ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 218

ตอนที่ 218 ศิลปะ!

เดิมทีที่นี่เป็น ‘ดินแดนชำระบาป’ เพียงแต่ตอนนี้มีสิ่งที่เรียกว่าของแท้ดั้งเดิมเพิ่มขึ้นมาอย่างหนึ่ง

คล้ายกับการลอกเลียนแบบของแบรนด์ต่างประเทศใหญ่ๆ ในแง่ของคุณภาพนั้นมีความแตกต่างน้อยมากจริงๆ กระทั่งของเลียนแบบบางอย่างยังมีคุณภาพดีกว่าของแท้เสียอีก แต่ในสายตาของผู้บริโภค มีกลิ่นอายและความบริสุทธิ์ในแบบฉบับของเขา

ขณะนี้ ปีศาจตัวจริงเสียงจริงได้ย่างกรายเข้ามา เวไนยสัตว์นั้นเท่าเทียมกัน เมื่ออยู่ต่อหน้านรก โดยรวมแล้วล้วนตัวสั่นงันงก!

เครื่องมือในแต่ละห้องทดลองในเวลานี้ต่างก็ส่งเสียงสั่นรัวไปทั่ว เหมือนกับสัมผัสได้ถึงสนามแม่เหล็กและเสียงเรียกอย่างหนึ่ง อาวุธและเครื่องมือสังหารก่อนหน้านี้ ในตอนนี้ราวกับว่ามีสามัญสำนึกในตัวของมันเอง

พวกมันเริ่มร่าเริง พวกมันเริ่มมีชีวิตชีวา พวกมันแทบอดทนรอไม่ไหว รอความอิ่มเอมใจรอบใหม่ที่เป็นของตัวปีศาจเอง

มีเสียงโซ่ลากถู มีเสียงมีดผ่าตัดและคีมผ่าตัดกระทบกัน มีเสียง ‘เอี๊ยดอ๊าด’ ของรถเข็นเปล มีเสียงดังของประตูหน้าต่าง แม้แต่โรงเผาที่ใช้สำหรับเผาศพตรงนั้นยังมีเถ้าถ่านปลิวว่อน

ทั้งเสียงสูงหรือเสียงเบา ทั้งเป็นระเบียบเรียบร้อยหรือวุ่นวาย ในเวลานี้ถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างลงตัวจนก่อตัวเป็นจังหวะที่ฮึกเหิมเร่าร้อนอย่างหนึ่ง คล้ายกับ ‘เพลงซิมโฟนีแห่งโชคชะตา’ ของเบโธเฟน ในเวลานี้โหมโรงค่อยๆ เปิดฉากขึ้นและเคลื่อนพุ่งขึ้นไปสู่จุด…สูงสุด

มันเป็นทั้งบรรยากาศและยังเป็นการเพิ่มเติมความน่าขนลุกประเภทหนึ่ง เป็นความน่าสยดสยองอย่างแท้จริง คล้ายกับแสงเทียนบนโต๊ะอาหาร มันไม่ได้เปลี่ยนรสชาติใดๆ ให้กับอาหาร แต่ให้ความรู้สึกในรูปแบบที่ขาดไม่ได้

โจวเจ๋อที่แขนขาดไปครึ่งท่อนเดินเล่นอยู่ในศูนย์วิจัยแห่งนี้ เขาเดินช้ามากๆ

เมื่อได้เห็นตัวเองเมื่อแปดสิบปีที่แล้วทำการตัดสินโทษและสังหารในรูปแบบของตัวเองเป็นครั้งแรก โจวเจ๋อก็ตระหนักอย่างแท้จริงว่าความตายเป็นศิลปะจริงๆ

แฝงไปด้วยจังหวะที่เป็นเอกลักษณ์ และประกอบไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัว เหมือนไวน์ชั้นดีที่บ่มมาหลายปี ก่อนที่จะดื่มมันก็หลงใหลในกลิ่นหอมของไวน์นี้แล้ว แต่เมื่อค่อยๆ จิบทีละนิดๆ ในตอนนี้ กลิ่นหอมของไวน์ที่ผ่านปากเข้าไปพุ่งไปที่ปลายจมูก และในที่สุดก็ตกลงไปในท้อง รสชาติที่ร้อนผ่าวไหลกระทบไปทั่วร่างกายทันที

มันแสนสบายและถึงอกถึงใจจนทำให้คุณอยากจะส่งเสียงร้องครวญครางแทบขาดใจ!

พวกนักวิจัยเหมือนกับแมลงวันแต่ละตัวที่ไม่มีหัววิ่งไปวิ่งมา ทั้งกรีดร้อง ร้องไห้ และตะโกนร้องอยู่ในศูนย์วิจัยอย่างต่อเนื่อง หลังจากสถานะของปีศาจกับมารุตะสลับกัน ความจริงก็ได้รับการพิสูจน์แล้ว ไม่มีใครประเสริฐกว่า ในตำแหน่งและสถานการณ์เดียวกัน ทุกคนล้วนแล้วแต่เหมือนกันทั้งหมด

ในตอนแรกที่พวกเขาเผชิญกับการดิ้นรนและเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเหล่านักโทษในห้องทดลอง พวกเขายังสามารถหัวเราะและคุยกันได้ แถมยังสามารถพูดคุยกันได้ว่าหมายเลขใดในสถานีปลอบโยนใกล้ๆ นี้บริการถึงใจมากกว่ากัน

ในเวลานั้นพวกเขาอยู่ข้างนอก และคนอื่นๆ อยู่ข้างใน แต่ตอนนี้พวกเขาเข้ามาข้างในแล้ว และก็ไม่มีเวลาเอ้อระเหยลอยชายข้างนอกเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

พวกเขาเผชิญหน้ากับ ‘ผีอำ’ ที่น่ากลัวที่สุด รู้ว่าต้องวิ่งหนี แต่กลับไม่สามารถหนีออกไปได้เลย

คล้ายกับหนูตะเภาที่ถูกเลี้ยงอยู่ในภาชนะในห้องทดลอง อันที่จริงชะตาชีวิตถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

เพราะคำสั่งการพิเศษของโจวเจ๋อ ดังนั้นฉากการตายต่อไปนี้ไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างในตอนแรก ก่อนหน้านี้ดอกโบตั๋นบานสะพรั่ง ตอนนี้เริ่มจากผลิดอกจนบานเต็มที่แล้วก็เหี่ยวเฉาไปในตอนท้าย

ทุกกระบวนการล้วนห้ามลดน้อยถอยลง ทุกการเชื่อมโยงต่างก็ขาดไม่ได้ ตั้งแต่การบ่มเพาะความกลัวไปจนถึงความอัดอั้นใจในระยะแรก รายละเอียดในระยะกลาง และการยืดเยื้อความเจ็บปวดในระยะสุดท้าย ดอกไม้แห่งชีวิตที่เปราะบางถึงขนาดนี้ กลับถูกทำให้เหี่ยวเฉาลงอย่างช้าๆ ด้วยวิธีการมากมายนับไม่ถ้วน

ความตายก็ไม่ได้ทำให้พวกแกตายไปอย่างสบาย ยิ่งไม่ปล่อยให้พวกแกตายไปง่ายๆ บีบคั้นความหวาดกลัวของพวกแกออกมาให้หมด ปลดปล่อยความเจ็บปวดครั้งสุดท้ายของพวกแกออกมา แม้กระทั่งดวงวิญญาณของพวกแกก็ไม่ยกเว้น

อย่าคิดว่าจุดจบของกายหยาบคือความหลุดพ้น มันไม่สามารถเป็นและตายได้อย่างแท้จริง อันที่จริงหลังจากกายหยาบของคุณถึงจุดจบแล้ว มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

ต้องรู้ว่า วิญญาณนั้นไวต่อความรู้สึกมากกว่าร่างกาย และการลงโทษส่วนใหญ่ในนรกก็มุ่งเป้าไปที่วิญญาณ

ศิลปะแห่งการสังหาร วังวนแห่งความตาย เจี๊ยวจ๊าวอย่างต่อเนื่อง เวียนวนสลับไปมาอยู่อย่างนั้น

โจวเจ๋อก้มหน้าลง เขามองเห็นเลือดบนพื้น ดูเหมือนว่าจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ราวกับปรมาจารย์แห่งการวาดภาพทิวทัศน์ เปลี่ยนรูปลักษณ์อยู่ตลอดเวลา

สัญลักษณ์น่าสะพรึงกลัว ลึกลับ ลายเส้นฉวัดเฉวียน เปรียบเสมือนดวงดาวที่ประดับประดาท้องฟ้ายามค่ำคืน แฝงไปด้วยการหยอกเย้าและเหน็บแนมชนิดที่ไม่ต้องปิดบังเลย

แอ่งเลือดยังคงกระจายไปทั่ว ที่เท้าของโจวเจ๋อกลายเป็นดอกบัวสีเลือดหลากหลายดอก บนแต่ละกลีบดอก ล้วนเป็นใบหน้าที่เจ็บปวด เป็นวิญญาณของนักวิจัยในชุดกาวน์สีขาวที่เพิ่งตาย นี่เป็นที่จองจำของพวกเขา นี่เป็นงานเลี้ยงฉลองที่สยองขวัญของพวกเขา

เหมือนดูภาพในทีวีขาวดำตอนเด็กๆ แต่ละแถบเส้นเป็นสีขาวไปทั้งแถบ เส้นยุ่งเหยิงมาก สีขาวก็ไม่ได้ขาวขนาดนั้น ภายใต้สัญญาณรบกวนเปลี่ยนแปลง มันทำให้คนเวียนหัว ทำให้คนคลื่นไส้ และทำให้คนสะอิดสะเอียน

โจวเจ๋อก้มลง เขาใช้มือข้างที่เหลืออยู่กุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ คลื่นไส้เล็กน้อย

มันไม่ใช่ความเห็นอกเห็นใจหรือความสมเพช มันเป็นแค่ความแปลกใจล้วนๆ เขาเมื่อแปดสิบปีก่อนดูโหดเหี้ยมกว่าเขาในปัจจุบันเสียอีก

ร่างที่พังเละยังคงเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังชื่นชมผลงานชิ้นเอกของตัวเอง

เมื่อถึงเวลา เขาก็จะปรากฏตัวต่อหน้านักวิจัยในชุดกาวน์สีขาวที่ยังมีชีวิตอยู่คนหนึ่ง จับเอามาทำเป็นเครื่องเคียง โยนลงไปในซิมโฟนีที่เร่าร้อน และเปลี่ยนมันเป็นหนึ่งในตัวโน้ต หรือคั้นเลือดสดๆ ของเขามาเติมเต็มสีน้ำเลือดอันแสนโรแมนติกที่เจิ่งนองนี้

เขาไม่ได้ยิ้มอย่างมีเลศนัย กระทั่งนอกจากตอนที่เขาลืมตาขึ้นมองโจวเจ๋อในตอนแรก จริงๆ แล้วเขายังหลับตาอยู่

ดูเหมือนจะไม่สนใจไยดี แต่เขาก็เป็นเหมือนศิลปินที่ไขว่คว้าความสมบูรณ์แบบที่สุด เป็นวาทยกรของวง เขาทุ่มเทให้กับหน้าที่ และเขาจะทำทุกอย่างให้สุดความสามารถเพื่อให้ผู้ฟัง…พึงพอใจ

อ้อ ไม่สิ ที่จริง เพื่อให้ตัวเขาเองพึงพอใจต่างหาก

ความฝันที่ทับซ้อนกับเวลาที่ห่างออกไปตั้งแปดสิบปี ส่วนปลายของทั้งสองจุดเวลาแยกออกจากกันคนละส่วน ความฝันคืออะไรกันแน่ ส่วนไหนคือสิ่งลวงตาของความฝันที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ โจวเจ๋อไม่รู้ และก็ไม่เข้าใจ

แต่น่าจะเป็นเขาเมื่อแปดสิบปีก่อนได้ฟื้นขึ้นที่นี่ และเริ่มเข่นฆ่าที่นี่ เริ่มชำระล้างตัวเอง นี่น่าจะเป็นความจริง