ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 267

ตอนที่ 267 ข้า โอนเงิน!

“ต่อจากนี้จะทำยังไง” วกกลับมาเข้าประเด็น หลังจากนักพรตเฒ่านั่งรถเข็นออกไปแล้ว สาวน้อยโลลินั่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ เธอรู้สึกสนใจเรื่องนั้นของชายชราเป็นอย่างมาก

ชายชราปกติจะไม่ฆ่ายมทูต แต่โจวเจ๋อกับชายชราคนนี้นับว่าต้องตายกันไปข้างหนึ่งถึงจะพอใจ ถ้าหากชายชราไม่ตายจริงๆ หากก่อเรื่องอีกในวันข้างหน้าก็จะเป็นปัญหาที่ยุ่งยากมากเช่นกัน

คงไม่มีหลักการป้องกันโจรได้ทั้งร้อยวันหรอกใช่ไหม และตัวของสาวน้อยโลลิกับโจวเจ๋อก็เหมือนกับตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน เธอจำเป็นต้องใส่ใจและให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ เพราะด้วยนิสัยของโจวเจ๋อ ถ้าหากวันหนึ่งเขาต้องตายจริงๆ จะต้องลากตัวเธอลงไปฝังกับเขาด้วยแน่นอน

“ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่จะให้ผมปลุกขึ้นมาถามรายละเอียดตอนนี้คงไม่ได้”

สาวน้อยโลลินิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

เพื่อถามเรื่องนี้จึงอยากให้จิตสำนึกนั่นตื่นขึ้นอีกครั้ง โจวเจ๋อจะไม่ทำเช่นนั้นแน่ มันสิ้นเปลืองเกินไปและดูเป็นคนขี้แพ้ นอกจากนี้โจวเจ๋อยังมีความรู้สึกบางอย่าง ในเมื่อจิตสำนึกนั่นเป็นฝ่ายเข้าสู่การหลับใหลเอง อย่างน้อยสามารถยืนยันได้ว่าได้แก้ไขความยุ่งยากก่อนหน้านั้นเรียบร้อยแล้ว และเป็นไปไม่ได้ที่จะทิ้งชนวนระเบิดให้ตัวเองในระยะสั้น

“ข้าขอตัวกลับก่อน เจ้าระวังตัวด้วย หากมีเรื่องอะไรก็เรียกข้า” สาวน้อยโลลิกระโดดลงจากที่นั่ง เมื่อถามอะไรไม่ได้ เธอจึงเตรียมตัวกลับบ้าน

“วางใจเถอะ ผมจะไม่เกรงใจกับคุณแน่นอน”

สาวน้อยโลลิทำปากจู๋ “วันนี้แม่ของข้าต้องเข้าไปรับการรักษาใหม่อีกรอบ ข้าต้องตามไปดู ไม่อย่างนั้นอาจจะมีปัญหา”

“ปัญหาอะไร”

“นางอาจจะฆ่าพ่อของข้าแล้วเอามาย่างกิน” สาวน้อยโลลิพูดอย่างจนใจเป็นอย่างมาก

“คุณอินกับบทละครมากจริงๆ” โจวเจ๋อพูดด้วยความสงสัย

“อันนี้เดิมทียากที่จะควบคุมได้อยู่แล้ว” สาวน้อยโลลิเองก็เห็นด้วย “โดยเฉพาะตอนที่เจ้ายอมสวมบทบาทนั้นเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่มาจากบทบาทนั้น เจ้าจะจมลงไปกับบทบาทนั้นโดยไม่รู้ตัว แต่ข้าจะหาวิธีแก้ไขปัญหาก่อนที่ข้าจะจมลงไปทั้งหมด อย่างเช่น เปลี่ยนตำแหน่งหน้าที่การงาน”

ขณะที่พูด สาวน้อยโลลิหันไปทางโจวเจ๋อ แล้วพูดอ้อนวอนว่า “ดังนั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะพยายามหน่อย รีบเป็นผู้จับกุมเร็วๆ แบบนี้พื้นที่การเคลื่อนไหวของข้าจะได้ใหญ่ขึ้นบ้าง ข้าไม่อยากกลายเป็นโศกนาฏกรรมเหมือนน้องสาวภรรยาของเจ้า เซ่อซ่าจนแยกตัวเองไม่ออก”

“อ้อ”

“ใช่แล้ว พอพูดถึงเรื่องนี้ ข้าลืมไปเลย เจ้ากับหมอคนนั้น เป็นยังไงบ้าง เซ็นใบหย่าหรือยัง ข้าเห็นเจ้าวันๆ ทำตัวเป็นปลาเค็มอยู่ในร้านมีความสุขจนลืมตัว จนข้าเกือบลืมไปแล้วว่าเจ้ามีเจ้าของแล้ว”

“กลับไปดูแม่ของคุณให้ดีเถอะ”

