ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 408

ตอนที่ 408 บังคับให้ใช้พลังขี้โกง!

หนึ่งคน หนึ่งสัตว์ สบตากันอยู่อย่างนี้ เขตแดนตัดขาดไม่ให้คนภายนอกตรวจจับด้านในได้ แต่สภาพภายในไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง คล้ายกับผีบังตาแต่ขั้นสูงกว่า

ลมยามเย็นพัดเอื่อยๆ เข้ามากระทบใบหน้าเรื่อยๆ

จู่ๆ โจวเจ๋อก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย วันนี้เขาน่าจะใส่เสื้อหลวมกว่านี้สักหน่อย เสื้อแขนยาวสะบัดพลิ้วและผมพัดปลิวภายในที่แห่งนี้ แถมยังเผชิญหน้ากับสัตว์เทพตรงหน้านี่อีก ถ้าให้ไป๋อิงอิงใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปจากข้างหลัง สามารถใช้แทนภาพแต่งงานเอาไปแขวนไว้บนหัวเตียงได้อย่างสมบูรณ์แบบ เอาไว้เชยชมหลังจากที่ตื่นนอน แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้แขนข้างขวาของเขาดันเข้าเฝือก และนิ้วมือข้างซ้ายยังโดนพันแผลเต็มไปหมด ดูยังไงมันก็เป็นภาพที่น่าสังเวชของคนตกอับจนตรอก เป็นมุมมองที่ไม่เข้าท่าจริงๆ

เซี่ยจื้อไม่แน่ใจว่าในเวลานี้โจวเจ๋อกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าหากมันรู้เข้า คาดว่าความโกรธคงจะปะทุขึ้นไปอีกขั้นแล้วละ!

ยมทูตของยมโลกตัวเล็กๆ ตรงหน้าอยากจะใช้มันเป็นฉากหลังงั้นเหรอ

แน่นอนว่ามีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจนก็คือ เซี่ยจื้อจำโจวเจ๋อไม่ได้ มันจำไม่ได้ว่าคนตรงหน้านี้ เป็นคนเดียวกันกับที่หักเขาข้างหนึ่งของมันเมื่อหลายพันปีก่อน

แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะไม่แพร่หลายในหมู่ผู้คน และคนทั่วไปต่างก็คิดว่ามันเกิดมามีเขาเดียว แต่ความอัปยศอดสูแบบนี้มันกลับจำได้ไม่เคยลืม

เซี่ยจื้อยังคงเดินไปข้างหน้า เจ้าสัตว์เขาเดียวอยู่ห่างจากโจวเจ๋อไม่ถึงสองเมตร ผู้บังคับใช้กฎหมายต้องเที่ยงธรรมซื่อตรง ไม่ว่าใครจะมายับยั้ง ใครจะมาขัดขวาง จะขับไล่ออกไปพร้อมกันให้หมด!

ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาของเซี่ยจื้อ โจวเจ๋อที่อยู่ตรงหน้านี้คุณสมบัติยังห่างไกลเกินกว่าที่จะมาขอร้องอ้อนวอนต่อหน้ามันได้!

“เถ้าแก่!”

ไป๋อิงอิงกำหมัดแน่น เตรียมพร้อมจะพุ่งไปข้างหน้าตลอดเวลา

ทนายอันยังคุกเข่าอยู่บนพื้นข้างๆ ด้วยสีหน้าดิ้นรน เงยหน้าขึ้นมองโจวเจ๋อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าลิงน้อย มีความขมขื่น ‘นึกเสียใจที่ปล่อยให้สามีออกไปแสวงหาลาภยศ’ อยู่ในใจ เถ้าแก่ ต่อไปผมจะไม่ตักเตือนหรือรบเร้าคุณอีกแล้ว พวกเรามาเป็นปลาเค็มต่อเถอะ ได้ไหมครับ

โจวเจ๋อส่ายหน้าเบาๆ บอกเป็นนัยๆ ว่าไป๋อิงอิงอย่าเข้าไป เมื่อเผชิญกับสัตว์ใหญ่มหึมาขนาดนี้ หากอิงอิงรุกเข้าไปละก็ เดาว่าตอนจบคงไม่ต่างจากเจ้าลิงเมื่อสักครู่

ห่างออกไปไม่ไกล สาวน้อยโลลิและสวี่ชิงหล่างรวมถึงเดดพูลกำลังเฝ้าดูอยู่ห่างๆ

บนตัวสวี่ชิงหล่างมีพลาสเตอร์แปะไว้จำนวนไม่น้อยเลย ก่อนหน้านี้ถูกเจ้าลิงฟาดหางใส่ในร้านหนังสือ ทว่ามันก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขาเช่นกัน เพียงแต่นั่นก็เป็นฉากถูกหวดกระเด็นที่ดูไม่ได้เลย แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก

“นี่ คุณจะทำอะไรน่ะ!” สาวน้อยโลลิคว้ามือของสวี่ชิงหล่างไว้

“เข้าไปช่วยน่ะสิ” สวี่ชิงหล่างถามกลับ

“คุณรู้หรือเปล่าว่ามันคือตัวอะไร”

“เซี่ยจื้อไง”

“คุณเข้าไปตอนนี้มันก็ช่วยอะไรไม่ได้นักหรอก คอยดูไปก่อน ถึงเวลาช่วยจริงๆ พวกเราค่อยออกโรง”

“นี่นับว่าเห็นคนกำลังจะตายก็ไม่ยื่นมือเข้าช่วยหรือเปล่า”

“จะบ้าเหรอ มีแค่สวรรค์ที่รู้ว่าก่อนที่เจ้าหมอนี่จะตายอยากจะพาสาวใช้ไปอุ่นเตียงบนเส้นทางน้ำพุเหลืองด้วยหรือเปล่า ฉันเป็นคนที่ไม่อยากเห็นเขาตายที่สุด! แต่ในสถานการณ์นี้ ผู้เล่นธรรมดาไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมอีกต่อไป”

“หมายความว่ายังไง” สวี่ชิงหล่างยังงงอยู่เล็กน้อย

“ต่อไปเป็นรอบพิเศษของพวกที่มีพลังขี้โกงโดยเฉพาะ”

สาวน้อยโลลิเหลือบมองสวี่ชิงหล่าง

“รอหลังจากเถ้าแก่เริ่มแล้ว คุณค่อยหาจังหวะไปพาทนายอันและคนอื่นออกมา คุณเป็นคน ผู้บำเพ็ญเต๋า ยังไงสัตว์เทพมองคุณก็ไม่ขัดหูขัดตาเหมือนมองพวกเรา”

สวี่ชิงหล่างพยักหน้า

สาวน้อยโลลิมองเดดพูลอีกครั้ง “เดดพูล หากข้าให้เจ้าลุย เจ้าก็ลุยเลยนะ หากสถานการณ์เปลี่ยนไป เจ้าพยายามช่วยพวกเถ้าแก่โจมตี อย่าฝืนตัวเองเข้าใจไหม อย่าปล่อยให้โดนซัดจนน่วมในตอนท้ายล่ะ ฟื้นฟูไม่ได้แล้วนะ”

เดดพูลยิ้มอย่างโง่เขลา

…

เวลาล่วงเลยผ่านไปทีละนิดๆ ส่วนเซี่ยจื้อกำลังเข้าใกล้ทีละก้าวๆ

ราวกับว่ามันสัมผัสได้เช่นกัน คนตรงหน้านี้ดูเหมือนได้เตรียมอะไรมาต่อกรกับมัน และเพราะมันเป็นแค่ภาพเสมือน แม้ว่าจะถูกเจ้าลิงกระตุ้นอย่างต่อเนื่องทำให้มันมีอารมณ์คุกรุ่นเล็กน้อยไปแล้วก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้สติปัญญาของมันไม่ได้สูงมากนัก กระทั่งเหมือนกับเด็กน้อยด้วยซ้ำ รอให้ชายตรงหน้ามันลงมือ

แต่โจวเจ๋อยังคงสงบมั่นคงราวกับภูเขาไท่ซาน!

อยู่ต่อหน้าสัตว์เทพ นิ่งไม่ไหวติงเลยแม้สักนิด สีหน้าราวกับน้ำหยุดนิ่ง!

ทว่าในความเป็นจริงนั้น ในใจกำลังร่ำร้องคำรามอย่างสุดชีวิต

“ไอ้คุณท่านบรรพบุรุษเดี๋ยวก็งัดโลงโคตรเหง้าแม่งเลย ตอนปกติไม่ให้แกออกมา แกก็แหกปากโวยวายจังเลย ตอนนี้ฉันให้แกออกมา ทำไมแกไม่ร้องออกมาล่ะ”

ผนึกของเจ้างั่งอ่อนแอลงภายใต้คำสั่งของโจวเจ๋อ ตัวอักษร ‘ผนึก’ สีแดงเข้มแต่เดิม ตอนนี้จางลงไปมาก แค่บิดขี้เกียจก็สามารถเจาะทะลุมันออกมาได้แล้ว

แต่เจ้านั่น กลับเงียบหายไปไร้ข่าวคราว คล้ายกับหลับสนิทเสียอย่างนั้น

“บัดซบเอ๊ย ทุกทีแกชอบคิดว่าตัวเองเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้าไม่ใช่หรือไง ตอนนี้ทำไมถึงเป็นเต่าหัวหดได้เก่งขนาดนี้ คราวก่อนคนจากไน่เหอมาแกก็ขี้ขลาด ครั้งนี้แกก็ขี้ขลาดเหมือนกันเหรอ”

แวบหนึ่ง ราวกับเถ้าแก่โจวถูกทนายอันในตอนแรกเข้าสิง กำลังเตือนสติตัวเองอีกคนอยู่

มาเลยสิน่า

ดีดตัวเองขึ้นมาสิ

เลิกเสแสร้งงอมืองอเท้ารอวันตายสักที!!!

จิตวิญญาณการต่อสู้ของแกล่ะ

จิตใจมั่นคงแน่วแน่ของแกล่ะ

ความมุมานะบากบั่นของแกล่ะ

“แกร้องเจี๊ยกออกมาเลยสิ!”