ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 285

เฉิงฉืออดถามยิ้มๆ ไม่ได้ว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

โจวเสาจิ่นหน้าแดงเถือก ลุกขึ้นมาจากข้างกายฮูหยินผู้เฒ่ากัวในทันที ร้องพึมพำขึ้นเสียงหนึ่งว่า “ท่านน้าฉือ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะร่า

ปี้อวี้ที่อยู่ข้างๆ ตอบว่า “คุณหนูรองเล่นไพ่แพ้เสียเงินเจ้าค่ะ!”

“อ้อ!” เฉิงฉือเลิกคิ้วขึ้น พลางกล่าว “เสียไปเท่าไร ข้าจะชดเชยให้เจ้า”

“ไม่ต้องเจ้าค่ะๆ” ดวงหน้าของโจวเสาจิ่นแดงก่ำประหนึ่งหลั่งโลหิตออกมาได้ก็ไม่ปาน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจับมือของโจวเสาจิ่นเอาไว้ ปรายตามองเฉิงฉืออย่างขุ่นเคือง พลางกล่าว “พวกเราไม่ต้องสนใจเขา ไปล้างมือกินข้าวกันเถอะ!”

โจวเสาจิ่นก้มหน้าลงพลางเดินตามฮูหยินผู้เฒ่ากัวเข้าไปในห้องชั้นใน

เฉิงฉือเต็มไปด้วยความสับสน

ปี้อวี้และคนอื่นๆ เม้มปากไม่กล้าหัวเราะ

เฉิงฉือรู้สึกอึดอัด

การที่ตนจะออกเงินให้ก็ผิดด้วยหรือ…

รอจนกระทั่งส่งโจวเสาจิ่นกลับไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอดกล่าวกับบุตรชายคนเล็กไม่ได้ว่า “ปกติเจ้ากระทำสิ่งใดก็ใช้ความคิดความอ่านเสมอ ไฉนวันนี้ถึงทำตัวสับสนได้เล่า เด็กสาวเล่นไพ่ใบไม้ตาหนึ่งจะเสียเงินเท่าไรกันเชียว ต้องให้เจ้ามายืนตบอกอย่างโอ้อวดประหนึ่งเป็นเศรษฐีหน้าใหม่อยู่ตรงนั้นด้วยหรือ”

เมื่อครู่ตอนที่รับประทานอาหารอยู่เฉิงฉือก็คิดจนถ่องแท้แล้ว ตอนนี้จึงได้แต่ยกยิ้มอย่างเก้อกระดาก

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวอีกว่า “พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ข้ายังมีเรื่องบางอย่างอยากจะถามเจ้าสักหน่อย”

เฉิงฉือกล่าวอย่างจริงจัง “ท่านถามมาเถอะขอรับ!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวอย่างครุ่นคิด “ระหว่างเจ้ากับโจวเจิ้นยังมีเรื่องอื่นอยู่ด้วยใช่หรือไม่”

เฉิงฉือตะลึงงันพลางเอ่ยถามว่า “เหตุใดท่านถึงได้คิดเช่นนั้นขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวตอบ “ข้าเห็นว่าเจ้าปฏิบัติกับโจวเสาจิ่นต่างจากผู้อื่น…เมื่อน้อยนักที่เจ้าจะสนใจหญิงสาวที่อยู่ข้างกายข้า”

เหตุเพราะบุตรชายไม่ยอมแต่งงาน นางเองก็เคยเชิญบุตรสาวของสหายเก่าแก่หลายคนที่นางคิดว่าเพียบพร้อมทุกด้านมาพักอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสั้นๆ ช่วงหนึ่ง ทว่าเฉิงฉือกลับไม่รู้แม้กระทั่งว่าใครเป็นใครเสียด้วยซ้ำ

“จริงหรือ” เฉิงฉือได้ยินแล้วก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างลังเลว่า “ก็ดูปกตินะขอรับ”

เมื่อก่อนเขาชิงชังบรรดาหลานชายกับหลานสาวในบ้านยิ่งนัก โดยเฉพาะผู้อ่อนต่อโลกอย่างเฉิงเจียซ่านและผู้ร่าเริงสดใสและเป็นที่รักใคร่อย่างเฉิงเซิง มักจะรู้สึกว่าทุกคนต่างเป็นกิ่งก้านและเป็นสายเลือดเดียวกัน มีโลหิตสายเดียวกันไหลพาดผ่าน แล้วเหตุใดชีวิตของเขาถึงเดินได้แค่เส้นทางเดียว แต่พวกเขากลับประดุจแสงอาทิตย์เจิดจ้าที่อยากทำอะไรก็ทำอย่างนั้นได้ ดังนั้นจึงมีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาเห็นอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด ใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกอย่างบ้าบิ่นไม่เกรงใจใคร แต่ยิ่งเขาแผลงฤทธิ์เดชมากเท่าไร ผู้อื่นก็ยิ่งเกรงกลัวเขามากเท่านั้น เขาจึงยิ่งทำตามอำเภอใจมากยิ่งขึ้น การใช้ชีวิตเช่นนั้นทำให้เขาทั้งลุ่มหลงและสับสน กระทั่งไปเข้าร่วมการสอบขุนนาง ไม่มีผู้ใดกำหนดว่าบุตรหลานที่สืบทอดกิจการงานของตระกูลห้ามเข้าร่วมการสอบขุนนางสักหน่อย

แต่ด้วยเหตุนี้ก็ทำให้พื้นเพของเขาถูกเปิดเผยออกมา

มีคนมากมายคาดเดาได้ว่าเขาเป็นคนเจียงหนาน แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง แต่เมื่อถูกสอดแนมอยู่บ่อยๆ ก็ทำให้เขารู้สึกรำคาญจนไม่รู้จะรำคาญอย่างไรแล้ว

ถ้อยคำของมารดาทำให้เขาอดพิจารณาการกระทำของตนเองไม่ได้

เขาปฏิบัติกับโจวเสาจิ่นดีกว่ากับผู้อื่นหรือ

เฉิงฉือคิดไปคิดมาก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาปฏิบัติกับโจวเสาจิ่นดีมากถึงเพียงนั้นแต่อย่างใด

เขากล่าวอย่างใจลอยว่า “อาจจะเป็นเพราะนางเป็นเด็กจากบ้านอื่นกระมัง”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเงียบงัน

นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าบุตรชายคนเล็กมีปมในใจอะไรต่อตระกูล

บุตรหลานของตระกูลใหญ่ตระกูลนี้รู้จักแต่จะกินดีอยู่ดี เล่นสนุกและใช้ชีวิตให้สุขสำราญไปวันๆ ทว่าไม่เคยขบคิดเลยว่าเงินทองเหล่านี้ได้มาจากที่ใด

ถ้าเจ้าสี่ไม่ได้สอบจนได้ยศจิ้นซื่อกลับมา พวกเขาคงไม่แม้แต่จะมองเขาอย่างเคารพเลยด้วยซ้ำ รวมถึงบุตรชายคนโตและคนรองของนางด้วย ล้วนได้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

เจ้าสี่ของนางเป็นคนที่ทะนงตัวมากผู้หนึ่ง จะไม่บ่มเพาะความเกลียดชังอยู่ในใจได้อย่างไร จะไม่บ่มเพาะความเคียดแค้นได้อย่างไร จะให้รักใคร่หลานชายหลานสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับตนได้อย่างไร

จู่ๆ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็รู้สึกใจสลาย

น้ำตาของนางไหลพรากลงมา จับมือของเฉิงฉือเอาไว้พลางร่ำไห้ด้วยเสียงสั่นเครือว่า “จื่อชวน เป็นแม่ที่ผิดต่อเจ้า!”

น้ำตาของเฉิงฉือก็รินไหลลงมาด้วยอย่างห้ามไม่อยู่

เป็นครั้งแรกที่มารดาผู้เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวผู้นี้หลั่งน้ำตาต่อหน้าเขาด้วยเรื่องของเขา

เขาโอบกอดมารดาไว้แน่นอย่างอดไม่ได้ พลางสะอื้นกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าสบายดี ท่านไม่ต้องห่วงข้า ขอเพียงท่านสุขสบายดี จิตใจของข้าถึงจะวางใจลงได้”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวได้ยินแล้วก็ยิ่งรู้สึกระทมทุกข์ กล่าวว่า “เป็นพวกข้าที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก หากไม่ใช่เพราะบรรดาหลานๆ ของพี่ชายและพี่สะใภ้ของเจ้าล่ะก็ ด้วยความสามารถอันเก่งกาจของเจ้า เจ้าจะไร้หนทางไปได้อย่างไร” กล่าวถึงตรงนี้ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็หยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา พลางกล่าว “จื่อชวน หรือไม่ เจ้าแต่งสะใภ้กลับสักคนหนึ่งดีหรือไม่”

สองแม่ลูกเคยคุยเรื่องนี้กันมาหลายครั้งแล้ว

ทว่ากล่าวได้ว่าแต่ละครั้งล้วนจบลงไม่ดีสักเท่าไร

เฉิงฉือที่เห็นหยาดน้ำตาของมารดานั้นไม่ปรารถนาจะทำให้มารดาทุกข์ระทมใจ แต่เขาก็ไม่อาจเปลี่ยนความคิดเหมือนกัน

เขาเอ่ยขึ้นอย่างอดทนว่า “ท่านแม่ ข้าไม่อยากให้บุตรชายของข้าเดินตามรอยของข้า! แต่ข้าสัญญากับท่านว่า ข้าจะแต่งงานสร้างครอบครัวอย่างแน่นอน ท่านให้เวลาข้าสักหน่อย ให้ข้าจัดการเรื่องข้างนอกให้เรียบร้อยก่อน ฉะนั้นท่านต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรงสมบูรณ์ ข้ายังหวังให้ท่านช่วยเลี้ยงลูกให้ข้าในภายหน้าอยู่นะขอรับ! ท่านช่วยอบรมสั่งสอนบุตรสาวให้พี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองมาแล้ว อย่างไรก็ต้องช่วยอบรมสั่งสอนบุตรสาวให้ข้าด้วยเช่นกัน!”

เป็นคำกล่าวที่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอิ่มเอมไปด้วยความปีติยินดี ลิงโลดดีใจจนออกนอกหน้า เอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า “ได้” แล้วกล่าวกลั้วหัวเราะว่า “ขอเพียงเจ้าให้กำเนิดบุตรมาก็พอ แม่จะช่วยเจ้าเลี้ยงบุตรเอง รับรองว่าจะพร่ำสอนเขาเหมือนดังที่สั่งสอนเจ้าพวกสามพี่น้องนั้น อบรมสั่งสอนให้กลายเป็นจิ้นซื่อเป็นจวี่เหริน และเป็นสตรีผู้ทรงเกียรติอย่างแน่นอน”

เดิมทีกู้ซวี่สามีของเฉิงเจิงดำรงตำแหน่งเจ้าหน้าที่พลเรือนในกรมพิธีการ เขามีวุฒิเป็นซู่จี๋ซื่อ ต่อมาแม้นว่าเพราะเฉิงจิงเข้าดำรงตำแหน่งเป็นเจ้ากรมพิธีการ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อกังขาเขาจึงไปเป็นเจ้าหน้าที่กองคดีในศาลต้าหลี่ เป็นขุนนางยศผิ่นขั้นหกเจิ้น แต่ใครก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า การที่เขาจะนำยศ ‘ฮูหยิน’ อันสูงศักดิ์มามอบให้เฉิงเจิงยศหนึ่งนั้นนับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในไม่เร็วไม่ช้านี้อย่างแน่นอน

เฉิงฉือเห็นว่าอารมณ์ของมารดาดีขึ้นแล้วก็รู้สึกเบาใจขึ้น

ทว่ายิ่งพูดเรื่องนี้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกลับยิ่งพูดออกไปไกลเรื่อยๆ กล่าวอย่างคาดหวังว่า “จื่อชวน หรือไม่เจ้าก็แต่งงานเสียตั้งแต่ปีนี้ ลอบแต่งเข้ามาเงียบๆ ก็ได้”

นี่เป็นเรื่องที่ลอบแต่งเข้ามาอย่างเงียบๆ ได้ด้วยหรือ

เฉิงฉือรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้เล็กน้อย

นึกไม่ถึงว่าคนที่มีเหตุผลและสุขุมอยู่เสมออย่างมารดา เพื่อเรื่องแต่งงานของเขาแล้วก็เอ่ยวาจาที่ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้ออกมาได้เหมือนกัน

เขารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา กล่าวยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ เช่นนั้นมิใช่ว่าเป็นการทำผิดต่อผู้อื่นหรอกหรือ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน