ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 552

บุรุษที่โถงรับรองพูดคุยหัวข้อที่ตนสนใจ ส่วนสตรีที่เรือนปีกกลับเช่นไพ่นกกระจอกกัน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัว หยวนซื่อ ชิวซื่อและเฉิงเจิงนั่งด้วยกันหนึ่งโต๊ะ เฉิงเซียวนั่งอยู่ด้านหลัง หยวนซื่อ คอยมองเด็กๆ ที่กําลังเล่นกันอย่างสนุกสนานตรงลานบ้านบ่อยๆ ส่วนเฉิงเซิงนั่งอยู่ ด้านหลังฮูหยินผู้เฒ่ากัว ช่วยดูไพ่ให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัว

โจวเสาจิ่นทํานมซิ่งเหริน 2931ให้พวกนางอยู่ในห้องนํ้าชา เซี่ยซื่อที่แต่งเข้ามาใหม่คอยเป็น ลูกมือ เดินตามอยู่ด้านหลังโจวเสาจิ่นทุกฝีก้าว

“ครอบครัวของพวกเราไม่มีกฎเกณฑ์นี้” โจวเสาจิ่นกล่าวกับเซี่ยซื่อยิ้มๆ รอยยิ้มอบอุ่น อ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง “เจ้าไปดูแม่สามีของเจ้าเล่นไพ่เถิด มีข้าอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว”

เซี่ยซื่อชื่นชอบโจวเสาจิ่นยิ่งนัก

เริ่มแรกตอนที่ตระกูลเฉิงไปวางของหมั้นเล็กนั้น โจวเสาจิ่นก็ไปปักปิ่นให้นาง นอกจากนี้ สายตาที่โจวเสาจิ่นมองคนทั้งให้ความใกล้ชิดสนิทสนมและเต็มไปด้วยความปรารถนาดี ทําให้คน ที่เพิ่งแต่งเข้าตระกูลเฉิงมาและยังไม่รู้อะไรเลยอย่างนาง ตามติดอยู่ข้างกายโจวเสาจิ่นไปเองโดย ไม่รู้ตัว

“ข้าเล่นไพ่ไม่เป็นเจ้าค่ะ” เซี่ยซื่อหน้าแดง พึมพํากล่าวอย่างกระดากอาย “ให้ข้าติดตาม เรียนวิธีการทํานมซิ่งเหรินกับท่านอาสะใภ้เถิดเจ้าค่ะ! ข้าเห็นท่านย่าและแม่สามีล้วนชอบดื่มมาก …ท่านป้าสะใภ้และกูไหน่ไนทั้งสามท่านก็ชอบดื่ม…”

1 นมซิ่งเหริน นมอัลมอนด์

5117

“มิใช่เรื่องยากอะไร” โจวเสาจิ่นสอนนางอย่างเอาใจใส่ “แช่เมล็ดซิ่งเหรินไว้หนึ่งคืน จากนั้นใช้เครื่องโม่โม่ให้ข้นเหลว ใช้ผ้าเนื้อละเอียดกรอง ใช้ไฟอ่อนเคี่ยวจนแตกตัวเติมนํ้าตาล กรวดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย เพียงแต่ว่าผ้ากรองที่ข้าใช้ต้องเนื้อละเอียด กรองหลายๆ ครั้ง ไฟที่ ข้าใช้เคี่ยวนมซิ่งเหรินต้องเป็นไฟอ่อน ใช้ทัพพีคอยคนอยู่ข้างๆ ตลอดไม่หยุด พอนํ้าตาลกรวดที่ เติมลงไปละลายแล้วก็ยกหม้อขึ้นได้ อย่างไรก็ตามต้องจําไว้ว่าส่วนของฮูหยินผู้เฒ่าและป้าสะใภ้ ของเจ้านั้นไม่ต้องเติมนํ้าตาลก็ได้แล้ว”

เซี่ยซื่อกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

โจวเสาจิ่นยื่นทัพพีที่ใช้คนนมซิ่งเหรินส่งให้เซี่ยซื่อ ให้นางคนตามแบบที่ตนสอน “คนใน บ้านล้วนชอบดื่มนมซิ่งเหรินร้อน ดังนั้นพวกเราจึงดื่มกันในช่วงที่อากาศยังมีความหนาวเย็นอยู่ รอให้ผ่านไปอีกสักระยะหนึ่งเมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้น ใบชาใหม่เข้าสู่ท้องตลาด ก็เริ่มดื่มชาเขียวกันแล้ว เมื่ออากาศร้อนขึ้นอีกสักหน่อย ก็จะต้มนํ้าชาใบหม่อนดับร้อนเป็นครั้ง คราว ตอนฤดูใบไม้ร่วงจะดื่มนํ้าสาลี่สกัด นํ้าสาลี่สกัดที่ตระกูลของพวกเราทํามานั้นรสชาติ บริสุทธิ์ยิ่ง รอให้ถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้วข้าค่อยสอนเจ้าทํา”

