ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 109

“เป็นเช่นนี้เอง!” หลี่ซื่อยิ้มพลางกล่าว “มีคำพูดนี้ของคุณหนูรองก็พอแล้ว!”

ตนได้กล่าวอะไรออกไปหรือ

ดูเหมือนว่าตนไม่ได้กล่าวอะไรสักคำเลยนะ!

ในใจของโจวเสาจิ่นราวกับระฆังที่ดังกึกก้อง หลังจากส่งหลี่ซื่อออกไปแล้วก็รีบวิ่งไปยังเรือนเพาะชำ

พี่สาวกำลังเรียนรู้วิธีการดูแลดอกหลานจากอวี๋มามาอยู่ที่นั่น

นางต้องการนำดอกหลานที่จวงซื่อทิ้งเอาไว้กลับจวนตระกูลเฉิงด้วยสักสองสามกระถาง

โจวเสาจิ่นอาสาจะช่วยพี่สาวดูแลดอกหลานเหล่านี้

ทว่าโจวชูจิ่นกลับไม่เชื่อใจนาง กล่าวขึ้นว่า “แต่ไหนแต่ไรเจ้าเพาะปลูกดอกฉาเหมยได้มากที่สุดก็เพียงสองกระถางเท่านั้น หากว่าดอกหลานสองสามกระถางนี้เฉาตายขึ้นมาล่ะก็ ข้าอยากร้องไห้ก็คงร้องไม่ออกเสียแล้ว นี่เป็นดอกไม้ที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้นะ”

โจวเสาจิ่นจำต้องยอมแพ้

โจวชูจิ่นฟังเรื่องราวที่น้องสาวเล่าแล้วก็ยิ้มเยาะครั้งหนึ่ง และกล่าวขึ้นว่า “ข้ารู้อยู่แล้วว่านางรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่งหรอก รอท่านพ่อกลับมาแล้ว ข้าจะไปบอกท่านพ่อเอง”

โจวเสาจิ่นกล่าวขึ้นอย่างเป็นกังวล “จะไม่สายเกินไปหรือเจ้าคะ หากเป็นข้า เพียงแค่เปลี่ยนน้ำเสียงคำพูดสักหน่อย โดยที่คำพูดไม่มีตกหล่นเลยสักคำเดียว ก็สามารถโยนเรื่องทั้งหมดมาเป็นความผิดของข้า กล่าวหาว่าข้าบอกให้นางมาปรึกษาหารือกับท่าน…”

“เจ้าเองก็รู้ด้วยหรือว่ากล่าวพลาดไปแล้ว!” โจวชูจิ่นเห็นท่าทางที่น่าสงสารของนาง ทั้งน่าโมโหและน่าขบขัน จึงกล่าวอย่างเคืองๆ ไปว่า “ดูสิว่าวันหลังเจ้ายังจะกล่าวส่งเดชไปอีกหรือไม่”

โจวเสาจิ่นหัวเราะคิก

โจวชูจิ่นส่ายศีรษะ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างอดไม่ได้ว่า “พอแล้วๆ ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้มอบให้พี่สาวจัดการเอง”

โจวเสาจิ่นเอ่ยถามว่า “ท่านพี่จะจัดการอย่างไรหรือเจ้าคะ”

เดิมทีโจวชูจิ่นไม่คิดจะบอกนางมากนัก แต่เมื่อหวนนึกถึงลักษณะนิสัยไร้เดียงสาของน้องสาวผู้นี้ ก็คิดว่าบอกนางเอาไว้ก็ดีเหมือนกัน แม้นไม่อาจจะเปลี่ยนนิสัยของนางได้ แต่อย่างน้อยก็อาจทำให้นางรู้จักระวังตัวขึ้นมาได้บ้าง จึงกระซิบกล่าวว่า “ฟังจากน้ำเสียงของหลี่ซื่อแล้ว หลานทิงมักจะอาศัยความที่ตนเป็นสาวใช้อุ่นเตียงที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้ให้ท่านพ่อ ต่อให้ไม่ได้สร้างปัญหาเดือดร้อนให้แก่หลี่ซื่อ เกรงว่าก็คงทำให้หลี่ซื่อลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าอย่างไร หลี่ซื่อก็เป็นภรรยาที่แต่งงานอย่างถูกต้องตามธรรมเนียมของท่านพ่อ ในภายภาคหน้าผู้ที่จะอาศัยอยู่ร่วมกับท่านพ่อไปตลอดชีวิตก็คือนาง หากสิ่งที่หลี่ซื่อกล่าวมานั้นเป็นเพียงอุบายที่นางใช้เพื่อจัดการหลานทิงก็ยังพูดง่าย เพราะถ้าหากหลานทิงแอบอ้างใช้นามของท่านแม่มาสร้างความลำบากใจให้แก่หลี่ซื่อเช่นนี้จริงๆ แล้วล่ะก็ ชื่อเสียงอันดีของท่านแม่จะหม่นหมองเอาได้ ไม่สู้พายเรือตามน้ำ ให้หลานทิงกลับมาสักครั้งหนึ่งเสียยังจะดีกว่า หากว่าสิ่งที่หลี่ซื่อกล่าวมาเป็นความจริง หลี่ซื่อก็ทำอะไรนางไม่ได้อยู่ดี แต่เป็นเจ้าผู้เป็นบุตรสาวร่วมสายเลือดของท่านแม่ที่สามารถจัดการลงโทษนางได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าหากหลี่ซื่อกล่าวความเท็จ กลัวว่าหลานทิงคงจะใช้ชีวิตร่วมกับท่านพ่ออย่างไม่เป็นสุขสักเท่าไหร่ ไม่สู้ถามความสมัครใจของหลานทิง หากนางปรารถนาจะรั้งอยู่ข้างกายท่านพ่อ หลังจากนี้พวกเราจะไม่ยุ่งเรื่องของนางอีก แต่ถ้าหากนางอยากจะจากท่านพ่อไป พวกเราจะขอให้ท่านป้าใหญ่ช่วยเป็นแม่สื่อหาคู่หมั้นที่ดีให้แก่นางสักคนหนึ่ง นางจะได้แต่งงานออกเรือนไปอย่างสง่างาม”

“แผนการนี้ดียิ่งเจ้าค่ะ!” โจวเสาจิ่นรู้สึกราวกับว่าก้อนหินหนักอึ้งในใจได้ร่วงลงมาแล้ว ยิ้มตาหยีให้กับพี่สาว

“รู้จักแต่ยิ้มอย่างโง่งมเสียจริงๆ” โจวชูจิ่นไม่รู้จะจัดการกับน้องสาวคนนี้อย่างไรดี นางกล่าวขึ้นว่า “ข้าจะบอกอะไรเจ้าอีกสักหน่อย เรื่องนี้ก็เอื้อประโยชน์ให้กับท่านพ่อ และยิ่งเอื้อประโยชน์ให้กับหลี่ซื่อ ในเมื่อหลี่ซื่อกล้าคิดท้าทายพวกเรา พวกเราจะไม่ยอมถูกนางหลอกใช้เปล่าๆ เยี่ยงนี้เหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้นางจ่ายค่าตอบแทนบ้าง ไม่เช่นนั้นนางจะคิดเอาได้ว่าพวกเราเป็นลูกพลับเนื้ออ่อนที่นางอยากจะบีบขยี้อย่างไรก็บีบขยี้อย่างนั้นได้อีก”

เรื่องนี้โจวเสาจิ่นไม่มีความเห็นใดๆ

นางจึงรอดูทิศทางลมตามพี่สาว

โจวชูจิ่นเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าโจวเสาจิ่นจะสามารถกระทำสิ่งใด สั่งภรรยาของหม่าฟู่ซานให้เฝ้ารออยู่ที่ประตูเรือน “ทันทีที่ท่านพ่อกลับมาให้เจ้ารีบส่งคนมาบอกข้า ถ้าหากฮูหยินรู้ว่าท่านพ่อกลับมาก่อนพวกข้า เหมือนครั้งก่อนที่อยู่ๆ ก็ยกสาลี่ต้มน้ำตาลกรวดมาให้พวกเราเป็นของทานเล่นยามดึกล่ะก็ ไม่สู้เจ้าติดตามหม่าฟู่ซานไปรับใช้ท่านพ่อของข้าที่เป่าติ้งด้วยยังจะดีเสียกว่า”

ภรรยาของหม่าฟู่ซานพรั่นกลัวจนคุกเข่าลงบนพื้นดัง ตุ้บ ครั้งหนึ่ง “คุณหนูใหญ่ เดิมทีข้าคิดจะ…”

“พอแล้ว!” โจวชูจิ่นไม่รอให้นางได้อธิบายก็กล่าวขัดนางขึ้นมาอย่างเย็นชา “เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ เจ้าจะเป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์หรือทรยศ ข้าย่อมรู้ดีแก่ใจ”

ภรรยาของหม่าฟู่ซานไหนเลยจะกล้าเอ่ยปากอีก ได้แต่น้อมรับคำและถอยออกไปแต่โดยดี

โจวเสาจิ่นเลื่อมใสยิ่ง

ไม่รู้ว่าจะมีวันที่ตนสามารถควบคุมจัดการผู้คนได้เหมือนกับพี่สาวหรือไม่

ขณะที่นางรู้สึกชื่นชมพี่สาวอยู่นั้น หลี่ซื่อที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือ กลับใจเต้นรัวราวกับมีกลองตีลั่นอยู่ในใจ

หลี่มามาจึงปลอบนางว่า “ถ้อยคำที่เอ่ยออกไปแล้ว ก็เสมือนน้ำที่หกกระเซ็น จะมารู้สึกเสียใจภายหลังอีกก็ไม่มีประโยชน์แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินใจเย็นลงสักหน่อยแล้วค่อยขบคิดดูอีกที คุณหนูทั้งสองท่านล้วนแต่เป็นผู้ที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี อีกทั้งฮูหยินก็ไม่ได้กล่าวหาหลานทิงผู้นั้นอย่างไม่เป็นธรรมแม้สักคำ แต่เพียงเพราะเคารพฮูหยินจวงคนก่อน ดังนั้นจึงไม่ง่ายที่จะจัดการกับหลานทิงเท่านั้นเอง ท่านลองคุยกับคุณหนูใหญ่ดีๆ คุณหนูใหญ่ไม่ใช่ผู้ที่ไม่ฟังเหตุผลเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ”

“ข้าเพียงแต่เกรงกลัวนางเล็กน้อย” ในนี้ไม่มีคนนอก หลี่ซื่อจึงกล่าวอย่างไม่ต้องพะวงมากนัก กล่าวขึ้นว่า “ข้าเพิ่งจะยกสาลี่ต้มน้ำตาลกรวดไปให้นาง นางก็ส่งห่อขนมมาตอบแทนข้าแล้ว ข้าหวังดีกล่าวว่าจะซื้อเครื่องลายครามสำหรับออกเรือนให้นางชุดหนึ่ง นางกลับมองค้อนอย่างดูแคลน…เจ้าดูบรรดาบ่าวรับใช้ในเรือนเหล่านั้น มีใครบ้างที่ไม่ต้องคอยสังเกตสายตาและการกระทำของคุณหนูใหญ่” นางกล่าวพลางลูบหน้าผากประหนึ่งปวดศีรษะ “ข้าไม่เหลือวิธีอื่นแล้ว หากว่าวิธีนี้ยังไม่สามารถจัดการหลานทิงผู้นั้นได้ ครั้นไปอยู่ที่จวนเป่าติ้ง เกรงว่าจะยิ่งไม่มีโอกาสอีกแล้ว ตอนนี้นางอายุยี่สิบแปด ยี่สิบเก้าปีแล้ว ถ้าหากว่าครรภ์นี้ของข้าเป็นบุตรสาว คงไม่อาจขัดขวางไม่ให้นางมีบุตรได้อีกแล้วกระมัง”

