ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 220

โจวเสาจิ่นชะเง้อมองอยู่หน้าประตูห้องโดยสารที่เฉิงฉือพำนักอยู่

เฉิงฉือกำลังสนทนาอยู่กับผู้เฒ่าซ่งอย่างออกรส “เป็นไปไม่ได้ที่ราชสำนักจะยอมควักเงินมากถึงเพียงนี้มาลงกับกังหันน้ำและการชลประทานเพื่อลดปัญหาอุทกภัยหรอกขอรับ ตามความเห็นของข้า การสร้างทำนบแม่น้ำใหม่จึงจะเป็นวิธีการที่ดีที่สุด…”

โจวเสาจิ่นลอบแลบลิ้นอยู่ในใจ ขณะที่กำลังจะหดคอกลับมา จู่ๆ เฉิงฉือก็มองมา เอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ”

ดูเหมือนกับว่าเขายังคงจดจ่ออยู่กับการหารือกับผู้เฒ่าซ่งเมื่อครู่อยู่ แววตาคมกล้า สีหน้าเยียบเย็น ดูเคร่งขรึมยิ่งนัก

หรือว่าปกติแล้วในยามที่ท่านน้าฉือคุยธุระจริงจังก็มีท่าทางเช่นนี้?

โจวเสาจิ่นขบคิดอยู่ในใจ กล่าวยิ้มๆ ว่า “ในครัวลองทำขนมทานเล่นชนิดใหม่ ข้าจึงอยากจะถามท่านว่าต้องการของว่างสักหน่อยหรือไม่เจ้าคะ”

อันที่จริงเป็นนางที่ทำขนมทานเล่นเหล่านี้ขึ้นมาเอง

“พวกข้าไม่กินของว่าง” เฉิงฉือตอบอย่างสุภาพ “ข้ากับท่านผู้เฒ่าซ่งกำลังยุ่งอยู่ พวกเจ้าเก็บไว้กินเองเถอะ!”

ความหมายก็คือ ให้นางไม่ต้องมารบกวนพวกเขา

ผู้เฒ่าซ่งได้ยินแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย ท่าทางเหมือนอยากให้นางรีบออกไปเสีย

เห็นทีว่าวิธีนี้จะไม่ได้ผล!

โจวเสาจิ่นกระแอมไอเบาๆ ครั้งหนึ่ง แล้วถอยออกไป

วันถัดมา เฉิงฉือยังคงปิดประตูหารือกับผู้เฒ่าซ่งเช่นเคย

โจวเสาจิ่นถามพวกเขาว่าต้องการดื่มน้ำชาหรือไม่

ปรากฏว่าเฉิงฉือยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ผู้เฒ่าซ่งก็ชี้ไปที่จอกชาเบื้องหน้าตนเอง กล่าวว่า “ชาหลงจิ่งนี้ไม่เลว ทันทีที่ข้าจิบก็รู้ว่าเป็นยอดใบชาที่เก็บก่อนวันเชงเม้ง ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ข้าจะดื่มชานี้”

โจวเสาจิ่นจึงได้แต่ถอยออกไปอีกครั้ง

วันที่สาม เฉิงฉือกับผู้เฒ่าซ่งเอาลูกคิดมาคำนวณอะไรบางอย่างอยู่ในห้อง

โจวเสาจิ่นฉวยโอกาสยามที่พวกเขาพักอยู่เข้าไปถามพวกเขาว่า “…คนเรือตกปลากับกุ้งมาสดๆ ใหม่ๆ เจ้าค่ะ พวกชุนหว่านเตรียมเอาไปคลุกแป้งทอดกิน อยากจะให้ยกเข้ามาให้ท่านทั้งสองสักจานหนึ่งหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ต้อง” เฉิงฉือจ้องมองกระดาษทดเลขที่อยู่เบื้องหน้าโดยไม่เคลื่อนสายตา แล้วกล่าวกับผู้เฒ่าซ่งว่า “ข้าคำนวณได้สี่สิบเก้า ท่านคำนวณได้เท่าไรขอรับ ข้าคิดว่าตัวเลขนี้ไม่ถูกต้องอยู่บ้าง ไม่ตรงกับค่าการขุดลอกแม่น้ำ ในทางกลับกันค่าความแรงของกระแสน้ำกลับลดลงขอรับ”

ส่วนผู้เฒ่าซ่งกลับไม่แม้แต่จะชายตามองโจวเสาจิ่นสักครั้ง เอ่ยว่า “ข้าก็คิดว่าตัวเลขนี้ไม่ถูกต้องเหมือนกัน เช่นนั้นพวกเราคำนวณใหม่อีกรอบเถอะ”

เฉิงฉือหยิบลูกคิดแล้วดีดขึ้นลงครู่หนึ่ง ลูกคิดเรียงกันตามแต่ละหน่วยอย่างเรียบร้อย

เขาบอกชิงเฟิงว่า “ไปเอากระดาษมาให้พวกข้า”

ชิงเฟิงวิ่งเข้าห้องเล็กข้างๆ ไปอย่างรวดเร็วดั่งควัน หอบกระดาษออกมาด้วยหนึ่งเตา[1] แล้วเริ่มตัดกระดาษเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดหนึ่งฉื่อ

โจวเสาจิ่นถอนหายใจ ได้แต่ถอยออกมา

ชุนหว่านที่รออยู่ข้างนอกรีบเดินเข้ามาหา เอ่ยถามอย่างเคร่งเครียดว่า “นายท่านสี่ว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

“ไม่กล่าวอะไรเลยสักอย่าง” โจวเสาจิ่นตอบอย่างผิดหวัง “ท่านน้าฉือยุ่งมาก ไม่มีเวลามาสนใจพวกเรา”

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ” ชุนหว่านย่นหัวคิ้ว “หรือไม่ ท่านก็ไปกล่าว ‘ขอโทษ’ นายท่านสี่ตรงๆ ดีหรือไม่เจ้าคะ”

“เช่นนั้นก็ต้องรอให้มีโอกาสก่อนถึงจะทำได้!” โจวเสาจิ่นกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ท่านน้าฉือเริ่มคำนวณกระแสน้ำนั่นอีกแล้ว”

ชุนหว่านพูดไม่ออกเล็กน้อย

กล่าวได้ว่าเวลานายท่านสี่คำนวณตัวเลขเหล่านั้นจะไม่สนใจไว้หน้าผู้ใดทั้งสิ้น คราวก่อนปี้อวี้ได้รับคำสั่งจากฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้ตัดกางเกงตัวในให้นายท่านสี่ จึงขอให้นายท่านสี่ไปลอง สื่อมามาวิ่งไปห้าหกรอบ นอกจากจะเชิญนายท่านสี่ไปลองชุดในห้องของฮูหยินผู้เฒ่ากัวไม่ได้แล้ว กลับกันยังถูกนายท่านสี่ตะเพิดออกมาอีกด้วย

โจวเสาจิ่นเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าไปดูที่ครัวว่ามีผลไม้และแตงหวานสดบ้างหรือไม่ พรุ่งนี้ข้าจะลองหั่นผลไม้นำเข้าไปให้สักถาดหนึ่ง หากว่าท่านน้าฉือยังไม่สนใจข้าอีก ข้าก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

ชุนหว่านพยักหน้ารับคำ แล้วไปที่ครัว

เวลาผ่านไปหนึ่งจอกชา นางกลับมารายงานโจวเสาจิ่นว่า “เห็นว่าคืนนี้หลังจากจอดเทียบท่าแล้วจะไปซื้อสาลี่บนฝั่งมาสักหน่อยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็เคี่ยวสาลี่กับไป่เหอในน้ำเชื่อมก็แล้วกัน” โจวเสาจิ่นกล่าวพึมพำ วันรุ่งขึ้นไปเคี่ยวในครัวและยกเข้าไปให้ด้วยตนเอง

เฉิงฉือหน้านิ่วคิ้วหมวด กำลังเดินวนไปมาอยู่ในห้อง

เห็นได้ว่า การคำนวณตัวเลขนั้นเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าไรนัก

โจวเสาจิ่นคิดว่าตนเข้ามาได้ไม่ค่อยถูกจังหวะนัก

เป็นไปตามคาด ไม่ทันรอให้นางเอ่ยกล่าวอะไร เฉิงฉือก็ชี้ไปที่โต๊ะน้ำชาข้างๆ กล่าวว่า “เจ้ายกอะไรมา วางเอาไว้ตรงนั้นเถอะ!” จากนั้นก็ไม่เอ่ยถามนางอีกแม้ประโยคเดียว เดินตรงไปที่หน้าโต๊ะ แล้วคิดคำนวณต่อ

ผู้เฒ่าซ่งเอนกายอิงเก้าอี้มีเท้าแขนอยู่ข้างๆ พลางหลับตาลงพักผ่อนสายตาด้วยสีหน้าอิดโรย

โจวเสาจิ่นวางสาลี่และไป่เหอในน้ำเชื่อมลงบนโต๊ะน้ำชา แล้วถอยออกไปอย่างเบามือเบาเท้า

ชุนหว่านเห็นแล้วก็ดีใจ

ทว่าโจวเสาจิ่นกลับมองนางพลางส่ายศีรษะ

ชุนหว่านสีหน้าดำดิ่งลงมา

โจวเสาจิ่นเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ปลอบชุนหว่านว่า “ช่างเถิด ท่านน้าฉือมีจิตใจกว้างขวางเสมอมา เขาย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเราด้วยเรื่องเหล่านี้เป็นแน่ พวกเราก็ไม่ต้องกระวนกระวายเหมือนชายหนุ่มจากเมืองฉี่ที่กลัวว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมา[2] เช่นนั้นหรอก พรุ่งนี้ควรทำอะไรก็ไปทำสิ่งนั้นกันดีกว่า!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน