ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 รถชนท้าย!

ทันใดนั้นโจวเจ๋อรู้สึกว่าลุงตำรวจคนนี้พูดมีเหตุผลมาก ตรรกะถูก มีเหตุผลชัดเจน ยกตัวอย่างได้เหมาะสม ยากที่จะคัดค้าน แม่งเอ๊ย ทำเอาเถ้าแก่โจวเริ่มสงสัยตัวเองว่าเป็นผู้ค้ายาเสพติดจริงๆ หรือเปล่า

ไม่อย่างนั้นตัวเองเปิดร้านหนังสือทำไม ตอนแรกหลังจากที่เช่าร้านในถนนหนานต้าของบ้านตระกูลสวี่แล้ว ทำไมต้องเปิดร้านหนังสือด้วย หรือเป็นเพราะสวี่เล่อคนโง่เปิดร้านหนังสือฉันก็เลยต้องเปิดร้านหนังสือตามเหรอ ฉันสามารถเปิดร้านนวด ‘หัตถ์เวทมนต์แห่งสวรรค์’ สามารถเปิดสายน้ำและท้องฟ้า สามารถเปิดสวรรค์ในโลกมนุษย์ได้

“คุณดูสิ ผมพูดถูกใช่ไหม” ลุงตำรวจเห็นสีหน้าของโจวเจ๋อ คิดว่าถูกตัวเองพูดตรงจุดแล้ว จึงรีบตีเหล็กเมื่อยังร้อน “อันที่จริง ผมพอเข้าใจความคิดของคนหนุ่มสาวอย่างพวกคุณ ไม่ว่าอย่างไรก็แตกต่างจากพวกเราในยุคนั้น ตอนผมเป็นเด็กฐานะทางบ้านไม่ดีลำบากมาก กินข้าวยังพอหากินได้ แต่อยากจะกินเนื้อทุกมื้อ ยาก ดังนั้นตอนนั้นผมแค่คิดว่ามีเนื้อให้กินทุกมื้อก็พอ ไม่เหมือนพวกคุณ ตั้งแต่เข้าสู่ยุคนี้ สภาพความเป็นอยู่ดีขึ้นมาก ดังนั้นจึงอยากหาอะไรทำบ้าง แต่…”

ตำรวจคนนี้กำลังทำงานชักจูงความคิด ทันใดนั้นโจวเจ๋อก็ได้ยินเสียง ‘ครืดๆๆ’ ดังอยู่ใกล้หูอีกครั้ง โจวเจ๋อลุกขึ้นพรวดกวาดตามองไปรอบๆ แต่กลับมองไม่ ‘เห็น’ อะไร

เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิง! ยังมีผีที่ตัวเองมองไม่ ‘เห็น’ ด้วยเหรอ ยมทูตที่มองไม่เห็นผี เหมือนกับช่างทำผมที่ตัดผมให้คนหัวล้าน แบบนี้ไม่น่าอายเหรอ

ลุงตำรวจที่พูดเกลี้ยกล่อมด้วยความปรารถนาดีคนนี้เห็นโจวเจ๋อจู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืน จึงคิดว่าเขาซาบซึ้งในคำพูดของตัวเองและตัดสินใจจะสารภาพแล้ว เขาจึงตื่นเต้นขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นตาม

แต่ตอนที่เขากำลังจะพูดอะไรต่อ กลับเห็นโจวเจ๋อเดินวนไปมาอยู่ตรงรั้วกรงขังไม่หยุด

‘ครืดๆๆ…ครืดๆๆ…’

“นี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ลุงตำรวจตกตะลึง เขาเริ่มสงสัยว่าโจวเจ๋อติดยาหรือเปล่า ตอนที่ตรวจฉี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ แต่ในความเป็นจริง โจวเจ๋อเดินไปตามเสียงของโซ่ตรวนแล้วเปลี่ยนตำแหน่งของตัวเองไม่หยุด

เสียงของโซ่ตรวนนั้นอยู่ข้างกายตัวเอง และอยู่นอกรั้วกรงขังของตัวเองนี่เอง เขากำลังเดินอยู่ตรงนี้! สุดท้ายเสียงของโซ่ตรวนได้ ‘เดิน’ ออกห่างจากตำแหน่งนี้ โจวเจ๋อรีบเดินไปที่กุญแจห้องขังทันที สองมือจับตรงนั้นโดยไม่รู้ตัว

แต่โจวเจ๋อยับยั้งใจของตัวเองเอาไว้ได้ ไม่เลือกที่จะฝืนใช้แรงของตัวเองเพื่อปลดล็อกกุญแจ แต่ความรู้สึกแบบนี้ไม่สนุกเอาเสียเลย ผลงานของฉัน เดินวนอย่างบ้าคลั่งอยู่ตรงหน้าตัวเองแท้ๆ แล้วก็จากไป!

เหมือนสาวสวยที่เต้นระบำเปลื้องผ้าอยู่ตรงหน้าเพื่อล่อตาคุณนานหนึ่งชั่วโมง จากนั้นก็พูดว่า ‘ขอโทษค่ะญาติมา’ จากนั้นก็ออกไป ทิ้งคุณไว้ท่ามกลางสายลมที่วุ่นวายเพียงลำพัง

“นี่ คุณโอเคไหม ไม่ต้องแสร้งทำเป็นคนบ้าเลย ผมไม่เห็นว่าคุณจะมีประวัติเป็นผู้ป่วยจิตเวชอยู่ในข้อมูลของคุณ!” ลุงตำรวจคิดว่าโจวเจ๋อเล่นลูกไม้อะไร

“แม่งเอ๊ย…” โจวเจ๋อเกือบพูดโพล่งออกมา แต่ยังคงสูดลมหายใจลึกๆ “คุณแม่ของคุณสุขภาพดีไหมครับ”

“…” ลุงตำรวจ

“คุณลองคิดดีๆ อีกที สารภาพตอนนี้ จะถือว่าคุณมอบตัว จริงๆ นะ แถมยังได้พิจารณาความดีความชอบ” ลุงตำรวจหยิบบัตรของตัวเองออกมาแล้วพูดว่า “ผมชื่อจางเยี่ยนเฟิง คิดได้แล้วรีบแจ้งผม”

ตำรวจวัยกลางคนถอนหายใจ แล้วไปหยิบแก้วน้ำทางด้านนั้นขึ้นมาดื่มก่อน จากนั้นจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องคุมขังอย่างจนปัญญา

โจวเจ๋อยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีใครสังเกตว่าด้านในของรั้วกรงขัง ถูกโจวเจ๋อใช้เล็บมือกรีดเป็น ‘ร่องลึก’ แล้ว จากนั้นโจวเจ๋อก็นั่งลงทันที

“เถ้าแก่ เจ้าลำบากแล้ว”

นักพรตเฒ่าที่อยู่ตรงข้ามตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่ลุงตำรวจคนนั้นเริ่มพร่ำสอนเรื่องการปกครองแล้ว และดูจากการตอบสนองของโจวเจ๋อในตอนนี้ เขาคิดว่าเถ้าแก่ของตัวเองอยากจะออกไป

โจวเจ๋อขึงตาใส่นักพรตเฒ่าอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องบ้าบอไร้สาระพวกนี้เป็นเพราะนักพรตเฒ่าแท้ๆ ปกติตัวเองทำเรื่องอะไรมือไม้ล้วนสะอาดทั้งสิ้น และต่อให้เป็นเรื่องเล็กที่อาจจะเกิดปัญหาแค่เอาเงินกระดาษไปเผาก็ไม่เป็นไรแล้วครั้งนี้เป็นอย่างไรล่ะ นักพรตเฒ่าหาเรื่องใหญ่มาให้ตัวเองจนได้

“เถ้าแก่ วันพรุ่งนี้พวกเราจะได้ออกไปแล้ว พวกเราไม่ได้ทำอะไร ทางตำรวจก็ตรวจสอบอะไรไม่เจอ เจ้าต้องอดทนไว้นะ” นักพรตเฒ่าเป็นห่วงจริงๆ ว่าเถ้าแก่จะสะเดาะกุญแจออกจากสถานีตำรวจ แบบนี้ก็เท่ากับว่าร้านหนังสือกับชีวิตของทุกคนเป็นอันจบกัน

“คุณนอนต่อเถอะ” โจวเจ๋อขี้เกียจพูดอีก เขาพิงรั้วกรงขัง จากนั้นจึงถามว่า “อ้อใช่ นักพรตเฒ่า คุณรู้จักคนในสถานีตำรวจไหม”

“อะไรนะ” นักพรตเฒ่าตกตะลึง “เถ้าแก่ เจ้าก็ชอบที่นี่เหรอ ข้าจะบอกเจ้าให้นะ อาหารของสถานีตำรวจทงเฉิงนับว่าดีแล้ว ที่หรงเฉิงก็ไม่เลว ไม่ว่าอย่างไรต่างก็เป็นเมืองใหญ่ ที่แย่ที่สุดก็คือห้องขังของสถานีตำรวจขนาดเล็ก อาหารที่นั่นอร่อยสู้ที่นี่ไม่ได้…”

“คุณหุบปากจะดีกว่า” โจวเจ๋อเดิมทีคิดว่ารอให้เรื่องราวครั้งนี้สิ้นสุดตัวเองได้ออกไปแล้วค่อยกลับมาดูที่นี่อีกที ดูว่าจะสามารถหาเจ้าของเสียงที่มีโซ่ตรวนได้หรือไม่ แต่นักพรตเฒ่ากลับพูดแทรก

“ห้องขังที่กวางเจาแย่ที่สุด เจ้าก็รู้ว่ากวางเจออากาศชื้น โอ๊ย ห้องขังที่นั่นทรมานจริงๆ…”

“ถ้าคุณไม่หุบปาก ผมจะไขกุญแจแล้วไปบีบคอของคุณก่อน”

“…” นักพรตเฒ่า

นักพรตเฒ่ารีบหุบปากเงียบทันที โจวเจ๋อพยายามตั้งใจฟัง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว แต่เสียดายจนกระทั่งฟ้าสาง เสียงโซ่ตรวนนั้นก็ไม่ปรากฏออกมาอีก

จนถึงตอนเช้า ตำรวจสองสามคนเดินเข้ามาไขกุญแจ ทำสัญญาณบอกให้โจวเจ๋อออกมา

โจวเจ๋อกับนักพรตเฒ่าถูกพาเข้าไปในห้องสอบสวนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ถามอะไร แค่เซ็นชื่อแล้วพูดอธิบายจากนั้นก็บอกให้โจวเจ๋อออกไปได้แล้ว

การท่องเที่ยวห้องขังหนึ่งคืนสิ้นสุดลง ตอนที่โจวเจ๋อเดินออกมา สวี่ชิงหล่างกับนักพรตเฒ่าออกมารออยู่ข้างนอกนานแล้ว ความเร็วของพวกเขาเร็วกว่าโจวเจ๋อพอสมควร สวี่ชิงหล่างยื่นบุหรี่ให้โจวเจ๋อหนึ่งมวน เขาเพิ่งออกไปซื้อ เป็นซองใหม่

โจวเจ๋อรับบุหรี่มา ไม่รีบร้อนดินออกไป แต่นั่งอยู่ข้างแปลงดอกไม้หน้าประตูสถานีตำรวจ

“น่าจะหาหลักฐานอะไรไม่เจอ ดังนั้นจึงได้แต่ปล่อยพวกเราออกมา” สวี่ชิงหล่างยิ้มพูด

“นายพูดแบบนี้เหมือนกับว่าพวกเราทำเรื่องผิดกฎหมายจริงๆ” โจวเจ๋อพ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วพูด