ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 253

ตอนที่ 253 กุมารน้ำเต้า

“อะ ให้แก แล้วตัวเองก็อย่าซนเปิดมันล่ะ ดูพังพอนเหลืองตัวนั้นสิสุดท้ายแล้วมีจุดจบยังไง เข้าใจไหม” โจวเจ๋อลูบศีรษะของเจ้าลิงที่กำลังแทะโสมภูเขาอยู่ แล้วโยนสมุดหยินหยางให้มัน

เจ้าลิงฉลาดหลักแหลมมาก ถึงแม้จะไม่รอบรู้เหมือนปีศาจลิงในชาติที่แล้ว แต่สมุดหยินหยางจะปลอดภัยมากเมื่ออยู่กับมัน สาเหตุที่พังพอนเหลืองไม่สามารถขโมยสมุดหยินหยางได้ก่อนหน้านั้น เป็นเพราะสมุหยินหยางอยู่ในมือของเจ้าลิงพอดี

นอกจากนี้ อาจเป็นเพราะรับบทคนดีอย่างถึงที่สุด เจ้าลิงมีนิสัยเป็นอย่างไรกันแน่ โจวเจ๋อรู้ดี ให้มันเก็บรักษาสมุดเล่มนี้ ไม่ว่าอย่างไร มันจะไม่ทำร้ายตัวเองแน่นอน

ประเด็นสำคัญคือ โจวเจ๋อไม่อยากพกเจ้าสิ่งนี้ติดตัว เพราะสมุดชอบเตือนไม่หยุดว่าอีกประเดี๋ยวจะมีใครตาย น่ารำคาญมาก

สาเหตุที่สามารถจับพังพอนเหลืองได้ เป็นความบังเอิญของโจวเจ๋อเท่านั้น ถึงแม้พังพอนเหลืองขโมยของไม่สำเร็จแล้วแสร้งทำเป็นเกรงใจมาพูดเงื่อนไขกับคุณจะมีความจอมปลอมอยู่บ้างก็จริง แต่เถ้าแก่โจวตอนแรกก็ไม่พูดพร่ำเพรื่อหยิบสมุดหยินหยางขึ้นมาแล้วตะโกนถามแม่ย่าแปด ‘เรียกคุณแล้วคุณกล้าขานรับไหม’ จริงๆ แล้วก็เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจอย่างหนึ่ง

ดังคำกล่าวที่ว่าพี่ชายไม่ควรหัวเราะเยาะน้องชาย หากมองในแง่มุมของโจวเจ๋อ เขามีสมุดหยินหยาง สามารถควบคุมเทพเจ้าที่อยู่ดีไม่ว่าดีชอบทำตัวเองให้ ‘วิญญาณออกจากร่าง’ กลุ่มนี้ได้พอดี

ถึงแม้เถ้าแก่โจวจะไม่รู้ว่าการรวบรวม ‘สัตว์โลกน่ารัก’ เหล่านี้มีประโยชน์อะไร แต่นี่ก็เหมือนกระรอกที่ตามหาลูกสนไม่หยุด เหมือนกับไป๋อิงอิงตอนเล่มเกมพับจีช่วงแรกๆ ที่เก็บไอเทมอยู่ครึ่งชั่วโมงหลังออกจากบ้านดันโดนยิงหัวแบะ แต่กลับมีความสุขมาก เป็นเหตุผลเดียวกัน

ความสุขและความพึงพอใจที่ได้เก็บสะสมเป็นโรคทั่วไปของมนุษย์ อ้อไม่ เป็นสัญชาตญาณที่มีแต่กำเนิดของสิ่งมีชีวิตใดๆ ที่มีสติปัญญา

มุมมองไม่เหมือนกัน แนวคิดจึงต่างกัน ถ้าหากเป็นคน เถ้าแก่โจวจะไม่ทำแบบนี้ แต่เทพเจ้าพวกนี้ไม่ใช่คนในสายตาของโจวเจ๋อ ในเมื่อไม่ใช่คน จึงขี้เกียจพูดเรื่องคุณธรรมศีลธรรมกับพวกเขา จับก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่แน่อาจจะได้ใช้ประโยชน์วันหลัง

เหล่าโจวไม่เคยยกยอว่าตัวเองเป็นคนดี และเขาก็เป็นคนดีไม่ได้

เด็กหนุ่มที่ร้องเพลงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยังไม่ตื่นขึ้นมา ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน เหมือนกำลังเหม่อลอย โจวเจ๋อจึงไม่สนใจเขา เดินขึ้นไปชั้นสองโดยตรง

สวี่ชิงหล่างยังคงนั่งแช่น้ำอยู่ในถังอาบน้ำ เขาแช่น้ำนานแล้ว แต่ผิวหนังกลับไม่ซีดขาว และไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้น โจวเจ๋อรู้สึกว่าสาเหตุมาจากโคลนของเจ้าลิง

ตอนนี้โรงแรมหลายแห่งชอบใช้คอนเซปต์บ่อน้ำพุร้อน แต่หลายแห่งก็มักจะหลอกลวง อย่างเช่นนั่งแช่ครึ่งชั่วโมงผิวหนังเริ่มซีดขาว ซึ่งหมายความว่าไม่ใช่ ‘น้ำพุร้อน’ เลยสักนิดเดียว

ข้างๆ เหล่าสวี่มีโต๊ะน้ำชาหนึ่งตัว บนนั้นมีถ้วยอยู่หนึ่งใบ มีของเหลวสีแดงอยู่ในถ้วย ข้างๆ ยังมีธูปก้านยาวพันด้วยเส้นผมหนึ่งเส้น กำลังเผาไหม้อย่างช้าๆ ดูเหมือนจะมีสิ่งสีขาวอวบอ้วนคล้ายไข่แมลงขยับเขยื้อนอยู่ในนั้น

โจวเจ๋อยืนอยู่ข้างโต๊ะน้ำชา สำรวจไข่แมลงฟองนี้

“มองอะไร” สวี่ชิงหล่างพูดอย่างไม่พอใจ

“พอคิดว่าคืนนี้แมลงตัวนี้จะเข้าไปในร่างกายของนาย เดินเล่นไปทั่ว คืบคลานเข้าไปทุกส่วนของนาย ฉันก็รู้สึกรอคอยเป็นอย่างยิ่ง”

“…” สวี่ชิงหล่าง

โจวเจ๋อยื่นบุหรี่หนึ่งมวนให้สวี่ชิงหล่าง แล้วจึงนั่งลงข้างถังอาบน้ำโดยไม่พูดอะไร ชายหนุ่มทั้งสองคนเงียบมากอย่างเห็นได้ชัด ยังสูบบุหรี่ไม่ทันหมดมวน โทรศัพท์ของโจวเจ๋อดังขึ้น เป็นเบอร์ไม่รู้จักที่โทรเข้ามา

“ฮัลโหล” โจวเจ๋อรับสาย

“ลู่ฟ่างเวิงใช่คนของคุณไหมคะ”

“ลู่ฟ่างเวิงเป็นใคร” โจวเจ๋อมองไปที่สวี่ชิงหล่างแล้วถาม

“นักพรตเฒ่า” สวี่ชิงหล่างพูดเตือน

“อ้อ ใช่ครับ”

“เขามาใช้บริการในร้านของพวกเรา แต่ไม่มีเงินจ่าย เชิญคุณมาจ่ายเงินแทนเขาด้วยค่ะ”

“ไม่มีเงินจ่ายเหรอ”

“ใช่ค่ะ ไม่มีเงินจ่าย”

“พวกคุณเป็นร้านแบบไหน”

“เดอะบลูซีไลต์สกายสปาคลับที่เขตกั่งจ๋าค่ะ”

“คุณให้เขารับสายหน่อย ผมขอยืนยันเพื่อความชัวร์ก่อน” โจวเจ๋อพูด

อีกฝ่ายจึงเงียบไป โจวเจ๋อส่ายหน้า เขาคิดไม่ถึงว่านักพรตเฒ่าจะไปหาหญิงขายบริการ

“เถ้าแก่ๆ…” เสียงของนักพรตเฒ่าดังเข้ามา แต่หลังจากนั้นก็โดนอุดปาก พูดอย่างอื่นไม่ได้

“ผมขอพูดกับเขา” โจวเจ๋อเอ่ยความต้องการ

ช่วยจ่ายเงินให้นักพรตเฒ่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถึงแม้เถ้าแก่โจวจะจน แต่ก็ยังใจกว้างกับลูกน้องอยู่บ้าง ทว่าโจวเจ๋ออยากยืนยันความปลอดภัยของนักพรตเฒ่าก่อน

“คุณมาจ่ายเงินด้วยตัวเองก็พอ คุณหาแผนที่เองนะคะ ให้เวลาคุณภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่อย่างนั้นพวกเราไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของเขาได้” เสียงของฝ่ายนั้นมาพร้อมกับการข่มขู่เล็กน้อย

“พวกคุณบอกเบอร์อาลีเพย์ให้ผม ผมจะโอนเงินให้คุณเลย” โจวเจ๋อพูด

“ขอโทษค่ะ ค่าใช้จ่ายนี้ คุณต้องมาจ่ายด้วยตัวเอง”

“พวกคุณต้องการเงินไม่ใช่เหรอ” โจวเจ๋อฟังออกถึงความหมายอย่างอื่น ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการเงินอย่างเดียว

‘ตู๊ดๆ…ตู๊ดๆ…’ อีกฝ่ายตัดสายไปแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น” สวี่ชิงหล่างถาม

“อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว” โจวเจ๋อยักไหล่ “เรื่องนี้แปลกๆ”

“อย่างนั้นคุณก็ลองไปดู”