ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 382

ซ่งมู่นั่งเงียบๆ ไปครู่หนึ่ง ก็เห็นโจวเสาจิ่นเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้หนึ่งคน

เขายิ้มน้อยๆ พร้อมกับลุกขึ้นมา

กิริยาสงบนิ่ง มารยาทสง่างาม

ชุนหว่านอดไม่ได้มองเขาเพิ่มอีกสองสามครั้ง

ซ่งมู่สัมผัสได้ชัดเจนถึงความผิดปรกติของชุนหว่าน

หรือว่าที่คุณหนูรองตระกูลโจวเดินออกไปนี้จะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่พวกเขากำลังดูตัวกันอยู่นี้? ไม่อย่างนั้นสาวใช้ข้างกายที่เมื่อครู่ไม่ชำเลืองมองเขาเลยแม้แต่นิดเดียวนั้นจะมองเขาเช่นนี้ได้อย่างไร!

เพียงแต่ไม่รู้ว่าคุณหนูรองตระกูลโจวเสาจิ่นจะคิดอย่างไรบ้างเท่านั้น

หัวใจของเขารู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา ฉับพลันนั้นรู้สึกไม่กล้ามองโจวเสาจิ่นขึ้นมาเล็กน้อย จึงเลือกที่จะหันไปมองชุนหว่านแทน

ชุนหว่านย่อกายทำความเคารพเขาอย่างนอบน้อมตามโจวเสาจิ่น เผยรอยยิ้มเป็นมิตรออกมา

ซ่งมู่ลอบถอนหายใจออกมายาวๆ ครั้งหนึ่ง สัมผัสได้ว่าดูเหมือนสถานการณ์จะเป็นผลดีต่อเขาอย่างไรอย่างนั้น หัวใจทั้งดวงจึงวางลงมาได้ หันไปมองโจวเสาจิ่นยิ้มๆ

สีหน้าของโจวเสาจิ่นยังคงซีดเซียวเล็กน้อย แต่ท่าทางกลับมาเป็นธรรมชาติดังเดิมแล้ว

นางนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ไม่มีบ่าวรับใช้อยู่ในลาน จึงสั่งการชุนหว่านว่า “ไปชงชามาให้คุณชายใหม่สักกาเถิด”

ชุนหว่านขานรับคำอย่างยิ้มแย้มว่า “เจ้าค่ะ” แล้วหมุนกายออกไปที่ห้องน้ำชา

มุมปากของซ่งมู่ยกยิ้มขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

โจวเสาจิ่นมองแล้วลอบถอนหายใจเงียบๆ ครั้งหนึ่ง ครุ่นคิดแล้วเดินไปที่อ่างเลี้ยงปลา

ซ่งมู่จะสละที่นั่งให้นาง

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ” โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ “ข้าเพียงมีเรื่องอยากคุยกับคุณชายซ่งสักสองสามประโยคเท่านั้น”

ถูกกั้นด้วยทางเดินเช่นนั้น ไม่ค่อยสะดวกนัก

เห็นได้ชัดว่าซ่งมู่เองก็เข้าใจแล้ว กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าขัดเขินเล็กน้อยว่า “เชิญคุณหนูรองกล่าวมาเถิด”

โจวเสาจิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ เอ่ยถามขึ้นอย่างไตร่ตรองว่า “คุณชายทราบเจตนาของผู้ใหญ่หรือไม่เจ้าคะ”

สีหน้าของซ่งมู่พลันแดงก่ำจนคล้ายกับจะหลั่งโลหิตออกมาได้ พลางพยักหน้าน้อยๆ

“ก่อนข้ามาที่นี่ข้าไม่ทราบเรื่องมาก่อน” โจวเสาจิ่นกล่าวช้าๆ “หากข้ารู้ ข้าย่อมไม่มาอย่างแน่นอน…”

ซ่งมู่ตกตะลึงงัน ใบหน้าที่แดงก่ำนั้นค่อยๆ จางหายไป

โจวเสาจิ่นรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าจะไม่พูดก็ไม่ได้ “ข้ารู้ดีว่าเรื่องวิวาห์ของบุตรชายหญิงนั้นขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของบิดามารดาและการทาบทามของพ่อสื่อแม่สื่อ แต่ในใจของข้ามีคนผู้หนึ่งอยู่แล้ว…มีเพียงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขาเท่านั้น ข้าถึงจะไม่รู้สึกหวาดกลัว…ท่านเป็นคนดีคนหนึ่ง…ถ่อมตัวระวังกิริยามารยาท อีกทั้งยังเป็นคนจิตใจดี ข้าจึงยิ่งไม่อาจหลอกลวงท่าน…เรื่องของพวกเราเป็นไปไม่ได้แล้ว ต่อไปท่านย่อมหาคนที่ดีกับท่านจริงๆ และให้เกียรติท่านอย่างจริงใจผู้นั้นพบอย่างแน่นอน…”

ซ่งมู่ราวกับถูกสายฟ้าฟาดก็ไม่ปาน

ในใจของข้ามีคนผู้หนึ่งอยู่แล้ว…มีเพียงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขาเท่านั้น ข้าถึงจะไม่รู้สึกหวาดกลัว…

ในหัวของเขามีคำพูดสองประโยคนี้ไหลวนเวียนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นิ่งงันอย่างทึ่มทื่อไปครู่ใหญ่กว่าจะได้สติกลับคืนมา

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!” เขาพึมพำกล่าว ในใจสับสนวุ่นวายเต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย มือเท้าชาไปหมดไม่รู้ว่าตนควรจะพูดหรือควรจะทำอะไรดี

โจวเสาจิ่นมองแล้วรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าใครที่ตั้งใจมาดูตัวด้วยความจริงใจทว่ากลับถูกฝ่ายหญิงปฏิเสธเช่นนี้ย่อมรู้สึกถูกหยามเกียรติอยู่แล้ว!

แต่นางไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวดำเนินต่อไปเช่นนี้ได้

นางไม่คิดแต่งงานกับซ่งมู่ ตราบใดที่ตอนนี้นางยังรู้สึกคลุมเครือไม่ชัดเจนอยู่ เพราะครั้นทั้งสองตระกูลตกลงกันอย่างเป็นทางการแล้ว หากนางผิดคำพูด ไม่เพียงเป็นการทำร้ายซ่งมู่เท่านั้น ยังทำร้ายตระกูลโจวและตระกูลซ่งทั้งสองตระกูลรวมถึงเฉิงฉือที่ตั้งใจจัดเตรียมแผนการนี้ให้นางด้วย

แต่เหตุใดเขาถึงไม่บอกนางนะ

เขาอยากให้นางแต่งงานออกไปมากเพียงนั้นเชียวหรือ

โจวเสาจิ่นนึกถึงตรงนี้ ก็รู้สึกหัวใจแตกสลาย

นางไม่ควรชอบเฉิงฉือเลย

แต่เขาจะเห็นแก่ที่นางอายุยังน้อยอยู่ แล้วปล่อยให้นางอยู่ที่บ้านต่อไปอีกสักสองปีไม่ได้เลยหรือ

นี่เขาใช้มีดแทงตรงมาที่หน้าอกของนางชัดๆ

นางกล่าวเสียงเบาว่า “คุณชายซ่ง ข้าทราบดีว่าเรื่องนี้เป็นข้าที่ผิดต่อท่าน ท่านอยากจะทำเช่นไรกับข้าก็ได้ทั้งนั้น ทางด้านของนายท่านผู้เฒ่า ข้าจะไปกล่าวขอโทษเขาเอง ส่วนทางด้านของฮูหยิน ข้าก็จะไปกล่าวขอโทษด้วยเช่นกัน ข้าหวังว่าท่านจะไม่เคืองโกรธมากเกินไป ข้าไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ท่านต้องอับอาย หากข้าไม่พูดกับท่านให้ชัดเจนเสียแต่ตอนนี้ ต่อไปจะให้ข้าโกหกท่านไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ…”

เจ้ามั่นใจเพียงนั้นเชียวว่าข้าจะต้องชอบเจ้าแน่ๆ!

ซ่งมู่เดือดพล่านด้วยความโกรธ ยิ้มเย็นหมายจะถากถางโจวเสาจิ่นสักสองสามประโยค ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเห็นใบหน้างดงามนั้นซีดเผือดและนองไปด้วยหยาดน้ำตา ทว่าก็เต็มไปด้วยความเสียใจอย่างสิ้นหวังเช่นกัน

เขาแข็งค้างไปชั่วขณะ

ซ่งมู่เติบโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยการแสดงออกทางสีหน้าเช่นนี้จากใบหน้าของผู้ใดมาก่อน

ราวกับว่าสิ้นใจด้วยความสิ้นหวังภายในหนึ่งลมหายใจได้ก็ไม่ปาน

เขาพูดตะกุกตะกักอย่างควบคุมไม่ได้ “ไม่ชอบก็แค่ไม่ชอบ เจ้า…เจ้าไม่เห็นจะต้องเป็นเช่นนี้…”

โจวเสาจิ่นอดทนเอาไว้น้ำตาถึงไม่ไหลออกมา

คนจิตใจดีมักจะถูกทำร้ายได้ง่าย แล้วก็มักจะให้อภัยผู้อื่นง่ายเช่นเดียวกัน!

“ข้าขอโทษๆ…” โจวเสาจิ่นเอ่ยซ้ำๆ “เรื่องนี้ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งสิ้น…”

“ไม่เป็นไรๆ” ที่ผ่านมาไม่เคยมีสตรีมากล่าวขอโทษเขาเช่นนี้มาก่อน เขากล่าวขึ้นอย่างขัดเขินเล็กน้อยว่า “พวกเราพูดกันให้ชัดเจนก็ดีแล้ว…”

บนทางเดินมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบาๆ

ชุนหว่านยกน้ำชาเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม

โจวเสาจิ่นรีบหันหลังไปเช็ดน้ำตา

ซ่งมู่ไม่ได้กล่าวอะไร

ชุนหว่านวางน้ำชาและของว่างให้ซ่งมู่ใหม่อย่างเบามือเบาเท้า พร้อมกับครุ่นคิดว่าแค่ไปต้มน้ำชาเพียงหนึ่งกาเท่านั้น คุณหนูรองและคุณชายซ่งก็มายืนดูปลาด้วยกันเสียแล้ว นางถอยออกไปอย่างปิดความยินดีเอาไว้ไม่มิด

ซ่งมู่พลันรับรู้ได้ว่า เรื่องที่โจวเสาจิ่นปฏิเสธเขานั้น แม้แต่สาวใช้ข้างกายของนางก็ไม่รู้เรื่องด้วย

คนผู้นั้นเป็นใครกันนะ

เป็นคนที่ก็ชอบคุณหนูรองเหมือนกันหรือไม่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน