ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 354

ตอนที่ 354 ปราบมาร

ทางด้านนี้ เดดพูลกำลังตกอยู่ในโหมด ‘สงสัยตัวเอง’ ส่วนอีกด้านหนึ่ง หลังจากส่งคุณป้าคนนั้นแล้ว ทุกคนในร้านหนังสือก็อาบน้ำเข้านอนเลย

ทุกคนไม่มีใครสังเกตว่าเดดพูลไม่อยู่ แม้แต่นักพรตเฒ่าที่อยู่ห้องเดียวกับเดดพูลก็ไม่ทันได้สังเกต เพราะเดดพูลไม่เคยทำตัวมีตัวตนอยู่ในร้านหนังสือมาตลอด

ดังนั้นฉวีหมิงหมิงและฉวีเจินเจินสองพี่น้องจึงต้องลำบากหน่อย เกิดเรื่องแบบนี้ไม่สามารถแจ้งความได้ หากแจ้งความก็จะเกี่ยวพันกับความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นอีกมากมาย และตัวเองที่เลี้ยงแมลงพิษในย่านกลางเมืองที่ผู้คนแออัดพลุกพล่านก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถเปิดเผยได้

แต่ปัญหาคือ ไอ้หมอนี่ฆ่าอย่างไรก็ไม่ตาย โดนหักแขนแล้วเขาก็ยังฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว โดนบิดคอก็แล้วแต่ก็ยังบิดกลับมาเองได้อีก

โชคดีที่ลักษณะการโจมตีของไอ้หมอนี่ไม่ชัดเจนมาก ก่อนหน้านี้เขาก็แค่แอบเข้ามากินแมลง ถึงแม้ต่อมาฉวีเจินเจินจะจัดการเขากระทั่งคิดจะฆ่าเขา แต่หลังจากที่เขาฟื้นกลับสภาพเดิมแล้วก็ไม่คิดที่จะแก้แค้นทันที

แต่คนประเภทนี้อยู่ในบ้านของตัวเอง สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี สำหรับฉวีหมิงหมิง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาห่วงปัญหาเรื่องแมลงของตัวเองเสียหาย แต่อยากหาทางส่งตัวซวยตัวนี้ออกไปโดยเร็วมากกว่า

ชั่วเวลาหนึ่ง ฉวีหมิงหมิงทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง จึงมองไปยังถนนฝั่งตรงข้าม “ไปเรียกคนในร้านหนังสือมาช่วยเถอะ” ฉวีหมิงหมิงพูดกับน้องสาวของตัวเอง

“เอ่อ…” ถึงแม้ในใจจะไม่ยินยอมและอยากปฏิเสธ แต่ฉวีเจินเจินรู้ดีว่า นี่คือหนทางเดียวในตอนนี้

สาเหตุที่ปฏิเสธและไม่สมัครใจไม่ใช่เพราะพวกเขาพี่น้องมีอคติต่อร้านหนังสือแต่อย่างใด อย่างแรกเป็นเพราะคนในร้านหนังสือน่ากลัวเกินไป อย่างที่สองเป็นเพราะเรื่องครั้งที่แล้วพวกเขาสองพี่น้องรู้สึกละอายใจต่อคนที่ร้านหนังสือ

เวลานี้ต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น รู้สึกหน้าด้านไร้ยางอายจริงๆ แต่ก็ต้องทนหน้าด้าน ฉวีเจินเจินกระโดดลงทางหน้าต่างวิ่งข้ามถนนอย่างเร็วจี๋ วิ่งไปที่ร้านหนังสือ แต่ร้านปิดแล้ว ฉวีเจินเจินจึงได้แต่เคาะประตู

ผ่านไปสักพักหนึ่ง นักพรตเฒ่าที่เพิ่งอาบน้ำใส่ชุดนักพรตสีขาวกำลังเช็ดผมพลางเดินมาเปิดประตู “อ้าว น้องสาวร้านเน็ตคาเฟ่ฝั่งตรงข้าม”

ถึงแม้ฉวีเจินเจินสองพี่น้องจะรู้สึกละอายใจต่อร้านหนังสือ อย่างไรเสียในคืนนั้น ฉวีเจินเจินถูกชายชราคนนั้นควบคุมก่อน ภายใต้การคุกคามของชายชรา พวกเขาเลือกที่จะเอาตัวรอด ไม่เลือกที่จะเสียสละตัวเองส่งข่าวให้ร้านหนังสือ

แต่สำหรับร้านหนังสือแล้วไม่คิดถือสาอะไร เพราะในสภาพแวดล้อมแบบนั้น ต้องเผชิญหน้ากับชายชราที่มีความสามารถขั้นสูงแบบนั้น นอกจากเถ้าแก่โจวที่สามารถใช้วิชาอู๋ซวงต่อสู้กับเขาได้แล้ว คนอื่นมีแต่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงทั้งนั้น

หากคุณอยากขอให้คนที่เพิ่งรู้จักกันเสียสละชีวิตเพื่อคุณ นั่นคือสิ่งที่เป็นจริงไม่ได้ “บ้านของพวกเรา มีตัวประหลาดโผล่เข้ามา อยากขอให้พวกคุณไปช่วยหน่อยค่ะ” ฉวีเจินเจินก้มหน้าขอร้อง

