ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 365

ตอนที่ 365 ปล่อยศัตรูไปก่อนเพื่อป้องกันตัวเอง!

เมื่อพูดถึงจรรยาบรรณของยมทูตกับตำรวจของจริงมีความแตกต่างกันอย่างไร อันที่จริงดูจากแผนการรับมือก็สามารถวิเคราะห์แยกแยะได้แล้ว

ทางตำรวจเป็นไปไม่ได้ที่จะบีบบังคับให้คนร้ายกระทำความผิดในเขตมหาวิทยาลัยที่มีคนอยู่หนาแน่นแบบนี้จากนั้นก็รอให้คนร้ายลงมืออีกแล้วค่อยจับกุม

ถึงแม้จะพูดว่าหลายปีที่ผ่านมามหาวิทยาลัยจะรับสมัครนักศึกษาอย่างต่อเนื่อง ทว่าคำว่า ‘นักศึกษา’ นี้มีความหมายในทางที่แย่ลงแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นข่าวอะไร หากพาดหัวข้อด้วยคำว่า ‘นักศึกษา’ ก็ยังดึงดูดความสนใจของผู้คนได้ในชั่วพริบตา

แต่ยมทูตไม่มีความคิดเช่นนี้ พวกเขาแทบจะไม่สนใจว่ามีใครต้องเสียชีวิตเพราะเหตุนี้ สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือพยายามควบคุมเหตุการณ์ประหลาดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้สิ่งนั้นจะฆ่าคนในมหาวิทยาลัยอีกก็ตาม ขอเพียงแค่จับมันได้ ไม่ปล่อยให้มันทำความชั่วต่อไปอีก ก็ถือว่าปฏิบัติตามหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว

คุณยากที่จะพูดกับพนักงานในโรงฆ่าสัตว์ว่าหมูพวกนี้น่ารักน่าชังมากแค่ไหน นี่เป็นหลักการเดียวกัน คุณก็ยากที่จะบอกให้ยมทูตที่รับส่งวิญญาณทุกวันเข้าใจคำว่า ‘ชีวิตคนสำคัญกว่า’ ไม่ว่าจะเป็นนักศึกษาหรือว่าขอทาน ในสายตาของยมทูตส่วนใหญ่ไม่มีความแตกต่างกัน หลังจากคนตายแล้วล้วนเป็นผลงานทั้งสิ้น

ยามราตรีมาเยือน แต่ในมหาวิทยาลัยยังมีคนเดินพลุกพล่านเหมือนเดิม สำหรับนักศึกษาแล้ว ชีวิตยามค่ำคืนเพิ่งจะเริ่มต้น บนสนามบาสเกตบอลแสงไฟสว่าง เจิ้งเฉียงกำลังเล่นบาสเกตบอลกับนักศึกษาสองสามคน เขาชอบเล่นบาสเกตบอลเป็นชีวิตจิตใจ

โจวเจ๋อนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวข้างสนามบาสเกตบอล พร้อมกับเยวี่ยหยาที่นั่งอยู่ถัดไป กู่เหอกับคนที่ชื่อหลี่เซินคนนั้นอยู่ที่โรงยิมทางด้านโน้น ไม่ได้อยู่ละแวกนี้ สิ่งที่พวกเขาต้องทำในตอนนี้ จริงๆ แล้วก็คือไม่ต้องทำอะไร รอให้ไอ้นั่นควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วลงมือล่าเหยื่ออีกที ตอนนั้นพวกเขาถึงจะรู้ตำแหน่งที่ถูกต้อง

“คุณดื่มไหม” เยวี่ยหยายื่นชานมที่ตัวเองเพิ่งดื่มเมื่อครู่ให้โจวเจ๋อ เป็นชานมรสเผือกใส่น้ำแข็ง

โจวเจ๋อส่ายหน้า

“รังเกียจหลอดที่ฉันใช้เหรอ” เยวี่ยหยายิ้มเล็กน้อยเอาผมทัดหูตัวเองแล้วถาม โดยทั่วไปผู้หญิงพูดขนาดนี้แล้ว ผู้ชายจะเกรงใจไม่อยากขัดแล้วหยิบไปดื่มหนึ่งที แต่โจวเจ๋อกลับพยักหน้า

“…” เยวี่ยหยา เธอคิดว่าคงพูดคุยกันอีกไม่ได้แล้ว

สายตาของโจวเจ๋อมองสำรวจไปรอบๆ ถึงแม้เขารู้ว่าการทำแบบนี้ไร้ประโยชน์ เพราะมหาวิทยาลัยใหญ่ขนาดนี้ และสิ่งที่ตัวเองมองเห็นในตอนนี้ก็แค่ผิวเผินเท่านั้น แต่ถ้าหากรู้ร่องรอยของไอ้นั่นได้เร็ว ก็จะจับมันได้เร็วขึ้น และอาจจะปกป้องอีกชีวิตหนึ่งได้ทันท่วงที

เถ้าแก่โจวไม่ใช่คนที่โมโหเพราะความไม่ยุติธรรมของสังคมที่ย่ำแย่ แต่ตัวเขาพยายามจะทำเรื่องดีเท่าที่ตัวเองจะทำได้ แค่ได้ทำก็ไม่เป็นไร

เจิ้งเฉียงชูตบาสได้สามแต้ม สิ้นสุดการแข่งขันเล็กๆ แต่เพียงเท่านี้ นักศึกษาสองสามคนเชิญเขาไปกินปิ้งย่างด้วยกัน แต่ถูกเขาปฏิเสธ

เขาเดินมาทางนี้หยิบชานมของเยวี่ยหยาขึ้นมา แกะฝาแก้วแล้วเทใส่ปากโดยตรง

“ฮ้า สบาย!” เจิ้งเฉียงมองเยวี่ยหยาแล้วมองโจวเจ๋อที่อยู่ข้างๆ จากนั้นจึงยิ้มพูดว่า “ตอนที่ทำภารกิจชอบทารุณคนอื่นด้วยเหรอ”

เยวี่ยหยาเหลือบตามองเจิ้งเฉียงหนึ่งที “คุณไม่ต้องยุ่ง”

“อยากจะจีบก็ต้องจีบคนอย่างผมสิ หนุ่มหน้าขาวแบบนั้นจะดูดีกว่าผมได้ยังไง”

“ไสหัวไป”

“ฮ่าๆๆ”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ชาติที่แล้วคุณเสพยาเกินขนาดจนเสียชีวิต”

“อย่างนั้นคุณก็อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ชาติที่แล้วคุณเป็นผู้หญิงอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว ชาตินี้ยังจะแสร้งทำเป็นสาววัยรุ่น ถ้าคุณอยากเล่นสู้มาเล่นกับผมจะดีกว่า ไม่ว่ายังไงร่างกายของพวกเราก็เข้ากันพอดี อย่าไปคิดเรื่องอื่นเลย ตั้งใจระบายอารมณ์ออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว”

โจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างๆ มีภาพหนึ่งในนิตยสารที่เขาเคยอ่านลอยขึ้นมาในหัว เป็นภาพของผู้ชายกับผู้หญิงกำลังจูบกัน ผู้ชายกำลังคิดว่า ‘เป็นผู้หญิงที่ผ่านการศัลยกรรม’ ผู้หญิงกำลังคิดว่า ‘จีบหนุ่มมีเงิน’ เป็นภาพที่เข้ากันกับสองคนที่อยู่ตรงหน้าจริงๆ

ไม่ว่าอย่างไรยมทูตก็เป็นตัวตนที่ใช้อายุจริงมาวัดกันไม่ได้ อย่างเช่นสาวน้อยโลลิของเขา ยังดีที่เธอเป็นสาวน้อยโลลิ ถ้าหากเธออยู่ในร่างของผู้หญิงที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าในร้านหนังสือจะมีสภาพเป็นอย่างไร

เวลานี้ความรู้สึกใจสั่นพลันโจมตีเข้ามา และสายตาของเจิ้งเฉียงกับเยวี่ยหยาที่กำลัง ‘จีบกัน’ ก็สั่นไหวทันที โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ยังไม่ดึกมากแท้ๆ เจ้าสิ่งนั้นก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ หากจะพูดให้ถูกต้องก็คือ จะมีคนซวยอีกแล้วใช่ไหม ความปรารถนาถูกกระตุ้นออกมาอีกแล้ว เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ยากจะแก้ไขจนกระทั่งถึงตาย!

…

“คราวนี้น่าจะจับได้แล้วใช่ไหม” หลี่เซินวิ่งเข้ามาพร้อมกับถามกู่เหอไปด้วย กู่เหอพยักหน้า เลี้ยงปลาจนตัวอวบอ้วนแล้วถึงเวลาจับได้เสียที

“ยมทูตทงเฉิงคนนี้มาดเยอะจริงๆ ผมรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยพอใจที่คุณกักตัวไอ้นั่นอยู่ในมหาวิทยาลัย” หลี่เซินใส่ร้ายโจวเจ๋อ บนโลกนี้ไม่เคยขาดคนที่พูดจาทำร้ายคนอื่นโดยไม่สนผลประโยชน์ส่วนตนเลยจริงๆ คนที่พูดจาว่าร้ายคนอื่นเพื่อประโยชน์ของตน คุณพอจะเข้าใจได้ แต่คนที่พูดจาทำร้ายคนอื่นโดยไม่สนผลประโยชน์ของตนนั้น น่ากลัวยิ่งกว่า