ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 209

ตอนที่ 209 พี่ใหญ่!

โจวเจ๋อมองไปรอบๆ อย่างเงียบๆ เขารู้ว่าน่าจะเป็นความฝัน แต่ครั้งนี้ถือว่าเขาได้สัมผัสถึงความฝันที่จางเยี่ยนเฟิงบรรยายก่อนหน้านั้น…ซึ่งสมจริงมาก

ใช่แล้ว เป็นความฝันที่เสมือนจริงมากจริงๆ ทั้งหมดทั้งมวล คุณสามารถมองเสมือนเป็นของจริง รายละเอียดจริงที่มันสะท้อนออกมา ทั้งอุณหภูมิ ความชื้น แสงสว่าง ไม่มีความเลือนรางเหมือนความฝันเลยสักนิด กระทั่งชัดเจนมากเกินไป แค่คุณกวาดตามองเฉยๆ แม้แต่ก้อนอิฐสองสามก้อนที่อยู่ตรงนั้นรวมทั้งรอยเสียดสีที่อยู่บนนั้นคุณก็ยังจำได้อย่างชัดเจน

ความเย็นยะเยือก ความชื้น ความอึดอัด ที่นี่เหมือนส่วนที่อยู่ลึกสุดของฝันร้าย เป็นมุมหนึ่งของห้วงเหวลึก ปัจจัยของสภาพแวดล้อมอันที่จริงเป็นเรื่องรอง เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนที่นั่งหรือนอนอยู่ในพื้นที่คับแคบแห่งนี้ต่างหาก

สีหน้าของพวกเขา แววตาของพวกเขา ความเย็นชาของพวกเขา ความเลื่อนลอยแบบนั้น เพิ่มความสิ้นหวังให้กับที่นี่อย่างมาก ภายในอากาศ อบอวลไปด้วยกลิ่นที่ทำให้คุณอยากจะอาเจียน

คุณไม่สามารถแยกแยะได้ว่ากลิ่นเหม็นนี้มาจากสิ่งใด เพราะมันผสมรวมกัน เป็นการผสมรวมกันที่ทำให้คุณหนังศีรษะชายากที่จะจินตนาการได้

กลิ่นฉี่ กลิ่นน้ำหนอง กลิ่นเหม็นที่กระจายออกจากร่างกายของคนรวมทั้งกลิ่นศพที่ผสมปนเปเข้าด้วยกัน

โจวเจ๋อก้มหน้า สภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้เขาไม่สบายจริงๆ อยู่เพียงแค่วินาทีเดียวก็เป็นการทรมานอย่างหนึ่งต่อให้เป็นเพียงความฝัน เขาก็หวังว่าจะได้ตื่นขึ้นมา เบาะแสอะไรของแม่มึง ร่องรอยอะไรของแม่มึง ความจริงอะไรของแม่มึง จะให้ฉันอยู่ในที่แบบนี้ ถึงแม้จะเป็นความฝันก็ไม่ได้!

เวลานี้เถ้าแก่โจวเอาแต่ใจอย่างเห็นได้ชัด เขาหลับตา ลองจินตนาการถึงความรู้สึกตอนลอยอยู่เหนือผิวน้ำอยู่ในใจอย่างช้าๆ คนปกติทั่วไปถ้าหากฝันว่าถูก ‘ผีอำ’ หรือ ‘ฝันที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังฝัน’ ก็สามารถลองทำแบบนี้ได้ เพื่อเร่งให้ตื่นจากความฝัน

ทว่าสิ่งที่คิดกับความเป็นจริงกลับตรงข้ามกัน มีมือข้างหนึ่งกดอยู่บนหน้าผากของโจวเจ๋อในทันใด และมือข้างนั้นก็เหม็นมาก กลิ่นแสบจมูกรุนแรงพุ่งเข้าโพรงจมูกของโจวเจ๋อ แรงมากจนถึงประสาทของเขา

“ไข้…ลดแล้ว” คนที่พูดเป็นผู้ชายวัยกลางคน ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีรอยแผลเป็นสองจุดบนใบหน้า

โจวเจ๋อค่อยๆ ลืมตา ยื่นมือออกไปเมื่อรู้ตัวอยากจะปัดมือของอีกฝ่ายที่อยู่บนหน้าผากของตัวเองออกไป แต่ทันใดนั้นเขากลับพบว่าร่างกายของตัวเองอ่อนแอมาก หมดแรงถึงขั้นอ่อนระโหยโรยแรงยากที่คนจะจินตนาการได้ ยกมือได้ครึ่งทางก็ร่วงลงมา และยังมึนศีรษะอีกด้วย

“ไม่เป็นไรๆ ไข้ลดแล้ว ไม่มีปัญหาใหญ่มาก” ผู้ชายอ้าแขนทั้งสองข้าง ดึงโจวเจ๋อเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง

“…” โจวเจ๋อ

เถ้าแก่โจวตอนนี้เกลียดความสมจริงที่สมควรตายนี่ชะมัด คุณจะทำให้สมจริงขนาดนี้ไปทำไม สนุกนักเหรอ การสัมผัสตรงผิวหนังจุดอื่นที่อยู่นอกเหนือเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นในตอนนี้ชัดเจนมาก ‘ขี้ไคล’ ที่สะสมมาจากความมันเยิ้มและสิ่งสกปรกบนเนื้อตัวของผู้ชายคนนั้น ดูเหมือนจะมีความลื่นอยู่ด้วย

ทุกรายละเอียดและทุกตำแหน่งที่สัมผัส กระทั่งลมหายใจร้อนชื้นของอีกฝ่ายที่รดใบหน้าของตัวเอง มาพร้อมกับความสิ้นหวังที่ทำให้คนอยากอาเจียนสุดๆ!

“ยังหนาวอยู่ไหม” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก

โจวเจ๋อตั้งใจฟังสำเนียงของอีกฝ่าย มีสำเนียงเสฉวนอยู่เล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่สำเนียงทงเฉิง

เถ้าแก่โจวอยากจะด่าคน แต่สิ่งที่เขาอยากทำมากกว่านั้นคือรีบจบสิ้นสภาพน่าอับอายแบบนี้โดยเร็ว เขาส่ายหน้าอยากจะพูด แต่พอจะพูดกลับพูดไม่ออก เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนส่งเสียงออกมาจากลำคอไม่ได้

‘ครืดๆๆ…ครืดๆๆ…’ เสียงของโซ่ดังขึ้นและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ผู้คนในห้องขังที่เดิมทีเหมือนเป็น ‘ศพแห้ง’ จู่ๆ ก็ขยับขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น พวกเขาลุกขึ้นทีละคน ทั้งหมดต่างกรูกันเข้าไปที่รั้วเหล็ก สองมือจับราวเหล็กแล้วมองออกไปข้างนอก เหมือนวันที่มีตลาดนัดในชนบท ทุกคนต่างอยากเข้ามาดูความคึกคัก

‘ครืดๆๆ…ครืดๆๆ…’ ใกล้แล้ว ใกล้มากแล้ว คนที่ใส่โซ่ตรวนกำลังจะมาแล้ว!

โจวเจ๋ออยากจะลุกขึ้นมาดู นี่คงจะเป็นฉากที่จางเยี่ยนเฟิงเห็นในความฝัน แต่ถ้าตัวเองไม่ได้เห็นความจริงมากกว่าจางเยี่ยนเฟิง อย่างนั้นตัวเองกับจางเยี่ยนเฟิงก็เห็นในมุมมองที่ต่างกัน

ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ได้ดมกลิ่นเหม็นไปแล้ว เจอสถานที่ที่สกปรกแบบนี้แล้ว และยังโดนผู้ชายกอดอีก ถ้าหากไม่ลุกขึ้นมาดูเหตุการณ์ โจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองลำบากฟรีเปล่าๆ และเสียเปรียบมาก

โจวเจ๋อส่งสายตาให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เพื่อบอกให้เขาประคองตัวเองขึ้นมา “ไข้คุณเพิ่งจะลด นอนพักหนึ่งก่อน ผมจะไปดูเอง”

ขณะที่พูดผู้ชายได้วางเถ้าแก่โจวลงนอนบนพื้นอย่างนุ่มนวลมาก ตรงส่วนนี้มีเศษหญ้าฟางปูค่อนข้างหนา ดังนั้นจึงนุ่มกว่าส่วนอื่น

เถ้าแก่โจวจึงเงยหน้ามองเพดานในห้องขังอยู่แบบนี้ และตอนนี้คนภายในห้องขังทั้งหมด รวมทั้งผู้ชายที่คอยอยู่เป็นเพื่อนตัวเองก่อนหน้านั้น ทุกคนต่างเบียดกันตรงรั้วเหล็กแล้วชะโงกหน้ามองออกไปข้างนอก เหมือนกลุ่มแฟนคลับคลั่งที่กำลังไล่ตามซูเปอร์สตาร์