ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 578

เรื่องเฉลิมฉลองปีใหม่จึงเป็นอันตกลงกันตามนี้

เย็นวันนั้นเฉิงจิงรับประทานอาหารเย็นที่ประตูเฉาหยาง นั่งอยู่ที่นั่นเนิ่นนานก็ไม่เอ่ยถึง เรื่องกลับบ้าน ฮูหยินผู้เฒ่ากัวคิดสองสามีภรรยาคงทะเลาะกัน แต่ก็ไม่เอ่ยถามถึงเรื่องที่ซอยซิ่ง หลิน รั้งให้เฉิงจิงอยู่ค้างคืนด้วย

เฉิงจิงเองก็ไม่ปฏิเสธคําชวน พักอยู่ที่ห้องกั้นด้านข้างของฮูหยินผู้เฒ่ากัว พูดให้สุภาพว่า ต้องการ ‘ปรนนิบัติดูแล’ ฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวส่ายศีรษะยิ้มๆ ไม่สนใจเฉิงจิงอีก

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เฉินเซียงและคนอื่นๆ ปรนนิบัติส่งเฉิงจิงไปทํางาน ส่วนโจวเสาจิ่นให้ปี้อวี้ ไปหารือกับที่บ้านเฉิงเว่ยเรื่องวันปีใหม่

ส่วนซอยซวงอวี๋ทางด้านโน้นนั้น เฉิงฉือไปด้วยตัวเองครั้งหนึ่ง

หลังจากเฉิงเซ่าปรึกษากับฉางซื่อแล้ว ก็ตอบรับด้วยความยินดี

ชิวซื่อไม่เพียงตอบรับเท่านั้น ยังพาเซี่ยซื่อมาเยี่ยมที่บ้านอย่างดีอกดีใจอีกด้วย ยิ้มแย้ม สอบถามว่ามีอะไรที่พวกนางพอจะช่วยเหลือได้บ้างหรือไม่ กล่าวอีกว่า “ตอนนี้พวกข้าไม่ต้อง เตรียมมื้ออาหารในคืนท้ายปีแล้ว เรื่องที่ต้องทําจึงลดลงไปไม่น้อยเลยทีเดียว”

โจวเสาจิ่นจับมือของเซี่ยซื่อไว้ กล่าวยิ้มๆ ว่า “ไม่ต้องๆ พวกเจ้าเพียงเตรียมท้องมากินก็ พอแล้ว”

ชิวซื่อรู้ว่าบ่าวไพร่ที่ประตูเฉาหยางมีไม่น้อย จึงไม่เกรงใจโจวเสาจิ่นอีก พาเซี่ยซื่อมา พูดคุยเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่ากัวทุกสามวันห้าวัน

5350

ตอนบ่าย ฉางซื่อพาอาเป่ากับอาเหรินมาหา

เด็กทั้งสองคนเข้าประตูมาก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของชิวซื่อ หลังจากทําความเคารพชิวซื่อ และคนอื่นๆ เสร็จแล้วก็วิ่งไปเล่นกับอวิ้นเกอเอ๋อร์

ดวงตาที่มองเด็กทั้งสองคนของฉางซื่อเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กล่าวขออภัยฮูหยินผู้เฒ่ากัวว่า “เด็กสองคนนี้ล้วนไม่อยู่นิ่งๆ เลยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะร่า พลางกล่าว “ตอนเป็นเด็กไม่วิ่งซน รอให้เป็นผู้ใหญ่แล้วซนไม่ หยุดถึงเวลานั้นเจ้าเสียใจก็ไม่ทันการแล้ว” จากนั้นทอดถอนใจกล่าวว่า “นี่ต่างหากถึงจะเป็น ธรรมชาติของเด็ก! เจ้าดูตอนที่พวกเขาเพิ่งมาถึงใหม่ๆ นั่น ยกนํ้าชาของว่างไปวางไว้ข้างมือพวก เขา พวกเขากลืนนํ้าลายทว่าก็ไม่กล้ายื่นมือไปหยิบขนม…เป็นพวกเจ้าที่สั่งสอนได้ดี! เช่นนี้ถึงจะ เหมือนกับเป็นบุตรหลานของพวกเรา”

ฉางซื่อและชิวซื่อรีบกล่าวว่า “มิกล้ารับเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ ว่า “มีอะไรให้ไม่กล้ารับกัน! ทําความดีย่อมได้รับสิ่งดีตอบแทน พวกเจ้าปฏิบัติกับพวกเขาเช่นนี้ได้ ต่อไปก็รอรับความสุขจากพวกเขาได้เลย”

ทุกคนพูดคุยหัวเราะ จิบนํ้าชากินของว่างเล่นไพ่กัน อยู่เล่นกันอย่างมีความสุขจนถึงเวลา จุดโคมไฟถึงได้แยกย้ายกันกลับ

กระทั่งเฉิงจิงเลิกงานกลับบ้านมาหยวนซื่อถึงได้รู้เรื่องนี้

นางโกรธจนปวดตับไปครู่ใหญ่และไม่พูดอะไรไปอีกครู่ใหญ่

ภรรยาเอกไม่ถวายเครื่องบูชาแด่บรรพบุรุษ ไม่เตรียมมื้ออาหารคืนท้ายปียังจะนับว่าเป็น ภรรยาเอกอีกหรือ

5351

หยวนซื่อนึกถึงอากัปกิริยาอ่อนโยนประหนึ่งกิ่งหลิวของโจวเสาจิ่นขึ้นมา…นางก็เปลี่ยน ความคิดในทันที

ก็ดีเหมือนกัน ให้นางมาดูแลเรื่องถวายเครื่องบูชาแด่บรรพบุรุษของปีนี้ ให้นางได้ลิ้มรส ความยากลําบากของตนดูบ้าง

“ท่านแม่คงมิได้กล่าวโทษข้าหรอกกระมัง น้องสะใภ้รองไม่ว่าอะไรหรือ” นางพิงอยู่บน หมอนใบใหญ่กล่าวกับเฉิงจิงอย่างอ่อนแรง “นึกถึงเจียซ่านเมื่อไร ข้าก็รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงจริงๆ”

ความจริงแล้วนางมิได้ป่ วย แสร้งป่ วยอาจจะไม่ผิดนัก บอกว่าเป็นการ ‘ป่ วยทางใจ’ จะ ดีกว่า

เฉิงจิงถอนหายใจ สีหน้าสงบลงเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า “ท่านแม่มิใช่คนใจแคบประเภทนั้น ปีนี้ต้องรบกวนภรรยาของเจ้าสี่ช่วยจัดเตรียมของเซ่นไหว้ต่างๆ เจ้าเจอน้องสะใภ้สี่ก็ต้องกล่าว ขอบคุณน้องสะใภ้สี่สักครั้ง”

“นี่ย่อมแน่นอนอยู่แล้ว!” หยวนซื่อแสยะยิ้มเย็นอยู่ในใจ นอนป่วยอยู่บนเตียงต่อไปอย่าง สบายใจ

โจวเสาจิ่นมีฮูหยินผู้เฒ่ากัวช่วยชี้แนะ มีฝานหลิวซื่อและซางมามาคอยช่วยเหลือ มอง ธุระในวันปีใหม่ทั้งหมดเป็นเรื่องน่าสนุกเรื่องหนึ่ง ทุกวันเมื่อเฉิงฉือเลิกงานกลับมาแล้วจะเล่าให้ เขาฟังว่าตนทําอะไรไปบ้าง

ระยะนี้เฉิงฉือเองก็ค่อนข้างยุ่ง เดิมทีรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่หยวนซื่อสลัดมือไม่สนใจ แต่ เมื่อเห็นโจวเสาจิ่นเล่าเรื่องของวันฉลองปีใหม่อย่างมีชีวิตชีวาแล้ว เขาคิดว่าเป็นเช่นนี้ก็ไม่เลว เหมือนกัน สักวันหนึ่งสาวน้อยของเขาก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องรู้เรื่องพิธีกรรมการเซ่นไหว้บรรพ บุรุษเหล่านี้ ตอนนี้ให้นางลองฝึกปรือฝีมือดู ต่อไปก็คุ้นเคยแล้ว

5352

เขาฟังโจวเสาจิ่นพูดอย่างตั้งใจ

ซอยอวี๋ซู่มาแจ้งข่าวดี บอกว่าโจวชูจิ่นคลอดบุตรชายคนที่สองออกมาแล้ว ฮูหยิน ใหญ่เลี่ยวดีใจเป็นอย่างมาก ตั้งชื่อให้ว่า ‘เยี่ยนเกอ’ นายท่านใหญ่เลี่ยวที่อยู่ไกลถึงเจิ้นเจียงได้ยิน แล้วก็ดีใจมากเช่นกัน เขียนจดหมายมาบอกว่าจะมาจัดพิธีครบรอบร้อยวันให้หลานชายที่จิงเฉิง ฮูหยินใหญ่เลี่ยวได้ยินแล้วเดือดดาลเป็นอย่างมาก เขียนจดหมายกลับไปบอกว่าให้เขา ‘อยู่บ้าน เงียบๆ ไป อย่ามาจิงเฉิงให้บุตรชายขายหน้า ดีร้ายอย่างไรตอนนี้บุตรชายก็เป็นขุนนางยศขั้นเจ็ด ล่างแล้ว หน้าที่การงานกําลังไปได้ดี’ และอื่นๆ อีกมากมาย ได้ยินว่านายท่านใหญ่เลี่ยวได้รับ จดหมายแล้วฉีกจดหมายทิ้งเป็นชิ้นๆ อย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ให้บ่าวชายมาด่าฮูหยินใหญ่ เลี่ยวว่า ‘สตรีไร้คุณธรรม’…บ่าวชายผู้นั้นจะกล้าด่าจริงๆ ได้อย่างไร ตัวสั่นเทาอยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่ อาจพูดให้ชัดเจนได้ว่านายท่านใหญ่เลี่ยวพูดว่าอะไรบ้าง…

ตอนทําพิธีครบรอบเดือนให้เยี่ยนเกอโจวชูจิ่นแอบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านเหล่านี้ให้โจว เสาจิ่นฟัง ยังกล่าวอย่างเป็นกังวลด้วยว่า “…ถ้าหากพ่อสามีข้ามาจิงเฉิงแล้วพวกเขาทะเลาะกัน ขึ้นมาคงวุ่นวายแน่แล้ว!”

ในฐานะบุตรสะใภ้ นางช่วยผู้ใดก็ไม่ถูกต้องทั้งนั้น

แต่ให้ละเลยไม่สนใจก็ยิ่งไม่ถูกต้องไปกันใหญ่

โจวเสาจิ่นไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นปัญหา

นางตบหลังเยี่ยนเกอที่อยู่ในอ้อมแขนเบาๆ พลางมองสํารวจองคาพยพทั้งห้าของเยี่ย นเกอไปด้วย กล่าวขึ้นว่า “คนเป็นบุตรสะใภ้ มือข้างหนึ่งเป็นบ้านเดิมมืออีกข้างหนึ่งเป็นบ้านสามี คนเป็นบุตรชายก็เหมือนกันมิใช่หรือ หากนายท่านใหญ่เลี่ยวและฮูหยินใหญ่เลี่ยวมีปากเสียงกัน รุนแรง คาดว่าพี่เขยเองก็เสียเกียรติเช่นกัน ท่านไม่ออกหน้าไปพูดไกล่เกลี่ยให้ พี่เขยก็ย่อมออก หน้าไปไกล่เกลี่ยให้อยู่ดีกระมัง”

5353

โจวชูจิ่นฟังแล้วดวงตาเป็นประกาย มองสํารวจโจวเสาจิ่นขึ้นลงยิ้มๆ อย่างห้ามไม่อยู่ กล่าวว่า “เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ ช่วยเสนอแนะความคิดให้พี่สาวได้แล้ว”

หากถามว่าเป็นคนมาสองชาติภพมีอะไรที่โจวเสาจิ่นรู้สึกเสียใจก็คงจะเป็นเรื่องที่ ช่วยเหลืออะไรพี่สาวไม่ได้ พอได้ยินพี่สาวกล่าวเช่นนี้ นางรู้สึกหอมหวานยิ่งกว่าได้กินนํ้าผึ้งเสีย อีก อดไม่ได้พิงเข้ากับร่างของพี่สาว เอ่ยถามนางอย่างออดอ้อนว่า “จริงหรือเจ้าคะ”

โจวชูจิ่นหัวเราะร่า กล่าวหยอกเย้านางว่า “เมื่อครู่ยังรู้สึกว่าเจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดูให้ ละเอียดอีกที ที่แท้ก็ยังเป็นเพียงเด็กสาวผู้หนึ่ง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน