ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 350

“ไม่ใช่!” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวมองเฉิงสวี่อย่างลึกซึ้งครั้งหนึ่ง แล้วกล่าวเบาๆ ว่า “ข้ามิได้บอกให้เจ้าไปขอร้องใต้เท้าโจว ข้ากำลังบอกให้เจ้าใช้ชีวิตต่อจากนี้กับคุณหนูใหญ่ตระกูลหมิ่นให้ดีต่างหาก!”

“ท่านย่า!” เฉิงสวี่ตะโกนออกมา

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวอีกว่า “ถ้าหากตระกูลเฉิงกับตระกูลหมิ่นสองตระกูลยังมิได้ส่งของหมั้นให้กัน ข้าก็อาจจะสนับสนุนให้เจ้าไปหาใต้เท้าโจว แต่ตอนนี้งานแต่งของเจ้ากับคุณหนูใหญ่ตระกูลหมิ่นได้ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว การที่เจ้าจะถอนหมั้น เจ้าเคยคิดถึงผลที่จะตามมาบ้างหรือไม่”

เฉิงสวี่อดถามเสียงค่อยไม่ได้ว่า “มิใช่ว่ายังมิได้วางของหมั้นชุดเล็กเลยมิใช่หรือขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ายกยิ้มขึ้นมา พลางกล่าวว่า “ใช่ ยังไม่ได้วางของหมั้นชุดเล็ก แต่พวกเจ้าได้เทียบดวงชะตาและส่งของหมั้นไปให้ฝ่ายเจ้าสาวแล้ว ตามหลักแล้ว หากว่าตอนนี้เจ้าถูกคนทำร้ายจนเสียชีวิต หากคุณหนูใหญ่ตระกูลหมิ่นไม่แต่งงานกับป้ายวิญญาณของเจ้าแล้วครองตัวเป็นหม้ายอยู่ในตระกูลเฉิง ก็ต้องให้บิดาและพี่น้องออกหน้ามาหารือกับตระกูลเฉิงของพวกเรา ให้คืนทะเบียนสมรสแก่คุณหนูใหญ่ตระกูลหมิ่น เพื่อเปิดโอกาสให้คุณหนูใหญ่หมิ่นได้คุยเรื่องแต่งงานใหม่อีกครั้ง แต่ถ้าหากตระกูลเฉิงของพวกเราไม่ยินยอม คุณหนูใหญ่ตระกูลหมิ่นก็มิอาจออกเรือนได้ ตอนนี้เจ้ารู้แล้ว ยังอยากจะไปหาใต้เท้าโจวอยู่อีกหรือไม่”

ดวงตาของเฉิงสวี่ฉายแววละอาย แม้มิได้เอ่ยตอบกลับไป แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็เผยแววดื้อรั้นออกมาหลายส่วน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวรู้ว่าเขายังไม่ยอมตัดใจ ก็ทอดถอนใจ พลางกล่าวว่า “หากเจ้าต้องการถอนหมั้นให้ได้ ก็ทำได้…”

