ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 220

ตอนที่ 220 การกลับมาอีกครั้ง

เข้าสู่ช่วงดึกแล้ว

มีคนสองคนนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะหลังสถานีตำรวจ ฝั่งหนึ่งเป็นผู้ชาย และอีกฝั่งหนึ่งก็เป็นผู้ชาย

จางเยี่ยนเฟิงล้วงบุหรี่ออกจากกระเป๋า ยื่นให้โจวเจ๋อ จากนั้นก็คาบไว้ในปากตัวเองอีกมวนหนึ่ง

พวกเขานั่งแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว

นักพรตเฒ่ากับถังซือก็ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

“ชักช้ายืดยาด”

ถังซือดูจะไม่ค่อยพอใจกับสไตล์การทำงานที่ลีลายืดยาดของโจวเจ๋อ ตามนิสัยของเธอแค่ทำให้ตำรวจคนนั้นหมดสติไปเสียก็สิ้นเรื่องแล้ว

“คุณจาง ครั้งนี้เชื่อผมเถอะ วิธีที่ปลอดภัยที่สุดของเรื่องนี้ก็คือให้ผมลงไปดูก่อน แม้ว่าผู้เชี่ยวชาญจะมาวันพรุ่งนี้แล้วก็ตาม ผลลัพธ์ล้วนไม่ดีเท่าผมลงไปเองหรอกครับ”

จางเยี่ยนเฟิงยังคงเงียบไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่พ่นควันบุหรี่อย่างเงียบๆ

“ผมไม่มีความจำเป็นต้องโกหกคุณ จริงๆ นะ”

“ข้างล่างคือห้องทดลองวิจัยแบคทีเรียในอดีตของกองทัพญี่ปุ่น คุณมั่นใจแค่ไหนว่าการลงไปโดยพลการจะไม่ทำให้ก๊าซอันตรายรั่วไหล” จางเยี่ยนเฟิงเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “คุณรู้ไหมว่ามีคนอาศัยอยู่แถวนี้กี่คน”

“ผมขอพูดให้ชัดๆ เลยนะ หากข้างล่างอยู่ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เมื่อถึงเวลานั้นสิ่งของเน่าเสียจะสร้างความเสียหายได้มากกว่าการรั่วไหลของก๊าซพิษเสียอีก”

เมื่อนึกถึงร่างกายที่พังเละนั้น และในตอนท้ายเขาที่ไม่สามารถแม้แต่จะควบคุมตัวเองได้ หากเขาฟื้นขึ้นอีกครั้ง ผลที่ตามมาจะเลวร้ายมาก

“คุณตีผมสลบได้นะ” จางเยี่ยนเฟิงโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบขยี้มัน

“อะไรนะ” โจวเจ๋อตะลึงไปครู่หนึ่ง

“ผมรอคุณตีผมให้สลบอยู่น่ะ แน่ละว่าผมจะตอบโต้ เพราะมันเป็นงานของผม แต่ผมเชื่อว่าคนอย่างคุณ…สามารถตีผมสลบได้แม้ผมจะต่อต้านก็ตาม ถึงตอนนั้น ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมก็ไม่สามารถหยุดคุณได้”

“ทำไมคุณถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้นะ” โจวเจ๋อพูดอย่างเอือมระอาเล็กน้อย

“ที่ดื้อด้านน่ะ ไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณต่างหาก”

จางเยี่ยนเฟิงชี้ถังซือและนักพรตเฒ่าที่ยังรออยู่ใต้ไฟกิ่งถนนด้านหน้าและพูดขึ้น

“เด็กสาวคนนั้นน่ะ เคยฆ่าคนใช่ไหม”

โจวเจ๋อไม่ตอบ

“แค่เห็นเธอครั้งแรกผมก็รู้แล้ว เหอะๆ ผมเคยเป็นทหารมาก่อน ต่อมาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจอาชญากรรม ผมทำงานสายนี้มาหลายปีแล้ว เจอคนชั่วเลวทรามมาไม่น้อย สายตาของเด็กสาวคนนั้นน่ะ แค่มองปราดเดียวผมก็รู้แล้วว่าเธอเคยฆ่าคนมาก่อน และเป็นประเภทที่ไม่สนใจชีวิตมนุษย์ ถ้าผมไม่เชื่อคุณละก็ ตอนนั้นที่อยู่ในสถานีตำรวจ ผมก็สามารถเรียกคนมาล้อมเธอเอาไว้ได้ จากนั้นก็ตรวจสอบตัวตนของเธอ”

โจวเจ๋อหัวเราะ “ตรวจสอบไม่ได้หรอก”

จางเยี่ยนเฟิงเหลือบมองโจวเจ๋อด้วยความประหลาดใจ

“ในโลกนี้ มีหลายอย่างที่ตรวจสอบไม่ได้ เอาจริงนะ ตอนแรกที่คุณจับผม ก็ตรวจสอบอะไรไม่พบไม่ใช่เหรอครับ แต่ผมสามารถบอกคุณได้ชัดเจน ในปีที่ผ่านมา ผมส่งคนลงนรกไปนับไม่ถ้วนแล้ว”

“งั้นทำไมคุณยังยอมนั่งกับผมที่นี่นานนักล่ะ” จางเยี่ยนเฟิงถามด้วยความสงสัย

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองมีการเปลี่ยนแปลงมาโดยตลอด ในตอนแรกโจวเจ๋อเป็นผู้ต้องสงสัย ส่วนจางเยี่ยนเฟิงเป็นตำรวจ ต่อมาทั้งคู่ได้เป็น ‘เพื่อนร่วมคุก’ แต่ตอนนี้ ทั้งสองเป็นเหมือนเพื่อนในวงการสองคนที่ชื่นชมซึ่งกันและกัน

“อย่างแรก ยังไม่เที่ยงคืน ยังเช้าอยู่เลย อย่างที่สอง ผมคิดว่าคุณเป็นตำรวจที่ดี และผมยินดีเสียเวลากับคุณอีกสักหน่อย”

“ผมควรรู้สึกเป็นเกียรติจากสิ่งนี้ไหมเนี่ย”

โจวเจ๋อลุกขึ้นยืน จางเยี่ยนเฟิงก็ถูกบังคับให้ยืนขึ้นด้วยกัน

“ผมเชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนดีอีกมาก ผมเคยเจอตำรวจดีๆ หลายคนมาก่อน เป็นตำรวจดีที่ปฏิบัติตามกฎอย่างแท้จริง ผมเคารพนับถือพวกเขา ดังนั้นตอนนี้ก็เคารพคุณเช่นกัน เพราะฉะนั้นหวังว่าคราวนี้คุณจะไม่เป็นพวกทำงานคร่ำครึ คุณสามารถลงไปกับผมได้ คุณมีโซ่ตรวนที่เท้าด้วย หากไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดละก็ บางทีญาติคนไหนของบรรพบุรุษคุณอาจเสียชีวิตที่นั่นก็ได้”

“ผมสืบมาแล้ว ผมมีคุณปู่รอง ว่ากันว่าเขาเข้าร่วมกองทัพในช่วงสงครามต่อต้านญี่ปุ่น แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราว สมาชิกในครอบครัวก็ไม่สามารถหาคำตอบได้”

“ลงไปกับผมเถอะ” โจวเจ๋อเอ่ยชวน

จางเยี่ยนเฟิงหยิบปืนออกมาและจี้ไปที่หลังของโจวเจ๋อ

“ผมไม่รู้จักตัวตนของคุณเสียหน่อย พูดตามตรง ผมเองก็กลัวที่จะรู้ คุณอาจคิดว่าพฤติกรรมของผมนั้นเป็นคนอวดรู้และดื้อรั้นมาก แต่ขอโทษด้วย ประสบการณ์ชีวิตและประสบการณ์การทำงานที่ผ่านมาบอกว่า บางครั้งต้องใจแข็งและอดทนจริงๆ จะถอยไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว”

“อืม ผมเคารพ…”

‘พลั่ก!’

ไม่ใช่กระสุนปืน แต่เป็นก้อนหินที่เขวี้ยงโดนคอของจางเยี่ยนเฟิง

จางเยี่ยนเฟิงสลบลงบนม้านั่ง

ถังซือเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัด

“เขาบอกให้คุณตีเขาสลบ คุณมัวพูดไร้สาระอะไรอยู่ ฉันควรเตรียมน้ำชาเพิ่มให้พวกคุณด้วยไหม เอาวิดีโอดิจิทัลมาถ่ายบันทึกให้ด้วยเลยไหม จะได้ให้บทสนทนาพลังบวกระหว่างพวกคุณสองคนสามารถเผยแพร่ต่อไปได้”

โจวเจ๋อกางเล็บออกและสะเดาะกุญแจมือออกอย่างง่ายดาย พลางถอนหายใจเอ่ยขึ้น “คุยกับคุณไม่รู้เรื่อง ในสมองของคุณนอกจากทอฟฟี่กระต่ายขาวแล้วยังใส่อะไรไว้อีก”

ถังซือจ้องตาถลึง ราวกับเตรียมจะระเบิด แต่สุดท้ายก็ยั้งใจเอาไว้ หันหลังกลับและเดินตรงไปยังพื้นที่ก่อสร้างตรงนั้น

นักพรตเฒ่าหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ ในใจก็คิดว่าหลังจากที่เถ้าแก่ของเขารู้เคล็ดวิชาอู๋ซวง เมื่อเจอกับน้องถังซืออีกครั้ง เขาก็เชิดขึ้น รวมถึงการปฏิบัติตัวต่อสาวน้อยโลลิก็เป็นแบบนี้ด้วยเช่นกัน

เป็นไปตามคาด ถ้าผู้ชายมีเงินแล้วไม่เปลี่ยนไป อย่างนั้นแม่หมูที่ปีนต้นไม้ได้ก็ไม่แปลกอะไรเช่นกัน

ทั้งสามคนมาถึงพื้นที่ก่อสร้างด้วยกัน บริเวณใกล้เคียงถูกล้อมกั้นปิดเอาไว้แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถหยุดพวกเขาได้

“ตำแหน่งไหน” ถังซือพูดขึ้นอย่างเย็นชา