ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 431
โจวเสาจิ่นไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ในห้องทางการนานเท่าไรแล้ว กระทั่งมีสายลมพัดผ่านมาสายหนึ่ง พัดมาจนนางรู้สึกเย็นไปถึงกระดูก นางถึงได้ได้สติคืนกลับมา ค่อยๆ นั่งยองๆ ลงไปข้างบานประตูอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างกอดตัวเองเอาไว้แน่น
ต่อให้เป็นเช่นนี้ นางก็ยังคงรู้สึกเหน็บหนาวยิ่ง
หยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา หยดลงบนก้อนศิลาสีเขียวคล้ำ เจิ่งนองจนกลายเป็นรอยน้ำเปียกชื้นวงกลมขนาดเล็ก
นางอยากกลับบ้าน
อยากโยนทุกอย่างทิ้งไปแล้วกลับบ้านไปเสีย
แต่บ้านของนางคือที่ใดเล่า
ที่ซอยอวี๋เฉียนก็เป็นบ้านที่ท่านน้าฉือมอบให้นาง บ้านที่เมืองเป่าติ้งแม้นบิดาจะโปรดปรานนาง แต่ถ้าหากรู้ว่านางชอบท่านน้าฉือ เกรงว่าก็คงจะไม่ยกโทษให้นางง่ายๆ หรอกกระมัง
ไปหาพี่สาว?
นางนึกถึงภาพของโจวชูจิ่นที่อุ้มกวนเกอเอาไว้ขึ้นมา
ไม่ได้!
นางไม่อาจรบกวนพี่สาวอีกแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าพี่สาวจะได้มีชีวิตที่สงบสุข
โจวเสาจิ่นมองรอยเปียกชื้นบนก้อนศิลาสีเขียวคล้ำนั้นอย่างโง่งม
มีเสียงของสาวใช้เด็กดังเข้ามาจากด้านนอก “ยังหาตัวคุณหนูรองโจวไม่เจออีกหรือ”
สาวใช้ในบ้านจะเรียกนางว่า ‘คุณหนูรอง’ มีเพียงสาวใช้ของจวนตระกูลเฉิงเท่านั้นที่จะเรียกนางว่า ‘คุณหนูรองโจว’
โจวเสาจิ่นหลบเข้าไปอยู่ในห้องที่มีโถสุขาวางอยู่โดยสัญชาตญาณ
ธูปหอมกลิ่นดอกไป่เหอส่งกลิ่นอบอวลจนนางรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย
มีเสียงตะโกนเรียกอย่างระมัดระวังของสาวใช้เด็กดังเข้ามาจากด้านนอก “คุณหนูรองโจวเจ้าคะ! คุณหนูรองโจว!”
“ข้าไม่เป็นไร!” โจวเสาจิ่นตอบ น้ำเสียงงึมงำเล็กน้อย “ข้ารู้สึกปวดท้องเล็กน้อย! จะรีบกลับไปในไม่ช้า”
สาวใช้เด็กขานรับคำยิ้มๆ ว่า “เจ้าค่ะ” แล้วถอยออกไป
ด้านนอกกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง
โจวเสาจิ่นถึงได้รู้สึกตัวว่าใบหน้าของตนเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
หากเดินออกไปในสภาพเช่นนี้ ทุกคนต้องรู้แน่ว่านางผ่านการร้องไห้มา
นางล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดใบหน้า
นึกถึงถ้อยคำเหล่านั้นของฮูหยินผู้เฒ่ากัวแล้ว ในใจก็บังเกิดความความกรุ่นโกรธสายหนึ่งขึ้นมา
ชาติก่อน ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเองก็ดูถูกนางเช่นนี้เหมือนกัน คล้ายกับว่านางเป็นคนไร้ประโยชน์ผู้หนึ่ง
ยังมีหยวนซื่ออีก ที่มักจะคิดว่านางทำให้หยวนซื่อเสียหน้า
กล่าวไปกล่าวมา ก็เพียงเพราะรู้สึกว่านางอ่อนแอรังแกได้ง่ายก็เท่านั้น
ทำไมนางจะต้องปล่อยให้ตัวเองถูกพวกนางบี้จนแบนด้วย!
โจวเสาจิ่นไม่ยินยอม
ชาติก่อนนางทำผิดไปแล้ว ชาตินี้ก็ยังจะปล่อยให้ผิดต่อไปอีกอย่างนั้นหรือ
พระพุทธองค์ให้โอกาสนางกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ก็เพื่อให้นางกลับไปเดินบนเส้นทางเก่าของชาติก่อนอย่างเลินเล่อไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกหรืออย่างไร!
ต่อให้ต้องร่ำไห้ ก็ไม่อาจร่ำไห้ในเวลานี้ได้!
ต่อให้ต้องเสียหน้า ก็ไม่อาจเสียหน้าในสถานการณ์เช่นนี้ได้!
โจวเสาจิ่นเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย ถามออกไปว่า “ด้านนอกยังมีคนอยู่หรือไม่”
สาวใช้เด็กคนที่ตอบนางเมื่อครู่นี้ขานตอบว่า “บ่าวนามว่าจู๋อวี่ เฝ้าเวรยามอยู่หน้าประตูเจ้าค่ะ!”
โจวเสาจิ่นกล่าวขึ้นว่า “รบกวนเจ้าช่วยแอบไปเรียกซางมามาที่ตามข้าเข้ามาในจวนให้มาหาข้าสักหน่อย ข้ามีเรื่องด่วนต้องการพบนาง”
สตรีมาเป็นแขกในบ้านของผู้อื่น ไม่แน่ว่าอาจจะมีเรื่องไม่คาดคิดอะไรเกิดขึ้นก็เป็นได้ อย่างเช่นเรื่องระดูมาอย่างกะทันหันจนทำให้ชุดเปื้อนจำพวกนั้น…สาวใช้เด็กผู้นั้นมิได้สงสัยอะไร รีบไปเรียกซางมามาให้มาหา
ซางมามาเป็นคนฉลาดมีไหวพริบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงยัดเงินหลายเหรียญทองแดงให้สาวใช้เด็กผู้นั้นและไล่คนออกไปตั้งแต่ตอนอยู่หน้าประตูห้องทางการแล้ว ถึงได้กระซิบเรียก “คุณหนูรองเจ้าคะ” เบาๆ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ด้านนอกไม่มีคนแล้วเจ้าค่ะ!”
โจวเสาจิ่นถึงได้เดินออกมาจากห้องที่มีโถสุขาวางอยู่
ซางมามาเห็นดวงตาที่ค่อนข้างแดงก่ำของนางแล้วก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง
โจวเสาจิ่นเองก็ไม่เกรงใจนางอีก เอ่ยขึ้นว่า “เจ้ารีบคิดหาวิธี อย่าให้ผู้อื่นมองออกว่าข้าผ่านการร้องไห้มา”
ซางมามาขานรับคำซ้ำๆ พลางคิดว่าโชคดีที่ที่ตรงนี้เป็นห้องทางการ มีน้ำเย็นอยู่ด้วย จึงนำผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำให้นางเอาไปเช็ดดวงตา ส่วนตัวเองไปเรียกชุนหว่านมา ทั้งสองคนช่วยล้างหน้าล้างตา หวีผมและเติมแป้งบางๆ ให้นางใหม่อีกครั้งโดยไม่พูดไม่จา นอกจากดวงตาที่ยังแดงเรื่อเล็กน้อยแล้ว ก็มองแทบไม่ออกแล้วเคยผ่านการร้องไห้มา
หัวสมองของโจวเสาจิ่นว่างเปล่า ปล่อยให้พวกนางแต่งแต้มใบหน้าของตน กระทั่งซางมามากระซิบบอกนางว่าเสร็จแล้ว นางถึงได้สูดลมหายใจเข้ายาวๆ ครั้งหนึ่ง นั่งลงบนม้านั่งคนงามยาวที่ขนาบไปตามเฉลียงทางเดิน มองต้นหวงหยางที่เขียวชอุ่มและอุดมสมบูรณ์พลางขบคิดคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่ากัวไปด้วยอย่างละเอียด
ความจริงแล้วถ้อยคำของฮูหยินผู้เฒ่าก็มีเหตุผล
ทั้งมิใช่คำกล่าวโคมลอยไร้มูลและมิใช่ดูถูกหรือโจมตีนาง
ถ้าหากนางแต่งเข้าตระกูลเฉิงไปจริงๆ จะเผชิญหน้ากับเฉิงเจียซ่านอย่างไรนั้นก็เป็นปัญหายากข้อหนึ่ง หากไม่ระมัดระวัง เฉิงเจียซ่านอาจจะคิดว่าท่านน้าฉือฉุดตนไป…เนื่องจากเมื่อก่อนท่านน้าฉือดีกับนางเป็นอย่างมาก หากนางและท่านน้าฉือไม่มีอะไรกัน ทุกคนก็คงไม่คิดไปในทางนั้น แต่ครั้นนางแต่งกับท่านน้าฉือ ต่อให้ไม่มีเรื่องอะไรก็พูดให้เหมือนมีจมูกมีดวงตาโผล่ออกมาได้ นับประสาอะไรกับเรื่องที่มีมูลเกิดขึ้นจริงๆ!
โจวเสาจิ่นบิดผ้าเช็ดหน้าในมือ
แต่ถ้าหากนางเชื่อฟังคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่ากัวและยอมแพ้ไปทั้งอย่างนี้?
นางนึกถึงรอยยิ้มอ่อนโยนและอ้อมกอดอบอุ่นของเฉิงฉือ ยังมีน้ำเสียงอ่อนนุ่มยามกระซิบปลอบนางอีก...หัวใจของนางเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้ ลุกขึ้นมาอย่างดุดัน
ไม่ ไม่ ไม่!
นางไม่อาจยอมแพ้เรื่องท่านน้าฉือได้
บนโลกใบนี้ ในใจของนางนั้นไม่มีผู้ใดเทียบท่านน้าฉือได้อีกแล้ว
นางอยากจะอยู่กับเขา
ถึงแม้ต่อไปจะถูกผู้คนรังแก ทำให้ต้องลำบาก หรือถูกดุด่า นางก็ยังอยากจะอยู่กับท่านน้าฉือ
โจวเสาจิ่นเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวด้วยความรีบร้อนเล็กน้อย แล้วหยุดลงอีกครั้งหนึ่ง
แต่ถ้าหาก...ท่านน้าฉือเสียใจภายหลังเล่า?
บางครั้งคิดเอาไว้แบบหนึ่ง แต่สิ่งที่ได้พานพบจริงๆ กลับเป็นอีกแบบหนึ่งก็เป็นได้
นางไม่มีข้อดีอะไรสักอย่าง ทั้งไม่อาจช่วยสร้างความสำเร็จอะไรให้ท่านน้าฉือ แล้วก็ไม่อาจช่วยท่านน้าฉือสร้างสัมพันธ์อันดีกับญาติพี่น้องด้วย หากเวลาเนิ่นนานไปแล้วท่านน้าฉือเสียใจภายหลังขึ้นมาจะทำอย่างไร
โจวเสาจิ่นรู้สึกได้อยู่รางๆ ว่าตนคงไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้แน่!
VERIFYCAPTCHA_LABELประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยามดอกวสันต์ผลิบาน