ดวงตาของเฉิงสวี่เปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวขึ้นว่า “นายท่านสี่ของตระกูลหมิ่นดำรงตำแหน่งเลขานุการในสำนักกิจการชายแดนมาหกปีแล้ว ปรารถนาจะเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นผู้ช่วยของสำนักกิจการชายแดน ทว่าในบรรดาญาติพี่น้องไม่กี่คนในตระกูลของพวกเราที่เป็นขุนนางอยู่ในราชสำนักนั้น ปู่รองของเจ้าที่แม้แต่ตำแหน่งจี้จิ่วก็ยังลาออก ก็คงไม่ยอมย้ายไปอยู่ที่อื่น ส่วนอารองของเจ้าเหตุเพราะพ่อของเจ้า อาจจะถูกโยกย้ายไปต่างเมืองก็เป็นได้ ถ้าหากถูกย้ายไปต่างเมือง อย่างน้อยก็ต้องวางแผนให้ได้ดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองที่มีป้อมปราการสักแห่งถึงจะถูก อารองหยวนของเจ้าเองก็เป็นผู้ที่พยายามสร้างผลงานอีกคนหนึ่ง มีวุฒิเป็นจิ้นซื่อเหมือนกัน ตอนนี้เป็นนายอำเภอคนหนึ่งแล้ว ตามความคิดเห็นของปู่รองของเจ้า ทางที่ดีควรวางแผนให้อารองของเจ้าเป็นผู้ว่าราชการเมืองเจ้อเจียงหรือไม่ก็ฝูเจี้ยน เพราะเมืองแรกจะได้ปกครองเมืองที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในแผ่นดิน ส่วนเมืองที่สองนั้นถึงแม้จะอยู่ห่างไกลจากองค์ฮ่องเต้และราชสำนัก แต่กลับกระทำการใดๆ ได้สะดวกยิ่ง หากว่าอารองของเจ้าได้ย้ายไปเจ้อเจียง เช่นนั้นก็ต้องหาทางให้อารองหยวนของเจ้าย้ายไปหวาถิงหรือซงเจียง แต่ถ้าหากอารองของเจ้าไปฝูเจี้ยน ก็โยกย้ายอารองหยวนของเจ้าไปโจวซานหรือหนิงโป เช่นนี้ พ่อของเจ้าจะมีอารองของเจ้าเป็นกำลังเสริม ส่วนอารองของเจ้าก็จะมีอารองหยวนของเจ้าคอยเกื้อหนุนซึ่งกันและกันอีกทอดหนึ่ง ยามกระทำสิ่งใดก็จะทำได้อย่างราบรื่นยิ่งขึ้น…

…รออีกสักสองสามปี หลังจากที่เจ้าสอบผ่านได้วุฒิจิ้นซื่อแล้ว อารองของเจ้าก็จะมีประวัติการทำงานต่างถิ่น กรมขุนนางก็มิอาจใช้เรื่องที่พ่อของเจ้าเข้าสู่ราชสำนักมาเป็นข้ออ้าง ไม่ว่าอย่างไรอารองของเจ้าก็น่าจะได้เป็นหนึ่งในเสนาบดีทั้งเก้า…

…จากนั้นก็โยกย้ายอารองหยวนของเจ้าไปเป็นเจ้าเมืองในพื้นที่เช่นหูก่วงหรือเต๋อโจว ภายหลังเมื่อเจ้ากลายเป็นขุนนางคนหนึ่งในหกกรม สถานการณ์นี้ก็จะค่อยๆ คลี่คลายลงแล้ว…

…ความจริงข้อนี้พวกเราต่างเข้าใจดี คนอื่นก็เข้าใจเช่นกัน…

…นายท่านห้าของตระกูลหมิ่นอยู่ในสำนักฮั่นหลินมาสิบกว่าปีแล้ว เป็นฉวนหลู[1] ของปีนั้น อีกทั้งคุณสมบัติของเขายังเหนือกว่าอารองของเจ้า ในตอนนี้ตระกูลหมิ่นมีหมิ่นเจี้ยนสิงเป็นจ้วงหยวนคนหนึ่งที่ดำรงตำแหน่งเปียนซิว[2] ในสำนักฮั่นหลิน การที่นายท่านห้าของตระกูลหมิ่นรั้งอยู่ในสำนักฮั่นหลินต่อไปจึงไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ตอนนี้เขาจึงเล็งตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองเจ้อเจียง…

…หากว่าเจ้าถอนหมั้นจากตระกูลหมิ่นโดยไร้สาเหตุเช่นนี้ แม้ตระกูลหมิ่นจะยินยอม แต่พวกเขาจะต้องขอให้พวกเราช่วยให้นายท่านห้าตระกูลหมิ่นได้รับตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองเจ้อเจียงเป็นแน่…

…ถึงตอนนั้นหากว่าอารองของเจ้าไม่ได้รับตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองฝูเจี้ยน พ่อของเจ้าที่อยู่ในราชสำนักก็จะโดดเดี่ยวยิ่งนัก…

…นอกจากนี้ด้วยการสนับสนุนจากตระกูลเฉิงและตระกูลหยวน ตระกูลหมิ่นจะได้รับตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองเจ้อเจียงอย่างง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ไม่ต้องมากระวนกระวายแต่อย่างใด…

