ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 576

เฉิงฉือยิ้มอย่างดูแคลนรังเกียจ กล่าวขึ้นว่า “เพราะฉะนั้นข้าถึงได้คร้านจะเปลืองสมอง กับเรื่องพวกนี้”

ให้พวกเขาไปกัดกันเอาเองก็แล้วกัน

โจวเสาจิ่นนึกถึงเรื่องที่องค์ชายสี่กระทํากับตระกูลเฉิงในชาติก่อนขึ้นมา กล่าวว่า “ถ้า หากมีคนค้นพบว่าเรื่องนี้มีความเกี่ยวพันกับองค์ชายสี่ก็คงจะดี!”

เฉิงฉือยิ้ม หอมแก้มของนางเบาๆ “ข้าค้นพบ ผู้อื่นก็ย่อมค้นพบได้เช่นกัน ใต้โลกหล้านี้ไม่ มีผู้ใดเป็นคนโง่เขลา เพียงรอดูว่าจะค้นพบเวลาใด และคนที่ค้นพบจะเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาเมื่อไร เท่านั้น ก็เหมือนกับนางแสดงที่องค์ชายสามอุปถัมภ์เลี้ยงดูเอาไว้ผู้นั้น มิใช่ว่าก็รอให้ตั้งครรภ์ครบ สิบเดือนจนคลอดเด็กออกมาก่อนถึงเปิดเผยออกมาหรอกหรือ”

โจวเสาจิ่นพยักหน้า กล่าวว่า “เกรงว่านางแสดงผู้นั้นคงมีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่า สุดท้ายเด็กคนนั้นจะมีชะตาอย่างไรบ้าง”

จะมีชะตาอย่างไรได้?

หลังจากเปลี่ยนรัชสมัยแล้วองค์หญิงที่มีชีวิตอยู่ในตําหนักเย็นยังถูกคนเลี้ยงเสมือนหมู ในเล้าก็ไม่ปาน นับประสาอะไรกับเด็กเช่นนี้ผู้หนึ่ง

ส่วนตัวเขา ที่กระพือเปลวไฟให้ทั่วทุกที่มิใช่เพราะอยากให้องค์ชายสี่รู้สึกกระวนกระวาย ใจจนเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาให้เร็วขึ้นหรอกหรือ

ดูแล้วตอนนี้องค์ชายสามกําลังเสียเปรียบ ความจริงแล้วนับตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทและ องค์ชายอีกหลายพระองค์จากไปเป็นต้นมา ท่านอารองบอกเขาว่า องค์ฮ่องเต้ก็รู้สึกรางๆ เช่นกัน ว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้องนัก เพียงแต่ว่าจับอะไรไม่ได้เท่านั้น ทว่าก็ทรงปฏิบัติกับองค์ชายสองสาม

5333

พระองค์และหวงไท่จื่ออย่างเข้มงวดมากยิ่งขึ้น และเขาก็ใช้กลอุบายเล็กน้อย เชื่อว่าถึงแม้คนของ ฮ่องเต้จะสืบหาคนยั่วยุอยู่เบื้องหลังไม่ได้ แต่คําถามน่าสงสัยทั้งหมดก็ชี้เป้าไปที่องค์ชายสี่ได้แล้ว เพียงต้องหย่อนเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยนี้ลงไป องค์ชายสี่กับราชบัลลังก์ในท้องพระ โรงทองจินหลวนนั้นก็จะไร้วาสนาต่อกันไปชั่วนิรันดร์แล้ว นอกเสียจากว่าเขาจะก่อกบฏ! คิดถึงตรงนี้ เฉิงฉืออดลูบคางของตัวเองไม่ได้ ก่อกบฏหรือ จากที่เขาได้ยินมานั้น องค์ฮ่องเต้มิใช่คนเลอะเลือนขนาดนั้น!

แต่ถ้าหากชาติก่อนเขาเป็นคนอยู่เบื้องหลังวางแผนปลงพระชนม์องค์รัชทายาท หวงไท่ ซุนและองค์ชายอีกสองสามพระองค์จริงๆ เขาก็อาจจะอาศัยการก่อกบฏเพื่อบัลลังก์จริงๆ ก็ เป็นได้

หากเป็นเช่นนี้ เรื่องราวมากมายก็ได้รับการแถลงไขให้ชัดเจนแล้ว เช่นนั้นก็ให้เขารอดูว่าสิ่งที่ตัวเองคาดเดานั้นสุดท้ายแล้วถูกต้องหรือไม่!

