ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 339

อู๋เป่าจางกลอกลูกตาไปมา

คิดไม่ถึงว่าเฉิงสวี่ที่ฉลาดหลักแหลมผู้นี้ มาดักเจอโจวเสาจิ่นก็ยังพาบ่าวรับใช้คนสนิทมาด้วย ไม่กลัวเลยว่าคนข้างกายจะแพร่งพรายออกไป แต่ถ้าหากมีคนเอาไปพูดจนเป็นเรื่องขึ้นมา ก็จะได้มีข้ออ้างว่าพบกันโดยบังเอิญได้เหมือนกัน!

เรื่องนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ!

ที่แท้เฉิงสวี่มีใจให้โจวเสาจิ่นนี่เอง

ไม่รู้ว่าตระกูลโจวจะเห็นด้วยกับการแต่งงานนี้หรือไม่ สุดท้ายแล้วโจวเสาจิ่นก็เติบโตขึ้นในตระกูลเฉิง อีกทั้งตอนนี้ก็อาศัยอยู่ในเรือนหานปี้ซานอีก หากแต่งงานกับหลานชายคนโตของจวนหลักตระกูลเฉิง เช่นนี้จะว่าไปแล้ว โจวเสาจิ่นก็จะเป็นเจ้าสาวที่นำมาเลี้ยงเอาไว้ในตระกูลเฉิงตั้งแต่เด็ก หากจะกล่าวอย่างใจร้ายอีกสักหน่อย กระทั่งกล่าวหาว่าโจวเสาจิ่นเจ้ามารยา ยั่วยวนเฉิงสวี่ก็ได้

นึกถึงตรงนี้ อู๋เป่าจางก็อดสบถเสียงเย็นในใจไม่ได้

เฉิงลู่มิใช่ว่าค่อนข้างพึงใจโจวเสาจิ่นหรอกหรือ หากเขารู้ว่าเฉิงสวี่ชื่นชอบโจวเสาจิ่น ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไร

ไม่สิ ควรจะพูดว่าถ้าหากเฉิงลู่รู้ว่าความจริงแล้วโจวเสาจิ่นลอบพบปะกับเฉิงสวี่อย่างลับๆ ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไร

อู๋เป่าจางยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างพิศวงน่าติดตามยิ่งนัก

นางอมยิ้มที่มุมปาก เลิกกระโปรงขึ้นพลางย่องออกจากแนวรั้วต้นตงชิงอย่างเบามือเบาเท้า จากนั้นก็หลบไปอยู่ข้างหลังต้นตั๊กแตนต้นใหญ่ขนาดเท่าคนโอบต้นหนึ่ง มองดูโจวเสาจิ่นที่เดินจากไป และเฉิงสวี่ที่กำลังสะบัดกำปั้นกลางอากาศอย่างไม่พอใจ แล้วจึงหมุนกายกลับไปยังศาลาริมน้ำที่จัดแสดงงิ้ว

บนเวทีมีเสียงร้องขับขานดังเจื้อยแจ้ว ส่วนข้างล่างเวทีฮูหยินหยวนนั่งอยู่ตรงกลางอย่างทะนง รายล้อมไปด้วยสตรีในอาภรณ์งดงามสองสามคนกำลังสนทนากับฮูหยินใหญ่อี๋อยู่

เจิ้งซื่อผู้เป็นสะใภ้ใหญ่สือยืนยิ้มๆ อยู่ข้างหลังแม่สามีของตน คอยรินน้ำเติมชาให้เป็นพักๆ บรรยากาศช่างดียิ่ง

ทว่าเจียงซื่อผู้เป็นฮูหยินใหญ่หลูกลับนั่งชมงิ้วอยู่ข้างหนึ่งเพียงคนเดียว สีหน้าไม่สู้ดีนัก

อู๋เป๋าจางได้ยินมาว่า เฉิงเจียจะแต่งงานกับพ่อค้าวานิชผู้หนึ่ง

ส่วนฮูหยินใหญ่เวิ่นผู้เป็นแม่สามีของนางนั้นกำลังคุยอะไรบางอย่างกับฮูหยินใหญ่เหมี่ยนอยู่ ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนฟังด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มบางๆ ทว่าแม่สามีของนางกลับพูดด้วยใบหน้าอมทุกข์

แม่สามีของนางคงจะกำลังพูดว่าสามีของนางไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ และอนุที่อยู่ข้างนอกผู้นั้นหว่านเสน่ห์ล่อลวงเขาอย่างนั้นอย่างนี้อยู่กระมัง

อู๋เป่าจางบุ้ยปากในใจอย่างไม่เห็นด้วย

ตนเองควบคุมสามีไม่อยู่ ยังจะไปโทษหญิงอื่นอีก สตรีที่หมกตัวอยู่แต่ในห้องหอประเภทนี้นางเห็นมาแล้วนับไม่ถ้วน และรู้สึกดูถูกดูแคลนเป็นที่สุด!