สาวน้อยโลลิเดินมาถึงหน้าประตู จากนั้นยื่นกำปั้นเล็กทั้งสองข้างของตัวเองให้โจวเจ๋อ กำปั้นข้างหนึ่งโบกไปมาและกำปั้นอีกข้างหนึ่งชูนิ้วกลางขึ้นมาช้าๆ สุดท้ายชูนิ้วกลางตั้งไปหาโจวเจ๋อ “ผู้ชายเฮงซวย”

“ผมไม่เคยนอนกับเธอ” โจวเจ๋อคัดค้าน

“เหอะๆ” สายตาของสาวน้อยโลลิมองต่ำลงช้าๆ จากนั้นจึงหรี่ตาเหมือนว่าเธอมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว

“อายุน้อยแค่นี้ก็คิดเรื่องไม่ดีแล้ว สงสัยอินเทอร์เน็ตของประเทศยังเข้มงวดไม่พอ ดูนิสัยของพวกคุณแต่ละคนสิแก่แดดจริงๆ” โจวเจ๋อพูดไล่แขก

สาวน้อยโลลิส่ายหน้า หลังจากมือนั้นเอามือไพล่หลังทำท่าเหมือนผู้ใหญ่ในคราบเด็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังน่ารักไร้เดียงสา แต่ตอนที่ผลักประตูร้านหนังสือ เธอกลับหยุดเดินแล้วพูดว่า “โจวเจ๋อ เจ้าบอกว่าข้าได้รับผลกระทบจากร่างที่อาศัยอยู่ ข้ายอมรับ แล้วเจ้าล่ะ”

“ผลกระทบจากสวีเล่อเหรอ” โจวเจ๋อถาม “เขา เขาไม่อยู่นานแล้ว”

บางทีตอนแรกอาจจะมีอยู่บ้างเล็กน้อย ตอนนี้ผลกระทบจากสวีเล่อถูกโจวเจ๋อกำจัดทิ้งหมดแล้ว เขาในตอนนี้ก็คือโจวเจ๋อ

“อ้อ” สาวน้อยโลลิขานรับหนึ่งที “ถ้าหาก ไม่ใช่สวีเล่อล่ะ”

“คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่”

สาวน้อยโลลิเม้มปาก คืนนั้นเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน โจวเจ๋อที่เข้าสู่สภาวะ ‘ผีดิบ’ หยิบซือตันใส่ปากของตัวเองแล้วค่อยนำใส่ปากของไป๋อิงอิงทำแบบนี้วนไปวนมาไม่หยุด นี่มีความหมายว่าอะไร

หนึ่งร่างสองจิตสำนึก จะไม่มีผลกระทบซึ่งกันและกันจริงๆ เหรอ สุดท้ายสาวน้อยโลลิไม่พูดอะไรอีก แล้วเดินออกจากร้านหนังสือไป

โจวเจ๋อจุดบุหรี่หนึ่งมวนแล้วสูบสักพักหนึ่ง ตอนนี้โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นในทันใด พอหยิบมาดูจึงเห็นว่าเป็นเบอร์ของนักพรตเฒ่า

จะว่าไปแล้ว นักพรตเฒ่านั่งเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าพร้อมเสียงเพลงประกอบออกไปนานแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาอีกหรือว่านั่งรถเข็นของตัวเองออกไปอวดต่อโลกจนยากที่จะถอนตัวแล้ว

“ฮัลโหล”

“เถ้าแก่ ช่วยข้าหน่อยสิ รถเข็นของข้าติดหลุม”

“อย่างนั้นคุณก็เรียกคนใจดีแถวนั้นช่วยดันให้คุณ จากนั้นคุณก็นั่ง ‘ตู๊ดๆๆ’ กลับมา”

“เอ่อ ข้าเกรงใจ” นักพรตเฒ่าพูดอย่างเหนียมอาย

“คนที่เอายันต์กระดาษมาขายทำเงินหยวน รู้สึกอายด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่ เอ่อ เถ้าแก่ ข้ามีอีกเรื่องอยากให้เจ้าช่วย ถ้าหากเป็นตอนเย็น ข้าจะให้เจ้าลิงมาหา แต่ตอนนี้ยังเป็นตอนกลางวันอยู่ มันออกมาไม่สะดวก”

“คุณอยู่ที่ไหน” โจวเจ๋อถาม นักพรตเฒ่ายังอยู่ในสภาพพักฟื้น เถ้าแก่โจวจึงต้องดูแลเขาด้วย

“เถ้าแก่ ข้าจะส่งตำแหน่งให้เจ้า ข้าอยู่ไม่ไกลจากร้านหนังสือ” นักพรตเฒ่าอยู่ไม่ไกลจากร้านหนังสือจริงๆ โจวเจ๋อเดินเจ็ดแปดร้อยเมตรก็เจอเขาแล้ว ล้อของเก้าอี้รถเข็นติดอยู่ในร่องน้ำ โจวเจ๋อเดินเข้าไปใช้แรงผลักนิดหน่อยล้อรถก็ออกมาแล้ว

“กลับร้านเลยไหม” โจวเจ๋อถาม