ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 จิตใจมั่นคง
ฮูหยินผู้เฒ่ากวนหัวเราะลั่นไม่หยุด กล่าวว่า “รอให้ผ่านไปสักสองสามปีจนเจ้าโตขึ้นอีกสักหน่อยแล้วค่อยกลับมา!”

นี่จะเป็นไปได้อย่างไร!

โจวเสาจิ่นจำต้องดึงแขนเสื้อของฮูหยินผู้เฒ่ากวนเอาไว้อย่างออดอ้อน “ข้าไม่อยากติดตามฮูหยินผู้เฒ่ากัว ข้าอยากติดตามท่านยายเจ้าค่ะ”

“เด็กโง่!” ฮูหยินผู้เฒ่ากวนทั้งดีใจและพอใจ แต่ก็ยังกล่าวว่า “รอให้เจ้าโตขึ้นอีกหน่อยก็จะเข้าใจ ที่ยายทำเช่นนี้ก็เป็นการดีสำหรับตัวเจ้า เจ้าจงเชื่อฟัง ข้าจะให้ป้าใหญ่ของเจ้าตัดชุดใหม่ให้เจ้าสักสองสามชุด เจ้าเพียงไปรับใช้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวที่เรือนหานปี้ซานอย่างมีความสุขก็พอ”

ถ้าหากว่าบังเอิญเจอเฉิงสวี่ขึ้นมาจะทำอย่างไร

โจวเสาจิ่นเห็นใบหน้าของท่านยายเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็ไม่อาจทำใจสาดน้ำเย็นใส่ท่านยายทำให้นางหดหู่ลงได้ จำต้องเดินกลับเรือนหว่านเซียงไปอย่างขุ่นมัว

โจวชูจิ่นกลับมา เห็นนางกำลังนั่งคัดลอกไตรปิฎกอยู่ที่โต๊ะ อดไม่ได้ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “เวลากระชั้นชิดมากนักหรือ”

นางเองก็เคยคัดลอกไตรปิฎกมาก่อน ตามความเห็นของนางแล้ว ไตรปิฎกเพียงหนึ่งบท ก่อนวันสรงน้ำพระพุทธเจ้าก็น่าจะสามารถคัดจนแล้วเสร็จได้

“เปล่าเจ้าค่ะ” โจวเสาจิ่นรีบกล่าวขึ้น “ท่านยายให้ข้าช่วยคัดลอกไตรปิฎกสักสองสามหน้าให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวด้วยเจ้าค่ะ”

“อา!” โจวชูจิ่นทั้งประหลาดใจทั้งยินดี เดินไปถึงหน้าโต๊ะเขียนหนังสืออย่างปิติยินดี “จริงหรือ ท่านยายให้เจ้าช่วยคัดลอกไตรปิฎกสักสองสามหน้าให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวด้วยเช่นกันจริงหรือ ทำไมอยู่ๆ ท่านยายถึงได้คิดให้เจ้าคัดลอกไตรปิฎกให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวด้วย”

โจวเสาจิ่นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้พี่สาวฟัง

“อมิตาภพุทธ!” โจวชูจิ่นอดไม่ได้พนมมือทั้งสองข้างขึ้น หันไปทางทิศตะวันตกไหว้แล้วไหว้อีก พลางกล่าว “ข้าว่าแล้ว ท่านยายเป็นผู้ที่มีวาสนาดีผู้หนึ่ง เจ้าติดตามอยู่ข้างกายท่านยาย ย่อมต้องสามารถเปลี่ยนจากโชคร้ายกลายเป็นดีได้ นี่ไม่เร็วและไม่ช้าเกินไป ก็ได้พบกับฮูหยินผู้เฒ่ากัวแล้ว ถึงแม้ว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวจะไม่ใช่คนประเภทที่ดูแคลนผู้ที่ต่ำกว่า แต่ก็ไม่ใช่ว่าใครๆ จะสามารถเข้าไปอยู่ในสายตาของนางได้ อย่างที่ท่านยายได้กล่าวเอาไว้ นี่ถือเป็นวาสนาของเจ้า เจ้าต้องเชื่อฟัง ดูแลรับใช้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้ดี ไม่แน่ว่า…”

ด้วยเหตุนี้ยังสามารถช่วยให้เจ้าหาตระกูลดีๆ สำหรับเรื่องแต่งงานได้

เพียงแต่ว่าคำพูดนี้ไม่สมควรพูดต่อหน้าน้องสาว นางกลืนคำพูดนี้ลงไปด้วยรอยยิ้ม

หากเป็นโจวเสาจิ่นในชาติที่แล้ว คงไม่อาจให้ความสนใจถึงรายละเอียดเหล่านี้ ยิ่งไม่อาจคาดเดาได้ว่าพี่สาวนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าโจวเสาจิ่นในชาตินี้ ด้วยความตั้งใจ สามารถมองเห็นความคิดของพี่สาวได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

ที่นางต้องหวาดกลัวจนตัวสั่น ต้องคอยระมัดระวังด้วยเรื่องเล็กน้อย ก็เพื่อให้ได้แต่งงานอย่างนั้นหรือ

แต่งงานแล้วจะรับประกันได้ว่าตลอดชีวิตของนางจะราบรื่น สงบสุขและปลอดภัยอย่างนั้นหรือ

นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย กล่าวกับพี่สาวอย่างเกี่ยงงอนว่า “ข้าไม่ไปเจ้าค่ะ!”

โจวชูจิ่นเห็นนางขุ่นมัว เข้าใจว่านางกลัวไปเห็นสายตาของคนที่จวนหลัก ครุ่นคิดแล้ว กล่าวว่า “เจ้าพูดเหลวไหลอะไรกัน ท่านป้าอี๋คิดจะนำน้องสาวเจียให้ไปได้รับการสั่งสอนอยู่ข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่ากัวมาโดยตลอด ขนาดว่าฮูหยินผู้เฒ่าจวนรองออกหน้าพูดให้ก็ยังไม่สำเร็จ ส่วนเจ้าได้รับทุกอย่างมาโดยที่ไม่ต้องลงแรงอะไรเลย ต้องเห็นค่าถึงจะถูก”

โจวเสาจิ่นทำหูทวนลม

ในชาติที่แล้วนางกับเฉิงเจียตัวติดกันตลอด กลับไม่เคยรู้ว่าเจียงซื่อ มารดาของเฉิงเจียวางแผนไว้เช่นนี้

โจวชูจิ่นยิ้ม

ดูแล้วน้องสาวก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าบ่าวรับใช้ตระกูลเฉิงเห็นว่าจวนสามนั้นร่ำรวยและโอ่อ่า จึงมักจะประจบเอาใจเฉิงเจีย เวลาผ่านไป อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้มันทำให้น้องสาวค่อนข้างไม่มีความมั่นใจ เวลาพูดจาจึงไม่มีความมั่นใจ บ่าวรับใช้พวกนั้นเลยยิ่งชอบเฉิงเจียมากกว่า

ตอนนี้นางยกเอาเฉิงเจียมากระตุ้นน้องสาว ผลปรากฏว่ายิ่งพูดก็ยิ่งแน่ใจในสิ่งที่ตนคาดคะเน

นางกล่าวเรียกขวัญโจวเสาจิ่นต่อไปว่า “นอกจากนี้ พี่สาวเจิง และพี่สาวเซียวของจวนหลักล้วนแล้วแต่แต่งงานออกเรือนกันไปหมดแล้ว ถึงแม้ว่าน้องสาวเซิงของท่านลุงรองเว่ยจะเติบโตขึ้นมาจากในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่ากัว แต่หลังจากที่นางหมั้นหมายแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็ส่งนางไปอยู่กับท่านลุงรองเว่ยที่จิงเฉิง จวนหลักจึงเหลือเพียงน้องชายสวี่คอยดูแลเท่านั้น น้องชายสวี่เป็นชายหนุ่มที่ประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง ถึงแม้ว่าอายุยังน้อย แต่เมื่อเดินไปข้างนอกผู้คนล้วนเรียกขานเขาว่า ‘นายท่าน’ นอกจากการไปคารวะยามเช้าและเย็นแล้ว ก็ไม่อาจเข้าไปในเรือนชั้นในได้ เจ้าเพียงแต่ต้องรับมือกับฮูหยินผู้เฒ่ากัวผู้เดียวเท่านั้น กฎระเบียบของฮูหยินผู้เฒ่ากัวเข้มงวดนัก ใครจะกล้าดูเบาเจ้าได้”

โจวเสาจิ่นราวกับตกผลึกได้ในทันใด

ที่ตนเองไม่ยินยอมไปคัดลอกไตรปิฎกให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวนั้น สาเหตุทั้งหมดมาจากเรื่องราวในปีนั้น

ทว่าตอนนี้เรื่องเหล่านั้นยังไม่ได้เกิดขึ้นเสียหน่อย

หากนางไม่สามารถเอาชนะจิตใจชั่วร้ายเช่นนี้ได้ จะกล่าวถึงเรื่องช่วยเหลือตระกูลเฉิง ปกป้องญาติพี่น้องที่รักตนเองเหล่านี้ได้อย่างไร

ตนเองเพียงต้องผ่านเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในชาติที่แล้วไปอย่างระมัดระวัง ไม่เช่นนั้น ตนเองก็ไม่อาจจะสร้างอนาคตที่สดใสให้ตัวเองได้

จิตใจที่ล่องลอยเคว้งคว้างไปมาของโจวเสาจิ่นตั้งแต่ที่นางกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งนั้นราวกับได้หยั่งรากลงแล้ว ทันใดก็รู้สึกสงบนิ่งขึ้นมา

นางยิ้มขณะที่ดึงมือของพี่สาวเอาไว้ กล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านก็เห็นว่าข้ายุ่งขนาดนี้ ข้าไม่ไปเรียนที่ห้องศึกษาจิ้งอันได้หรือไม่เจ้าคะ”

นี่ถือเป็นการตอบรับแล้ว!

โจวชูจิ่นหัวเราะเบาๆ ดีดหน้าผากของน้องสาว “ฝันไปเถอะ! อย่าคิดว่ามีท่านยายปกป้องเจ้าแล้วเจ้าจะสามารถแอบขี้เกียจได้หรอกนะ ในอนาคตเจ้าอยากถูกผู้คนเรียกว่าเป็นคน ‘ไม่รู้หนังสือ’ อย่างนั้นหรือ”

“ไม่รู้หนังสือก็ไม่รู้หนังสือสิเจ้าคะ!” โจวเสาจิ่นกล่าวโวยวาย “ข้าไม่ใช่ว่าจะดูสมุดบัญชีไม่เป็นเสียหน่อย”

อย่างเช่นท่านยายที่ถึงแม้ว่าจะรู้หนังสือเพียงไม่กี่ตัว แต่ก็เข้มแข็งและมีจิตใจกว้างขวาง ไม่เพียงรักษาจวนสี่ให้คงอยู่ต่อไป ยังเลี้ยงดูคนรุ่นถัดไปออกมาให้เป็นคนมีจิตใจดี ปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างซื่อตรงและจริงใจเช่นท่านลุงใหญ่เหมี่ยนและพี่ชายเก้า เห็นได้ชัดว่าการเป็นคนอย่างไรนั้นสำคัญที่สุด

“เจ้ายังกล้าพูดอีก!” โจวชูจิ่นดีดหน้าผากของน้องสาวอีกครั้ง “ท่านยายยังคงเสียดายในโชคชะตาที่ตอนเป็นเด็กไม่ได้เรียนหนังสือมากกว่านี้อีกหน่อย เจ้าอยากเป็นเหมือนท่านยายที่แก่ตัวลงแล้วต้องมาเสียใจภายหลังอย่างนั้นหรือ เรื่องนี้เจ้าอย่าแม้แต่จะคิดอีกเลย!”

นี่ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้!

โจวเสาจิ่นบ่นอยู่ในใจ แล้วก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา รีบเอ่ยขึ้น “ท่านพี่ ฉีเอ๋อร์ของฝานมามาไม่มีคนดูแล ข้าให้ฝานมามาไปรับฉีเอ๋อร์มา จะหางานให้เขาสักอย่างหนึ่งเจ้าค่ะ”

โจวชูจิ่นเคยได้ยินฉือเซียงกล่าวถึงเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว นางเห็นว่าโจวเสาจิ่นก็ใกล้จะถึงวัยต้องพูดถึงเรื่องแต่งงานแล้ว ยามที่แต่งงานออกเรือนไปนั้น หากว่าข้างกายสามารถมีคนที่ซื่อสัตย์สักคนติดตามไปที่บ้านของสามีด้วย ต่อไปก็จะได้มีคนให้พึ่งพาได้ นางเองเห็นด้วยกับการให้ฉีเอ๋อร์เข้ามาเป็นบ่าวในบ้านเช่นเดียวกัน

“เช่นนั้นก็ให้เขาติดตามหม่าฟู่ซานไปก่อนก็แล้วกัน!” นางหัวเราะ “รอให้ปรับตัว อบรมเรียบร้อยแล้ว ค่อยดึงมาเป็นบ่าวข้างกายของเจ้าก็ยังไม่สาย”

โจวเสาจิ่นพยักหน้าไม่หยุด หัวเราะพลางกล่าว “เช่นนั้นเบี้ยรายเดือนของเขา ข้าจะเป็นคนออกให้เจ้าค่ะ”

“ก็ได้!” โจวชูจิ่นครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วก็กล่าวว่า “เพราะว่าเขารับเบี้ยรายเดือนจากเจ้า ฉะนั้นจึงถือเป็นคนของเจ้า เจ้ามีเรื่องอะไรต้องการใช้งานเขา เขาจะได้เร่งรีบทำให้เจ้าเร็วขึ้นอีกสักหน่อย”

นี่แหละคือเหตุผลของเรื่องนี้!

โจวเสาจิ่นยิ้มหวาน

พี่สาวเย้านางว่า “ตอนนี้เจ้าคงจะพอใจแล้วสินะ” กล่าวอีกว่า “เจ้าไปเรียนจากใครมา เสนอความต้องการขึ้นมาสามข้อ รู้อยู่แล้วว่าสองข้อนั้นข้าจะต้องไม่รับปาก ก็รอจนข้ายอมตกลงให้กับความต้องการข้อที่สาม”

โจวเสาจิ่นรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

เดิมทีนางไม่ได้คิดเช่นนี้…แต่เมื่อความคิดวาบผ่าน นางก็ราวกับตกอยู่ในภวังค์

ภายในใจของตนเองนั้น ไม่ได้คิดเช่นนี้มาก่อนจริงๆ หรือ