ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 190

ตอนที่ 190 สถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้!

ร่างกายของโจวเจ๋อยังคงโซเซไปมาเล็กน้อย เหมือนคนแก่ที่ใกล้จะตาย และก็ยังดูเหมือนคนเมาสุรา ราวกับว่าเขาสามารถล้มลงกับพื้นได้ทุกเมื่อ

แต่กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา กลับมีความรู้สึกกดดันอย่างรุนแรงแฝงอยู่

นินจาสาวพยายามเปิดม่านแสงสีฟ้า นางต้องการจะออกไปจากที่นี่ นางและสหายทั้งสามของนางทุ่มแรงกายแรงใจอย่างหนักเพื่อทำลายปราการที่เฉาติ่งทิ้งเอาไว้ แต่ความเป็นจริงช่างโหดร้ายเหลือเกิน

นางหนีออกจากกรงเดิมมาอย่างยากลำบาก แต่แล้วต้องกลับเข้าไปในกรงที่ใหญ่และแข็งแรงยิ่งกว่า

โจวเจ๋อเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ร่างยังคงโซเซอยู่เล็กน้อย ขณะที่เขาเข้ามาใกล้ สีหน้าของนินจาสาวเริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

นางไม่กล้าเคลื่อนไหวโจมตีโจวเจ๋อก่อน เช่นเดียวกับคนที่ไม่ทันระวังจนตกลงไปในกรงเสือ ปฏิกิริยาแรกต้องปีนออกจากกรงแทนที่จะสู้กับเสืออย่างคนโง่เขลาอยู่แล้ว

โจวเจ๋อเป็นเสือตัวนี้ที่อยู่ในกรงและเลือกคนมาขย้ำ

ก่อนหน้านี้โจวเจ๋อยังนึกอยู่ว่าให้คนอื่นๆ ในร้านหนังสือทำงานหนักอยู่ข้างนอก เถ้าแก่อย่างเขากลับนั่งดูเรื่องสนุกอยู่ข้างๆ แม้แต่บทบาทของเชียร์ลีดเดอร์ก็ยังเป็นไม่ได้ด้วยซ้ำ ไร้ประโยชน์หากจะพูดออกไป

กลับกัน ในตอนนี้มันไม่เลวเลย

โจวเจ๋อต้องขอบคุณหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าที่ให้โอกาสเขาได้ทำอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นหลังรอจนเขาออกไปจากโลกกระจกก็จะถูกพวกสวี่ชิงหล่างดูถูกเอาได้

“เราสามารถทำข้อตกลงกันได้”

เหยื่อทุกตัวเมื่อกำลังเผชิญหน้ากับความตาย ล้วนแต่พยายามหาโอกาสหนีรอดให้ตัวเองอย่างเต็มที่ ไม่เว้นแม้แต่นินจาสาว

“ก่อนเจ้าตาย…ก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง…”

โจวเจ๋อแสยะมุมปากกว้างขึ้นเรื่อยๆ

ใช่

เมื่อห้าร้อยปีก่อน ตอนที่พวกเจ้าถูกเฉาติ่งสังหาร ก็เป็นเพียงโจรสลัดญี่ปุ่นธรรมดา ไม่ว่าจะโหดร้ายป่าเถื่อนแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่คนธรรมดา

ในเมื่อเป็นคนธรรมดา และถูกปราบอยู่ที่นี่มาห้าร้อยปี แล้วเจ้ายังเอาอะไรมาดึงความสนใจจากข้าอีกล่ะ

นินจาสาวเผยสีหน้าวิงวอน

โจวเจ๋อเดินเข้ามาทีละก้าว

ในเวลานี้ ร่างของนินจาสาวหายวับไป และในพริบตาก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังโจวเจ๋อ ในมือของนางมีกริชสีดำอยู่หนึ่งเล่ม และแทงตรงไปที่คอของโจวเจ๋อ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงในชั่วพริบตาเท่านั้น

‘ฉึก!’ กริชแทงเข้าไปแล้ว!

นินจาสาวเผยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง การลอบโจมตีของนางได้ผล!

เขาย่ามใจมาจนถึงขั้นนี้ นึกว่านางจะเสร็จเขาแล้วอย่างนั้นหรือ!

ในเวลานี้นินจาสาวนึกอยากหัวเราะ แต่ตอนนี้นางต้องยับยั้งอารมณ์ของตัวเองไว้ และเตรียมพร้อมหมุนมือพลิกกริช ใช้โอกาสนี้ตัดศีรษะของโจวเจ๋อทิ้งไปเสีย

แต่ได้ยินเพียงเสียงกล้ามเนื้อเสียดสีกัน ‘กึกๆ กึกๆ’

ไม่ว่านินจาสาวจะพยายามออกแรงแค่ไหน กลับไม่สามารถขยับกริชได้เลยแม้แต่น้อย เพราะกล้ามเนื้อและกระดูกของโจวเจ๋อทำเอากริชติดอยู่อย่างแน่นหนา ราวกับฝังมันเอาไว้ในร่างกายเสียอย่างนั้น

นินจาสาวหรี่ตาลง และเลือกที่จะถอยร่างกลับทันที

‘พลั่ก!’

ได้ยินเพียงเสียงที่คมชัด

โจวเจ๋อหันหน้ากลับมา จากนั้นนินจาสาวรู้สึกเพียงแค่ว่าทั้งร่างของนางลอยขึ้น และมีแต่เสียงลมลอยเข้าหูของนาง มันเป็นความเร็วที่ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวังอย่างหนึ่ง

‘โครม!’

โจวเจ๋อคว้าคอของนินจาสาวไว้ด้วยมือข้างเดียว และกดลงกับพื้น ขณะเดียวกันก็ลากไปเกือบหนึ่งร้อยเมตร!

“เอ่อ…”

เสียงกระซิบแผ่วเบาเปล่งออกมาจากลำคอโจวเจ๋อ คล้ายกับการสวดมนต์ก่อนรับประทานอาหาร ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานอาหารอันอุดมสมบูรณ์ให้แก่ข้า

ร่างของนินจาสาวกำลังสั่นเทา นี่ไม่ใช่การสั่นเทาในการเผชิญหน้ากับศัตรู แม้ว่าจะเป็นห้าร้อยปีก่อนที่นางมาถึงชายฝั่งประเทศจีนในฐานะนินจาสาวพร้อมกับคนอื่นๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะพบเจอเจ้าหน้าที่ทหารยศใหญ่หรือจะเป็นเฉาติ่งในตอนท้าย ไม่ว่าจะชนะหรือพ่ายแพ้ในสงคราม นางก็ไม่เคยเกรงกลัวมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้นางมีประสบการณ์ทางด้านจิตวิทยามากกว่าเมื่อห้าร้อยปีก่อนด้วยซ้ำ

แต่ในเวลานี้ นางเกิดความรู้สึกหวาดกลัวจากเบื้องลึกของจิตวิญญาณจริงๆ เพราะนางรู้สึกว่านางไม่ได้เผชิญหน้ากับคนคนหนึ่ง แต่กำลังเผชิญหน้ากับแรงกดดันจากสิ่งที่อยู่เหนือกว่าในห่วงโซ่อาหาร

ราวกับว่าตัวเองเดิมทีแล้วเป็นอาหารของเขา ความรู้สึกกดดันอย่างนี้ คล้ายกันกับม้าลายตัวหนึ่งกำลังหลงทางอยู่ และได้พบเข้ากับสิงโตตัวหนึ่ง

เล็บในมือของโจวเจ๋อแทงเข้าไปที่คอของนินจาสาว ในขณะเดียวกันมวลหมอกสีดำรอบๆ ตัวก็เริ่มบีบอัดตัวลงในชั่วพริบตา

รอบๆ ทิศมีเสียงเครื่องคั้นน้ำผลไม้ดังออกมา ซึ่งในความเป็นจริงมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

ง่ายดาย

เรียบง่าย

ป่าเถื่อน

ทำให้คนประหลาดใจ

ในขณะเดียวกันก็ทำให้คนรู้สึกตื่นตระหนกตกใจจนไม่กล้ามองตรงๆ

เปลวควันจางๆ พวยพุ่งขึ้นมา โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นและสูดหายใจเข้าลึกๆ

ควันลอยเข้าจมูก นำมาซึ่งความเพลิดเพลินสุดยอดอย่างหนึ่ง เหมือนกับหญิงชราที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติกำลังสูบมอระกู่อยู่

ปลายลิ้นแตะเพดานปาก เลียริมฝีปาก จากนั้นร่างกายก็สั่นไหวเล็กน้อย ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดนี้มันช่างสุขสม

การมีอยู่ของวิญญาณ แม้ว่านางจะมีตัวตนมาเป็นเวลาห้าร้อยปี แถมยังมีประสบการณ์การร่วมมือและการเปลี่ยนแปลงที่พิเศษกับบาทหลวง แต่ในสายตาของโจวเจ๋อในตอนนี้ มันก็แค่ควันยาสูบไม่ใช่หรือ

โจวเจ๋อหายใจออกช้าๆ และนั่งลงอย่างเชื่องช้า

เขาเอื้อมมือไปวางตรงหน้าผากของตัวเองเบาๆ เหมือนกับคนแก่ที่กินอาหารอิ่มแล้ว เตรียมตัวอาบแดดและงีบหลับ

เมื่อเวลาผ่านไปราวๆ สิบห้านาที โจวเจ๋อเอามือลง ในดวงตาของเขายังคงมีแสงสีเขียวประหลาดๆ สาดส่องอยู่

แต่สีหน้าของเขากลับดูแปลกไปเล็กน้อย

เป็นความสงสัย

เป็นความงุนงง

เป็นความตื่นตระหนก