ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 ฐานะ

สาวน้อยโลลิหันหน้าเล็กน้อย เธอมักจะรู้สึกว่าโจวเจ๋อจงใจพูดกำกวม เธอไม่ตอบ เพราะปัญหานี้ ไม่ว่าคุณจะตอบว่า ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่ใช่’ ล้วนไม่ดีทั้งสิ้น

และสาวน้อยโลลิเชื่อว่าโจวเจ๋อก็มองออก

ใช่แล้ว โจวเจ๋อมองออก ตลอดเวลาที่ผ่านมา โจวเจ๋อคิดว่าหวังเคอมีสิ่งที่ติดเป็นพิเศษแบบนั้นหรือเปล่า แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ความจริงแล้วไม่ใช่ปัญหาของหวังเคอ แต่เป็นปัญหาของภรรยาหวังเคอ

หวังเคอเป็นจิตแพทย์ เขารับผิดชอบการรักษาภรรยาของเขาด้วยตัวเอง กระทั่งตอนที่พักอยู่ในบ้าน ต้องจงใจให้ความร่วมมือกับภรรยาตรงจุดนั้น

เขากำลังเล่นละคร จุดประสงค์ของการเล่นละครก็เพื่อทำให้ภรรยาของตัวเองมีความสุข

ผู้ชายประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานคนหนึ่ง ทุกวันที่อยู่ในบ้านจำเป็นต้องแสร้งทำเป็นดีใจที่ได้กินเนื้อและซุปเนื้อไม่หยุด แถมยังต้องแสดงออกอย่างหวานชื่นแม้จะขมขื่นก็ตาม

ภรรยาของเขาซื้อเนื้อกลับมาทุกวันแล้วดูสามีกิน

สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นการทรมานอย่างหนึ่งใช่ไหม

“จับเธอมัดไว้ คุณคอยจับตาดูเธอ อย่าให้เธอเป็นอะไร” โจวเจ๋อพูดกับไป๋อิงอิง

ไป๋อิงอิงพยักหน้า แล้วจับภรรยาของหวังเคอเข้าไปในห้องหนังสือโดยตรง

นักพรตเฒ่าไม่ต้องบอกอะไร ก็อุ้มหวังเคอที่สลบอยู่ขึ้นมาวางบนโซฟา เพื่อตรวจดูบาดแผล

โจวเจ๋อไม่ได้โทรเรียกหนึ่งสองศูนย์ แต่พาหวังเคอไปส่งโรงพยาบาลและส่งภรรยาของหวังเคอไปโรงพยาบาลบ้าสำหรับเรื่องของภรรยาตัวเอง หวังเคอน่าจะมีสิทธิ์เลือกด้วยตัวเอง โจวเจ๋อไม่จำเป็นต้องตัดสินแทนหรือสร้างความวุ่นวายในชีวิตของเขา อีกทั้งโจวเจ๋อก็ขี้เกียจรับเรื่องที่ยุ่งยากแบบนี้

หวังเคอถึงแม้จะสลบอยู่ และมีแผลตามร่างกาย แต่ไม่เป็นปัญหามากนัก น่าจะฟื้นได้สติขึ้นมาในไม่ช้า ถึงตอนนั้นค่อยให้เขาตัดสินใจเอง

และต่อจากนี้โจวเจ๋อยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เขาอุ้มสาวน้อยโลลิขึ้นมา แต่สาวน้อยโลลิดิ้นรน เมื่อก่อนสาวน้อยโลลิก็เคยให้โจวเจ๋ออุ้มเธอขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่นั่นเป็นเพราะเธออยากจะ ‘เท่าเทียม‘ กับโจวเจ๋อในด้านความสูง เธอในตอนนั้นมีความเรียบร้อยและความยับยั้งชั่งใจ สามารถกดขี่และควบคุมได้อย่างเด็ดขาด

แต่ตอนนี้สายน้ำและสายลมหมุนเวียนเปลี่ยนทิศ ครั้งนี้โจวเจ๋ออุ้มเธอขึ้นมา เพราะโจวเจ๋อมองเธอเป็นน้องสาวข้างบ้านเท่านั้น

ฉันขยุ้ม ฉันขยำ ดูสิว่าเธอยังจะดื้ออีกไหม

โจวเจ๋ออุ้มสาวน้อยโลลิขึ้นไปข้างบน นักพรตเฒ่ายืนอยู่หน้าบันไดมองโจวเจ๋ออุ้มสาวน้อยโลลิขึ้นไป เขามีใบหน้าดิ้นรนและสับสน กำลังพิจารณาว่าจะเข้าไปห้ามเถ้าแก่ไม่ให้ทำเรื่องเลวร้ายดีไหม

มันโหดเกินไปแล้ว เธอยังเป็นเด็กเท่านั้น

ถ้าหากโจวเจ๋อรู้ความคิดของนักพรตเฒ่าในตอนนี้ คาดว่านักพรตเฒ่าคงจะโดนเจาะเป็นรูเต็มตัวอย่างไร้ความปรานี

โจวเจ๋อวางสาวน้อยโลลิลงบนเตียงแล้วถอยหลังหนึ่งก้าว เขาเห็นสาวน้อยโลลินอนหลับไปแล้วตอนที่ตัวเองอุ้มขึ้นมา ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง ส่งเสียง ‘กรน’ น่ารักออกมาเบาๆ สวยประณีตเหมือนเครื่องลายคราม

ไม่นานนักเธอขยี้ตาแล้วมองโจวเจ๋ออย่างแปลกใจ พูดเสียงออดอ้อนว่า “คุณอา ทำไมคุณอามาอยู่ในบ้านของหนู แถมยังอยู่ในห้องของหนูด้วย”

เธอน่ารักแบ๊วมากจริงๆ

แต่โจวเจ๋อกลับเป็นผู้ชายหยาบกระด้างไม่เข้าใจอารมณ์รัก เขาจับสาวน้อยโลลิขึ้นมาอีกครั้ง แล้วจับเขย่าไปมาอยู่ในมือของตัวเอง และพูดในขณะเดียวกันว่า

“ผมไม่สนว่าคุณแกล้งทำหรือเปล่า เพราะผมยังไงก็ได้ ถ้าคุณแกล้งทำตอนนี้หยุดแกล้งทำได้แล้ว ถ้าคุณไม่แกล้งทำแล้วตอนนี้ก็เรียกสติกลับมาเสียที ผมมีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับคุณ และอย่าทำให้ผมหมดความอดทน ผมไม่ใช่คุณอาโรคจิตที่ชอบเรียกสาวน้อยกลับบ้านมาดูปลาทองนะ”

โจวเจ๋อเขย่าไปเขย่ามา ตอนแรกสาวน้อยโลลิก็ร้องไห้โวยวาย กระทั่งเริ่มตะโกนว่า “คุณพ่อคุณแม่” แต่สักพักหนึ่งเธอก็เงียบ สายตาสงบนิ่ง กัดปากแดงอมชมพูของตัวเอง แล้วพูดเสียวขรึมว่า “ปล่อยข้าลง”

“โอ๊ะ คุณยังแกล้งอีก!”

‘แปะ!’ จากนั้นฝ่ามือหนึ่งก็ตีไปที่ตำแหน่งที่ไม่สามารถพูดได้ สาวน้อยโลลิเบิกตาโต หันมามองโจวเจ๋อ อยากจะจับเขากินสดๆ เสียให้ได้!

เจ้ากล้าตีตำแหน่งที่ไม่สามารถพูดได้!

เจ้ายังกล้าพูดว่าไม่ใช่คุณอาโรคจิตอีกเหรอ

“อ้อ ขอโทษ” โจวเจ๋อปล่อยมือ วางสาวน้อยโลลิกลับไปบนเตียง

แต่สาวน้อยโลลิยังขึงตามองเขาอยู่ โจวเจ๋อรู้สึกอายเล็กน้อย เอ่ยว่า “เมื่อกี้พลั้งมือไปนิดหน่อย ไม่ทันสังเกตว่าคุณกลับมาแล้ว”

“โจวเจ๋อ เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าสามารถทำอะไรได้โดยไม่มีขื่อมีแปเหรอ” สาวน้อยโลลิพูดดุ

‘แปะ!’ ตำแหน่งที่ไม่สามารถพูดได้ถูกโจมตีอีกครั้ง สาวน้อยโลลิทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ! เมื่อครู่เจ้าพูดว่าพลั้งมือไม่ได้ตั้งใจ!

โจวเจ๋อลูบฝ่ามือที่ตัวเองเพิ่งตีเมื่อครู่แล้วพูดว่า “ครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจ” ขณะที่พูด โจวเจ๋อก็ขยับเข้ามานั่งลงข้างเตียงเขาเอ่ยว่า “อย่าเลียนแบบตัวเอกในหนัง ที่ก่อนตายยังชอบทำปากแข็ง เพราะผมไม่ใช่ตัวร้ายในหนัง ผมจะไม่ยอมเสียเวลากับคุณนานขนาดนั้น”

“เจ้ากล้าฆ่าข้าเหรอ” สาวน้อยโลลิย้อนถาม

‘แปะ!’

‘แปะ!’

‘แปะ!’

ตำแหน่งที่พูดไม่ได้ถูกตีถึงสามครั้ง ร่างกายของสาวน้อยโลลิสั่นติดต่อกันสามที ฟันขบริมฝีปากจนเกือบจะมีเลือดออกมา

“ก่อนหน้านั้นมีคนพูดกับผมแบบนี้ แต่สุดท้ายเธอก็ตาย ดังนั้นอย่ามาขู่ผม เพราะไม่มีประโยชน์ ต่อให้คุณหลบอยู่ในร่างกายนี้ ผมก็หาวิธีบีบบังคับให้คุณออกมาได้”

“เธอถูกเจ้าฆ่าเหรอ” สาวน้อยโลลิรู้ว่าคนที่โจวเจ๋อฆ่า ไม่ หากจะพูดให้ถูกคือผีตนนั้นเป็นใคร

เป็นยมทูต โจวเจ๋อฆ่าไปแล้ว อย่างนั้นจึงไม่แคร์ถ้าจะฆ่าอีกคน

“เจ้าอยากถามอะไร ถามมาเลย” สาวน้อยโลลิพลิกตัว นั่งลงบนเตียง ซ่อนตำแหน่งที่ไม่สามารถพูดได้ของตัวเองเอาไว้

โจวเจ๋อหยิบหนังสือรับรองออกมาวางไว้ในมือ แล้วถามว่า “ยมทูตทำยังไงถึงจะได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ตอนนี้ผมถือว่าได้รับตำแหน่งแล้วหรือยัง”