เซี่ยซื่อพยักหน้าหงึก

ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายจะได้นับญาติกันเรียบร้อยแล้ว แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกันอย่าง เป็นทางการ

โจวเสาจิ่นจึงถามนางยิ้มๆ ว่า “ยามว่างเจ้าอยู่บ้านทําอะไรบ้างหรือ”

เซี่ยซื่อกล่าวเสียงเบาว่า “ทํางานเย็บปักเจ้าค่ะ” ขณะที่นางกล่าว เสียงพูดหยุดลงครู่หนึ่ง กล่าวอีกว่า “แล้วก็เรียนเขียนอ่านกับพี่สะใภ้ใหญ่ของข้าด้วยเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นเข้าใจ

5118

ตระกูลเซี่ยมีฐานะธรรมดา ไม่อาจจ้างบ่าวไพร่จํานวนมากได้ เสื้อผ้าอาภรณ์ของใต้ เท้าเซี่ยและคุณชายเซี่ยอาจจะไปซื้อจากร้านตัดเย็บเสื้อผ้าข้างนอกได้ แต่สตรีในห้องหออย่าง คุณหนูเซี่ยวนี้คงได้แต่ต้องตัดเย็บด้วยตัวเองแล้ว หนึ่งปีมีสี่ฤดู เสื้อผ้ารองเท้าถุงเท้าและอื่นๆ มิใช่ จํานวนน้อยๆ นอกจากทําให้ตัวเองแล้ว ก็ต้องแสดงความกตัญ�ูต่อพี่สาวน้องสาว ท่านย่า มารดา บิดาและพี่ชายน้องชายเป็นครั้งคราวด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ไหนเลยจะมีเวลาเที่ยวเล่น ได้ ที่บอกเรียนหนังสือ เกรงว่าก็อาจจะรู้จักเพียงไม่กี่ตัวให้พอดูแลงานในบ้านได้ก็เท่านั้น

โจวเสาจิ่นจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “ปกติยามว่างข้าก็ทํางานเย็บปักอยู่ที่บ้าน หากเจ้าไม่รังเกียจ วันไหนเอาแบบลายเย็บปักที่เจ้าใช้เป็นประจํามาให้ข้าดูบ้าง ดูแล้วนี่ก็ใกล้จะเดือนสองของฤดู ใบไม้ผลิแล้ว ถึงเวลาต้องทําชุดสําหรับฤดูใบไม้ร่วงแล้วเช่นกัน”

เซี่ยซื่อได้ยินแล้วรู้สึกโล่งใจ ดวงหน้าเผยรอยยิ้มออกมา “ได้เลยเจ้าค่ะๆ! ท่านแม่ดีต่อข้า มาก นอกจากคารวะเช้าเย็นแล้ว ก็ไม่มีกฎเกณฑ์อะไรอีก ตอนอยู่ที่บ้านทุกๆ บ่ายข้าจะอ่านพระ ธรรมให้ท่านย่าฟังหนึ่งชั่วยาม ตอนนี้ไม่ต้องอ่านพระธรรมแล้ว ข้ากลับรู้สึกไม่ค่อยชินสักเท่าไร เวลาส่วนใหญ่จึงว่างไม่มีอะไรทํา หากท่านอาสะใภ้มีงานเย็บปักอะไรให้ข้าทํา ก็ให้สาวใช้ไปบอก ข้าสักคําก็ได้แล้วเจ้าค่ะ” กล่าวถึงตรงนี้ สีหน้านางพลันแดงเรื่อขึ้น เสียงพูดก็เบาลงหลายส่วน กล่าวว่า “ท่านอาสะใภ้ ข้าทําชุดสําหรับฤดูใบไม้ร่วงให้อวิ้นเกอเอ๋อร์สักสองสามชุดได้หรือไม่ จะ ว่าไปแล้วข้ายังไม่เคยทําอะไรให้เขาเลย”

นางลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

โจวเสาจิ่นเองก็เคยเป็นสะใภ้คนใหม่มาก่อนเช่นกัน แน่นอนว่าย่อมเข้าใจความรู้สึก ของเซี่ยซื่อ นางรีบกล่าวขึ้นอย่างดีใจว่า “นี่ช่างดียิ่ง ทําให้เจ้าต้องลําบากแล้ว เขาเป็นเด็ก โตเร็ว ยิ่งนัก ชุดสําหรับฤดูใบไม้ร่วงนั้นยังไม่รีบ เพียงแต่ว่าใกล้ถึงฤดูร้อนแล้ว ข้าอยากทําเอี๊ยมชั้นใน สําหรับสวมใส่ในฤดูร้อนให้อวิ้นเกอเอ๋อร์สักสองสามตัว เวลานอนจะได้ไม่เย็นบริเวณท้อง หาก

5119

เจ้ามีเวลา ก็ช่วยทําเอี๊ยมให้อวิ้นเกอเอ๋อร์สักสองสามตัวก็แล้วกัน ยังมีอาเป่ากับอาเหรินด้วย ไม่รู้ ต้องใช้หรือไม่”

เซี่ยซื่อเห็นโจวเสาจิ่นกล่าวชี้แนะตนอีกครั้ง ก็ยิ่งรู้สึกดีกับโจวเสาจิ่นมากขึ้น รู้สึกว่าการที่ ตนคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกายโจวเสาจิ่นเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดแล้ว

นางเรียนรู้อย่างรวดเร็ว รีบกล่าวขึ้นว่า “ประเดี๋ยวข้าจะถามกูไหน่ไนทั้งหลายด้วย ดูว่า อยากให้ทําเอี๊ยมชั้นในให้พวกหนิงเกอเอ๋อร์ด้วยหรือไม่!”

โจวเสาจิ่นพยักหน้ายิ้มๆ

เด็กคนนี้เป็นคนเฉลียวฉลาดและไม่ขาดความซื่อตรงเรียบง่าย พี่สะใภ้รองได้สะใภ้ดีมาผู้ หนึ่งแล้ว

โจวเสาจิ่นตักนมซิ่งเหรินที่ต้มเสร็จแล้วใส่ในถ้วยกระเบื้องเคลือบสีสันสดใสขนาดเล็ก

นมซิ่งเหรินสีเหลืองอ่อนบรรจุอยู่ในถ้วยสีแดงสด สีสันเด่นชัด ทําให้คนเห็นแล้วรู้สึกเจริญ อาหาร

เซี่ยซื่อนึกถึงภาพวาดสตรีออกท่องเที่ยวในฤดูใบไม้ผลิที่แขวนอยู่ในเรือนปีกที่นางเห็น ตอนเพิ่งเข้าบ้านมาใหม่ๆ ภาพนั้น ลอบจดจําไว้ในใจ

ดูแล้วตระกูลเฉิงจะเป็นอย่างที่บิดากล่าวเอาไว้จริงๆ มั่งคั่งมีการศึกษา ไม่เพียงเสื้อผ้า อาหารที่พิถีพิถัน แม้แต่เครื่องเรือนของตกแต่งก็เข้ากับฤดูกาล ประณีตและวิจิตรบรรจงเป็นอย่าง ยิ่ง

ไม่แปลกที่ท่านย่าจะเป็นห่วงว่าเมื่อนางแต่งเข้ามาแล้วจะไม่คุ้นชิน

5120

โชคดีที่ท่านอาสะใภ้เล็กเป็นคนใจดีเข้าหาง่ายผู้หนึ่ง แม่สามีก็ดีกับนางเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่พี่สาวสามีที่ดูหยิ่งทะนงเล็กน้อย ก็ปฏิบัติกับนางอย่างเป็นกันเอง…ล้วนเป็นคนได้รับการ อบรมมีการศึกษาดีทั้งสิ้น นางซื่อตรงจริงใจ ย่อมมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน!

เซี่ยซื่อลอบตัดสินใจเงียบๆ สูดลมหายใจเข้าครั้งหนึ่ง ยกถาดลายดอกไห่ถังสีทองที่วาง ถ้วยบรรจุนมซิ่งเหรินสีแดงสดเอาไว้ตามโจวเสาจิ่นไปที่เรือนปีก

เฉิงเซิงรีบลุกขึ้นมาช่วยเซี่ยซื่อยกนมซิ่งเหริน

โจวเสาจิ่นจึงเรียกพวกเด็กๆ ที่เล่นอยู่ในสวนดอกไม้มาดื่มนมซิ่งเหริน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน