ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 533

ตอนที่ 533 แขกในฝันที่ไม่รู้จัก

บนโต๊ะเล็กๆ ในห้องส่วนตัว ผีหัวขาดครึ่งหนึ่งกำลังดื่มเหล้ากินข้าวอยู่ โจวเจ๋อนั่งขนาบซ้าย ทนายอันนั่งขนาบขวา คนอื่นๆ ในร้านหนังสือก็เข้ามารวมตัวกันในห้องส่วนตัวด้วย แม้กระทั่งเจ้าลิงยังเข้ามาดูความแปลกนี้

ใบหน้าหายไปครึ่งหนึ่ง แต่อะไรควรกินก็กิน อะไรควรดื่มก็ดื่ม ดูเหมือนไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย

“เหล่าอัน”

“หือ เถ้าแก่”

“คุณว่า ผมส่งหมอนี่ลงนรก จะนับแต้มผลงานเต็มๆ หรือว่าครึ่งหนึ่งกันแน่นะ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทางนู้นอาจจะส่งของคืนก็ได้ บอกว่าของมีข้อบกพร่องไม่เป็นไปตามเกณฑ์มาตรฐาน”

“ยมโลกขี้เกียจกันมากไม่ใช่หรือไง”

“เรื่องที่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ส่วนตนน่ะ พวกเขาไม่เกียจคร้านหรอก”

“ขนาดนั้นเชียว”

‘วิญญาณสภาพอนาถ’ ตัวจริงกินดีดื่มดี สงบเสงี่ยมเจียมตัวมาก แถมยังหยิบเงินกระดาษมาวางกองไว้บนโต๊ะให้ก่อนอีกต่างหาก รู้ว่าอะไรควรไม่ควรและเข้าใจไปเสียหมด เถ้าแก่โจวรู้สึกว่าถ้าผีที่เขาพบเจอในอนาคตเป็นเหมือนผีตรงหน้านี้คงจะดีไม่น้อย เดินทางตามกฎตามระเบียบ แสดงความกตัญญูกตเวที เวียนว่ายตายเกิด หมุนเวียนเป็นวัฏจักร คุณดีมาผมก็ดีตอบ

“เดินทางได้หรือยังครับ” วิญญาณสภาพอนาถถามขึ้น

“อย่าเพิ่งรีบ ขอถามอะไรคุณสักหน่อย” ทนายอันเคาะโต๊ะพลางเอ่ย “ทำไมคุณถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้”

“ผะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“งั้นคุณเป็นอะไรตาย”

“ไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนลูกค้า ดื่มมากไปจนตายน่ะสิ”

“แอลกอฮอล์เป็นพิษเหรอ” โจวเจ๋อถาม

“ผมก็ไม่แน่ใจ น่าจะใช่ละมั้ง ยังไงก็ตามคือดื่มมากไป ตื่นมาก็เป็นอย่างนี้แล้ว”

“งั้นก่อนตายคุณไปที่ไหนมาบ้าง รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า” โจวเจ๋อจี้ถาม

“สถานที่ที่เคยไปมีเยอะมากเลย ดื่มเหล้า กินข้าว ร้องเพลง เปลี่ยนสถานที่ทุกวัน”

โจวเจ๋อจนปัญญา ดูเหมือนว่าจะถามอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แถมไม่รู้ว่าทำไมแก่นวิญญาณของหมอนี่ถูกตัดไปแล้วถึงไม่คลุ้มคลั่ง

“เหล่าจาง จดชื่อของเขาไว้หน่อย รวมเข้ากับข้อมูลผู้ป่วยโรคพิษสุนัขบ้าทั้งสามรายก่อนหน้านี้ด้วย คุณตรวจสอบดูหน่อยว่าพวกเขามีบันทึกใช้จ่ายอะไรในช่วงนี้บ้าง ดูซิว่าจะมีอะไรเหมือนกันหรือเปล่า”

“ครับ เถ้าแก่”

หลังจากเหล่าจางถามชื่อและที่อยู่ของวิญญาณสภาพอนาถตนนี้แล้ว โจวเจ๋อก็เปิดประตูนรกและส่งหมอนี่เข้าไปในนรกทันที จากนั้นรีบหยิบสมุดยมทูตออกมา แต้มผลงานไม่เพิ่มขึ้นบนนี้แม้แต่นิดเดียว!

