ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 307

เฉิงฉือฟังคำบอกเล่าของโจวเสาจิ่นแล้ว หลับตาลงครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้ว ข้ารู้แล้ว!”

เอ๋!

โจวเสาจิ่นเบิกดวงตาโพลง

เรื่องสำคัญขนาดนี้ ท่านน้าฉือตัดสินใจได้อย่างง่ายๆ เช่นนี้เลยหรือ

นางประหลาดใจเป็นอย่างมาก

กระตุกแขนเสื้อของเฉิงฉือเบาๆ กระซิบถามเขาว่า “ท่านน้าฉือ ท่านวางแผนจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ”

ท่าทางของนางที่เบิกดวงตาสีดำใสแจ๋วมองเขาอย่างระมัดระวังนั้นทำให้เขารู้สึกว่าน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง ในใจบังเกิดความคิดซุกซนหลายส่วนขึ้นมา กล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้ายังไม่ได้คิดดีๆ เลย ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร”

ที่แท้ท่านน้าฉือก็ยังไม่ได้ตัดสินใจนี่เอง!

เช่นนั้นเหตุใดเขาถึงบอกให้นาง ‘ไม่ต้องสนใจ เขารู้แล้ว’ เล่า?

ดวงตารูปผลซิ่งของโจวเสาจิ่นเบิกกว้าง

จากนั้นก็กระวนกระวายเล็กน้อย

ใครจะรู้ว่าอู๋เป่าจางจะมีความสัมพันธ์ลับๆ กับเฉิงลู่ แล้วยังได้รู้ว่ามีคนของตระกูลเฉิงต้องการริบตำแหน่งของเฉิงลู่ไปโดยไม่ตั้งใจ และยังนำเรื่องนี้ไปบอกเฉิงลู่อีก…ริบตำแหน่งของเขาก็เท่ากับตัดอนาคตของเขา สำหรับคนอย่างเฉิงลู่แล้ว การทำเช่นนี้ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกฆ่าให้ตายเสียอีก

เขาไม่ต่อต้านอย่างเอาเป็นเอาตายสิถึงจะแปลก!

หากเรื่องราวถูกเปิดเผยออกไป ไม่ว่าจะตรวจสอบได้หรือว่าเป็นผู้ใดในตระกูลเฉิงที่ต้องการริบตำแหน่งของเขา ขอเพียงมั่นใจได้ว่าตระกูลเฉิงเป็นคนทำ ตระกูลเฉิงก็จะหนีไม่พ้นข้อกล่าวหาว่าเป็นผู้เข้มแข็งที่ข่มเหงคนอ่อนแอไปได้ เฉิงลู่ยังอาจใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้เพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเองโดดเด่นขึ้น กลายเป็นหนูที่ตระกูลเฉิงลังเลที่จะกำจัดด้วยเกรงว่าจะทำลายชามข้าวให้แตกไปด้วย

ถึงเวลานั้นไม่เพียงไม่อาจกดทับเฉิงลู่เอาไว้ได้เท่านั้น ในทางตรงกันข้ามอาจจะทำให้ท่านน้าที่นางไว้เนื้อเชื่อใจต้องติดร่างแหไปด้วย!

หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ นางคงไม่เล่าให้ท่านน้าฉือฟังแล้ว

โจวเสาจิ่นก้มศีรษะลงอย่างหดหู่

ตอนนี้ท่านน้าฉือเองก็คงจะรู้สึกลำบากใจมากเป็นแน่

แต่เนื่องจากก่อนหน้านี้ได้รับปากนางไปแล้ว ก็เลยได้แต่ต้องคิดหาวิธีการอย่างระมัดระวังและรอบด้านแทนกระมัง

ถ้านางช่วยเสนอความคิดเห็นให้ท่านน้าฉือได้ก็คงจะดี!

มิใช่กล่าวเอาไว้หรือว่าช่างซ่อมรองเท้าสามคนเทียบเท่ากับผู้มีปัญญาอย่างจูเก่อเลี่ยงหนึ่งคน

โจวเสาจิ่นเค้นสมองขบคิดแผนการ

เฉิงฉือมองใบหน้าเล็กของนางที่ยับย่นยู่ยี่แล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ก็รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับตอนเป็นเด็กเวลาที่เขาถูกบิดาบังคับให้คัดอักษร แล้วเขาหาโอกาสวิ่งออกไปเล่นนอกเรือนหลักอย่างบ้าคลั่งครั้งหนึ่ง หลังจากกลับมาแล้วบิดากลับไม่รู้ว่าเขาออกไปข้างนอกมา เป็นความสุขประเภทหนึ่งที่มีเขารู้อยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

เขาไม่ส่งเสียงอะไร มองนางกัดริมฝีปากตัวเอง ค่อยๆ หยุดพัดในมือลง เริ่มหมุนพู่สีแดงสดที่ห้อยลงมาจากพัดทรงกลมอย่างใจลอย

มีลมโชยเข้ามาอ่อนๆ จนแทบจะไม่รู้สึกว่ามีอยู่

พู่สีแดงสดนั้นพันอยู่ตรงปลายนิ้วมือขาวของนาง ทำให้ดูงดงามขึ้นมาหลายส่วนอย่างไม่มีสาเหตุ

อากาศร้อนระอุขึ้นมาราวกับมีไฟลุกไหม้ก็ไม่ปาน

เด็กน้อยผู้นี้ เมื่อครู่ยังคิดอยู่เลยว่านางช่างปรนนิบัติผู้คนได้เก่งนัก แต่เพียงพริบตาเดียวความจริงกลับเผยออกมาให้เห็นเสียแล้ว

มีสาวใช้คนใดบ้างที่กล้าใจลอยตอนกำลังโบกพัดอยู่ แม้แต่เรื่องที่ต้องทำก็ไม่ทำเสียเช่นนี้

เฉิงฉือหยิบพัดจากมือของนางมาอย่างเงียบๆ ค่อยๆ พัดให้โจวเสาจิ่นเบาๆ

โจวเสาจิ่นไม่คุ้นชินกับการปรนนิบัติผู้อื่นจริงๆ ถูกผู้อื่นฉวยเอาพัดไปแล้วแต่ก็ยังคิดว่าเป็นตอนที่พวกสาวใช้รับพัดไปพัดต่อเท่านั้น ทำหน้ามุ่ยจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

ซางมามาที่ยกแตงโมเข้ามาเห็นแล้วเกือบจะลื่นไถลจนล้มลงไป

นี่ตกลงว่าใครปรนนิบัติใครกันแน่

นางรับใช้นายท่านสี่ผู้นี้มานานหลายปี นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขาโบกพัดให้ผู้อื่น…

ซางมามารีบปรับอารมณ์ กลั้นลมหายใจรวมรวมสติ ถึงได้กล้าเดินเข้าไปอย่างเบามือเบาเท้า วางแตงโมลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ แล้วก็ถอยออกไปอย่างเบามือเบาเท้าอีกครั้ง

โจวเสาจิ่นได้สติคืนกลับมา กล่าวกับเฉิงฉือเสียงเบาว่า “ท่านน้าฉือ หรือไม่ ก็อย่าไปสนใจเฉิงลู่เลยดีหรือไม่เจ้าคะ อย่างไรก็ตามคนชั่วย่อมได้รับกรรมตามสนอง เขาทำเรื่องชั่วร้ายมามากมายเพียงนี้ อย่างไรก็ต้องได้รับผลกรรมที่กระทำไว้เจ้าค่ะ!”

เฉิงฉือเกือบจะสำลัก คิดอยู่ในใจว่าโชคดีที่ข้าไม่ได้ดื่มชา ไม่อย่างนั้นเกรงว่าคงได้พ่นน้ำชาออกไปกลางห้องโถงเป็นแน่

เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองนางอย่างเยียบเย็นครั้งหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “นี่คือวิธีที่เจ้าคิดได้หรือ เจ้าไม่คิดยังจะดีเสียกว่า!”

โจวเสาจิ่นเองก็รู้ว่าวิธีนี้ของตัวเองไม่เหมาะสมนัก

นางหน้าแดงเรื่อ กล่าวขึ้นว่า “ข้ารู้สึกว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ เป็นแน่ หากเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมาแล้วถูกท่านผู้นำตระกูลจวนรองระแคะระคาย ตามสืบมาถึงตัวท่าน ท่านน้าฉือจะทำอย่างไรเจ้าคะ! เรื่องนี้ก็ช่างมันไปเถิดดีหรือไม่”

เฉิงฉือมีสีหน้าตะลึงงัน เงียบไปครู่ใหญ่ถึงได้กล่าวขึ้นว่า “เจ้ากลัวว่าข้าจะถูกท่านผู้นำตระกูลจวนรองจับได้อย่างนั้นหรือ”

เสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย

ใบหน้าของโจวเสาจิ่นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พยักหน้าติดๆ กัน กล่าวขึ้นว่า “ท่านผู้นำตระกูลจวนรองมีตำแหน่ง หากเขาต้องการทำลายท่าน ท่านต้องเสียเปรียบเป็นแน่เจ้าค่ะ”

มองจากมุมของนางแล้ว จวนหลักกับจวนรองสู้กันมาตั้งหลายปี จนถึงวันนี้จวนหลักก็ยังคงเกรงกลัวจวนรองอยู่บ้าง นั่นก็แสดงว่าท่านผู้นำตระกูลจวนรองต้องไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน แต่คำพูดนี้นางไม่อาจพูดให้เฉิงฉือฟังได้ เพราะถ้านางกล่าวเช่นนี้ออกไป ไม่เท่ากับกำลังพูดว่าเฉิงฉือไร้ประโยชน์หรอกหรือ!

เช่นนั้นท่านน้าฉือคงเสียใจมากเป็นแน่!

เฉิงฉือจ้องมองนางตาไม่กระพริบด้วยสีหน้าไม่ปรกติเล็กน้อย

โจวเสาจิ่นพลันรู้สึกราวกับนั่งอยู่บนเบาะที่เต็มไปด้วยเข็ม

ท่านน้าฉือเป็นคนฉลาดออกปานนั้น คงมิใช่ว่าฟังออกว่านางหมายความอย่างไรแล้วกระมัง

นางรีบกล่าวขึ้นว่า “ท่านน้าฉือ ข้าคิดว่าตอนนี้พวกเรายังไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับเฉิงลู่แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน เฉิงลู่ไม่ใช่คนดีอะไร หากเขาสอบจวี่เหรินผ่านจริงๆ ข้าค่อยไปหารือกับท่านพ่อ ดูว่าสามารถนำเรื่องที่บิดาของเขากระทำออกมาพูดได้หรือไม่ ถึงเวลานั้นอนาคตของเขาก็จะถูกสกัดกั้นอยู่ดีเจ้าค่ะ” กล่าวอีกว่า “คำให้การของหลานทิงและซินหลานทางการได้จดบันทึกเอาไว้แล้ว พวกเราหาวิธีไปคัดลอกมาสักชุดก็เพียงพอให้จัดการเฉิงลู่ได้แล้วเจ้าค่ะ”

แต่ชื่อเสียงอันดีงามของฮูหยินจวงเล่า?

เฉิงฉืออยากจะถามโจวเสาจิ่นสักประโยคเป็นอย่างยิ่ง

แต่เขาก็ไม่กล้าถามสักเท่าไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน