ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 443
เสียงของฉือเซียงประหนึ่งน้ำเย็นหนึ่งอ่างที่ราดลงบนศีรษะของโจวชูจิ่น
นางตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่
หลี่ซื่อกลับเมืองเป่าติ้งไปแล้ว นางไม่วางใจที่น้องสาวอยู่ที่ซอยอวี๋เฉียนเพียงลำพัง จึงมาดูนางทุกสามถึงห้าวัน เมื่อเห็นน้องสาวมีสีหน้าเปล่งปลั่งและมีชีวิตชีวา ดูร่าเริงกว่าเวลาใดๆ เสียอีก ถึงได้วางใจลงมา เอาเรี่ยวแรงไปทุ่มอยู่กับการดูแลกวนเกอ ก็เลยไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้ว เป็นช่วงหลายวันก่อนที่ในบ้านเริ่มส่งมอบของขวัญเทศกาลไหว้พระจันทร์กันแล้ว นางถึงนึกขึ้นมาได้ว่าใกล้จะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว จึงเตรียมของนำมามอบให้น้องสาว ระหว่างผ่านร้านฉีฟางไจเห็นว่ามีวุ้นเกาลัดขาย นางยังให้ป้ารับใช้ที่ตามมาด้วยเข้าไปซื้อขนมมาหลายกล่องเป็นพิเศษอีกด้วย…ผู้ใดจะรู้ว่าความเลินเล่อเพียงเล็กน้อยนี้ น้องสาวจะ…กลายสภาพเป็นเช่นวันนี้ไปแล้ว!
ตอนนี้นางดีใจเพียงเรื่องเดียวที่นางเป็นห่วงแม่สามี ตอนมาที่นี่จึงพาคนมาด้วยเพียงสองสามคนเท่านั้น เมื่อเข้าประตูมาแล้วเห็นภายในลานเงียบเชียบไร้เสียงเคลื่อนไหว นึกถึงเมื่อหลายวันก่อนที่น้องสาวส่งคนไปบอกว่านางหมักสุรากุ้ยฮวาและฝังเอาไว้ที่ลานด้านหลัง นางสะดุดใจ จึงถือขนมที่ซื้อมาให้น้องสาวเดินตรงมาที่ลานด้านหลังเลย
ในห้วงความคิดของโจวชูจิ่นปรากฏภาพเหตุการณ์ที่นางเพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ขึ้นมาอีกครั้ง นางหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้
โชคดีที่คนที่นางพามาด้วยล้วนรั้งรออยู่ในลานบ้าน ถ้าหากว่าปล่อยให้พวกนางมาเห็นภาพของโจวเสาจิ่นและเฉิงฉือละก็…ต่อให้เสาจิ่นกระโดดลงแม่น้ำเหลืองไปก็ล้างน้ำไม่สะอาดแล้ว!
แต่ตอนนี้มิใช่เวลามาไล่เรียงสอบถามเรื่องพวกนี้
เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือหาวิธีปิดเรื่องนี้เอาไว้ให้มิด
ต้องให้เหมือนกับเรือที่แล่นผ่านสายน้ำไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้
ไม่อาจทำให้ชื่อเสียงของเสาจิ่นเสียหายได้แม้แต่นิดเดียว!
โจวชูจิ่นสูดหายใจเข้ายาวๆ ครั้งหนึ่ง กล่าวกับฉือเซียงว่า “ใกล้จะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว นายท่านสี่ได้รับคำสั่งจากฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้มาเยี่ยมคุณหนูรอง คุณหนูรองหมักสุรากุ้ยฮวาเอาไว้ อยากขอให้นายท่านสี่นำกลับไปให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวลองชิมดูสักสองสามไห ก็เลยมาขุดสุราพร้อมกับนายท่านสี่ที่ลานด้านหลัง! เจ้าเองก็มาช่วยด้วยอีกแรง ประเดี๋ยวเอากลับไปให้ฮูหยินใหญ่ลองชิมด้วยสักสองไห”
ฉือเซียงขานรับคำยิ้มๆ ทว่ากลับรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
นายท่านสี่ได้รับคำสั่งจากฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้มาเยี่ยมคุณหนูรอง คุณหนูรองขุดสุราที่หมักมาใหม่ให้นายท่านสี่เอากลับไปให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัว ต้ากูไหน่ไนบอกนางอย่างละเอียดขนาดนี้ไปเพื่ออันใด นางก็เป็นเพียงบ่าวไพร่ผู้หนึ่งเท่านั้น เจ้านายให้ทำสิ่งใดก็ย่อมต้องทำสิ่งนั้น นางจะกล้าพูดคำว่า “ไม่” ได้หรือ
วันนี้ต้ากูไหน่ไนดูแปลกไปยิ่งนัก…เหตุใดถึงพูดคำพูดที่ทำให้คนรู้สึกเหมือนกำลังพยายามปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้…
ฉือเซียงส่ายศีรษะอย่างไม่เข้าใจ
วันนี้คุณหนูรองและนายท่านสี่ก็ดูแปลกมากเช่นกัน…จากท่าทางของคุณหนูรองเห็นได้ชัดว่ากำลังหลบอยู่ด้านหลังของนายท่านสี่ ส่วนนายท่านสี่นั้นก็คล้ายกับกำลังปกป้องคุณหนูรองอยู่…หรือว่าคุณหนูรองและต้ากูไหน่ไนจะทะเลาะกัน?
เมื่อความคิดวาบผ่าน ฉือเซียงก็รีบปัดความคิดดังกล่าวทิ้งไปในทันที
นางรับใช้ต้ากูไหน่ไนมาก็สิบปีแล้ว ต้ากูไหน่ไนและคุณหนูรองไม่เหมือนกับพี่สาวน้องสาวทั่วไป สิ่งที่ต้ากูไหน่ไนปฏิบัติกับคุณหนูรองนั้นเหมือนปฏิบัติกับบุตรสาวของตัวเองก็ไม่ปาน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ยอมให้คุณหนูรองก่อน เช่นนั้นต้ากูไหน่ไนจะทะเลาะกับคุณหนูรองได้อย่างไร
แต่ท่าทางและสีหน้าของคนทั้งสามเมื่อครู่นั้น…ก็ทำให้คนต้องคิดแล้วคิดอีกอย่างห้ามไม่อยู่
ที่ทำให้ฉือเซียงรู้สึกแปลกใจมากยิ่งขึ้นก็คือ ทั้งๆ ที่ต้ากูไหน่ไนบอกว่าคุณหนูรองช่วยขุดสุราให้นายท่านสี่ แต่นี่ไม่มีทั้งเสียมและพลั่ว…แล้วจะขุดสุราออกมาอย่างไร
เฉิงฉือพลันรับรู้ได้ถึงวัตถุประสงค์ของโจวชูจิ่น และรับรู้ได้ถึงความสงสัยของฉือเซียง จึงกล่าวยิ้มๆ อย่างไม่เร็วและไม่ช้าว่า “สุรานั่นใช้สุราเกาเหลียงหมัก ระยะเวลายังสั้นเกินไป ขุดออกมาในเวลานี้ข้านำกลับไปก็ยังต้องฝังกลับเข้าไปในดินใหม่อยู่ดี มิสู้รอให้ผ่านไปสักสองสามปีสุราได้รสชาติดีแล้วข้าค่อยมาขุดก็ยังไม่สาย มอบสุราดอกกุ้ยฮวาที่เจ้าใช้สุราจินหวาหมักให้ข้าสักสองสามไหก็พอแล้ว”
โจวเสาจิ่นตกใจจนเบื้อใบ้ไปแล้ว
มือเท้าของนางสั่นไม่หยุด ทั้งอับอายและขายขี้หน้า ปรารถนาให้มีรอยแยกที่พื้นสักที่ให้นางได้มุดเข้าไปเหลือเกิน ไหนเลยจะยังกล้าขยับเขยื้อนได้อีก
เฉิงฉือลอบขมวดคิ้ว รู้สึกว่าโจวชูจิ่นปฏิบัติกับโจวเสาจิ่นรุนแรงเกินไปเล็กน้อย แต่ก็กลัวว่าโจวเสาจิ่นจะประหวั่นพรั่นพรึงโจวชูจิ่น ทำให้เขาไม่กล้าไปกอดโจวเสาจิ่นเพื่อปลอบใจนางสักหน่อย ได้แต่กล่าวกับนางเสียงอบอุ่นว่า “เสาจิ่น ไม่ต้องกลัว! ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนมีข้าอยู่! พวกเราไปเอาสุราดอกกุ้ยฮวาที่เจ้าใช้สุราจินหวาหมักที่ห้องขนาบข้างสักสองสามไหกันเถิด…”
ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนมีข้าอยู่ เพียงไม่กี่คำนั้นคล้ายกับระฆังใบใหญ่ที่กำลังถูกตีอยู่ในใจของโจวเสาจิ่น ทำให้ร่างนางสั่นเล็กน้อยและได้สติคืนกลับมา
จริงด้วย!
มีอะไรให้นางต้องหวาดกลัวด้วย
ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็ยังมีท่านน้าฉือที่สูงใหญ่คอยคุ้มครองอยู่ด้านบนนี่นา!
แต่ถูกพี่สาวเข้ามาพบเห็นนางกับท่านน้าฉือกำลังจะ…ก็ยังคงรู้สึกน่าอับอายยิ่งนัก…โดยเฉพาะนางที่ยังมึนๆ งงๆ…ถ้าหากพี่สาวเข้ามาช้าอีกนิด จะต้องพบเห็นเข้าพอดีเป็นแน่…ช่างน่า…ช่างน่าขายหน้าเกินไปแล้ว…
“ได้เจ้าค่ะ ข้า…ข้าจะไปหยิบสุรา” นางกล่าวตะกุกตะกัก หน้าแดงก่ำจนคล้ายกับจะหลั่งโลหิตออกมาได้
ทั้งหมดล้วนเป็นเฉิงฉือ
น้องสาวยังไม่ได้เข้าพิธีปักปิ่นเลยด้วยซ้ำ จะไปรู้เรื่องอะไร
โจวชูจิ่นจ้องเฉิงฉืออย่างเคียดแค้นไปครั้งหนึ่ง
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเฉิงฉือไม่เคยต้องรู้สึกกระอักกระอ่วนขนาดนี้มาก่อน
เขาได้แต่แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่ยังคงกระแอมไอออกมาเบาๆ ครั้งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว
กระทั่งออกมาจากลานด้านหลังแล้ว ปราดมองเพียงครั้งเดียวก็เห็นซางมามายืนมองเขาด้วยความกระวนกระวายที่เจือความหวาดกลัวอยู่ด้วยหลายส่วนอยู่ตรงทางเดิน
เฉิงฉือราวกับไม่เห็นอะไรทั้งนั้น มิได้เปล่งเสียงใด
บ่าวไพร่สองสามคนที่ตามโจวชูจิ่นมาด้วยกลับยืนกระซิบกระซาบพูดคุยหัวเราะกันเบาๆ อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อเห็นเฉิงฉือและคนอื่นๆ ต่างก็ทยอยกันก้าวออกมาทำความเคารพ
ฉือเซียงยังจำคำที่โจวชูจิ่นย้ำกำชับนั้นได้ดี จึงกล่าวกับบ่าวไพร่ที่ตามมาด้วยยิ้มๆ ว่า “คุณหนูรองหมักสุราดอกกุ้ยฮวาเก็บเอาไว้ที่ลานด้านหลัง ต้องการขุดออกมามอบให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวและฮูหยินใหญ่ของพวกเรา แต่นายท่านสี่บอกว่าสุราเหล่านั้นยังสดใหม่เกินไป ต้องรอให้ผ่านไปสักสองสามปีก่อนถึงจะใช้ได้ ให้คุณหนูรองนำสุราดอกกุ้ยฮวาที่นางใช้สุราจินหวาหมักเมื่อหลายวันก่อนมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวและฮูหยินใหญ่ของพวกเราแทน…พวกเจ้าจงตามมายกสุรากับข้า”
“ข้าไปยกเองๆ!” ซางมามาและคนอื่นๆ ไหนเลยจะยังกล้าให้คนของโจวชูจิ่นเป็นคนไปยกสุรา ด้านหนึ่งก็มองสำรวจสีหน้าของเฉิงฉือไปด้วย อีกด้านหนึ่งก็ฝืนยิ้มพร้อมกับไปช่วยฉือเซียงยกสุราอย่างกระตือรือร้น
โจวเสาจิ่นกลับไม่กล้ามองโจวชูจิ่นแม้แต่ครั้งเดียว กระทั่งในห้องข้างไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยแล้ว นางถึงได้รวบรวมความกล้าดึงแขนเสื้อของพี่สาวเบาๆ กล่าวเสียงค่อยว่า “ท่านพี่ ท่านอย่าโมโหไปเลย…เป็นข้าเองที่ยินยอม…เป็นข้าเองที่ชอบ…”
“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!” โจวชูจิ่นโกรธจนนิ้วสั่นระริก ด่าทอโจวเสาจิ่นเสียงดัง กล่าวตัดบทนางว่า “มาพูดเรื่องพวกนี้ในเวลานี้ทำไม เจ้าไม่กลัวผู้อื่นจะได้ยินหรือ!” ขณะที่พูดก็ตวัดมองเฉิงฉือครั้งหนึ่ง “ต่อให้มีความผิด นั่นก็มิใช่ความผิดของเจ้า”
VERIFYCAPTCHA_LABELประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยามดอกวสันต์ผลิบาน