ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 398

ตอนที่ 398 วันพิเศษ

“ระดับความยากของการปล้นคุกไม่เยอะมาก แต่ปัญหาหลังจากนี้คือ ตัวตนของนักพรตเฒ่าจะติดบัญชีดำอย่างสิ้นเชิง เขาเป็นคนไม่ใช่ยมทูต จะให้คนอายุมากขนาดนี้ใช้ชีวิตแบบหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ค่อยเหมาะสมมั้ง”

ทนายอันพูดพร้อมกับถือกระติกน้ำร้อนใบใหญ่ของตัวเอง ดื่มกาแฟอึกใหญ่ ตอนแรกเขารู้สึกว่ารสชาติกาแฟเปลี่ยนไป แต่หลังจากดื่มมากๆ เข้ากลับรู้สึกว่าอร่อยไปอีกแบบ ดื่มแล้วยิ่งติดใจ ทว่ากลับทำให้ไป๋อิงอิงลำบาก ควรทราบว่าตอนนี้กาแฟหมดอายุไม่ได้หาซื้อง่ายขนาดนั้น

“แต่ถ้าอยากพลิกคดีคงยากมาก ที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้พวกเราคิดว่าคนร้ายตายแล้ว และตัวจูงใจที่แท้จริงก็คือหยกที่แตกไปแล้ว แน่นอนว่าต่อให้หยกนั่นยังอยู่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

จางเยี่ยนเฟิงขยี้ผมของตัวเอง เขาเป็นมืออาชีพในด้านนี้ หากพูดด้วยประโยคที่ไม่น่าฟังก็คือ ด้วยฐานะของเขา ถ้าหากเป็นคดีทั่วไปจะบอกว่าคดีตัดสินอย่างไม่ยุติธรรม ระดับความยากไม่มาก แต่คดีนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตนับสิบ กำลังภายนอกยื่นมือเข้าไปแทรกได้ยากมากจริงๆ

“อย่างนั้นก็เตรียมปล้นคุกเถอะ ไม่ว่ายังไงนักพรตเฒ่าก็ถูกปรักปรำจริงๆ พวกเราไม่นับว่าทำผิดกฎหมายใช่ไหมล่ะ” โจวเจ๋อพูดจบแล้วก็หัวเราะ

“น่าเสียดาย ต่อไปนักพรตเฒ่าคงจะออกไปหาสาวใหญ่อย่างเปิดเผยได้ยากแล้ว” ทนายอันพูดแซว

“ถ้าเขากล้าไป ก็ตัดน้องชายของเขาเลย”

โจวเจ๋อยักไหล่

“คนอายุเจ็ดสิบเอ็ดปีแล้ว ต้องรู้จักสำรวมตนบ้าง”

นักพรตเฒ่าผู้น่าสงสารที่เกือบถูกลืมอยู่ในห้องมืด โดนเถ้าแก่ของตัวเองลิดรอนความสุขเรื่องเซ็กส์ไปโดยไม่รู้ตัว

“วันมะรืนเป็นวันตัดสินของศาล พวกเราลงมือวันนั้นเถอะ” เหล่าจางมองโจวเจ๋อกับทนายอัน พูดจริงๆ นะ สั่งให้หัวหน้าตำรวจอาชญากรรมอย่างเขาช่วยวางแผนปล้นคุก เป็นเรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจจริงๆ

“โอเค เหล่าจางกับทนายอันลองคิดวางแผนอีกที เงื่อนไขคืออย่าทำให้ใครบาดเจ็บ พวกเราห้ามบาดเจ็บ ฝ่ายตำรวจก็ห้ามบาดเจ็บเช่นกัน” เมื่อปรึกษาเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว โจวเจ๋อจึงใส่เสื้อคลุมตัวหนึ่งแล้วลุกขึ้น

“คุณจะไปโรงพยาบาลใช่ไหม” ทนายอันถาม

“ใช่ จะไปตรวจซีทีสแกนที่โรงพยาบาลอีกที” โจวเจ๋อชี้ไปที่แขนขวาของตัวเอง “ถ้าไม่ดูสภาวะการฟื้นตัวผมไม่ค่อยวางใจ”

เมื่อก่อนบาดเจ็บแค่ภายนอกค่อนข้างเยอะ อย่ามองว่ามีสภาพน่าอนาถแค่ไหน เนื้อหนังฟกช้ำเละมีสภาพไม่สมประกอบทั่วทั้งตัว แต่มีโคลนของเจ้าลิงบวกกับพลังการฟื้นฟูที่น่าทึ่งหลังจากการใช้วิชาอู๋ซวงในแต่ละครั้งของโจวเจ๋อ จึงไม่มีปัญหาใหญ่มาก

เพียงแต่ครั้งนี้แขนขวาหัก ถ้าหากฟื้นตัวไม่ดีเกิดมีปัญหา มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดภาวะแทรกซ้อนติดตามไปตลอดครึ่งชีวิตที่เหลือ

ถึงแม้พลังการฟื้นฟูของโจวเจ๋อจะแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาก็จริง แต่เถ้าแก่โจวไม่กล้าละเลยมองข้ามแขนของตัวเองจริงๆ

“ผมจะไปส่งคุณ”

“ไม่เป็นไร ผมนั่งรถเมล์ดีกว่า”

โจวเจ๋อเดินออกจากร้านหนังสือ ปากคาบบุหรี่หนึ่งมวนเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ถ้าเขานั่งรถเมล์สายที่สี่ก็จะถึงโรงพยาบาลประชาชนโดยตรง ร้านขายยาที่อยู่ข้างๆ สามารถผ่าตัดได้ก็จริง แต่อุปกรณ์ไม่ได้เพียบพร้อมเหมือนโรงพยาบาลขนาดใหญ่แน่นอน

อีกทั้งเถ้าแก่โจวก็ขี้เกียจไปที่โรงพยาบาลของผู้อำนวยการหลินด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงจะคิดว่าเขาจงใจทำให้ตัวเองบาดเจ็บแล้ววิ่งไปร้องไห้ขอความเห็นใจจากอดีตภรรยา

เขาขึ้นรถเมล์แล้วพบว่ามีคนอยู่ด้านในไม่น้อย หญิงสาวคนหนึ่งเห็นว่าโจวเจ๋อใส่เฝือกจึงยกที่นั่งให้เขา โจวเจ๋อก็ไม่เหนียมอาย เอ่ย ‘ขอบคุณ’ แล้วนั่งลง

พื้นที่โซนนี้มีผู้คนเยอะ รถก็เยอะ และรถเมล์ก็ขับช้ามาก เมื่อถึงป้ายถัดไป มีคนชราขึ้นมาบนรถ หญิงสาวที่เดิมทีนั่งอยู่ข้างโจวเจ๋อได้ลุกขึ้นยกที่นั่งให้ หญิงสาวทั้งสองคนจับราวจับด้วยกัน ดูเหมือนพวกเธอจะรู้จักกัน

“นี่ เธอดูสิ เถ้าแก่ส่งฟรีให้ฉันด้วย”

“หืม จริงเหรอ ส่งฟรีอะไร ไห่เถา[1]เหรอ”

“ไม่ใช่ ฉันซื้อยาฆ่าเชื้อ เถ้าแก่เลยส่งฟรีให้ฉัน”

“ซื้อไปทำอะไร”

“โซ่วกวงน้ำท่วมไม่ใช่เหรอ ฉันเลยซื้อของไปเขตภัยพิบัตินิดหน่อย ถ้าเลือกที่อยู่เป็นทงเฉิงค่าจัดส่งคือสิบสอง เลือกโซ่วกวงค่าจัดส่งเป็นศูนย์ แล้วก็ๆ เมื่อวานฉันซื้อผ้าห่มห้าผืนแล้วส่งด่วนไปแล้ว เถ้าแก่ในเถาเป่าร้านนั้นได้ส่งของเพิ่มอีกสามชุด บอกว่าเขาก็อยากอุทิศตนช่วยเหลือเขตภัยพิบัติเหมือนกัน”

“อบอุ่นจัง”

เมื่อฟังบทสนทนาของผู้หญิงสองคนแล้ว โจวเจ๋อจึงคิดว่าเขตภัยพิบัติอยากได้หนังสือนิยายไปอ่านแก้เซ็งไหม ร้านหนังสือของเขามีหนังสือขายไม่ออกเยอะแยะ สามารถส่งให้ได้หนึ่งล็อต

“โอ้ว! มีคนเป็นลม!” เสียงร้องตกใจของเหล่าผู้โดยสารดังมาจากด้านหลังรถเมล์ โจวเจ๋อลุกขึ้นทันที ลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินเข้าไป มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนอนเป็นลมอยู่บนพื้น ผู้โดยสารที่อยู่รอบๆ จึงเว้นระยะห่างเมื่อรู้ตัว