ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 397

ตอนที่ 397 ถอนคำสาป!

ตอนที่ถังน้ำแตกออก ทุกคนในร้านหนังสือรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว แม้แต่โจวเจ๋อกับทนายอันที่ยืนอยู่หน้าสุดก่อนหน้านั้น ก็ยังถอยหลังโดยสัญชาตญาณ

เวลานี้ไม่จำเป็นต้องวางท่า ภูเขาไท่ซานพังทลายอยู่ตรงหน้ายังคงสีหน้านิ่งไว้ ฟังดูแล้วเหมือนจะเท่ แต่หลังจากความเท่ก็คือถูกฝังทั้งเป็น

‘ซู่ๆๆ!!!’ ตอนที่ย้ายถังน้ำเข้ามามันไม่มีน้ำแล้ว แต่เวลานี้กลับมีของเหลวสีแดงมีกลิ่นคาวไหลออกมาไม่หยุด

โดยทั่วไป เลือดสดจะมีกลิ่นคาวที่รุนแรง แต่เลือดสดที่อยู่ในนี้กลับส่งกลิ่นหอมไม่เหมือนใคร ทำให้คนเกิดภาพหลอนคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในดงดอกไม้ ทุกคนที่อยู่ในนี้ต่างไม่ใช่เด็กฝึกหัด พวกเขา ‘กลั้นหายใจ’ เมื่อรู้ตัว แต่กลับไม่มีประโยชน์เลย

บนชั้นหนังสือที่ชั้นหนึ่งของร้านหนังสือ เริ่มมีเส้นเถาวัลย์แผ่ขยายออกมา กิ่งเถาวัลย์เป็นของปลอม เพราะพวกมันดูแล้วโปร่งใส และรอบๆ โต๊ะเก้าอี้ก็ปรากฏคูน้ำออกมาเป็นสาย ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกำลังดูภาพยนตร์สามมิติ ความรู้สึกเสมือนจริงกับความเป็นจริงเริ่มผสมผสานเข้าด้วยกันในเวลานี้

ตรงตำแหน่งของถังน้ำที่แตกออกมีหยกชิ้นหนึ่งลอยขึ้นมา ใบหน้าเด็กที่อยู่บนหยกแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวในเวลานี้เหมือนถูกต่อยจนหน้าบี้แทบไม่มีสภาพของคนหลงเหลืออยู่ เหมือนกับเด็กทารกรูปร่างประหลาด

ถ้าหากจะพูดว่าตอนแรกที่นักพรตเฒ่าไปฉี่ แล้ววางยันต์กระดาษลงไปหนึ่งใบ เหมือนการตบหน้าเด็กคนนี้หนึ่งครั้งละก็ เช่นนั้นเมื่อครู่ที่ทนายอันที่โยนยันต์กระดาษอย่างไม่เสียดายเงิน ก็เท่ากับปล่อยหมัดทหารเป็นชุดใส่ ‘ตุ๊กตาเด็ก’ คนนี้ โชคดีที่นักพรตเฒ่าไม่อยู่ที่นี่ ถ้าหากเขารู้ว่ายันต์กระดาษของบรรพบุรุษที่แสนมีค่าของตัวเองถูกทนายอันนำมาใช้เหมือนกระดาษชำระ คาดว่าเขาคงอยากจะหยิบมีดแล้วหั่นทนายอันเป็นชิ้นๆ

ตุ๊กตาเด็กหน้าบวมเป่ง มันอยากจะรักษาความน่ากลัวและความแปลกของตัวเองก่อนหน้านั้นไว้ก็ยากแล้วจริงๆเพราะดูจากตอนนี้ มันดูน่าตลกขบขันเสียมากกว่า

‘เปรี๊ยะ!’ หยกเริ่มแตกร่วงลงไปบนพื้นทีละชิ้น แต่ฉากที่อยู่โดยรอบกลับไม่หายไป และยิ่งดูสมจริงมากขึ้น ระหว่างที่กำลังงุนงง โจวเจ๋อมองเห็นคนกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่รอบตัวเอง พวกเขาบ้างก็ใส่ชุดนักพรตสีดำ บ้างก็ใส่ชุดนักพรตสีขาว คุกเข่าอยู่ตรงนั้นอย่างเป็นระเบียบ

ด้านหลังของหยกชิ้นนั้นกลับปรากฏคานเหล็กอันหนึ่ง มีคนผู้หนึ่งถูกมัดอยู่บนคานเหล็ก พร้อมกับมีมีดเก้าเล่มเสียบอยู่บนตัว!

เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด หยดลงบนตัวหยก ทุกคนที่อยู่ด้านล่างเริ่มท่องคาถาแล้วกราบไหว้บูชาพร้อมกัน

“หยกชิ้นนี้ น่าจะเป็นโทเทมของชนเผ่าโบราณสักแห่ง ทุกปีจะใช้คนเป็นมาบูชายัญวัตถุอัปมงคลนี้” ทนายอันเอ่ย

“แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ตาแก่ที่ตายไปคนนั้นอาจจะรู้ แต่วิญญาณของเขาอาจจะไม่ได้ไปลงนรก แต่ถูกเจ้าสิ่งนี้ดูดกลืนไปแล้วก็เป็นได้”

เวลานี้ หยกกำลังแตกไม่หยุด และคงใช้เวลาไม่นานก็น่าจะแตกทั้งหมด ทนายอันเลียปากเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่ข้อมือของเขากลับถูกโจวเจ๋อจับเอาไว้

“คุณคิดจะทำอะไร” โจวเจ๋อถาม

“ถ้าเจ้าสิ่งนี้แตก คงเสียดายน่าดู”

“ได้ของแบบนี้ คุณไม่กลัวบุญหายเหรอ” ทนายอันได้ยินดังนั้นจึงลังเล็กน้อย และไม่จับมัน

อันที่จริงบุญหายหรือไม่หาย ทนายอันไม่ได้สนใจมากเท่าไร ตอนนี้เขาเป็นนักเลงใหญ่ ไม่ขอเลื่อนขั้นในนรก และไม่หวังที่จะร่ำรวยอู้ฟู่อยู่ในโลกมนุษย์เช่นกัน

สิ่งที่ทำให้เขากังวลคือ เขากังวลว่าตัวเองจะควบคุมหยกชิ้นนี้ไม่อยู่ สุดท้ายกลับถูกหยกชิ้นนี้ควบคุมแทน ทนายอันมองโจวเจ๋อหนึ่งที เขาพบว่าเถ้าแก่โจวกัดฟันอยู่ เหอะ เขามองออกว่าเถ้าแก่โจวก็อยากได้หยกชิ้นนี้เหมือนกัน แต่กำลังอดกลั้นเอาไว้ ช่างเถอะ ของบางอย่างปล่อยกลับคืนสู่ธรรมชาติถึงจะเป็นจุดจบที่ดีที่สุด

‘แกร๊ก…’ หยกแตกละเอียดอย่างสิ้นเชิง สลายกลายเป็นควันสีเขียว ฉากที่อยู่โดยรอบก็หายไปเช่นกัน เรื่องราวความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ในหยกชิ้นนี้จึงมลายหายไปเช่นนี้

ไม่รู้ว่าเป็นการบูชายัญของเผ่าไหน และไม่รู้ว่าหยกชิ้นนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร แต่แค่มันสิ้นสุดลง ก็ถือว่ามากพอแล้ว

“มา มาช่วยกันเก็บกวาดหน่อย” หลังจากโจวเจ๋อสั่งงานแล้ว ตัวเองก็แบกไป๋อิงอิงขึ้นมา ตอนนี้เขาขยับแขนได้ข้างเดียว จึงแบกเธอขึ้นมาไม่ค่อยสะดวก แต่ก็ยังดื้อปฏิเสธสาวน้อยโลลิที่อยากจะเข้ามาช่วย เขายืนกรานในความดื้อรั้นของตัวเอง

…

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมา โจวเจ๋อกับไป๋อิงอิงนอนอยู่บนเตียงใหญ่

ทนายอันตรวจสอบแล้ว บอกว่าคำสาปถูกถอนออกไปพร้อมกับการหายไปของหยก ตอนนี้ก็รอให้เธอตื่นขึ้นมาเท่านั้น

สาวน้อยโลลิกอดเสื่อนอนอยู่ข้างเตียงด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้เธอจะยังอยู่ใกล้มากและนอนหลับได้เหมือนเดิม แต่ไม่ว่าอย่างไรก็นอนหลับไม่สบายเท่านอนบนเตียง

ทว่าโจวเจ๋อใช้เหตุผลว่าตัวเองชอบนอนดิ้น จึงปฏิเสธไม่ให้เธอมานอนบนเตียงด้วย เพราะกลัวว่าจะรบกวนอิงอิง ดังนั้นจึงทำให้สาวน้อยโลลิเจ็บปวดใจเป็นอย่างยิ่ง!

“เอ๊ะ ฟื้นแล้ว” โจวเจ๋อเห็นไป๋อิงอิงขยับเปลือกตาสองสามที ไม่ช้าไป๋อิงอิงก็ลืมตา ดวงตาของเธอไม่เป็นสีเลือดแล้ว มีแต่ความสดใส

โจวเจ๋อรู้สึกว่าอิงอิงแบบนี้น่ารักที่สุดแล้ว อิงอิงคนเมื่อวานทำให้เขารู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าจริงๆ

“ฮือๆๆ เถ้าแก่ ข้าเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ” อิงอิงมองซ้ายมองขวาด้วยความสงสัย โจวเจ๋อยื่นมือแล้วข่วนจมูกของเธอเบาๆ อิงอิงมองโจวเจ๋อด้วยตาโตเป็นประกาย เธอไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

“ฟื้นแล้วก็ดี คุณพักผ่อนอีกหน่อย ถ้าต้องการอะไร เรียกหลินเข่อก็พอ”