“ตัวประหลาดเหรอ” นักพรตเฒ่าเกาศีรษะแกรกๆ เวลานี้ นักพรตเฒ่าไม่มีอารมณ์อยากโม้ถึง ‘ร่องรอยเกียรติยศ’การสู้รบกับปีศาจร้ายของตัวเองเมื่อห้าร้อยปีก่อน แต่ลูบคางพลางครุ่นคิด

“เจ้ารอก่อนนะ ข้าจะไปเรียกคนอื่นมาช่วย”

“คุณ…คุณไม่ไปเหรอคะ” ฉวีเจินเจินตกตะลึง ในความเข้าใจของเธอ นักพรตเฒ่าเป็นเซียนคนหนึ่ง เป็นคนเป็นๆ ที่มีอยู่น้อยนิดในร้านหนังสือ หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ตอนแรกฉวีเจินเจินมาที่ร้านหนังสือพยายามที่จะสืบความลับในร้านหนังสือนั้น เหล่าสวี่โดนพิษผีดิบจนเกือบจะกลายเป็นผีดิบไปแล้ว ตอนนั้นคนเป็นเพียงคนเดียวในร้านหนังสือแท้จริงแล้วก็คือนักพรตเฒ่า

และจากการสำรวจครั้งนั้น นักพรตเฒ่าได้ทิ้งความประทับใจอันตราตรึงให้กับฉวีเจินเจินด้วยความบังเอิญ

“เอ่อ…ให้ข้าไปเหรอ” นักพรตเฒ่าลูบคางต่อ นักพรตเฒ่าอ่านใจผู้หญิงมาเยอะดังนั้นจึงมองเห็นความเคารพและเลื่อมใสจากดวงตาของเธอที่มีต่อเขา ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าความเคารพและเลื่อมใสนั้นมาจากที่ไหนก็ตาม

แต่นักพรตเฒ่าเป็นผู้ที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ก็เหมือนตอนที่เขาช่วยเหลือสาวบริการพวกนั้น ทุกครั้งที่อยากจะช่วยเพิ่มสักสองสามคน แต่มักจะอยู่ในสถานการณ์ที่อยากช่วยแต่หมดแรง ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องถอยออกมาแล้วกลับบ้าน คนเราต้องรู้จักประมาณตน “บทบาทเล็กๆ น้อยๆ ไม่ควรค่าพอให้ข้าลงมือ ข้าจะขึ้นไปตามลูกศิษย์…แค่กๆ ปีศาจที่นี่มาหนึ่งคน ไปช่วยปราบสัตว์ประหลาดตัวนั้นให้เจ้า”

“ปีศาจ ที่นี่” น้ำเสียงที่เย็นชาดังมาจากด้านหลังของนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่าตัวนิ่งทื่อทันที หันไปมองแล้วจึงเห็นสาวน้อยโลลิยืนอยู่ข้างหลังเคาน์เตอร์

“เจ้าๆๆๆ…เจ้าขึ้นไปนอนหลับแล้วไม่ใช่เหรอ” นักพรตเฒ่าพูดด้วยความตกใจตื่น ก่อนหน้านั้นเถ้าแก่กับอิงอิงเข้านอนไปแล้ว สาวน้อยโลลิก็รีบอาบน้ำแล้วเข้านอนเหมือนกัน

“หิวน้ำนิดหน่อย เลยลงมาดื่มน้ำ” สาวน้อยโลลิจ้องตาพลางเดินเข้าหานักพรตเฒ่าทีละก้าว แล้วถามว่า “เมื่อกี้คุณพูดว่า ใครเป็นปีศาจของคุณเหรอ”

“เดดพูล เดดพูดไง ฮ่าๆๆๆ!!!!” นักพรตเฒ่าหัวเราะเสียงดังขึ้นมา สาวน้อยโลลิไม่สนใจนักพรตเฒ่าอีก แต่มองไปที่ฉวีเจินเจิน “สัตว์ประหลาดเหรอ”

“ใช่แล้ว สัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดที่ฆ่าไม่ตาย” ฉวีเจินเจินพูด

“ฆ่าไม่ตาย” สาวน้อยโลลิขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้จึงถามว่า “เดดพูล ไปไหนเหรอ”

“หืม” นักพรตเฒ่าตกใจเล็กน้อยเช่นกัน ใช่แล้ว เมื่อกี้ไม่เห็นเดดพูลเหมือนกัน แต่จะโทษที่ทุกคนมองข้ามการมีตัวตนอยู่ของเดดพูลก็ไม่ได้ เพราะคุณจะให้ความสนใจยากันยุงที่บ้านของคุณว่าอยู่ที่ไหนตลอดเวลาไหมล่ะ สาวน้อยโลลิจึงมองไปที่ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วหัวเราะ “คุณไปเถอะ”

นักพรตเฒ่าเกาศีรษะแกรกๆ พลางขานรับ ดูท่าแล้วสัตว์ประหลาดที่ฆ่าไม่ตาย มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเดดพูลที่ไม่อยู่ในบ้าน