ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 131

“อย่าพูดเหลวไหล” โจวเสาจิ่นกระซิบเตือน “อยู่ภายในบริเวณเรือนของผู้อื่น เรื่องภายในเรือนของผู้อื่นเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราหรือ”

ซือเซียงเงียบเสียงลง

ความจริงแล้วโจวเสาจิ่นเองก็รู้สึกเช่นกัน แต่นางคิดอยู่เสมอว่าเหตุผลที่บรรดาบ่าวชายทั้งผู้ใหญ่และเด็กเข้าออกเรือนได้บ่อยๆ ในขณะที่บรรดาสาวใช้และป้ารับใช้ต่างๆ กลับไม่กล้าเดินไปมาตามปรารถนา นั่นก็อาจเป็นเพราะเรือนเสี่ยวซานฉงกุ้ยยังไม่มีนายหญิง

ไม่นานนัก ไหวซานก็กลับเข้ามา เขาแจ้งว่า “นายท่านสี่เชิญคุณหนูรองไปคุยที่เรือนลี่เสวี่ยขอรับ”

โจวเสาจิ่นขานรับ “อืม” ลุกขึ้นมาจัดสาบเสื้อให้เรียบร้อย แล้วเดินตามไหวซานออกไปที่ลานเปิดโล่ง

เรือนลี่เสวี่ยตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของลานเปิดโล่ง ปลูกต้นหวงหยาง[1]เอาไว้รอบบริเวณ ลำต้นขดงอ กิ่งก้านใบเขียวชอุ่ม รูปทรงของแต่ละต้นแตกต่างกัน ทุกต้นล้วนเป็นต้นไม้อายุเก่าแก่ทั้งสิ้น

โจวเสาจิ่นเหลือบมองไป ด้านหลังของห้องข้างขนาดกว้างสามห้องกั้นมีหลังคาหางแฉกสีเทาปรากฏขึ้นมาให้เห็นเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าเรือนลี่เสวี่ยนี้มีขนาดไม่เล็กเลย

ไหวซานหยุดอยู่ด้านหน้าผ้าม่านของห้องข้าง รายงานออกมาอย่างนอบน้อม เฉิงฉือตอบกลับมาว่า “เข้ามา” ไหวซานจึงเลิกผ้าม่านขึ้นและเชิญโจวเสาจิ่นเข้าไปในห้อง

เรือนลี่เสวี่ยเหมือนกับเรือนซิ่วฉี่ ประตูและหน้าต่างล้วนติดกระจกใส ฉะนั้นแสงภายในเรือนจึงสว่างไสวกว่าห้องข้าง

โจวเสาจิ่นเดินเข้าไปก็พบว่าเฉิงฉือเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว

เปลี่ยนจากชุดจื๋อตัวผ้าไหมหูโจวสีน้ำเงินไพลินไร้ลวดลายที่สวมใส่อยู่ก่อนหน้าเป็นชุดนักพรตเต้าเผาผ้าไหมซงเจียงสีเขียวคราม ถอดปิ่นปักผมหยกออก และรวบผมสีดำขลับขึ้นเป็นมวยหลวมๆ สวมรองเท้าผ้าเนื้อหยาบสีครามคู่หนึ่ง มองดูแล้วทั้งเรียบง่ายและสบายๆ ยิ่งนัก

เขาไม่ต้องออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือ

เช่นนั้นเวทีแสดงงิ้วทางด้านโน้นจะทำอย่างไร

โจวเสาจิ่นครุ่นคิดพลางยอบกายทำความเคารพเฉิงฉือ

เฉิงฉือยิ้มพลางถามว่า “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอะไรหรือ”

เขานั่งอยู่ข้างหลังโต๊ะเขียนหนังสือขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง สองข้างของโต๊ะเขียนหนังสือวางบัญชีหลายเล่มซ้อนทับกันเป็นกองพะเนิน เบื้องหน้าของเขามีสมุดบัญชีเล่มหนึ่งเปิดกางเอาไว้ บนแท่นวางพู่กันด้านซ้ายมือวางพู่กันที่ยังชุ่มหมึกอยู่ ทว่าชุดจื๋อตัวสีเขียวครามของเขากลับขับเน้นให้ผิวพรรณของเขาขาวเนียนละเอียดดั่งเครื่องลายคราม สว่างสุกใสเฉกเช่นหยกน้ำดี งามสง่าและดูเป็นธรรมชาติ ไหนเลยจะมีท่าทางทุกข์ร้อนใจหรือเป็นกังวลแม้แต่น้อย!

โจวเสาจิ่นพลันรู้สึกว่าตนทำเรื่องไม่ค่อยเหมาะสมลงไปเสียแล้ว

ท่านน้าฉือเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ดูแลรับผิดชอบซอยจิ่วหรูที่มีที่ดินและทรัพย์สินใหญ่โตขนาดนี้ มีเรื่องใดบ้างที่ไม่เคยเห็น มีเรื่องใดบ้างที่ไม่เคยประสบพบเจอ หากจะกล่าวอย่างตรงไปตรงมา เกรงว่าสะพาน[2]ที่เขาข้ามย่อมมากกว่าที่นางเคยข้ามมาทั้งชีวิต ต่อให้จี๋อิ๋งทำลายแผนการของเขาจนเสียหาย แต่ด้วยความสามารถของเขา ย่อมต้องมีหนทางแก้ไขที่ดีได้แน่ ทว่ากลับเป็นตนเอง ที่ฟังเสียงลมเป็นเสียงฝน พอได้ยินจี๋อิ๋งบอกว่าด้วยเหตุนี้ท่านน้าฉือจึงมีเรื่องให้ต้องยุ่งยาก แล้วคิดเป็นตุเป็นตะว่าตนควรจะมากล่าวขอโทษท่านน้าฉือสักครั้งหรือไม่…เพราะไม่ว่าอย่างไร ตนก็อยู่กับจี๋อิ๋งในตอนนั้นด้วย

แต่มองดูตอนนี้แล้ว ท่านน้าฉือดูไม่เหมือนว่าจะมีท่าทางตามที่จี๋อิ๋งบอกเช่นนั้นเลย…

สีหน้าของโจวเสาจิ่นเปลี่ยนไปมาประหนึ่งรุ้งหลากสี

เฉิงฉือยิ้มพลางถามว่า “เจ้ามาขอความเมตตาให้จี๋อิ๋งกระมัง”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะๆ” โจวเสาจิ่นรีบตอบ “ตอนนี้แม่นางจี๋อิ๋งสบายดีเป็นอย่างมาก การที่ท่านจัดการเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผลของท่าน ข้าไม่ได้มาขอความเมตตาให้แม่นางจี๋อิ๋งเจ้าค่ะ”

เฉิงฉือได้ยินแล้วก็เลิกคิ้วขึ้น เผยให้เห็นสีหน้าหยอกเย้าเล็กน้อย พลางกล่าวว่า “ไม่ได้มาขอความเมตตาให้จี๋อิ๋งจริงๆ อย่างนั้นหรือ”

โจวเสาจิ่นตะลึงงันไปชั่วขณะ

ท่านน้าฉือผู้สุขุมเยือกเย็น…แสดงสีหน้าเช่นนี้ออกมาได้ด้วยหรือ!

นางสะบัดศีรษะ แล้วโยนความคิดนี้ทิ้งไป กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้าได้ยินจี๋อิ๋งกล่าวว่า พรุ่งนี้ท่านต้องไปรับประทานอาหารที่จวนตระกูลกัว ข้าคิดว่าเป็นเพราะพวกข้าสร้างความลำบากให้แก่ท่าน จึงอยากจะมาขอโทษท่านเจ้าค่ะ…”

เฉิงฉือประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา กล่าวว่า “พอเห็นท่าทางเช่นนี้ของข้า ก็เลยเปลี่ยนใจไม่ขอโทษข้าแล้วอย่างนั้นหรือ”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะๆ” ใบหน้าของโจวเสาจิ่นแดงเรื่อยิ่งขึ้น กล่าวว่า “ยังคงต้องขอโทษเจ้าค่ะ…” แต่จะขอโทษอย่างไรนั้น กลับไม่รู้ว่าควรจะกล่าวอย่างไรดี

เฉิงฉือหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา พลางกล่าวว่า “เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง ขอเพียงเจ้ากับจี๋อิ๋งไม่นินทาว่าร้ายลับหลังข้าก็พอ”

โจวเสาจิ่นแทบอยากจะเอาศีรษะมุดหนีลงไปในทราย

น้ำเสียงของเฉิงฉือพลันอ่อนโยนขึ้นมาประดุจสายลมในวสันตฤดูที่พัดโชยบนใบหน้าก็ไม่ปาน เอ่ยขึ้นว่า “การแสดงงิ้วใกล้จะจบลงแล้ว รีบกลับไปเถอะ! ระวังพี่สาวของเจ้าจะหาเจ้าไม่เจอ”

โจวเสาจิ่นถึงนึกขึ้นได้ว่าที่เวทีแสดงงิ้วทางด้านโน้นยังทำการแสดงกันอยู่ ร้อง “ไอ้โหยว” ออกมาแล้วลุกพรวดขึ้นมา พลางกล่าวกับเฉิงฉืออย่างลุกลี้ลุกลนว่า “ขออภัยเจ้าค่ะ” แล้วรีบเร่งวิ่งไปอย่างไม่มีทางเลือก

เฉิงฉือมองดูเงาร่างที่เดินซวนเซออกไปจนลับสายตา อดยิ้มน้อยๆ ขึ้นมาพลางส่ายศีรษะเบาๆ ในห้วงความคิดพลันปรากฏภาพขณะที่นางนั่งอยู่ในห้องน้ำชา ใบหน้าแต้มไปด้วยความฉงนสงสัยพลางเอียงศีรษะ เอ่ยถามจี๋อิ๋งด้วยเสียงอ่อนหวานปนสนเท่ห์ว่า เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจียวจื่อหยางผู้นั้นจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง

เด็กน้อยยังมีประสบการณ์ไม่มากนัก เพียงตนยื่นมือไปช่วยเหลือสองครั้ง นางไม่รู้จักเขาแม้แต่น้อยว่าเขาเป็นคนเช่นไร กลับเริ่มเชื่อใจเขาอย่างคนตาบอดเสียแล้ว!

เชื่อใจ!

แม้แต่ฉินจื่อผิงที่ติดตามเขามานานหลายปีก็ยังคิดเลยว่าเขาทำลายสัมพันธ์ของจี๋อิ๋งกับเจียวจื่อหยาง…ยังมีหนานผิงอีกคน ถึงแม้จะไม่เอ่ยถ้อยคำใด แต่ในใจกลับคิดว่าเขาทำไม่ถูกต้อง…

การที่คนคนหนึ่งจะเชื่อใจคนอีกคนหนึ่งอย่างสุดใจนั้น…นับเป็นเรื่องง่ายหรือเป็นเรื่องยากกันนะ

เฉิงฉือมองต้นหวงหยางที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปทรงนกกระสาหัวแดงที่อยู่ด้านนอกด้วยสีหน้าเคร่งครัดดุดัน

***

ตอนที่โจวเสาจิ่นเร่งกลับมาจนถึงเรือนหานปี้ซานนั้น การแสดงงิ้วก็จบลงพอดี

นางกับซือเซียงต่างผ่อนลมหายใจออกยาวๆ

เฉิงเจียดึงแขนนางพลางกระซิบเจื้อยแจ้วกับนางว่า “เกาฮุ่ยจูร้องได้ไพเราะจริงๆ ท่วงท่าก็งดงามมากเช่นเดียวกัน เดิมทีข้าคิดว่าเขาจะร้องได้แค่บทนักรบเท่านั้น ไม่คิดว่าบทตัวเอกหนุ่มก็ยังร้องได้เสนาะเพราะพริ้งยิ่งนัก ข้าว่าอย่างมากที่สุดก็อีกสองปี คณะฉางเกาจะต้องกลายเป็นคณะงิ้วอันดับหนึ่งของเมืองจินหลิงแทนคณะหม่าเจียได้อย่างแน่นอน…”

โจวเสาจิ่นฟังอย่างเลื่อนลอยพลางถามกูที่สิบเจ็ดของตระกูลกู้ว่า “ได้ยินว่าพรุ่งนี้ท่านน้าฉือต้องไปเป็นแขกที่เรือนตระกูลกัว เป็นเรื่องจริงหรือไม่”

“จริงสิ!” กูที่สิบเจ็ดของตระกูลกู้ยิ้มพลางตอบ “กล่าวกันว่านายท่านผู้เฒ่ากัวไม่ได้พบท่านอาสี่ฉือมานานแล้ว จึงเชิญท่านอาสี่ฉือไปนั่งคุยกันที่บ้าน”

เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ตนจะต้องไปคัดลอกพระธรรมที่เรือนหานปี้ซานอยู่หรือไม่นะ

โจวเสาจิ่นตัดสินใจว่าประเดี๋ยวจะขอให้ปี้อวี้ช่วยไปสอบถามดูสักหน่อย

ทว่าพอเดินต่อไปกลับได้พบกับอวี้หรูผู้เป็นสาวใช้ในเรือนของเฉิงสวี่

“คุณหนูรอง คุณหนูเจีย” นางคำนับโจวเสาจิ่นกับเฉิงเจียอย่างนอบน้อม

โจวเสาจิ่นเบิกตากว้าง

ทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่ได้

อวี้หรูยิ้มพลางกล่าวว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้เชิญแขกเหรื่อมาหลายปีแล้ว วันนี้อยู่ๆ ก็มีแขกมามากมายขนาดนี้ ฮูหยินจึงให้พวกเรามาช่วยจวนหลักด้วยอีกแรงเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นไม่เชื่อ

หยวนซื่อปฏิบัติต่อเฉิงสวี่ดังแก้วตาดวงใจ ต่อให้ต้องโยกย้ายสาวใช้และป้ารับใช้ในเรือนของตัวเองมาช่วยก็ไม่มีทางส่งสาวใช้ในเรือนของเฉิงสวี่มาอย่างแน่นอน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน