ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 ไถ่โทษ

เสียงระฆังหยุดแล้วในที่สุด สามีภรรยาตัวซวยคู่นั้นรู้สึกว่าเสียเงินแล้วก็ต้องเคาะให้เต็มที่ เคาะให้ได้ต้นทุนกลับมา ดังนั้นจึงเคาะ ‘เหง่งหง่างๆๆ’ อยู่หลายครั้ง แต่สามีของเธอใช้แรงมากไปจึงทนไม่ไหว ก่อนหน้านั้นรีบร้อนเกินไป พอถึงช่วงท้ายจึงเริ่มหมดแรง สุดท้ายขยับแขนที่ปวดบอกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ

เสียงระฆังหยุดแล้ว โจวเจ๋อนอนหงายอยู่บนพื้นเนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ และหายใจหอบอย่างหนัก พระอ้วนที่ถูกมัดอยู่ตรงนั้นเห็นท่าทางของโจวเจ๋อแล้วแต่ไม่มีแววตาที่หวาดกลัว ตรงกันข้ามกลับมองด้วยสีหน้า ‘ที่เลื่อมใส’ สุดยอดไปเลย พอได้ยินเสียงระฆังก็สามารถแสดงกายหยาบของตัวเองออกมาได้!

โจวเจ๋อหันมามองไปที่ตาอ้วน ตอนนี้โจวเจ๋อมั่นใจว่าระฆังนั่นมีปัญหา ไม่ใช่ปัญหาจากวัด ดูท่าทางของพระในวัดนี้สิ พระพุทธเจ้าคงตาบอดหากทำให้วัดแห่งนี้มีความศักดิ์สิทธิ์

พระอ้วนยิ้มอย่างอบอุ่น เขาบุ้ยปากไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ยังมีเครื่องดื่มแช่อยู่ในตู้เย็น เห็นว่าโยมร้อนมาก”

“…” โจวเจ๋อ

หน้าผากของทนายอันค้ำอยู่บนหินปูพื้นตรงบันไดนอกห้อง เหงื่อไหลมาตามคางแล้วหยดลงไม่หยุด จากนั้นเขาอยากจะลุกขึ้นมา แต่ความเจ็บปวดและเขียวช้ำตรงหัวเข่าทำให้เขาไม่มีแรง จึงหงายล้มลงไปกับพื้น ทนายอันเม้มปากที่เหือดแห้งพลางเอามือป้องหน้าผากของตัวเอง

“ระฆังในวัดนี้ เป็นระฆังระอะไร” โจวเจ๋อค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วถามในเวลาเดียวกัน

“มันเรียกว่าระฆังตื่นรับอรุณ ซื้อมาจากพ่อค้าคนกลางเมื่อสองสามปีก่อน ได้ยินว่าเมื่อก่อนไม่รู้ว่าเป็นที่ว่าการอำเภอในยุคไหนเอาไว้ใช้เรียกข้าราชการมารวมตัวกัน” พระอ้วนกลับอธิบายได้ดีมาก

“ซื้อมาเท่าไร” โจวเจ๋อถาม

“ห้าพัน”

“ผมให้หนึ่งหมื่น…”

“ตอนนี้ต้องห้าล้าน” พระอ้วนชิงพูดก่อนพร้อมกับยิ้มหน้าระรื่นมองโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อยิ้ม จากนั้นเล็บมือซ้ายยาวออกมาอีกครั้ง เขาเดินมาตรงหน้าพระอ้วนแล้วนั่งลงยองๆ เล็บค่อยๆ จ่อไปที่คอของอีกฝ่าย

“เท่าไรนะ เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ชัดเจน”

“ห้าสิบ รวมค่าส่งแล้ว! พระไม่พูดโกหก ไม่อย่างนั้นพระพุทธเจ้าจะลงโทษ”

โจวเจ๋อยากที่จะเชื่อคำพูดของตานี่จริงๆ จากนั้นชี้ไปที่เชือกบนตัวเขาแล้วพูดว่า “พระพุทธเจ้าก็สั่งให้คุณทำแบบนี้เหรอ”

“โยม ความคิดโยมสุดโต่งเกินไป การฝึกบำเพ็ญตบะ ต้องเดินออกจากธุลีแดงแล้วกลับสู่ธุลีแดง ถึงจะเรียกว่าการบำเพ็ญ แบบนี้ก็นับว่าเป็นสิ่งในทางโลกอย่างหนึ่ง อาตมาให้เงิน เธอให้บริการ ทั้งสองฝ่ายไม่ติดค้างอะไรกัน”

“เหอะ”

“การดำรงอยู่ล้วนมีเหตุผล พระที่ละจากทางโลกแล้ว จะมองโลกนี้ด้วยสายตาทางโลกไม่ได้อีก โยมรู้สึกว่ามันหยาบช้า เป็นเพราะว่าตัวโยมหยาบช้า”

ทันใดนั้นโจวเจ๋อนึกถึงจิ้งจอกขาวตัวนั้น ดูเหมือนจะเคยพูดคล้ายกัน แต่เวลานี้เถ้าแก่โจวไม่มีเวลามาพูดเรื่องหลักธรรมกับพระอ้วน เขายื่นมือตัดเชือกสองเส้นบนตัวของอีกฝ่าย แล้วบอกเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายลุกขึ้นเอง ขณะเดียวกันได้พูดเตือนว่า “ถือเสียว่ามองไม่เห็นเรื่องในวันนี้ ไม่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าก็คุ้มครองคุณไม่ได้”

“อมิตาภพุทธ ได้พบคือพรหมลิขิต โยมวางใจเถอะ ในเมื่ออาตมาปลอดภัยไม่เป็นอะไร ก็จะไม่เอาความเรื่องนี้อีก”

โจวเจ๋อพยักหน้า คลำหาบุหรี่แต่กลับพบว่าบุหรี่หมดแล้ว พระอ้วนหยิบบุหรี่จักรพรรดิเก้าห้าของตัวเองออกมาด้วยใบหน้าเอาใจ แล้วยื่นให้โจวเจ๋อหนึ่งมวน เถ้าแก่โจวมองซองบุหรี่เสี่ยวซูเยียนที่ว่างเปล่าในมือของตัวเอง ทันใดนั้นรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองธรรมดาเกินไปหรือเปล่า

เถ้าแก่โจวจุดบุหรี่แต่ไม่ได้รีบเดินออกไป เขานั่งปรับลมหายใจของตัวเองให้สม่ำเสมอก่อน เพราะเขารู้ดีว่า ยังมีอีกคนหนึ่งอยู่ข้างนอก และคนนั้นคือคนที่คิดจะขัดขวางตัวเองแต่ทำไม่สำเร็จ

ตอนนี้เขายังอยู่ข้างนอก เพราะเสียงลมหายใจนั่นเหมือนกำลังคลานขึ้นเนิน หายใจหอบหนักและกระชั้นถี่อยากจะอุดหูไม่ให้ได้ยินคงยาก โจวเจ๋อพ่นควันบุหรี่ออกมา แล้วจึงเห็นว่าพระก็จุดหนึ่งมวนเหมือนกัน ดูท่าทางแล้วจะเป็นนักสูบตัวยง

“พระพุทธเจ้าก็อนุญาตให้คุณสูบบุหรี่เหรอ” โจวเจ๋อยกมือขึ้นเพื่อบอกอีกฝ่ายว่าไม่ต้องตอบ แล้วตัวเองจึงพูดไปตามตรง “โอเค ผมเข้าใจ เป็นการทดสอบการใช้ชีวิตทางโลก”

พระอ้วนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ใช่นะ อาตมาพยายามสนับสนุนพนักงานในวัดมาตลอด ถ้าสูบบุหรี่ที่ดีได้ก็สูบ ขับรถที่ดีได้ก็ขับ ใช้โทรศัพท์ที่แพงได้ก็ใช้”

“ทำไม”

“เพราะว่าพวกที่มากราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำพิธีในวัด ถ้าไม่ขอความสงบสุขก็ขอชื่อเสียงเงินทอง ถ้าหากพวกที่มากราบไหว้เห็นว่าพระวัดนี้ตัวผอมหนังหุ้มกระดูกใส่ชุดขาดๆ จะคิดว่าพวกเราบำเพ็ญเพียรสูงส่งพวกเราเก่งไหมล่ะ”

“หืม”

“ในสายตาของพวกที่มาขอพร พระอย่างพวกเราต้องหน้าตาอิ่มเอิบ ขับรถหรู สูบบุหรี่ดี แบบนี้ถึงจะเรียกว่าพระพุทธเจ้าสัมฤทธิ์ผล ถ้าหากแม้แต่คนข้างกายตนเองยังไม่สามารถคุ้มครองได้ ไม่ปล่อยให้พวกเขาอยู่อย่างสบาย แล้วพวกที่มากราบไหว้ขอพรจะเชื่อว่าพระและวัดนี้สามารถคุ้มครองตัวเองได้ได้ยังไง”