ปัญหาค่อนข้างรุนแรงทีเดียว นี่ถือว่าเป็นเพลงคั่นเวลาในค่ำคืนนี้ แต่หลังจากจบเพลงคั่นเวลานี้แล้ว อารมณ์ของเถ้าแก่โจวค่อนข้างหดหู่เล็กน้อยจริงๆ

คราวก่อนที่เกิดสถานการณ์แบบนี้เป็นเพราะตอนนั้นหญิงสาวตัวดำเปิดไร่สวนในเขตแดนทงเฉิง ทำให้ร้านหนังสือแทบไม่ค่อยมีงานมาเยือนถึงที่อยู่นานสองนาน

อันที่จริงสำหรับโจวเจ๋อแล้ว สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่องและไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องใดๆ แต่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับกิจการของตัวเองนั้นกลับตาลปัตร ใครแตะต้องมันก็จะตามไปเอาความกับคนนั้น!

ทนายอันหอบโคตรแก้วกาแฟของเขามานั่งตรงข้ามโจวเจ๋อ ยิ้มขำและเอ่ยว่า “เรื่องนี้ ดูเหมือนว่าเราต้องใช้เวลาในการหาต้นสายปลายเหตุ ไม่งั้นหมอนั่นก็จะตัดวันนี้ทีพรุ่งนี้ที อารมณ์ดีหน่อยก็ตัด อารมณ์เสียก็ตัด ถึงยังไงทางนรกก็ไม่สนใจอยู่แล้ว ผีมีเยอะ แค่ผีไม่กี่ตัวนี้ไม่เป็นไรหรอก แต่ชีวิตของเราจะอยู่ไม่สงบสุข”

“รอผลการสืบสวนของเหล่าจางดีกว่า” โจวเจ๋อพูดและมองไปทางทนายอัน “จำได้ว่าคุณเคยบอกผมว่า คุณสามารถช่วยผมหาคะแนนที่เหลือมาเติมให้เต็มได้ในคราวเดียว ทำไมถึงไม่มีการเคลื่อนไหวเลยล่ะ” เถ้าแก่โจวอยู่ห่างจากตำแหน่งผู้จับกุม จริงๆ แล้วก็แค่เอื้อมมือเท่านั้น แต่ถ้าหากยังนั่งรอปลากินเบ็ดอยู่ที่นี่ทุกวัน อย่างนั้นก็อาจใช้เวลานาน

“มันไม่ยากจริงๆ แค่หาสถานที่ที่ผีดุมาสักที่หรือสถานที่ที่ผีมารวมตัวกัน” ขณะที่พูด ทนายอันก็ชี้ไปทางเด็กชายที่กำลังนั่งเขียนการบ้านอยู่ตรงนั้น “เหมือนอุโมงค์นั่นของเขาคราวที่แล้วไง เราออกปฏิบัติการใหญ่สักครั้งก็สำเร็จแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รีบร้อน ผมมีเอี่ยวกับเบื้องล่าง…” เมื่อพูดถึงความเกี่ยวข้องกับเบื้องล่างแล้ว ทนายอันกับโจวเจ๋อก็ยิ้มพร้อมกัน

เมื่อคนธรรมดาทั่วไปทำตัวอวดเก่งวางโตล้วนบอกว่าเกี่ยวข้องกับเบื้องบน แต่กับพวกเขาในที่นี้มันกลับตรงกันข้าม

“ผมมีเอี่ยวกับเบื้องล่าง อีกสักระยะหนึ่งอาจจะมีผู้พิพากษาจากนรกเรียกรวมยมทูตยอดเยี่ยมในโลกมนุษย์จำนวนหนึ่งมาอบรมหรือไม่ก็ฝึกทดสอบละมั้ง ห้ามพลาดโอกาสนี้ล่ะ”

“ทำประโยชน์อะไรได้บ้าง”

“อันที่จริง ต่อให้ไม่ได้รับประโยชน์อะไร แต่ถ้าหากเรียนรู้ได้มากก็จะเปิดโลกทัศน์มากขึ้น นับว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่เสียเที่ยวแล้ว และผมเชื่อมั่นในตัวเถ้าแก่ว่าจะต้องได้อะไรมาสมราคาค่างวดแน่นอน ลองคิดดูว่าการฝึกอบรมที่ผู้พิพากษาจัด จะให้ทุกคนกลับมามือเปล่าได้ยังไง”

“ที่นรกเหรอ”

“น่าจะใช่มั้ง”