ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 518

ตอนที่ 518 สนทนายามเช้า

ยามฟ้าสาง ทนายอันลืมตาขึ้น ลุกนั่งบนเตียงแล้วบิดขี้เกียจ เด็กชายนอนหลับตาอยู่ข้างกายเขา และเมื่อรู้ตัวทนายอันจึงอยากเอาผ้าห่มข้างตัวไปคลุมตัวเขา ฤดูร้อนนับว่าผ่านพ้นไปแล้ว ต่อไปอากาศน่าจะเย็นขึ้น เวลานอนตอนกลางคืนได้พื้นที่นอนแค่เล็กน้อย รู้สึกรับไม่ไหวจริงๆ

ทว่ามือที่จับผ้าห่มของเขากลับหยุดอยู่กลางอากาศ ฉันกำลังเป็นห่วงผีดิบตัวหนึ่งจะไม่สบายเหรอ เมื่อลองคิดดูแล้ว ก็ยังห่มผ้าให้เขาเหมือนเดิม จากนั้นลุกขึ้นเดินไปที่ริมหน้าต่าง

ห้องนอนของทนายอันได้รับการตกแต่งใหม่ตามคำขอของเขา จริงๆ ก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมาก สิ่งที่เปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวคือกรอบหน้าต่าง ถูกเขาขอให้เปลี่ยนเป็นหน้าต่างยาวจรดพื้น เนื่องจากห้องไม่ใหญ่มาก หน้าต่างยาวจรดพื้นจึงไม่ใหญ่มากอะไร ทนายอันในชุดนอนลายเสือดาวเดินไปนั่งยองๆ ที่หน้าต่าง แล้วจุดบุหรี่หนึ่งมวน

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตายังคงมีความเหนื่อยล้าและความอ่อนเพลียอยู่นิดๆ ความรู้สึกที่ได้นอนหลับมันเยี่ยมจริงๆ

เวลานี้เด็กผู้ชายได้ลุกนั่งเหมือนกัน แล้วเริ่มใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างเงียบๆ ทนายอันได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงหันไปมองไปหนึ่งที มองเห็นเด็กผู้ชายหลังจากตื่นนอนแล้วก็ใส่เสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไรสักประโยค ทันใดนั้นเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนชั่วเล็กน้อย จากนั้นจึงส่ายศีรษะ ยื่นมือเคาะศีรษะเบาๆ สูบบุหรี่เต็มปอดอีกครั้ง แล้วค่อยๆ พ่นออกมาทางปลายจมูก

“เจ้ามีเรื่องในใจเหรอ” เด็กผู้ชายใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เดินมาที่ริมหน้าต่างยาวจรดพื้น เขาเพิ่งมา ยังไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้เขา ที่ใส่อยู่ตอนนี้คือเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากร้านแผงลอยที่อยู่ในโรงพยาบาลต่างเมือง

“เดี๋ยวจะพานายไปซื้อเสื้อผ้า” ทนายอันเอ่ย เด็กผู้ชายส่ายหน้า เขาไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเอง และมักรู้สึกแปลกๆ อยู่ตลอดเวลา เมื่อนอนเป็นเพื่อนเขา เขายังต้องซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเองเรอะ

“ไม่อย่างนั้นนายจะใส่เหมือนคนโง่ แบบนี้จะไปเจอหลินเข่อที่โรงเรียนตอนเย็นได้ยังไง ฉันจะบอกนายให้นะเดี๋ยวนี้สาวๆ ในโรงเรียนเห็นแต่ผลประโยชน์ส่วนตัวกันทั้งนั้น!”

สาวน้อยโลลิ ยังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษา

“ตกลง” ผีดิบน้อยส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า ‘ตกลง’

‘ฟู่ว’ ทนายอันพ่นควันบุหรี่ออกมา แล้วเกาผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง

“เจ้ามีเรื่องในใจเหรอ” เด็กผู้ชายถามเป็นครั้งที่สอง

ทนายอันยังไม่ตอบ แต่เขาลุกขึ้น แล้วเอียงตัวมองไปด้านล่าง บนถนนด้านนอกร้านหนังสือ มีพนักงานทำความสะอาดขยันทำงานอยู่สองสามคนมาทำงานทำความสะอาดถนนแล้ว

ถนนหนานต้านี้มีปริมาณผู้คนสัญจรไปมาเป็นจำนวนมาก ดังนั้นปริมาณงานของพนักงานทำความสะอาดจึงเยอะเป็นธรรมดา

เมื่อมองไปไกลๆ ไฟริมทางยังไม่ได้ปิดทั้งหมด ผู้ชายสวมเสื้อผ้าสีดำคนหนึ่งกำลังแบกผู้หญิงผิวดำคล้ำเหมือนเสื้อผ้าของผู้ชาย ทั้งสองคนเดินมาทางนี้อย่างช้าๆ และยังมีกระเป๋าหนังงูสองใบอยู่บนเอวของผู้ชายคนนี้ ซึ่งก็คือเดดพูลกับหญิงสาวตัวดำที่ไปอยู่ที่สุสานสาธารณะมาหนึ่งคืน

“พวกเขา ก็เป็นคนในร้านเหมือนกันเหรอ” เด็กผู้ชายถาม

“ผู้หญิง มาก่อนนายสองสามวัน ชอบปลูกผัก ส่วนผู้ชาย เหมือนจะเป็นผีดิบแต่ไม่ใช่เหมือนจะเป็นคนที่ตายแล้วแต่ยังไม่ตาย และเขาก็มาก่อนฉันนานมาก”

“อ้อ” เด็กผู้ชายขานรับ

“คนในร้านหนังสือ เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ” ทนายอันพูดอย่างทอดถอนใจ

“แต่เจ้ากลับไม่ดีใจ” เด็กผู้ชายเอ่ย

“คนเยอะ ก็นานาจิตตัง” ทนายอันยื่นก้นบุหรี่ไปด้านนอกและเขี่ยบุหรี่ แล้วพูดต่อว่า “อย่างเช่นผู้หญิงตัวดำคนนั้น สถานภาพของเธอจริงๆ แล้วก็ไม่ต่างจากนาย นายมอบเลือดวิญญาณของตัวเองออกมา ส่วนเธอโดนพิษ นายเห็นขาของเธอไหม มันขยับไม่ได้ เดินไม่ไหวต้องอาศัยให้คนอื่นแบกขึ้นหลัง”

“อืม”

“พิษของเธอ เหมือนต้องแก้พิษเดือนละครั้ง ต้องอาศัยเล็บของเถ้าแก่ ถ้าหากวันไหนเถ้าแก่หายไปหนึ่งเดือนเธอก็ตายแหงแก๋”

“อืม”

“แต่ปัญหาคือ…” ขณะที่พูด จู่ๆ ทนายอันได้หันหน้าไปมองเด็กผู้ชายที่อยู่ข้างตัวเอง “อาศัยวิธีนี้ สามารถควบคุมเธอได้ไหม” เธอในที่นี้ สามารถใช้แทนคนอื่นได้ เด็กผู้ชายรู้ดีว่ารวมถึงตัวเขาเองด้วย

“เธอมีคุณยายคนหนึ่ง เดี๋ยวรอให้นายได้คุยกับเธอ ก็จะพบว่าเธอมักจะพูดถึงคุณยายบ่อยๆ คุณยายของเธอดูทีวีเป็นเพื่อนเธอ สอนเธอปลูกผัก อยู่เคียงข้างเธอจนเติบใหญ่ จากนั้นเธอก็ปลูกคุณยายของเธอลงไป” ทนายอันทำท่าทางเหมือนกำลังใช้พลั่วอันหนึ่ง

เด็กผู้ชายฟังอย่างเงียบๆ

“จริงๆ แล้ว พวกเรารู้ดีว่า การใช้ชีวิตมาข่มขู่และควบคุมคนอื่น เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อถืออย่างมาก เพราะเมื่อถูกบังคับจนทนไม่ไหวแล้ว คนเราอาจจะไม่อยากได้แม้แต่ชีวิต โดยเฉพาะคนอย่างเธอ ไม่แน่วันไหนเธอเกิดคึกขึ้นมา ขนาดคุณยายของตัวเองยังปลูกลงไปได้ ทำไมจะไม่ลองปลูกตัวเองลงไปบ้างล่ะ ตอนที่เธอคิดจะฝังตัวเองลงไป พิษที่อยู่บนขาจะแก้ได้ไหม ยังจะมีความหมายอะไร”