ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 348

ตอนที่ 348 พาข้าไปด้วย!

แม้ว่าโจวเจ๋อจะไปแล้ว แต่นักโทษที่ ‘เลือดออกบริเวณรูดาก’ ซึ่งนอนอยู่บนเตียงไม้ในห้องขังของเรือนจำคนนั้น ตอนนี้ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะนอน

เขาห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม ดวงตาทั้งคู่แง้มเปิดออกดูข้างนอกเป็นระยะๆ จากนั้นเป็นเหมือนนกกระทาที่ตื่นตกใจรีบหดกลับเข้าไปทันควัน

แน่ละว่าเขาอยากนอนแต่มันนอนไม่ได้ แต่ตามนิสัยของเขาแต่ก่อน ยังพอสามารถใช้การทำสมาธิที่ทนายอันสอนมาช่วยบรรเทาความทรมานจากการนอนไม่หลับได้ แม้ว่าประสิทธิภาพที่ได้จะหลับไม่สนิทหรือไม่เต็มอิ่มก็ตาม แต่ถึงอย่างไรก็สามารถบรรเทาความทรมานจากการนอนไม่หลับได้

เพียงแต่ว่าครั้งนี้ ทันทีที่เขาหลับตาลง ในหัวก็นึกถึงฉากที่เห็นตรงริมหน้าต่าง สายตาเหยี่ยวของยมทูตตนนั้นที่กำลังจ้องมองเขา จากนั้นก็จากไปอย่างงงๆ

พูดตามตรง ต่อให้ยมทูตผู้ยิ่งใหญ่ตนนั้นกระโดดเข้ามาฟาดใส่เขาสัก ‘ป้าบ!’

เขาโอดครวญไปสักที แล้วเปลี่ยนท่านอน!

ไม่แน่เขาอาจจะสงบจิตสงบใจได้สักหน่อย เขาในตอนนี้เป็นเหมือนกระต่ายน้อยสีขาวที่นายพรานข้ามน้ำข้ามภูเขาที่เต็มไปด้วยอันตรายเพื่อมาหาคุณ แล้วบอกกับคุณว่า ‘ฝันดีราตรีสวัสดิ์’ จากนั้นก็กลับไป

ความรู้สึกแบบนี้แปลกมาก

…

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกมากจริงๆ โดยเฉพาะหลังจากที่โจวเจ๋อมองเห็นปากกาด้ามนี้

ราวกับว่าท่ามกลางความมืดมิด ภายในปากกาด้ามนั้นมีงูพิษจำศีลอยู่ในนั้นและพ่นพิษทิ้งไว้ เฝ้ารอคอยให้เขาก้าวย่างไปข้างหน้า

เรื่องประเภทฆ่าชิงทรัพย์ เถ้าแก่โจวไม่ยอมทำหรอก มีหนังสือแฟนตาซีในร้านหนังสือของเขาตั้งมากมาย ส่วนใหญ่แล้วก็ใช้มุกซ้ำซากจำเจอย่างนี้แหละ เถ้าแก่โจวรู้สึกว่าการทำเรื่องพวกนี้มันไร้รสนิยมสิ้นดี

แต่ทว่า ในความเป็นจริง เถ้าแก่โจวเป็นแบบอย่างของพวกที่ปากว่าไม่แต่ร่างกายขยับอย่างซื่อสัตย์โดยแท้ ดูผิวเผินบอกว่าไม่ทำ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ทำ แต่ในความเป็นจริงเมื่อไปเจอของดีเข้า ไม่สนว่าจะใช้การได้หรือไม่ เป็นคนหรือว่าเป็นผีดิบ เป็นชายหรือว่าเป็นหญิง เป็นคนหรือเป็นสัตว์ร้าย เถ้าแก่โจวล้วนอยากขนกลับบ้านทั้งนั้น

ครั้งหนึ่งหวังเคอเคยวิเคราะห์ให้โจวเจ๋อว่าอาจจะเป็นเพราะเคยกลัวความยากจนตอนเด็กๆ ดังนั้นเมื่อโตขึ้นจึงมีความต้องการที่จะครอบครองตามสัญชาตญาณ เรียกได้ว่าเป็นโรคชอบเก็บสะสมสิ่งของ มีเพียงการกักเก็บตุนไว้เท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ไม่อย่างนั้นจะกระวนกระวายใจไปทั้งวัน

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือสมุดหยินหยางของเถ้าแก่โจว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้วิธีใช้มันแบบจำเพาะเจาะจง แม้กระทั่งเทพเจ้าแห่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือหลายองค์ที่ถูกกักไว้อยู่ข้างใน ยังหากินเศษดินตามซอกตามมุมอยู่เลย อยากจะปลดปล่อยแต่ก็ปลดปล่อยไม่ได้

แต่ทว่า ตอนที่เผชิญหน้ากับปากกาด้ามนี้ โจวเจ๋อเริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายภายในใจ แม้ว่าสิ่งนี้จะดูเรียบง่ายมาก เรียบง่ายเสียจนเหมือนปากกายี่ห้อฮีโร่ด้ามแรกที่โจวเจ๋อซื้อตอนอยู่ชั้นประถม

แต่มันจะรับมือยากไหมนะ

เถ้าแก่โจวลังเลเล็กน้อย สมุดหยินหยางนั่นแม้จะใช้ไม่ได้ แต่ได้เก็บสะสมไว้ที่บ้านก็รู้สึกถึงความสำเร็จแล้ว แม้จะควบคุมเทพเจ้าแห่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือไม่ได้ แต่ก็รู้สึกมีเกียรติที่รับเข้ามา

เพียงแต่ว่าปากกาที่อยู่ตรงหน้าทำให้โจวเจ๋อรู้สึกถึงอันตรายมากๆ อย่างหนึ่ง หากนำกลับไปละก็ เป็นไปได้ว่าอาจจะถึงตายได้ แม้ว่าจะไม่ทราบต้นสายปลายเหตุที่จำเพาะเจาะจง แต่ให้ความรู้สึกนี้รุนแรงมาก

หายใจเข้าลึก หายใจเข้าลึกๆ สูดหายใจเข้า ตามด้วยหายใจออก หายใจต่อไป และสูดหายใจอีกครั้ง!

เถ้าแก่โจวหันหลังกลับ ปล่อยให้มันนอนอยู่ที่เดิมตรงนั้นเงียบๆ เหมือนภาพแผ่นหลังของหญิงสาวที่ถอดเสื้อผ้าเผยให้เห็นเห็นเนื้อเนียนขาวนอนหันหลังให้อย่างสง่างาม

ใช่แล้ว เถ้าแก่โจวทำตามใจตัวเองและกำลังจะออกไป

ใครสนว่าแกจะเป็นของวิเศษอะไรและมีประโยชน์อะไร ฉัน! ไม่! เอา!

ดูเหมือนว่าโจวเจ๋อหันกลับมาอย่างรวดเร็วเกินไป ทั้งยังเดินออกไปแบบไร้เยื่อใยเกินไป แม้แต่ปากกาด้ามนั้นก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ตัวปากกาสั่นไหวเล็กน้อย เกือบจะร่วงลงจากโต๊ะแล้ว

แต่ทว่า โจวเจ๋อหยุดเดินหลังจากก้าวไปแล้วสองก้าว ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทาเล็กน้อย และมือทั้งสองข้างก็เริ่มกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

โจวเจ๋อไม่ได้กำลังต่อสู้อยู่กับสิ่งที่สะท้อนออกมาจากจิตใจ และไม่ใช่ตัดใจไม่ลงแต่อย่างใด แต่มันเป็นเพราะว่าตอนที่โจวเจ๋อกำลังจะสละทิ้งและเตรียมจะจากไปนั้น จู่ๆ เจ้าจิตสำนึกในร่างของเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว โดยที่โจวเจ๋อไม่ได้เรียกมันออกมาก่อน แต่มันเริ่มใช้กำลังยื้อแย่งเข้าควบคุมร่างกายนี้!

นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เตรียมพร้อมใช้กำลังยึดอำนาจแล้วงั้นเหรอ

เม็ดเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากอย่างต่อเนื่อง โจวเจ๋อกัดฟันแน่นและต่อสู้กับเจ้านั่น

แม้จะรู้ว่าการทำให้มันตื่นขึ้นไม่เป็นผลดีกับตัวเองก็ตาม แต่บางครั้งเมื่อต้องเผชิญกับอันตรายและสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้โจวเจ๋อก็ยังเลือกที่จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน

ตอนนี้ผลร้ายจะตื่นขึ้นมาแล้วใช่หรือไม่

โจวเจ๋อค่อยๆ ทรุดตัวลง เล็บทั้งสองมือของเขาเริ่มงอกยาวออกมาอย่างช้าๆ ผิวหนังเริ่มปรากฏเป็นสีเขียวคล้ำ เขี้ยวที่มุมปากเริ่มงอกออกมาเช่นกัน เบ้าตาเว้าลึกมีความมืดอันน่าสะพรึงกลัวไหลเวียนอยู่

“เอา…ปากกาด้ามนี้ไป”

เสียงที่กดต่ำของโจวเจ๋อดังลอดออกมา

แต่ชั่ววินาทีต่อมา ความมืดมิดในดวงตาของเถ้าแก่โจวเริ่มจางหาย ความชัดเจนปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“มีสิทธิ์อะไร!”

ใช่แล้ว มีสิทธิ์อะไร!

แม้จะบอกว่าหนึ่งร่วงล้วนร่วง ลงเรือลำเดียวกันหลายครั้งแล้ว แต่ในความเป็นจริงระหว่างทั้งสองยังมีความสัมพันธ์ของการแข่งขันที่ชัดเจนมาก เดิมทีโจวเจ๋อไม่อยากได้ปากกาด้ามนั้นแล้ว ตอนนี้เจ้านั่นในร่างดันอยากได้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ยิ่งไม่อยากได้เข้าไปอีก!

‘วืด!’

ความมืดเริ่มปกคลุมรูม่านตาของโจวเจ๋ออีกครั้ง โจวเจ๋อพูดด้วยเสียงทุ้มและเฉียบขาด

“หยิบมัน!!!”

วินาทีต่อมา ความมืดสลายไปกลับมาสดใสอีกครั้ง

“ไม่เอาโว้ย!!!”

หากมีคนนอกมาเห็นฉากนี้เข้า คงคิดว่าตัวเองเจอกับคนป่วยโรคหลายบุคลิก พูดคุยงึมงำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ต่างกันอยู่ตรงนั้น

“หยิบมัน มันมีประโยชน์!”

“ฝันไปเถอะ!!”

“เจ้าขยะนี่!”

แม่เจ้าโว้ย โจวเจ๋อตะลึงไปครู่หนึ่ง ไอ้ฉิบหาย ยังด่าทอเสียๆ หายๆ ได้อีกต่างหาก!

“แกมันไอ้ขี้ขลาดไม่ใช่หรือไง ก่อนหน้านี้ที่สะพานไน่เหอโผล่ขึ้นมา แกยังไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกมาด้วยซ้ำ!”

หือ สะพานไน่เหอคืออะไร ทำไมฉันถึงพูดว่าสะพานไน่เหอกันนะ