หลี่มามาไหนเลยจะไม่เข้าใจ ฉะนั้นตอนที่หลี่ซื่อไปหาโจวเสาจิ่น นางจึงไม่ห้ามปราม

“คุณหนูรองยังดีกว่า!” หลี่ซื่อถอนหายใจพลางกล่าว “ทั้งหน้าตางดงามและนิสัยอ่อนโยน…” ขณะที่นางกล่าวอยู่นั้น ก็พลันมีความคิดหนึ่งบังเกิดขึ้นในใจ กล่าวกับหลี่มามาว่า “เจ้าว่า แนะนำคุณหนูรองให้แก่บุตรชายของท่านป้าใหญ่ของพวกเราดีหรือไม่”

ท่านป้าใหญ่ของหลี่ซื่อเป็นสะใภ้ของตระกูลหวงแห่งไซ่หยาง ถึงแม้จะเป็นภรรยาคนใหม่ แต่ก็เป็นสายหลัก บุตรชายผู้นั้นหน้าตาหล่อเหลา ซื่อสัตย์มีคุณธรรม ทั้งยังเป็นผู้คงแก่เรียน

หลี่มามาหน้าถอดสี รีบกล่าว “นายหญิงของข้า ท่านอย่าได้เอ่ยความคิดนี้ออกไปเป็นอันขาดนะเจ้าคะ ข้าเห็นว่านายท่านหวงแหนคุณหนูรองดั่งแก้วตา เมื่อแต่งงานแล้วก็ต้องดูว่าอยู่ดีมีสุขหรือไม่ ถ้าหากแต่งงานไปเช่นนี้แล้วเกิดเรื่องทุกข์ใจไม่มีสุขขึ้นมาละก็ ท่านรอดูสีหน้าของนายท่านได้เลยเจ้าค่ะ!”

หลี่ซื่อถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ตอบว่า “ข้าก็รู้ดี ทว่าข้าก็เร่งทำทุกวิถีทางแล้วมิใช่หรือ หากว่าคุณหนูรองคิดเห็นเป็นหนึ่งเดียวกับข้าก็คงจะดี”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่นั้น มีเด็กรับใช้มารายงานว่า “ฮูหยินเจ้าคะ นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

หลี่ซื่อดีใจยิ่งนัก รีบหวีผมเผ้าและจัดเสื้อผ้าครั้งหนึ่ง แล้วออกไปต้อนรับ

โจวเจิ้นดื่มสุรามาเล็กน้อย แต่ก็ยังมีสติไม่ได้เมามาย ดื่มน้ำแกงสร่างเมาแล้วถามขึ้นว่า “ข้าได้ยินชูจิ่นบอกว่า เจ้าไปหานางด้วยเรื่องของหลานทิงหรือ”

หลี่ซื่อตกใจอย่างมากไปครั้งหนึ่ง รีบกล่าวขึ้นว่า “เปล่าเจ้าค่ะ…”

โจวเจิ้นกล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้ารู้ดีว่าเรื่องของหลานทิงเป็นปมในใจของเจ้ามาโดยตลอด แต่นางติดตามข้ามาหลายปี ทั้งยังเป็นสาวใช้คนสนิทของจวงซื่อ ข้าจะทอดทิ้งนางเช่นนี้ก็ไม่ดีนัก ชูจิ่นกล่าวได้ถูกต้อง ทำให้มารดาเลี้ยงต้องลำบากใจ เจ้าแต่งงานติดตามมาอยู่กับข้าตั้งแต่อายุยังน้อย ทนทุกข์มาไม่น้อยแล้วเหมือนกัน…”

“นายท่าน ข้าไม่ทุกข์ใจเจ้าค่ะ” หลี่ซื่อกระวนกระวายขึ้นมา แล้วกล่าวอีกว่า “จริงๆ นะเจ้าคะ ข้าไม่เคยรู้สึกเป็นทุกข์เลยสักครั้งเจ้าค่ะ…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน