ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 20

ตอนที่ 20 เรือนซาน
หลายวันมานี้โจวเสาจิ่นเข้าออกเรือนเจียซู่อยู่บ่อยๆ ยิ่งกว่านั้นเมื่อแก้ความขี้อายจากเมื่อก่อนแล้ว ถึงแม้ว่าไม่ถึงขั้นทักทายคนที่เรือนเจียซู่อย่างกระตือรือร้น ทว่าก็พยักหน้าให้ และกล่าวคำทักทาย ไม่นานก็ได้รับความโปรดปรานจากทุกคนที่เรือนเจียซู่

เพียงนางเดินเข้ามาที่เรือนเจียซู่ ก็จะมีบ่าวรับใช้กล่าวคำทักทายให้นางตั้งแต่ไกลๆ แล้ว

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางตอบแต่ละคนไปด้วย

จนกระทั่งมาถึงเรือนหลัก ซื่อเอ๋อร์มาเลิกผ้าม่านขึ้นให้นางด้วยตัวเอง กล่าวว่า “คุณหนูรอง ท่านมาแล้ว! เมื่อสักครู่นายหญิงผู้เฒ่ายังถามถึงว่าทำไมท่านถึงยังไม่มา! วันนี้ท่านมาช้ากว่าวันก่อนเล็กน้อยนะเจ้าคะ!” จากนั้นกระซิบบอกนางเสียงเบาว่า “นายหญิงผู้เฒ่ามีแขกเจ้าค่ะ เป็นสื่อมามาจากเรือนหานปี้ซานเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นทบทวนชื่อนี้อยู่ในหัว ค้นแล้วค้นอีกถึงได้นึกออกว่าคนผู้นี้คือป้าที่อยู่รับใช้ข้างกายและเป็นผู้ที่ใกล้ชิดที่สุดของฮูหยินผู้เฒ่ากัว

นางประหลาดใจเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “นางมาทำอะไรที่นี่หรือ”

ชาติก่อน นางเคยกล่าวคำทักทายกับสื่อมามาท่านนี้เพียงไม่กี่ครั้ง แต่ว่าล้วนเป็นสื่อมามาที่รับคำสั่งจากฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้มาหาฮูหยินผู้เฒ่ากวนที่จวนสี่ ภายในความทรงจำนั้น สื่อมามาเป็นคนที่พูดคุยเก่งมากผู้หนึ่ง แต่ว่ามีรูปร่างหน้าตาอย่างไรนั้นนางกลับจำไม่ได้แล้ว

ซื่อเอ๋อร์หัวเราะเสียงเบาพลางกล่าว “ยังไม่ใช่มาด้วยเรื่องของวันสรงน้ำพระพุทธเจ้าในวันที่แปดเดือนสี่เจ้าค่ะ พอนายหญิงผู้เฒ่าให้หวังมามานำเงินหนึ่งร้อยเหลี่ยงไปมอบให้ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็ส่งสื่อมามาให้นำผ้าป่านหลายผืนมาให้เจ้าค่ะ”

ผ้าป่านคือวัตถุดิบที่ใช้สำหรับตัดชุดฤดูร้อน

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางกล่าวขอบคุณนาง แล้วตามนางเข้าไปในห้องโถง

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกำลังนั่งคุยกับหญิงชราที่สวมชุดเพ่ยจื่อผ้าไหมหังโจวสีเขียวขี้ม้าไร้ลวดลายผู้หนึ่งอยู่บนตั่งตัวเตี้ย

พอได้ยินเสียงเคลื่อนไหว หญิงชราผู้นั้นก็หันศีรษะกลับมา

เส้นผมสีดำขลับ มองไม่เห็นสีเงินแซมอยู่เลยแม้สักเส้นเดียว หวีผมขึ้นเป็นมวยหนึ่งอย่างเรียบร้อย ปักด้วยปิ่นปักผมทองฝังด้วยหยกเขียวคู่หนึ่ง ใบหน้ากลมใหญ่ รูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์ ผิวขาวเนียนละเอียด ดวงตาและคิ้วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองแล้วดูอ่อนโยนและใจดียิ่ง คนที่ไม่รู้จักเมื่อได้พบเห็นแล้ว ก็อาจจะเข้าใจได้ว่านางเป็นฮูหยินผู้เฒ่าของตระกูลร่ำรวยสักตระกูลหนึ่งเป็นแน่ ไหนเลยจะคิดว่านางเป็นเพียงป้าที่รับใช้อยู่ข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่ากัวผู้หนึ่งเท่านั้น

นางไม่รอให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกล่าวอะไร ก็รีบลุกขึ้นมาย่อเข่าทำความเคารพโจวเสาจิ่น

โจวเสาจิ่นทราบว่าท่านผู้นี้คือสื่อมามา จึงรีบขยับไปที่ด้านข้าง รับการคำนับของนางมาเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

ในรอยยิ้มของฮูหยินผู้เฒ่ากวนแสดงความพึงพอใจออกมาหลายส่วน หันไปแนะนำโจวเสาจิ่นว่า “ท่านผู้นี้คือสื่อมามาจากเรือนหานปี้ซาน เมื่อเจ้าไปคัดลอกพระธรรมคงไม่พ้นต้องรบกวนสื่อมามาแล้ว ยังต้องขอร้องสื่อมามาให้กรุณาช่วยดูแลด้วย หลานสาวของข้าผู้นี้ นิสัยเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจาสักเท่าไหร่” ประโยคสุดท้ายเป็นการพูดให้สื่อมามาฟัง

สื่อมามารีบกล่าว “นายหญิงผู้เฒ่ากล่าวหนักเกินไปแล้ว คุณหนูรองตำแหน่งสูงศักดิ์ ทั้งยังมาจากจวนของท่าน ไหนเลยจะมีที่ให้ข้าต้องว่ากล่าวกันเจ้าคะ อย่างไรก็ตามบ่าวชราผู้นี้ก็อาศัยว่าเป็นบ่าวอยู่ข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่ากัว ค่อนข้างคุ้นเคยกับเรือนหานปี้ซาน หากว่าคุณหนูรองมีเรื่องอะไร ต่อไปเพียงสั่งการบ่าวชราผู้นี้ก็พอเจ้าค่ะ แต่ว่าไม่กล้าทำอย่างที่นายหญิงผู้เฒ่ากล่าวไว้ที่ว่าให้ ‘ดูแล’ สองคำนั้นเจ้าค่ะ”

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา โจวเสาจิ่นก็เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งนัก ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงการใช้ชีวิตที่ไม่ต้อนรับแขกเลยตลอดเจ็ดถึงแปดปีที่อาศัยอยู่ที่บ้านสวนในต้าซิ่ง บทสนทนาสำหรับสถานการณ์เหล่านี้ บางครั้งนางไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพูดอะไรดี โชคดีที่นางเองก็ทราบถึงปัญหาของตัวเอง ยามที่ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวอะไรนั้นก็เพียงยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่ายด้วยไมตรีจิต ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น

ในครั้งนี้นางก็หันไปยิ้มให้สื่อมามา เพียงแต่ว่าเป็นร้อยยิ้มที่หวานกว่าในยามปกติเล็กน้อย

ดวงตาของสื่อมามามีอาการตกตะลึงวาบผ่านอยู่

แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากวนนั้นรู้ว่าโจวเสาจิ่นพูดไม่เก่ง ก็ไม่ได้คาดหวังว่านางจะพูดอะไร หันไปพูดกับสื่อมามาโดยตรงว่า “เจ้าเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่ข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่ากัว เรื่องพวกนี้ไม่ต้องกล่าวถึงแล้ว หลานสาวข้าผู้นี้ก็มอบให้เจ้าเลยก็แล้วกัน เจ้าต้องช่วยดูแลนางให้ดีเสียแล้ว”

สื่อมามากล่าวซ้ำๆ ว่า ‘เจ้าค่ะ’

โจวเสาจิ่นให้ชุนหว่านนำพระธรรมที่คัดเสร็จแล้วขึ้นมา

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนประหลาดใจเล็กน้อย ยิ้มพลางกล่าว “เมื่อกี้สื่อมามาเพิ่งจะพูดกับข้าว่า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เจ้าจะคัดลอกบทที่สองของ ‘พระสูตรบัวขาว’ เสร็จ จะได้กำหนดวันไปที่เรือนหานปี้ซาน ข้าว่าไม่ต้องกลับไปแจ้งฮูหยินผู้เฒ่ากัวแล้ว ให้โจวเสาจิ่นไปพรุ่งนี้เช้าได้เลย ดูแล้ววันสรงน้ำพระพุทธเจ้าก็ใกล้เข้ามาแล้ว”

“เช่นนั้นดียิ่งเจ้าค่ะ” สื่อมามายิ้มพลางกล่าวชมเชยโจวเสาจิ่นไปหลายประโยค แล้วก็แลกเปลี่ยนกล่าวคำทักทายกับฮูหยินผู้เฒ่ากวนอีกสักครู่ ก็ลุกขึ้นกล่าวคำอาลา

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนไม่ได้รั้งให้โจวเสาจิ่นอยู่ต่อ ให้นางกลับไปเตรียมตัวเพื่อไปเรือนหานปี้ซานในวันพรุ่งนี้เช้า

โจวเสาจิ่นตอบรับด้วยความนอบน้อม แต่ว่าเมื่อออกมาจากเรือนเจียซู่แล้ว ก็อดไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย คิดกับตัวเองว่าควรจะสวมชุดอะไรที่จะไม่ทำให้คนรู้สึกว่าน่าเกลียดขณะเดียวกันก็ไม่เป็นการโอ้อวดจนเกินไป

ปรากฏว่าระหว่างทางกลับเรือนหว่านเซียงนั้นนางได้พบกับชุ่ยหวน

นางนำคำสั่งของเฉิงเจียมาถามโจวเสาจิ่นว่าทำไมถึงไม่ไปเรียนหนังสือที่ห้องศึกษาจิ้งอัน

ตั้งแต่ที่เฉิงเซิงไปจิงเฉิง และโจวชูจิ่นติดตามฮูหยินใหญ่เหมี่ยนเพื่อเรียนรู้วิธีการครองเรือนแล้ว ห้องศึกษาจิ้งอันก็มีเพียงเฉิงเจียกับโจวเสาจิ่นที่เป็นนักเรียนหญิงอยู่สองคน ช่วงนี้โจวเสาจิ่นขอลา เฉิงเจียเพียงคนเดียวจึงถูกอาจารย์หญิงจับตามองอยู่ตลอดเวลา ความผิดเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่อาจแสดงออกมาได้ จะยังนั่งนิ่งอยู่ได้อย่างไรกัน

โจวเสาจิ่นพอจะจินตนาการถึงสภาพตอนที่เรียนหนังสือได้ แต่เป็นเพราะนางตัดสินใจแล้วว่าจะรักษาระยะห่างกับเฉิงเจีย จึงไม่สามารถถนอมความรู้สึกของนางในทุกๆ ด้านเหมือนอย่างเช่นชาติที่แล้วอีก

“ท่านยายให้ข้าช่วยคัดลอกพระธรรมให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัว” นางกล่าวกับชุ่ยหวนอย่างเรียบเฉย “ข้าอาจจะไม่ได้ไปที่ห้องศึกษาจิ้งอันไปอีกหลายวัน เจ้าไปบอกกับคุณหนูของพวกเจ้าสักหน่อย ให้นางไม่ต้องรอข้า”

ชุ่ยหวนยากที่จะซ่อนความประหลาดใจเอาไว้ได้

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจของโจวเสาจิ่นรู้สึกยินดีเล็กน้อย

แต่นางก็ไม่ได้คิดมากนัก หมุนกายเดินออกจากทางเดินนั้น เพื่อกลับไปที่เรือนหว่านเซียง