…ในอีกไม่กี่ปี หมิ่นเจี้ยนสิงก็คงถูกปล่อยตัวออกมาจากสำนักฮั่นหลิน อย่างต่ำก็คงได้รับตำแหน่งอยู่ในหกกรม ส่วนนายท่านห้าตระกูลหมิ่นก็จะมีประวัติการทำงานอยู่ต่างถิ่น กลับเมืองหลวงมาแย่งชิงตำแหน่งเสนาบดีทั้งเก้าได้…

…ตระกูลนี้ล้มหายตายจากตระกูลโน้นก็แข็งแกร่งขึ้น ถึงเวลานั้นเกรงว่าตระกูลเฉิงของพวกเราคงจะถูกตระกูลหมิ่นกดข่มเอาไว้เสียแล้ว…

…เจียซ่าน เจ้ายังต้องการจะถอนหมั้นตระกูลหมิ่นอยู่อีกหรือไม่”

นัยน์ตาของเฉิงสวี่ฉายแววลังเลสายหนึ่ง

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวต่ออีกว่า “เจ้าอาจจะโต้แย้งว่า ขุนนางใหญ่ซ่งจิ่งหรานผู้ได้รับยกย่องว่าเป็นจี้เซียง[3] นั้นก็มีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่มิใช่ว่าเขาได้เป็นถึงเจ้ากรมการคลังและที่ปรึกษาประจำพระที่นั่งตะวันออกหรอกหรือ คำพูดนี้ไม่ผิด เจ้าเองก็อาจจะได้รับแต่งตั้งเข้าสู่ราชสำนักได้เหมือนกัน แต่ใต้เท้าซ่งผู้นั้นระหว่างที่เดินบนเส้นทางนี้ เคยให้บิดาหรือพี่น้องของเขาเสียสละตนเองและหลีกทางให้เขาบ้างหรือไม่ แล้วเหตุใดพ่อกับอาของเจ้าต้องเสียสละตนเองและหลีกทางให้เจ้าเพราะเรื่องส่วนตัวของเจ้าด้วยเล่า เจ้าเป็นเช่นนี้ มีค่าพอต่อบิดาผู้ให้กำเนิดเจ้าและซอยจิ่วที่เลี้ยงดูเจ้ามาหรือไม่ ต่อให้วันหนึ่งเจ้าได้เป็นราชเลขาธิการ ยามที่เจ้ากราบไหว้บรรพชนเจ้าจะทำใจสงบต่อหน้าบรรดาบรรพบุรุษเหล่านั้นที่หลับใหลอยู่ในหอบรรพชนได้อยู่หรือ ยามที่เจ้าสวมเสื้อผ้าไหมลายปักกลับบ้านเกิดจะทำใจสงบต่อหน้าบรรดาญาติพี่น้องที่ฝากความหวังไว้กับเจ้าอย่างล้นหลามเหล่านั้นได้อยู่หรือ”

หางตาของเฉิงสวี่มีน้ำตาร่วงลงมาหยดหนึ่ง

นานครู่ใหญ่กว่าเขาจะถามเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านย่า ไม่มีทางอื่นแล้วหรือขอรับ”

“ย่อมมี!” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวตอบ “เพียงเจ้าออกจากซอยจิ่วหรูกับตระกูลเฉิงเสีย นับแต่นี้ไม่ถือว่าเป็นบุตรหลานของตระกูลเฉิงอีกต่อไป เท่านี้เจ้าก็ไปขอพบใต้เท้าโจวที่เป่าติ้งได้แล้ว…”

“ท่านย่า!” นัยน์ตาของเฉิงสวี่มีลำแสงรางๆ เปล่งออกมาอีกครั้งหนึ่ง เขาเอ่ยถามอย่างลังเลว่า “แต่ใต้เท้าโจวจะตอบรับข้าหรือไม่ขอรับ”

“ไม่รู้!” ในใจของฮูหยินผู้เฒ่ากัวเย็นเยือก ทว่าน้ำเสียงกลับอบอุ่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม “เจ้าออกไปจากตระกูลเฉิง บางทีใต้เท้าโจวอาจจะคิดว่าในเมื่อเจ้าละทิ้งผลประโยชน์ของตระกูลไปอย่างไม่ไยดีได้ หลังจากแต่งกับเสาจิ่นแล้วก็อาจจะทอดทิ้งนางไปอย่างไม่ไยดีได้ด้วยเช่นกัน…”