แต่นางยังคงเก็บสีหน้าอารมณ์ของตนเอาไว้ แล้วยิ้มพลางก้าวเข้าไปทำความเคารพฮูหยินใหญ่เหมี่ยนกับฮูหยินใหญ่เวิ่น

ฮูหยินใหญ่เวิ่นย่นหัวคิ้ว เอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าวิ่งไปที่ใดมาอีกแล้ว ซอยจิ่วหรูมิใช่หลังบ้านศาลาว่าการเมืองจินหลิง และมิใช่ตระกูลอู๋ของเจ้าด้วย เจ้าอยากไปที่ใดต้องให้บ่าวหญิงที่รู้ทางพาเจ้าไป ข้างกายไม่มีบ่าวรับใช้แม้แต่ผู้เดียว ทั้งยังสวมเสื้อผ้าเรียบๆ อีก คนอื่นเห็นแล้วจะคิดว่าเจ้าเป็นภรรยาของพ่อบ้านจวนใดจวนหนึ่งเอาได้ ทำให้ผู้อื่นดูถูกเสียเปล่าๆ”

ต่อให้ตอนที่แต่งเข้ามาอู๋เป่าจางได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ความอับอายที่ได้รับจากฮูหยินใหญ่เวิ่นนี้ก็ยังทำให้นางโกรธขึ้งจนตัวสั่น ผ่านไปนานพักหนึ่งก็มิได้เอ่ยคำใดออกมาแม้ประโยคเดียว

ยังเป็นฮูหยินใหญ่เหมี่ยนที่เห็นแล้วส่ายศีรษะ คิดว่าไม่ว่าแต่ก่อนอู๋เป่าจางจะเป็นเช่นไร ตอนนี้นางก็เป็นสะใภ้ของซอยจิ่วหรูแล้ว เมื่ออยู่ในอาณาบริเวณของจวนสี่ ก็มิอาจปล่อยให้อู๋เป่าจางรู้สึกเสียหน้าจนเกินไปได้ จึงยิ้มพลางกล่าวแก้สถานการณ์ให้นางกับฮูหยินใหญ่เวิ่นว่า “เดี๋ยวนี้หนุ่มสาวล้วนไม่ชอบให้ข้างกายมีคนติดตามเป็นกลุ่มใหญ่กันแล้ว เจ้าอย่าใช้กฎเกณฑ์คร่ำครึไปบังคับนางเลย และต้องเปิดใจให้กว้างขึ้นสักหน่อยถึงจะถูก”

ต่อหน้าธารกำนัล ใจจริงฮูหยินใหญ่เวิ่นก็มิใช่จะปรารถนาให้บุตรสะใภ้ของตนต้องมาเสียหน้าแต่อย่างใด เพียงแต่อุปนิสัยทุนเดิมของนางนั้นชื่นชอบการตำหนิผู้อื่น พอเห็นฮูหยินใหญ่เหมี่ยนออกหน้าพูดให้อู๋เป่าจาง นางจึงไม่ได้กล่าวอะไรอีก พยักหน้าเบาๆ เป็นการจบเรื่องนี้ลงเสีย

อู๋เป่าจางมองฮูหยินใหญ่เหมี่ยนด้วยความซาบซึ้งใจ นึกถึงโจวเสาจิ่นที่เติบโตมาในจวนสี่ตั้งแต่เล็ก คนที่อ่อนแอและไร้ความสามารถเช่นนั้นกลับได้รับความโปรดปรานจากฮูหยินผู้เฒ่ากวนและฮูหยินใหญ่เหมี่ยนได้ ในใจจึงรู้สึกหลากหลาย รู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก กัดฟันกรอดอย่างอดไม่ได้ แล้วกล่าวยิ้มๆ ว่า “แต่ไรมาน้องสาวรองตระกูลโจวเป็นผู้ที่รักความสงบ แต่ไฉนถึงไม่เห็นน้องสาวเจียด้วยอีกคนหรือเจ้าคะ มิใช่ว่านางชื่นชอบการชมงิ้วเป็นที่สุดหรอกหรือ”

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนยิ้มน้อยๆ พลางตอบว่า “ทางด้านนายหญิงผู้เฒ่าของพวกเราจัดเตรียมงานเลี้ยงรับรองนายหญิงผู้เฒ่าทั้งหลาย หลานรองกับหลานเจียต่างปรนนิบัติอยู่ที่นั่น!”

เนื่องจากเป็นงานมงคล ทว่าบรรดานายหญิงผู้เฒ่าทั้งหลายเหตุเพราะเป็นหม้ายจึงมิได้มาร่วมอยู่ในงานเลี้ยงฉลองด้วย

อู๋เป่าจางได้ยินแล้วกล่าวยิ้มๆ ว่า “มิน่าเมื่อครู่ข้าถึงได้เห็นเงาคนผู้หนึ่งแวบๆ จากบริเวณแนวรั้วต้นตงชิงทางด้านนั้น เงาร่างนั้นคล้ายกับคุณหนูรองตระกูลโจวยิ่งนัก ข้ายังคิดว่าตาข้าพร่ามัวเสียอีก ที่แท้ก็เป็นนางจริงๆ ด้วย!”

แขกสตรีที่มาในวันนี้อยู่ที่ศาลาริมน้ำในลานชั้นใน ส่วนแขกบุรุษอยู่ที่โถงรับรองในลานชั้นนอก แนวรั้วต้นตงชิงนั้นความจริงแล้วเป็นแนวกั้นแนวหนึ่ง เพื่อแบ่งแยกลานชั้นในกับลานชั้นนอกออกจากกัน

โจวเสาจิ่นปรนนิบัติบรรดานายหญิงผู้เฒ่าอยู่ในห้องรับรองแขกของเรือนเจียซู่ เมื่อมีเรื่องอะไรจะส่งคนผ่านมาทางเส้นทางนั้นซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปรกติมาก

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนจึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เอ่ยถามยิ้มๆ ว่า “เจ้าไปที่นั่นทำไมหรือ ตรงนั้นอยู่ใกล้โถงรับรองยิ่ง หากว่าเจ้ามีเรื่องอะไร ทางที่ดีก็ควรจะเรียกบ่าวหญิงคนหนึ่งให้ไปด้วย”

อู๋เป่าจางตะลึงงัน จากนั้นก็โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนผู้นี้มิได้ถามว่าโจวเสาจิ่นไปที่นั่นทำไม แต่มาซักถามนางแทนอย่างนั้นหรือ

นี่ช่างเป็นการยกหินมาทับเท้าตัวเองเสียจริงๆ!

ทว่านางไม่อาจไม่ตอบกลับไปได้

ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะคิดว่านางมีเรื่องอะไรที่ต้องปิดบังกับบุรุษที่ลานชั้นนอกเอาได้!

เพียงแต่แม่สามีของนางผู้นั้นยังไม่หายข้องใจ เอ่ยถามนางด้วยท่าทางทึ่มทื่อว่า “จริงด้วย เจ้าไปที่นั่นทำไม”

เนื่องจากบนเวทีกำลังแสดงงิ้วอยู่ เสียงของฮูหยินใหญ่เวิ่นจึงค่อนข้างดัง หยวนซื่อและคนอื่นๆ ต่างหันมามองกันทุกคน

ผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมชั้นดีถูกอู๋เป่าจางขยำจนเป็นก้อนกลมอยู่ในมือ

นางอดกลั้นแล้วอดกลั้นอีก ถึงได้คลี่ยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “ข้าเดินไปที่นั่นโดยไม่ตั้งใจ…”

เพียงแต่นางยังไม่ทันพูดจนจบ ฮูหยินใหญ่เวิ่นก็ขัดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือ ยามที่ออกไปข้างนอกให้เจ้าพาบ่าวหญิงที่คุ้นทางไปด้วยคนหนึ่ง แต่เจ้าก็ไม่ฟัง! ตอนนี้ยังดี แต่ถ้าเกิดหลงทางขึ้นมา…ไม่รู้จะว่ากล่าวเจ้าว่าอะไรดีแล้วจริงๆ!”

ไม่มีผู้ใดสนใจตำแหน่งที่อยู่ของโจวเสาจิ่นเลยแม้แต่น้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน