ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 16

ยามดอกวสันต์ผลิบาน – ตอนที่ 16 กราบพระ
ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวัน ห้องที่ติดเอาไว้ด้วยกระดาษเกาลี่ยังคงมืดเล็กน้อย ใบหน้าของโจวเสาจิ่นแวววาวราวกับเครื่องกระเบื้องเคลือบสีขาวมันวาว ทำให้แสงภายในห้องสว่างขึ้นหลายส่วน

งดงามยิ่ง!

โจวชูจิ่นอดไม่ได้ลูบศีรษะของน้องสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ้มน้อยๆ พลางกล่าว “สวยมาก! เพียงแต่ว่าที่ผ่านมาไม่เคยเห็นแบบดอกไม้เช่นนี้มาก่อน ก็เลยประหลาดใจเล็กน้อยเท่านั้น” กล่าวต่อว่า “เมื่อก่อนเพียงเห็นเจ้าเขียนๆ วาดๆ อยู่ในห้อง ไม่คิดว่าเจ้าสามารถวาดแบบดอกไม้ด้วยตัวเองได้จริงๆ”

นางถอนหายใจเล็กน้อย แต่ที่มีมากกว่านั้นคือความปิติยินดี

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางถามนาง “เช่นนั้นท่านชอบชิ้นไหนเจ้าคะ ข้าเตรียมจะทำชุดให้ท่านสองชุดเจ้าค่ะ”

ชาติก่อน หลังจากที่นางไปอยู่บ้านสวนที่ต้าซิ่งแล้ว แต่ละวันไม่มีอะไรทำมากนัก นอกจากไปไหว้พระที่วัดต้าเจาแล้ว ก็จะอยู่บ้านปลูกดอกไม้ถางต้นหญ้าและเย็บปักถักร้อย

การวาดแบบดอกไม้สักดอกจึงไม่นับว่าเป็นอะไร

แม้แต่รูปกวนอิมนางล้วนเคยปักมาก่อน

ต่อมาส่งไปให้หลินซื่อเซิ่งเป็นของขวัญ ยังได้รับคำชื่นชมจากบุคคลชั้นสูงในสำนักพระราชวัง

หลังจากที่นางได้ยินหลินซื่อเซิ่งกล่าวเช่นนั้นแล้ว ยังตั้งใจหาเวลาว่างปักเพิ่มอีกหลายชิ้นเตรียมมอบเป็นของขวัญให้หลินซื่อเซิ่ง

ใครจะรู้ว่าหลินซื่อเซิ่งกลับไม่กล่าวถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

โดยปกตินางก็ไม่เคยเป็นฝ่ายพูดกับหลินซื่อเซิ่งก่อน ผ่านไปหลายวันเข้านางก็โยนเรื่องนี้ทิ้งเอาไว้ข้างหลัง

ก็ไม่รู้ว่าฝานมามาเอามันไปเก็บไว้ที่ไหนแล้ว

นึกขึ้นมาได้ในตอนนี้แล้วโจวเสาจิ่นก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาเล็กน้อย

โจวชูจิ่นดีใจมาก เพียงแต่เห็นว่าการปักตามแบบดอกไม้นี้ใช้เวลาค่อนข้างมาก จึงกล่าวว่า “ไม่ต้องให้มันยุ่งยากขนาดนั้นหรอก สองวันก่อนท่านป้าใหญ่เรียกช่างตัดชุดเฝิงเข้ามาที่จวน ทำชุดเพิ่มให้ข้าอีกหลายชุด หากว่าเจ้าไม่มีอะไรทำ ก็ปักผ้าเช็ดให้ตัวเองสักสองผืนก็พอแล้ว หรือไม่ก็ปักกระโปรงให้ท่านยายสักผืนก็ดีเหมือนกัน พอผ่านเดือนสี่ไปก็เป็นวันเกิดของท่านยายแล้ว ถึงเวลานั้นก็มอบเป็นของขวัญให้ท่านยาย ท่านยายต้องชื่นชอบมากเป็นแน่” ขณะที่กล่าวนั้น ความเสียใจที่เผลอพลั้งปากออกไปสายหนึ่งวาบผ่านทางสีหน้า จึงรีบกล่าวแก้ไขว่า “หรือไม่ก็เรียกช่างตัดชุดเฝิงเข้ามาตัดเสื้อคลุมสำหรับฤดูร้อนให้เจ้าสักสองสามชุด? ข้าจำได้ว่าเจ้าชอบชุดสำหรับฤดูร้อนที่ทำจากผ้าแพรเงินหยกแซมขาวชุดนั้นมาก ขนาดเสื้อเล็กแล้วก็ยังหยิบมาสวมอีกสองครั้ง ข้ามีผ้าแพรเงินหยกแซมขาวคู่หนึ่งพอดี…”

มองพี่สาวที่มีอายุสิบแปดปีแล้ว โจวเสาจิ่นก็ให้รู้สึกละอายยิ่ง

เมื่อก่อนเพียงได้ยินว่าท่านป้าใหญ่ซื้อของอะไรให้พี่สาว อารมณ์ของนางจะหดหู่ไปหลายวัน พลอยทำให้พี่สาวและคนข้างกายอื่นๆ ล้วนไม่สบายใจไปด้วย มองจากตอนนี้แล้ว ท่านป้าใหญ่ทำเช่นนี้ถูกต้องที่สุดแล้ว ไม่กล่าวถึงเรื่องอื่น เพียงพูดถึงเรื่องตัดชุดเท่านั้น นางนั้นอายุยังน้อย อยู่ในวัยกำลังโต ตัดชุดมากไป บางตัวยังไม่ทันได้ใส่ก็เล็กไปเสียแล้ว จำต้องเก็บเอาไว้ใต้**บ แต่ว่าพี่สาวคือคนที่ใกล้จะแต่งงานออกเรือน ถ้าหากว่าสวมใส่ไม่หมด ไปถึงตระกูลเลี่ยวยังสามารถให้เป็นรางวัลแก่บ่าวรับใช้ได้ ซึ่งนั่นก็ถือเป็นเกียรติที่หาได้ยากแบบหนึ่ง

“ท่านพี่” นางหน้าแดงพูดขัดโจวชูจิ่นขึ้นว่า “ผ้าแพรเงินผืนนั้นเป็นของขวัญ คนธรรมดาล้วนไม่เคยได้เห็นมาก่อน เป็นท่านยายที่ฝากฮูหยินผู้เฒ่าของจวนหลักนำมาให้จากจิงเฉิง เพื่อให้ท่านใช้เป็นสินสอด ท่านให้ข้าแล้ว สินสอดจะครบหนึ่งร้อยยี่สิบคนหามได้อย่างไรเจ้าคะ” เพื่อให้พี่สาวสบายใจแล้ว พูดจบนางยังหันไปขยิบตาให้พี่สาวอย่างซุกซน

โจวเสาจิ่นทึ่มทื่อไปชั่วขณะ

นี่ยังใช่น้องสาวที่อ่อนไหวง่ายและขี้สงสัยผู้นั้นของนางอยู่ใช่หรือไม่

ในใจของโจวเสาจิ่นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากกับการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง

ระหว่างพี่น้องก็ควรจะเป็นเช่นนี้ เจ้ายอมให้จ้า ข้ายอมให้เจ้า ไม่ใช่หรือ

ชาติก่อนเป็นนางที่ไม่เข้าใจ แต่ชาตินี้นางจะไม่ให้พี่สาวต้องเหนื่อยขนาดนั้นอีกแล้ว

นางดันตัวพี่สาวตรงไปยังห้องข้าง กล่าวว่า “ครั้งนี้ก็ใช้ผ้าในห้องเก็บของของข้า ทุกครั้งที่ท่านพ่อส่งของกลับมา พวกเราสองพี่น้องล้วนได้มาคนละชิ้นเหมือนกัน ถึงแม้ว่าข้าจะไม่มีผ้าแพรเงิน แต่ก็มีผ้าสีเขียวหยกหลายผืนที่งามไม่แพ้ผ้าแพรเงินเจ้าค่ะ!”

โจวชูจิ่นถึงได้สติกลับมา พลันอายจนหน้าแดง ขยับขึ้นด้านหน้าไปปิดปากโจวเสาจิ่นเอาไว้อย่างเขินอาย “เจ้าเด็กคนนี้ ไม่ว่าอะไรล้วนกล้าเอ่ยออกมา ระวังเถอะ ข้าจะให้ฝานมามาอบรมเจ้า!”

“ฝานมามาไหนเลยจะทำใจอบรมข้าได้!” โจวเสาจิ่นหัวเราะร่ากลบเกลื่อน

สองพี่น้องเดินเข้าในห้องข้าง

ฝานหลิวซื่อ ฉือเซียงและคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องด้านนอกได้ยินแล้วต่างโล่งอกไปทีหนึ่ง

นี่ถือได้ว่าเป็นฟ้าหลังฝนที่สวยงาม!

แล้วอารมณ์ของโจวเสาจิ่นก็ราวกับท้องฟ้าที่สดใส เปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า ขอเพียงนางและพี่สาวปรองดองกัน เรื่องราวต่างๆ จะต้องค่อยๆ ดีขึ้นมา

นางหมกมุ่นอยู่กับงานเย็บปัก จนกระทั่งระดูหมด ชุดเพ่ยจื่อของพี่สาวเหลือเพียงปักดอกไม้ตรงปากแขนเสื้อก็จะเสร็จแล้ว

โจวเสาจิ่นทำผมมวยคู่หนึ่ง สวมชุดเพ่ยจื่อสีเหลืองอ่อน ขอบชุดเป็นลายสายไข่มุกสีชมพูไปคารวะยามเช้าฮูหยินผู้เฒ่ากวนพร้อมกันกับพี่สาว

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนดึงมือโจวเสาจิ่นเอาไว้พยักหน้าไม่หยุด กล่าวขึ้น “ดูสีผิวแล้วดีมาก คาดว่าคงไม่ได้ปวดทุกข์ทรมานอะไร”

โจวเสาจิ่นยิ้มเจื่อน

โจวชูจิ่นหันไปกล่าวขอบคุณท่านยาย “นั่นเป็นเพราะยาที่ท่านยายส่งมาให้ดียิ่งเจ้าค่ะ” กล่าวต่อว่า “เห็นว่าใกล้จะถึงวันสรงน้ำพระพุทธเจ้าแล้ว ท่านยายเห็นว่าควรจะเริ่มคัดลอกไตรปิฎกเมื่อไหร่ดีเจ้าคะ” เป็นน้ำเสียงที่ปรารถนาให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนรีบรั้งตัวโจวเสาจิ่นเอาไว้

ทุกคนหัวเราะออกมา

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกล่าวอย่างเรียบง่ายขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ให้เสาจิ่นรั้งอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน รอให้พ้นวันสรงน้ำพระพุทธเจ้าแล้วค่อยไปเรียนหนังสือที่ห้องศึกษาจิ้งอันก็ยังไม่สาย” จากนั้นสั่งการซื่อเอ๋อร์ว่า “เจ้าไปบอกเฉิงต้าเหนียงสักหน่อยว่าข้ารั้งให้คุณหนูรองอยู่ช่วยคัดลอกไตรปิฎกให้ข้า รอให้พ้นวันที่แปดเดือนสี่แล้วค่อยกลับไปเรียน”