เฉิงฉือยิ้มน้อยๆ ไม่อยากให้โจวเสาจิ่นคิดมาก เปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า “เกิดเรื่องขององค์ ชายสามขึ้นแล้ว บรรยากาศในเมืองหลวงตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย ตอนไปวัดหงหลัวอย่าลืมเตือนข้า ล่วงหน้าสองวัน เอาผู้คุ้มกันไปเพิ่มอีกสักสองสามคน หากเจ้าตั้งใจจะค้างที่นั่นสักคืนหนึ่ง เลิก งานแล้วข้าจะไปรับเจ้า” เขากล่าวพลางหอมแก้มนางอีกครั้งหนึ่ง

5334

หัวใจของโจวเสาจิ่นประหนึ่งมีนํ้าผึ้งหวานลํ้าอยู่ กล่าวอย่างน่ารักว่า “อาเซิงบอกว่าพวก เราค่อยไปกันวันหลังเจ้าค่ะ…อย่างไรเสียอีกไม่กี่วันก็ถึงวันที่หนึ่งเดือนสิบ ต้องกราบไหว้สักการะ บรรพบุรุษกันแล้ว ถึงเวลานั้นทุกคนค่อยมารวมตัวกันอีกครั้ง”

เฉิงฉือมองดวงตาคู่นั้นของนาง ราวกับมีนํ้าพุอยู่ในนั้นบ่อหนึ่งก็ไม่ปาน กอดนางไว้ใน อ้อมกอดอย่างอดไม่อยู่ สองสามีภรรยาแสดงความรักต่อกันอยู่ในห้องหนังสือไปหนึ่งบ่าย กระทั่ง ถึงเวลาจุดโคมไฟตอนไปรับประทานมื้อเย็นกับฮูหยินผู้เฒ่ากัวนั้น ขาของโจวเสาจิ่นยังอ่อนยวบไร้ ซึ่งเรี่ยวแรง

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกลับดีใจเป็นอย่างยิ่ง เอาปิ่นปักผมทองคําฝังมรกตให้โจวเสาจิ่นดู กล่าว ขึ้นว่า “เมื่อครู่หมิ่นซื่อให้คนส่งมาจากอําเภอเหมียนจู๋ บอกว่าเป็นของแสดงความยินดีเนื่องในวัน คล้ายวันเกิดของข้า อาจเป็นเพราะมิได้คํานวณเวลาให้ดี ปิ่นปักผมนี้จึงมาถึงช้าเล็กน้อย ทว่า นํ้าใจมิได้ช้าแต่อย่างใด”

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางรินชาให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหยิบจดหมายของเฉิงสวี่ออกมาให้เฉิงฉือดูด้วย พลางกล่าว “ฟังจาก นํ้าเสียงนี้ของเขาแล้ว จัดหาที่พักที่เหมียนจู๋เสร็จเรียบร้อยแล้ว เข้ากับหัวหน้าและลูกน้องได้เป็น อย่างดี วันสารทจีนช่วงกลางเดือนเจ็ดยังเข้าร่วมงานถวายธูปที่ใหญ่ที่สุดของวัดฉานที่อําเภอเห มียนจู๋ด้วย…เด็กคนนี้เติบโตอยู่ในขวดนํ้าผึ้งมาตั้งแต่เด็ก ข้ายังกังวลว่าเขาจะไม่รู้จักวิถีของผู้คน ในโลกกว้าง ตอนนี้ดูแล้ว คงเป็นข้าที่คิดมากเกินไปแล้ว”

เฉิงฉือรับจดหมายมาอ่านอย่างรวดเร็วรอบหนึ่ง พลางกล่าวยิ้มๆ ไปด้วยว่า “เด็กเล็กไม่ ปล่อยออกไปเดินข้างนอกบ้างผู้ใดจะรู้ว่าจะหลงทางหรือไม่ โชคดีที่ยังไม่ถือว่าสายเกินไปนัก”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพยักหน้ายิ้มๆ จิบชาไปสองสามคํา ให้คนอุ้มอวิ้นเกอเอ๋อร์ออกมา

5335

เฉิงฉือคิดว่าอวิ้นเกอเอ๋อร์โตพอแล้ว หลายวันก่อนจึงให้เขาหย่านม ช่วงนี้เขาจึงไม่ค่อยเบิกบานใจนัก พอเห็นเฉิงฉือจึงหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่ตอนเห็นโจวเสาจิ่นกลับนํ้าตาร่วงเผาะลงมา

โจวเสาจิ่นมองลูกที่ไม่ได้เห็นมาหลายวันแล้วคล้ายจะผอมลงไปมากโข รู้สึกสงสาร เหลือแสน กอดเอาไว้ในอ้อมกอดพลางกล่าว “เด็กดี” แล้วก็หอมอย่างรักใคร่ไปเนิ่นนาน อวิ้นเกอ เอ๋อร์ถึงได้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา มองเฉิงฉือด้วยดวงตาคลอหยาดนํ้าตาพลางกล่าวกับโจวเสาจิ่นว่า “ท่านแม่ ข้าอยากอยู่กับท่าน”

ครบหนึ่งขวบปีมาหนึ่งเดือน จู่ๆ เขาก็พูดประโยคสี่ถึงหกคําออกมาไปได้อย่างปุบปับ บางครั้งยังพูดได้เต็มประโยคอย่างไม่ชัดถ้อยชัดคําออกมาอีกด้วย

โจวเสาจิ่นหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่ากัว

นางเคยได้ยินมามาผู้มีประสบการณ์ในบ้านบอกว่า เด็กหย่านมนั้นมีอาการแตกต่างกัน ไป บางคนสองสามวันก็ได้แล้ว บางคนสี่ถึงห้าวันก็ยังไม่สําเร็จก็มี

ช่วงนี้อวิ้นเกอเอ๋อร์พักอยู่ที่ห้องของฮูหยินผู้เฒ่ากัว จะอุ้มกลับไปด้วยได้หรือไม่นั้น ยัง ต้องถามฮูหยินผู้เฒ่ากัวก่อน

อวิ้นเกอเอ๋อร์เฉลียวฉลาดมาก ยังเด็กยังเล็กแต่แค่เพียงได้ยินคนข้างกายพูดว่าเฉิงฉือ ไม่ให้เขาดื่มนมแม่ต่อ เขาก็เชื่ออย่างสนิทใจไปแล้วว่าเฉิงฉือไม่ดี ตอนนี้เด็กคนนี้เป็นดั่งกล่อง ดวงใจของนาง นางไม่อยากให้อวิ้นเกอเอ๋อร์มีความคิดเช่นนั้นกับตนไปด้วยอีกคน จึงส่ายศีรษะ ให้โจวเสาจิ่นเบาๆ จนแทบจะมองไม่เห็น กล่าวว่า “มิใช่ว่าอาการไข้หวัดของเจ้ายังไม่ดีขึ้นหรอก หรือ รอให้เจ้าดีขึ้นแล้วค่อยพาเขากลับไป”

5336

อวิ้นเกอเอ๋อร์ได้ยินแล้วนํ้าในตายิ่งไหลรินมากขึ้น มือน้อยกลับลูบดวงหน้าของโจวเสาจิ่น พลางกล่าว “แม่กินลูกกวาด กินลูกกวาดไม่เจ็บ”

ช่วงหย่านม เขาร้องไห้โยเยหนักมาก ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหลอกล่อเขาโดยการบอกว่าโจวเสา จิ่นไม่สบาย เขาถึงได้ยอมหยุด หลายวันนี้อยากดื่มนมแม่ ก็ได้แต่ฝืนดื่มนมแพะเท่านั้น

โจวเสาจิ่นรู้สึกผิดยิ่งนัก หากมิใช่เพราะเห็นเฉิงฉืออยู่ข้างๆ ด้วย ก็คงตามใจเขาไปแล้ว เด็กบ้านอื่นนั้นดื่มนมแม่จนถึงเจ็ดแปดขวบก็มี

คิดเช่นนี้แล้วนางก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยว่าตนไม่ควรให้เขานมดื่มของตัวเองเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน