย่าทำเรื่องอันตรายอีกล่ะ”

“ฉันจะไม่ทำอะไรก็ตามที่เธอไม่อยากให้ฉันทำ”

แยนนี่หันมามองเขาแล้วยิ้ม “จริง ๆ แล้ว เชนน์ จิน ก็มีช่วงเวลาที่ว่านอนสอนง่ายด้วยแฮะ”

เขาสบตาเธออย่างลึกซึ้ง กุมมือหญิงสาวแล้วเอ่ยเสียงทุ้มตํ่า “แยนนี่กลับนอร์ท ซิตี้กับฉันนะ สามปีที่ผ่านไปฉันไม่อยากจะรอต่ออีกแล้วแม้แต่วันเดียว”