ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 579

สิ่งที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัววางใจลงไม่ได้เป็นที่สุดก็คือบุตรชายที่ได้มาตอนอายุมากอย่างเฉิงฉือ ผู้นี้แล้ว เพื่อวงศ์ตระกูลจึงไปเป็นพ่อค้าเดินทางอยู่ไปมาอยู่ในเจียงหู แค่คิดก็ทําให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัว รู้สึกเจ็บจนพูดอะไรไม่ออกไปครึ่งค่อนวันแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีอารมณ์ไปดูทิวทัศน์หรือ เสวนากับญาติพี่น้องในบ้านเหล่านั้นเลย

แต่ตอนนี้ดีแล้ว

บุตรชายไม่เพียงได้เข้ารับราชการ ได้แต่งงานกับภรรยาที่ตนพึงใจ ยังมีบุตรชายแล้วด้วย …และวันนี้ก็กําลังจะมีบุตรเพิ่มเข้ามาในบ้านอีกคนแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยิ้มจนตาหยีโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว สั่งการให้เจินจูไปเปิดห้องเก็บของ ซํ้าๆ ว่า “รังนกนี้ไม่อาจให้ขาดได้ โสมคน หูกวางและถั่งเช่าก็ต้องเตรียมเอาไว้สักหน่อย เสื้อผ้าที่อ วิ้นเกอเอ๋อร์เคยใช้ตอนเด็กก็ต้องเอาออกมาซักใหม่ให้สะอาดอีกครั้งแล้วเก็บไว้ในหีบ ทางด้าน ของชูจิ่นและนายท่านที่บ้านเดิมของฮูหยินก็ต้องส่งคนไปบอกสักคํา…ยังมีชิวซื่อทางด้านโน้น ก็ ต้องให้คนไปแจ้งข่าวดีสักครั้ง นายท่านผู้เฒ่ารองทางด้านโน้นด้วย…ถามเสาจิ่นสักหน่อยว่า อยากกินอะไร ช่วงนี้ก็ทําตามที่นางอยากกิน ให้นางไม่ต้องมาปรนนิบัติข้า ส่วนอวิ้นเกอเอ๋อร์ก็ส่ง มาอยู่กับข้า เขามักจะโผเข้าหาอย่างไม่รู้จักหนักเบา หากพุ่งชนมารดาของเขาคงไม่ดีแน่…” กล่าว เช่นนี้แล้ว มีแต่เรื่องรัดตัวเต็มไปหมด

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอดลูบหน้าผากไม่ได้ กล่าวกับหลี่ว์มามาว่า “เรื่องในบ้านส่งมาให้ข้าก็แล้ว กัน! ให้เสาจิ่นได้เลี้ยงลูกในครรภ์อย่างสบายใจ”

หลี่ว์มามาขานรับคําอย่างยิ้มแย้มว่า “เจ้าค่ะ” กล่าวหยอกเย้าฮูหยินผู้เฒ่ากัวว่า “หากว่า ครรภ์นี้ฮูหยินคลอดออกมาเป็นบุตรชายอีกผู้หนึ่งล่ะก็ ท่านก็จะได้สมปรารถนาอย่างสมบูรณ์ แล้ว”

5359

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวรู้สึกว่าสิ่งที่หลี่ว์มามากล่าวมาไม่น่าฟังนัก กล่าวอย่างไม่ชอบใจว่า “อะไร ที่เรียกว่าสมปรารถนาอย่างสมบูรณ์กัน ตระกูลเฉิงของพวกเรานั้นบุตรหลานน้อยไปสักหน่อย แน่นอนว่ายิ่งมีมากยิ่งดี!” กล่าวอีกว่า “คําโบราณกล่าวได้ดี ดอกไม้บานก่อน เก็บเกี่ยวผลทีหลัง หากครรภ์นี้เป็นบุตรสาวผู้หนึ่งก็ดีเหมือนกัน ครรภ์หน้าค่อยมีบุตรชายอีกผู้หนึ่ง…มีทั้งชายและ หญิง นั่นถึงจะดี”

หลี่ว์มามารีบกล่าวแก้ยิ้มๆ ว่า “ยังคงเป็นฮูหยินผู้เฒ่าที่เฉียบแหลม ข้าติดตามท่านมา ตลอดชีวิต เรียนรู้จากท่านมาตลอดชีวิต ก็ยังเรียนรู้ได้ไม่ถึงหนึ่งในสามส่วนของท่าน”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะ มิได้เอาคําพูดของนางมาใส่ใจ ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วไปดูโจว เสาจิ่น

แม่สามีลูกสะใภ้สองคนพูดคุยกันอย่างมีความสุข ชิวซื่อที่ได้รับข่าวแล้วก็เร่งพาเซี่ยซื่อ บุตรสะใภ้มาด้วย ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้งหนึ่ง ฉางซื่อพาอาเป่ ากับอาเหรินมาหา ยังนําของ บํารุงมาด้วยเล็กน้อย คว้าอวิ้นเกอเอ๋อร์ที่วิ่งเข้ามาโดยมีเสวี่ยฉิวตามติดอยู่ด้านหลังมากอดเอาไว้ แน่น ยิ้มตาหยีพลางกล่าวขึ้นว่า “เจ้ากําลังจะได้เป็นพี่ชายแล้ว ต่อไปก็จะมีคนมาเล่นกับเจ้าแล้ว”

อวิ้นเกอเอ๋อร์พูดจารู้เรื่องและชัดเจนแล้ว เขาเบิกดวงตาโตพลางกล่าวกับฉางซื่อว่า “แต่ ข้ามีเยี่ยนเกอแล้ว!”

ในหมู่ลูกพี่ลูกน้องชายนี้ มีเพียงเยี่ยนเกอที่อายุน้อยกว่าเขา และเป็นน้องชาย ผู้อื่นหาก มิใช่พี่ชายก็มีศักดิ์เป็นหลานชาย ถึงแม้จะเป็นหลานชายก็ยังอายุมากกว่าเขา

ฉางซื่อกล่าวยิ้มๆ ว่า “จะมีน้องชายอีกคนหนึ่ง เจ้าดีใจหรือไม่”

ทุกครั้งที่อวิ้นเกอเอ๋อร์ไปเยี่ยมท่านป้าที่บ้านหากเยี่ยนเกอไม่นอนหลับก็กําลังดื่มนมอยู่ ไม่สนุกเลยแม้แต่นิดเดียว

5360

น้องชายอย่างเยี่ยนเกอ…เขาไม่ค่อยชอบนัก

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ กล่าวกับฮูหยินผู้เฒ่ากัวและโจวเสาจิ่นว่า “เช่นนั้นให้เขาเล่น กับเยี่ยนเกอได้หรือไม่ ข้าอยากเล่นกับพี่ชายกวน อาเป่ า อาเหรินแล้วก็รุ่ยเกอเอ๋อร์ ข้าไม่อยาก เล่นกับน้องชาย”

ทุกคนในห้องพากันหัวเราะเสียงดังลั่น

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ ว่า “ถ้าหากเป็นน้องสาวผู้หนึ่งเกรงว่าทุกคนคงต้องแย่งกันเล่น กับนางแล้ว”

โจวเสาจิ่นมีใจชื่นชอบบุตรสาว ทว่าอยากคลอดบุตรชายสักคน บนโลกใบนี้ บุตรชายมี ชีวิตที่ดีกว่าบุตรสาวมากนัก

ชิวซื่อกล่าวยิ้มๆ ว่า “อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือเป็นบุตรสาวล้วนดีทั้งนั้น บ้านของพวกเรามีเด็กๆ น้อยไปสักหน่อย”

ฉางซื่อพยักหน้าไม่หยุด

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวมีความสุขยิ่งนัก รั้งให้พวกนางอยู่รับประทานอาหารด้วย

เฉิงฉือที่ได้รับข่าวก็กลับมาแล้ว

สีหน้าของเขากลับดูสงบยิ่ง คล้ายกับว่ารู้มาตั้งนานแล้วก็ไม่ปาน ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ เสร็จ ไปคุยกับมารดาและพวกชิวซื่อที่ลานทิงเซียงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ไปเตรียมบทเรียนให้หวงไท่ ซุนสําหรับการเรียนครั้งถัดไปที่ห้องหนังสือของเรือนชั้นนอก

โจวเสาจิ่นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

5361

ตอนกลางคืนเฉิงฉือก็ให้สาวใช้มาบอกให้นางนอนไปก่อน บอกว่านางกําลังตั้งครรภ์ไม่ ควรนอนดึก เขาจะกลับมาดึกสักหน่อย

โจวเสาจิ่นนอนหลับไปเพียงลําพัง

ถูกปลุกให้ตื่นกลางดึก ได้กลิ่นลมหายใจของเฉิงฉือ และรู้สึกเย็นที่มือ

นางรีบลืมตาขึ้นมา พบว่าบนข้อมือสวมกําไลไว้หนึ่งเส้น

กําไลโดยทั่วไปล้วนเป็นแบบกลม ทว่ากําไลเส้นนี้กลับแบน มองแวบแรกคล้ายกับกําไล แขน ทําจากหยกเหอเถียนสีขาว แกะสลักเป็นลวดลายสวัสดิกะเชื่อมต่อกัน สีขาวตลอดทั้งชิ้น เรืองรองประหนึ่งหิมะ

แค่มองโจวเสาจิ่นก็ชื่นชอบเป็นอย่างมากแล้ว

นางมองเฉิงฉืออย่างไม่เข้าใจ

เฉิงฉือยิ้มพลางหอมแก้มนาง ทว่ากระซิบถามแทนที่จะตอบว่า “เมื่อครู่ไม่พอใจหรือ”

โจวเสาจิ่นหน้าแดง

บุรุษไปทํางาน นางจะไม่พอใจได้อย่างไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน