ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 คนขี้งก!

ชีวิตมีหลายครั้งไม่ได้เหมือนตัวละครที่เราดูในโทรทัศน์ตอนเด็ก ที่ในนั้นจะมีคนอยู่สองประเภท ประเภทแรกคือจูสือเม่า ประเภทที่สองคือเฉินเพ่ยซือ มีเพียงสองฝ่ายเท่านั้น คือฝ่ายหนึ่งเป็นคนดี อีกฝ่ายหนึ่งเป็นคนเลว ก็เหมือนกับเถ้าแก่โจวในเวลานี้ที่ชูสมุดหยินหยางขึ้นมาแล้วตะโกนว่า ‘ผมเรียกคุณคุณกล้ารับไหม’ หากอยู่ในเรื่องไซอิ๋ว คงให้ความรู้สึกเหมือนดูตัวประกอบนานสิบนาทีเต็ม กระทั่งบทบาทและจำนวนที่ออกฉากอาจจะสู้ปีศาจน้อยที่ร้องเพลง ‘ไต้อ๋องสั่งให้ข้ามาลาดตระเวน’ ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นการเข้าร่วมของขุมกำลังทั้งสองฝ่ายและต่างระแวงซึ่งกันและกัน ซึ่งสุดท้ายแล้วสามารถกู้สถานการณ์จบลงอย่างสงบสุข แต่เถ้าแก่โจวกลับเหยียดขาเข้ามาแทรก การกระทำของเขาถือว่าดีหรือไม่ดี สามารถแยกได้ชัดจนไหม

จะว่าไปแล้ว นี่คือครั้งแรกที่โจวเจ๋อได้เจอหมอผีตัวจริง และเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น ‘เทพเจ้า’ เข้าร่างเหมือนที่กล่าวในตำนาน สิ่งนี้ทำให้เขาตัดสินใจหยิบสมุดหยินหยางออกมาใช้เองเป็นครั้งแรก

สมุดหยินหยางมีความสามารถอย่างหนึ่ง คือสามารถเก็บวิญญาณได้!

ตอนนั้นผีสาวที่พูดว่าเคยถูกโจวเจ๋อข่มขืนเมื่อชาติที่แล้วได้บอกไว้ว่า ถ้าหากโจวเจ๋อยินดี สามารถเก็บดวงวิญญาณผียั่วสวาทเข้าไปสองสามตน เวลาว่างก็สามารถเข้าไปหาประสบการณ์ได้ แน่นอนว่าหาประสบการณ์ได้ครึ่งทางเท่านั้น

เถ้าแก่โจวแน่นอนว่าไม่ได้เบื่อมากถึงขั้นจับผียั่วสวาทเข้าไปในสมุดหยินหยางนี้ ถ้าหากจะมองเป็นแก้วเครื่องบิน[1]ระดับไฮเอนด์จริงๆ จะเป็นการทำลายสิ่งของให้เสียหายเกินไป

วันนี้ได้เจอเทพเจ้าที่มาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจริง เถ้าแก่โจวจึงดีใจหยิบสมุดหยินหยางขึ้นมา เตรียมเจาะเลือด! เมื่อก่อนไม่เคยเป็นศัตรูกัน ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่ในเมื่อคุณมาที่ร้านหนังสือของผม นั่นหมายความว่า พวกเรามีวาสนาต่อกัน!

แม่ย่าแปดหันกลับมามองโจวเจ๋อ เธอไม่ได้ตอบอะไร และไม่ได้ขานคำว่า ‘ข้าอยู่ที่นี่!’ แต่สมุดหยินหยางที่ถูกขับเคลื่อนด้วยพลังชี่พิฆาตของโจวเจ๋อ เริ่มสั่นขึ้นมาเอง เสียงแมวร้องพลันดังขึ้น ราวกับว่าเป็นสัตว์ร้ายที่หลับใหลมานานได้เผยความน่ากลัวของมันออกมา

แม่ย่าแปดถอยหลังหนึ่งก้าว แต่สมุดหยินหยางกลับเปล่งแสงสีขาวออกมาคลุมทั่วร่างของผู้ชายตัวผอมสูงคนนี้ผู้ชายตัวผอมสูงแสดงสีหน้าสุดทรมานออกมา จากนั้นควันสีดำเป็นสายได้ลอยขึ้นมาจากกลางกะโหลกศีรษะ ควันดำนั้นหมุนวนอยู่ด้านบนไม่หยุด เหมือนกำลังแดดิ้นและกำลังต่อต้าน

ทางด้านล่าง เถ้าแก่โจวที่ถือสมุดหยินหยางอยู่ในมือกำลังตัวสั่นอย่างรุนแรง แม่งเอ๊ย สมุดหยินหยางเล่มนี้เหมือนเครื่องดูดควันที่มีกำลังสูง ดูดพลังชี่พิฆาตที่อยู่บนตัวเขาไม่หยุด!

“อ้าาาา…” เถ้าแก่โจวพยายามรักษาความสมดุลของร่างกาย ขณะเดียวกันได้รีดพลังชี่พิฆาตที่อยู่ในร่างกายของตัวเองออกมาไม่หยุด แต่ในมุมมองของนักพรตเฒ่า เถ้าแก่ของตัวเองเหมือนถือสมุดหยินหยางแล้วเริ่มสั่นเหมือนเป็นลมชัก กระโดดโหยงๆ เหมือนกำลังเต้นดิสโก้ ขาดก็แต่น้ำลายฟูมปากนิดหน่อย

ไป๋อิงอิงเห็นเหตุการณ์อยู่ข้างๆ จึงรีบยื่นมือเข้ามาวางบนไหล่ของโจวเจ๋อ ส่งพลังชี่พิฆาตในตัวเข้าไปเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระให้เขา

และจะโทษโจวเจ๋อที่ทำตัวตลกในเวลานี้ก็ไม่ได้ เพราะ ‘สินค้าเทคโนโลยีขั้นสูง’ ประเภทนี้จริงๆ แล้วเถ้าแก่โจวเพิ่งใช้เป็นครั้งแรก แถมยังไม่มีหนังสือคู่มืออีกด้วย

ปกติโจวเจ๋อไม่กล้าเอาสมุดเล่มนี้ไว้ใกล้ตัว โดยทั่วไปจะให้ไป๋อิงอิงเอาไปเก็บไว้มุมใดมุมหนึ่ง เพราะถ้าหากพกสมุดเล่มนี้ไปไหนมาไหนมันจะคอยเตือนคุณอยู่ตลอดเวลาว่ารอบตัวคุณมีคนกำลังใกล้ตาย

คุณจะช่วยหรือไม่ช่วยล่ะ ทั้งๆ ที่เป็นคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลยสักนิด ถ้าหากคุณรู้ว่าพวกเขากำลังจะตายแต่กลับไม่ทำอะไรเลย คุณจะเพิ่มความรู้สึกผิดให้ตัวเองทำไม

การเกิด แก่ เจ็บ ตาย และอุบัติเหตุต่างๆ เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ แต่ใครจะปลงตกได้จริงๆ ถึงแม้ตอนแรกเถ้าแก่โจวจะกินมโนธรรมของตัวเองไปแล้ว แต่ถ้าหากจู่ๆ เจอเด็กหรือคนท้องที่ใกล้ตายบนท้องถนน เขาจะทนนิ่งดูดายได้จริงเหรอ

ก่อนหน้านั้นเตรียมตัวไม่พอ บวกกับความเร่งรีบในตอนนี้ ทำให้โจวเจ๋อทำตัวไม่ถูกจริงๆ แต่แม่ย่าแปดก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร หรือจะพูดอีกอย่างก็คือสมุดหยินหยางเล่มนี้มีการกดข่มตามธรรมชาติต่อพวกวิญญาณจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นอาวุธมาตรฐานของผู้พิพากษา ต่อให้มันลดระดับลงก็ไม่ใช่สิ่งที่รับมือง่าย

“น่าเกลียด…แต่…” หลังจากทิ้งเสียงตะโกนที่ดูขัดแย้งกัน แม่ย่าแปดที่หลอมรวมตัวเป็นกลุ่มควันสีดำก็ถูกเก็บเข้าไปอยู่ในสมุดหยินหยางของโจวเจ๋อในท้ายที่สุด

โจวเจ๋อรู้สึกว่าสมุดเล่มนี้หนักเล็กน้อย แต่หน้าปกก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เดิมทีเป็นแมวสีดำตัวหนึ่ง ตอนนี้กลายเป็นแมวสีดำอยู่ทางซ้าย งูทับสมิงคลาอยู่ทางขวา ร่างกายของแมวใหญ่กว่างูอย่างเห็นได้ชัด กำลังคำรามใส่งูทับสมิงคลาอยู่ และงูตัวนั้นก็งุนงงและสั่นเทิ้มอย่างชัดเจน

‘พึ่บ!’ เขาพลิกมือพับสมุดลงบนเคาน์เตอร์ โจวเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่หยุด เหนื่อยจริงๆ เหนื่อยเกินไปแล้ว เหงื่อเย็นไหลท่วมตัว และด้วยความจนใจโจวเจ๋อจึงได้แต่นั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลังหายใจหอบต่อไป

ผู้ชายตัวผอมสูงสลบอยู่ข้างๆ เมื่อครู่เชิญเทพเจ้าเข้าร่าง แล้วอีกสักพักก็โดนใช้กำลังบังคับดึงออกมา บวกกับเขาโดนต่อยไปหลายหมัด ผู้ชายตัวผอมสูงจึงหมดแรงจริงๆ หมดสติไม่รู้เรื่องแล้ว

ส่วนหลิวฉู่อวี่ สายตาของเขากวาดตามองผู้ชายตัวผอมสูงด้วยความหวาดกลัวเป็นอย่างมากในตอนแรก จากนั้นจึงเพ่งมองไปที่โจวเจ๋ออย่างแรง

เถ้าแก่โจวก็ไม่ได้ปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง ไม่ใช่เพราะเถ้าแก่โจวสะเพร่า แต่เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำแค่ยมทูตคนใหม่เท่านั้น ถึงแม้ตัวเองจะหายใจหอบ แต่หากต้องต่อสู้กับเขาก็ไม่มีปัญหา

กระทั่งโจวเจ๋อรู้สึกใจร้อนเล็กน้อย อยากจะให้อีกฝ่ายลงมือแย่งสมุดหยินหยาง ตัวเองจะได้ถือโอกาสนี้ฝึกทักษะ ‘กรงเล็บมังกร’ ขั้นใหม่ของตัวเองสักหน่อย

กรงเล็บที่แหลมคมและยาวเหมือนเคียวนี้ เถ้าแก่โจวรู้สึกอยากลองในสนามรบจริงบ้าง ทว่าหลิวฉู่อวี่เหมือนจะรู้จักกาลเทศะกว่าที่คิด หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ อันที่จริงเขามีความระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก บทเรียนของแม่ย่าแปดก่อนหน้านั้นทำให้ความคิดของเขาที่มีต่อโจวเจ๋อเปลี่ยนไปทันที เขาจึงได้แต่เดินมาข้างๆ โจวเจ๋อแล้วพูดเสียงเบาว่า “สหาย อาวุธของคุณ สุดยอดมาก เทพเจ้าแห่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือ แค่เผชิญหน้ากันประเดี๋ยวเดียวก็ถูกคุณกำราบแล้ว”

โจวเจ๋อหัวเราะ ยื่นมือรับน้ำชาที่ไป๋อิงอิงส่งมาให้ แล้วดื่มสองสามคำ