“ไม่ ข้าไม่มีทางทำอย่างนั้นขอรับ!” เฉิงสวี่ยืนกรานเสียงแข็ง

ทว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวกลับไม่คล้อยตาม กล่าวต่อไปว่า “…แล้วไม่ยอมยกบุตรสาวให้เจ้า แต่บางทีเขาอาจจะคิดว่าเพื่อให้ได้แต่งกับเสาจิ่นแล้วเจ้ายอมละทิ้งทุกอย่าง เป็นคนที่สัตย์ซื่อกับความรู้สึกผู้หนึ่ง อาจจะยกเสาจิ่นให้เจ้าก็เป็นได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร นี่เป็นการตัดสินใจของเจ้าเองทั้งสิ้น เจ้าจะต้องแบกรับผลการกระทำจากการตัดสินใจของเจ้าเอง ดังนั้นตอนที่เจ้าตัดสินใจจะถอนหมั้นจากตระกูลหมิ่นเจ้าจะต้องขบคิดให้ดี ถ้าหากออกจากตระกูลเฉิงไปแล้วไม่ได้แต่งงานกับเสาจิ่น เจ้าจะเสียใจภายหลังหรือไม่ แต่ถ้าหากไม่ออกจากตระกูลเฉิง เจ้าก็คงไม่มีทางได้แต่งกับเสาจิ่น เจ้าจะยอมได้หรือไม่…”

“ข้าไม่ยอมๆ!” เฉิงสวี่ตอบเสียงเบา

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจ้องมองเฉิงสวี่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “ข้าดูเจ้าแล้ว ซ้ายก็ไม่เอา ขวาก็ไม่เอา ทั้งอยากจะเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเฉิงแห่งซอยจิ่วหรูต่อไป และก็อยากจะแต่งกับโจวเสาจิ่นผู้งดงามดั่งใจหวังด้วย ทว่าในโลกนี้มีเรื่องที่สมบูรณ์เพียบพร้อมเช่นนั้นที่ไหนกัน ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ไปต่อสู้เพื่อตัวเอง ตอนนี้ทำตัวเองจนมาอยู่ในจุดนี้แล้วกลับไม่ยินยอมอีก…

…เจียซ่าน ความจริงแล้วนี่ก็คือคนขี้ขลาดตาขาวที่พวกเรามักจะพูดถึงกันนั้นนั่นเอง! สิ่งที่เจ้าปรารถนาเจ้าไม่กล้าไปต่อสู้ให้ได้มา ตอนที่มารู้สึกเสียใจภายหลังกลับไม่ยอมแบกรับผลที่ตามมา คนเช่นเจ้า ต่อให้วงศ์ตระกูลปูถนนทองคำให้เจ้าเส้นหนึ่ง เจ้าก็คงจะเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก สุดท้ายก็คงถูกคนที่จับจ้องเหล่านั้นเบียดจนตกลงมา”

เฉิงสวี่มองฮูหยินผู้เฒ่ากัวอย่างตกตะลึง

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวด้วยสีหน้าสงบว่า “เจียซ่าน เจ้าพักรักษาตัวให้ดี แล้วเตรียมตัวแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหมิ่นเสีย! โอกาสบางโอกาสครั้นสูญเสียไปแล้ว ก็จะสูญเสียไปตลอดกาล เจ้าเพียงต้องจดจำเอาไว้ว่า พ่อกับอาของเจ้าต่างไม่ติดค้างอะไรเจ้า ไม่ได้มีหน้าที่ต้องมาแบกรับผลการกระทำที่เกิดจากความเอาแต่ใจตัวเองของเจ้าแทนเจ้า เรื่องที่เจ้าก่อไว้ เจ้าต้องรับผิดชอบเอง อย่าลากผู้อื่นลงน้ำไปด้วย”

นัยน์ตาของเฉิงสวี่ค่อยๆ มืดมนลง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน