ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 395

โจวเสาจิ่นรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง ทว่ายังคงหลบนิ้วมือของเฉิงฉือไม่พ้น

นางอดกล่าวเคืองๆ อย่างช่วยไม่ได้ “ท่านน้าฉือทำเช่นนี้ได้อย่างไร เจ็บมากเลยนะเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ” เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ ประคองใบหน้าของนางเอาไว้ “ให้ข้าดูหน่อยว่าเจ็บจริงๆ หรือไม่!”

นัยน์ตาของเขาเป็นประกายสุกใสประหนึ่งสายน้ำ สะท้อนภาพของนางได้อย่างชัดเจน

โจวเสาจิ่นถึงได้รู้สึกตัวว่าทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากเพียงใด

ดวงหน้าของนางพลันแดงเรื่อคล้ายเมฆชมพูยามเช้า ผลักเฉิงฉือออกไป

จริงจังบ้างผ่อนคลายบ้างถึงจะทำให้เด็กน้อยรู้สึกสบายใจด้วยแล้วก็ยอมรับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองด้วยได้

เฉิงฉือยิ้มน้อยๆ ปล่อยนางออกตามน้ำไป แล้วชงชาให้ทั้งคู่ใหม่ เอ่ยขึ้นว่า “มาเถิด ลองมาชิมดูว่าชานี้ชงได้เป็นอย่างไรบ้าง”

ทว่าโจวเสาจิ่นกลับรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เมื่อครู่ท่านน้าฉือประคองดวงหน้าของนาง นิ้วมือเรียวยาวและอบอุ่น การแสดงออกดูจริงใจและก็…แฝงความรู้สึกลึกล้ำเอาไว้เล็กน้อย…

นางนึกถึงคำพูดของเฉิงฉือในวันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

ข้าก็แค่ควบคุมตัวเองไม่ได้…

ควบคุมอะไรไม่ได้

อย่างเช่นการประคองดวงหน้าของนางเอาไว้เช่นนี้น่ะหรือ

ใบหน้าของโจวเสาจิ่นร้อนผะผ่าว แต่บริเวณที่เคยถูกเฉิงฉือสัมผัสนั้นกลับทิ้งความรู้สึกอบอุ่นเอาไว้…

นางราวกับนั่งอยู่บนเบาะเข็ม รีบดื่มน้ำชาอย่างรีบร้อนแล้วลุกขึ้นมา “เวลาไม่เช้าแล้ว พรุ่งนี้ท่านน้าฉือยังต้องออกไปข้างนอกอีก ข้าไม่รบกวนท่านแล้วดีกว่า ท่านก็รีบพักผ่อนนะเจ้าคะ!”

กล่าวจบ นางก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

เฉิงฉือมองเงาหลังที่ร้อนรนของนางแล้วก็ยิ้มออกมาเงียบๆ

มีการเปลี่ยนแปลงบ้างถึงจะดี!

กลัวแต่ว่านางจะมึนๆ งงๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

ฉับพลันนั้นเขาก็นึกถึงคำว่า ‘แทะเล็มเหยื่อ’ คำนั้นขึ้นมา

ช่างเป็นภาพที่ชัดเจนจริงๆ!

เฉิงฉือเอามือไพล่หลัง กลับห้องไปด้วยความอิ่มเอมใจ

***

โจวเสาจิ่นวิ่งมาตลอดทั้งทาง กระทั่งถึงเฉลียงทางเดินของเรือนหลักถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าไหวซานและคนที่ปู ‘ก้อนอิฐ’ ยังอยู่ในห้องนอนของนางอยู่

นางลอบเสียใจเล็กน้อย

ไม่น่าวิ่งมาที่เรือนหลักเลย น่าจะไปที่เรือนด้านหลังไปเบียดเสียดอยู่กับพวกชุนหว่านสักคืนหนึ่ง

ความคิดเพิ่งจะกวาดผ่านหัวสมอง นางก็ร้อง ‘เพ้ย’ ใส่ตัวเองอยู่ในใจครั้งหนึ่ง

ในเมื่อท่านน้าฉือยกบ้านหลังนี้ให้นางแล้ว เช่นนั้นมันก็เป็นของนางแล้ว

บ้านของนางเอง เหตุใดจะต้องวิ่งหนี เหตุใดจะต้องไปเบียดเสียดกับพวกชุนหว่านคืนหนึ่งด้วย

หากต้องเบียดเสียด ก็ควรจะเป็นท่านน้าฉือต่างหากที่ต้องไปเบียดเสียดกันถึงจะถูก!

ชั่วพริบตานั้นเมื่อนางนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เฉิงฉือก็อยู่อย่างเบียดเสียดกับพวกบ่าวไพร่อยู่แล้ว นางคิดๆ แล้วก็หัวเราะคิกคักออกมา ความทุกข์ใจก่อนหน้าสลายสิ้น

ม่านประตูเรือนหลักถูกเลิกขึ้น ชุนหว่านเดินออกมา

นางกล่าวยิ้มๆ ว่า “นี่คุณหนูรองเป็นอะไรไปเจ้าคะ กลับมาแล้วก็ไม่เข้ามา ข้ายังปรึกษากับเสี่ยวถานอยู่เลยว่าควรจะไปตามหาท่านดีหรือไม่”

หรือว่าคนที่มาปู ‘ก้อนอิฐ’ เหล่านั้นจะไปกันหมดแล้ว?

เมื่อคิดขึ้นมาได้ โจวเสาจิ่นก็ลอบด่าไปคำหนึ่ง

เนื่องจากซ่อนอยู่ในห้องของนางเงียบๆ เช่นนั้นก็เท่ากับว่าไม่บอกให้ใครรู้เลยสักคน จึงเป็นธรรมดาที่ต้องเลี่ยงพวกชุนหว่านด้วย การที่คนข้างกายของนางไม่รู้ก็ปกติแล้วมิใช่หรือ

โจวเสาจิ่นยังคงรู้สึกติดใจสงสัยอยู่เล็กน้อย พูดคุยกับชุนหว่านสองสามประโยคอย่างใจลอยแล้วก็เข้าไปในห้องนอน

ห้องนอนของนางมีสภาพไม่ต่างไปจากตอนที่นางออกไปเลยสักนิด บนพื้นเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน แม้แต่ฝุ่นสักนิดก็ไม่มี หากมิใช่เพราะโจวเสาจิ่นแน่ใจว่าเฉิงฉือใส่ของลงไป เกรงว่านางคงคิดว่าเหตุการณ์ที่ตนเห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงความฝันเป็นแน่

ชุนหว่านยังคงเจื้อยแจ้วอยู่ตรงนั้น “ซางมามาบอกว่าพ่อบ้านเซี่ยงคำนึงถึงว่าคุณหนูรองเติบโตอยู่ทางใต้ จึงตั้งใจหาผ้าห่มผ้าไหมมาให้เป็นพิเศษ เรียกให้เสี่ยวถานและข้าไปเลือก ข้าเลือกผืนที่มีน้ำหนักสองจินมาให้คุณหนูผืนหนึ่ง เหมาะสำหรับห่มในฤดูกาลนี้เป็นอย่างยิ่ง พ่อบ้านเซี่ยงยังซื้อผืนที่มีน้ำหนักหนึ่งจินและสามจินมาด้วย เดิมทีแล้วคิดจะซื้อผืนที่มีน้ำหนักสี่จินและห้าจินมาด้วยสักสองสามผืน แต่เนื่องจากถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว ร้านค้าต่างเก็บเข้าคลังเก็บของไปหมดแล้ว จึงไม่ได้ซื้อมาด้วย บอกว่ารอให้ถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้วค่อยไปดูอีกทีเจ้าค่ะ…”

โจวเสาจิ่นพยักหน้าให้อย่างส่งๆ ล้างหน้าล้างตาอีกครั้งอย่างลวกๆ แล้วขึ้นเตียงนอน

อาจเป็นเพราะเข้าเดือนสี่แล้ว บนเสารอบเตียงนอนสลักลายดอกไม้ลงน้ำมันเคลือบสีดำแขวนผ้าม่านไหมโปร่งแสงลายคลื่นน้ำสีเขียวอ่อนเอาไว้ แสงไฟระยิบระยับจากตะเกียงส่องทะลุเข้ามา ลายคลื่นน้ำเหล่านั้นจึงราวกับมีชีวิตขึ้นมา ประหนึ่งว่านางซ่อนตัวอยู่ในทะเลสาบอันเงียบสงบก็ไม่ปาน

ข้าก็แค่ควบคุมตัวเองไม่ได้…

น้ำเสียงของเฉิงฉือที่เบาและอ่อนหวานดั่งสุรารสดีที่บ่มมานานปี อีกทั้งยังเจือรอยยิ้มดังสะท้อนอยู่ข้างหูของนาง…นางยังจำความรู้สึกตอนที่ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดต้นคอของนางได้อย่างแจ่มชัด…

โจวเสาจิ่นรู้สึกว่าตนมึนงงและตัวอ่อนปวกเปียกไปกว่าครึ่งร่าง จากนั้นนางก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ ฝังศีรษะเข้ากับหมอนใบใหญ่ กอดหมอนใบใหญ่กลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียง

ท่านน้าฉือบอกว่า…ควบคุมตัวเองไม่ได้!

เขาก็ชอบนางขึ้นมาบ้างแล้วใช่หรือไม่!

โจวเสาจิ่นนึกถึงการปกป้องอย่างเงียบๆ ของเขาที่ศาลาซานจือ นึกถึงการยิ้มน้อยๆ อย่างเงียบๆ ของเขาในห้องพระที่เรือนหานปี้ซาน นึกถึงความผ่อนปรนให้ตอนอยู่บนหาดทรายที่แม่น้ำเฉียนถัง…ยังเล่นหมากเป็นเพื่อนนางอย่างเอาใจ…แววตาของเขาที่มองนางเมื่อครู่นั่นอีก…ใบหน้าของนางจึงร้อนผะผ่าว

ท่านน้าฉือเองก็ต้องชอบนางเหมือนกันอย่างแน่นอน!

แต่ความชอบนี้จะเป็นความชอบแบบเดียวกับของนางหรือไม่นะ

หรือว่า…ก็แค่เห็นว่านางหน้าตาดี ก็เลยตื่นเต้นเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน