ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 414

โจวเสาจิ่นกะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง

แผงขนตายาวนั้นทั้งโค้งและงอนงาม

เฉิงฉือใจกระตุกตามไปด้วยสองที

“ท่านน้าฉือ” โจวเสาจิ่นเอ่ยถามอย่างฉงน “พี่เขยของข้าเขา…ทำเรื่องอะไรที่ไม่สมควรใช่หรือไม่ ข้าขอโทษท่านแทนเขาได้หรือไม่เจ้าคะ”

ท่าทางเช่นนั้น ไม่คาดคิดว่าจะแฝงความกระวนกระวายแกมหวาดกลัวอยู่หลายส่วน

เฉิงฉือรู้สึกคล้ายกับมีก้อนหินก้อนใหญ่กระแทกกลางหน้าอกของเขาอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาหายใจไม่ออก

เพื่อเลี่ยวเส้าถังผู้นี้ นางถึงกับระวังตัวต่อหน้าเขาเช่นนี้ ยังต้องการขอโทษเขาแทนเลี่ยวเส้าถังอีก… โจวชูจิ่นพี่สาวของนางเฉลียวฉลาดและมากความสามารถกว่านางเป็นร้อยเท่ามิใช่หรือ ไฉนต้องให้นางช่วยออกหน้าแทนด้วยเล่า

กว่าครู่ใหญ่เฉิงฉือไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใด

ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดของโจวเสาจิ่นจดจ่ออยู่ที่เฉิงฉือ ไม่ว่าจะเป็นความยินดีหรือขุ่นเคืองของเฉิงฉือแม้ผู้อื่นมองไม่เห็นแต่นางรับรู้ได้ทั้งหมด

นางไม่รู้ว่าทำไมเฉิงฉือถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้

เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีอยู่เลย

ต่อให้พี่เขยของนางทำอะไรผิด เขา…เขาก็ไม่จำเป็นต้องโมโหนางถึงเพียงนี้เลย! ยิ่งกว่านั้นนางก็ขอโทษเขาแทนพี่เขยแล้ว… หรือว่าพี่เขยจะทำเรื่องอะไรลงไปจริงๆ กันนะ

โจวเสาจิ่นทั้งรู้สึกหวั่นกลัวและร้อนรน

นางอดดึงแขนเสื้อของเฉิงฉือไม่ได้ กระซิบว่า “ท่านน้าฉือ ท่านอย่าโกรธเลยได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าจะให้พี่สาวไปบอกพี่เขย… พี่เขยเชื่อฟังคำของพี่สาวเสมอ…”

เฉิงฉือเห็นนางวิตกกังวลจนขอบตาแดงเรื่อหมดแล้ว มองดูนางอย่างสงสารเอ็นดู ราวกับแมวน้อยที่กำลังจะถูกเขาทองทิ้งไปก็ไม่ปาน ดวงใจพลันอ่อนยวบ จากนั้นก็รู้สึกแน่นหน้าอก

นี่เขาเป็นอะไรไปหรือ

ต่อให้ถุงเท้าคู่นี้เป็นของที่ทำให้เลี่ยวเส้าถังแล้วอย่างไร แต่ไหนแต่ไรฝีมือเย็บปักของเสาจิ่นก็ดียิ่ง โจวชูจิ่นเป็นทั้งมารดาและพี่สาวสำหรับนาง นางช่วยพี่สาวทำถุงเท้าสองสามคู่ให้เลี่ยวเส้าถังก็เป็นเรื่องปกติที่เข้าใจได้… เพียงแต่ต่อไปอย่าเสียเวลามากขนาดนั้นก็พอ ยังปักลายบนถุงเท้าอีก ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว…

หรือว่านี่ก็คือความอิจฉาที่คนอื่นว่ากันนะ

เขาอิจฉาที่เสาจิ่นปฏิบัติกับเลี่ยวเส้าถังดีกว่าตนอย่างนั้นหรือ

แต่นี่ก็น่าขบขันเกินไปแล้ว…

เฉิงฉือรู้สึกสลับซับซ้อนในใจเล็กน้อย

ทว่าข้างหลังความรู้สึกยุ่งเหยิงนี้ เขากระจ่างแจ้งแก่ใจ

เกรงว่าเขากำลังอิจฉาจริงๆ เสียแล้ว!

เขาสวมกอดโจวเสาจิ่นในอ้อมอกอย่างอดไม่ได้ จูบกระหม่อมของนางขณะกล่าวว่า “ข้าไม่ได้โกรธ! เจ้าอย่ากลัวเลย! ข้าเห็นเจ้าทำถุงเท้ามากมายขนาดนี้ อีกทั้งลายดอกไม้นั้นก็ยากซับซ้อนถึงเพียงนั้น กลัวว่าเจ้าจะปวดตา…”

ท่านน้าฉือคิดว่าลายดอกไม้นี้ซับซ้อนไปหรือ

โจวเสาจิ่นนึกถึงถุงเท้าเหล่านั้นที่หนานผิงเย็บให้เขา ทันใดนั้นก็ผลักเฉิงฉือ แล้วถามว่า “ท่าน…ท่านไม่ชอบลายดอกไม้บนถุงเท้าหรือเจ้าคะ”

นางเค้นใช้ความคิดมากมายถึงได้ออกแบบออกมาได้

เฉิงฉือกระจ่างแจ้งขึ้นมาในบัดดล

ไม่ออกไปเที่ยวข้างนอก แต่อยู่บ้านทำถุงเท้าให้เขา

เขานึกถึงร่มเงาแมกไม้ที่เงียบสงบนั้น นึกถึงโฉมสะคราญที่นั่งเย็บปักใต้ร่มไม้อย่างเงียบๆ ด้วยท่าทางสง่างาม… ดวงใจก็ราวกับพองฟูขึ้นมา เปี่ยมไปด้วยความรักอ่อนหวาน

“เสาจิ่น” เขากอดคนตัวเล็กไว้แน่นอีกครั้ง “ข้าชอบมาก ชอบมากจริงๆ…”

เสียงกระซิบทุ้มต่ำและนุ่มนวลดังขึ้นข้างหูนาง ลมหายใจร้อนจัดรดต้นคอของนาง หัวใจของนางร้อนรุ่ม ร่างกายอ่อนระทวยจนทรงตัวไม่อยู่แล้ว

“เสาจิ่น…” เขาเรียกชื่อของนาง จู่ๆ ก็ขบเม้มติ่งหูของนางไว้ในปาก น้ำเสียงก็แปรเปลี่ยนเป็นแหบพร่าขึ้นมา “เด็กดีของข้า…”

โจวเสาจิ่นตกใจสะดุ้งโหยง จิตใจว้าวุ่นปั่นป่วน ขาอ่อนยวบยาบ ยกมือขึ้นแล้วผลักเฉิงฉือ “ไม่เอาเจ้าค่ะ…ไม่เอา…”

น้ำเสียงขลุกขลัก ละม้ายคล้ายลูกแมวตัวน้อยที่กำลังส่งเสียงร้อง ยิ่งเย้ายวนใจเข้าไปใหญ่

เฉิงฉือเคลิบเคลิ้มหลงใหล สติสัมปชัญญะถูกโยนทิ้งในซอกมุมหนึ่งไปนานแล้ว ไหนเลยจะยอมปล่อยมือ มือข้างหนึ่งโอบเอวของนางอีกข้างโอบหลังของนาง จูบริมฝีปากของนางอย่างเร่าร้อนราวกับอยากจะฝังร่างนี้เข้าไปก็ไม่ปาน

ริมฝีปากชมพูเรื่อนุ่มชุ่มชื้น ลิ้นเรียวเล็กอุ่นร้อนเรียบลื่น ลิ้นกับฟันที่เกี่ยวตวัดกัน คล้ายผีเสื้อร่ายรำหยอกล้อกลางมวลบุปผา… ทุกอย่างล้วนทำให้เฉิงฉือเคลิบเคลิ้มเหลือแสน

เป็นครั้งแรกที่เกิดแรงปรารถนาอันแรงกล้า

“เสาจิ่น…” เขาจุมพิตคนที่ยิ่งเขารู้ความนึกคิดของนางครั้งหนึ่งก็ยิ่งทำให้เขารักนางมากขึ้นผู้นั้นไปด้วย พร้อมกับหลอกล่อนางให้ยินยอมคล้อยตามระหว่างที่ละเลียดริมฝีปากของนางไปด้วยว่า “ข้าจากไปยี่สิบกว่าวัน คิดถึงเจ้าทุกเมื่อเชื่อวัน… ได้แต่หวังว่าจะได้เร่งรุดกลับมา… อากาศก็ร้อนอีก มีตุ่มผดแดงๆ เห่อขึ้นเต็มตัว… แป้งพิมเสนก็ใช้ไม่ได้ผล… แล้วเจ้าล่ะ คิดถึงข้าบ้างหรือไม่…”

ท่านน้าฉือเป็นอย่างนี้อีกแล้ว!

ไม่เคารพนางแม้นิดเดียว!

โจวเสาจิ่นน้ำตารื้นขนตา ทั้งเอียงอายและขัดเคือง ขณะที่กำลังคิดว่าครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจปล่อยให้เขาปฏิบัติกับนางตามอำเภอใจเช่นนั้นได้อีก… จู่ๆ ข้างหูก็มีเสียงออดอ้อนของเฉิงฉือดังขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด… ใจของนางสั่นหวั่นไหว แม้แต่แรงผลักเฉิงฉือก็มลายหายไปหมด… ในใจรู้สึกโมโหที่ตนเองใช้ไม่ได้เลย หนำซ้ำพอได้ยินว่าเพื่อเร่งกลับมา บนหลังของเขาถึงกับมีตุ่มผดแดงๆ เห่อขึ้น… นางแสนปวดใจ ไหนเลยจะยังสนใจความเหนียมอายเหล่านั้นของตนเอง รีบเอ่ยถามเขาด้วยเสียงร้อนรน แต่ถูกเขาฉวยโอกาสดูดดันลิ้นของนางนานพักใหญ่ สุ้มเสียงขลุกขลักฟังไม่ได้ศัพท์ “ผะ…ผดแดงขึ้นที่ใดเจ้าคะ…ได้หาท่านหมอแล้วหรือยัง…”

เฉิงฉือไม่รู้ตัวว่ามุมปากของตนกระตุก

เขารู้ว่าผู้ที่เด็กน้อยเป็นห่วงมากที่สุดก็คือเขา ขอเพียงเขาไม่สบายตรงไหนนางก็ไม่ชอบใจ ยอมอ่อนโอนให้กับเขาและคล้อยตามเขา… ชาติก่อน เฉิงสวี่ไอ้สารเลวผู้นั้นขืนใจนางเช่นนั้นได้อย่างไร อย่างไรก็ตาม หากไม่มีเฉิงสวี่ เกรงว่าเด็กน้อยย้อนกลับมาเกิดใหม่ก็คงไม่ได้พบเขาเป็นแน่

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ความขุ่นแค้นที่เขามีต่อเฉิงสวี่ก็อันตรธานหายไปมากแล้ว

เขาหลอกล่อนางต่อไปว่า “ข้าเร่งรุดกลับมา…คิดว่ากลับถึงจิงเฉิงแล้วคงจะได้เชิญท่านหมอมาสักคน…”

โอกาสที่ดีถึงเพียงนี้ ไม่คว้าเอาไว้ก็โง่งมแล้ว

เฉิงฉือสบช่องจับมือของนางล้วงเข้าไปในเสื้อของเขา…

“เจ้าลองแตะดูสิ ผดแดงยังไม่หายเลยใช่หรือไม่”

“ไม่ได้เจ้าค่ะๆ!” โจวเสาจิ่นรู้สึกดวงหน้าร้อนผะผ่าว มือกำเป็นหมัดเพื่อหลีกเลี่ยง

แม้จะตื่นตระหนก ทั้งยังขวางกั้นไว้ด้วยอาภรณ์ฤดูร้อน แต่นางยังสัมผัสถึงเรือนกายกำยำล่ำสันของเขาได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน