ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 534

ตอนที่ 534 จับเป็น!

เช้าวันรุ่งขึ้น เหล่าจางก็มาถึง การสืบสวนเรื่องนี้ก็ได้เรื่องแล้วเช่นกัน

ชายที่เป็น ‘โรคพิษสุนัขบ้า’ ในร้านขายยาเมื่อวานคนนั้นเสียชีวิตกะทันหันขณะรักษาตัวในโรงพยาบาล ทั้งยังเสียชีวิตในห้องฉุกเฉิน

เหตุการณ์นี้ไม่ได้สร้างความวุ่นวายมากนัก เมื่อ ‘โรคพิษสุนัขบ้า’ แสดงอาการแล้ว โดยทั่วไปก็หมายถึงโทษประหารชีวิต ทั้งยังน่ากลัวมากกว่าโรคเอดส์ในระดับหนึ่งอีกด้วย เนื่องด้วยมีการเก็บบันทึกเอาไว้ มีเพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิตหลังจากเริ่มแสดงอาการของโรค แต่ก็มีอาการสืบเนื่องที่ร้ายแรงอย่างยิ่ง ตายดีกว่าอยู่รอด หรือไม่ก็มีชีวิตอยู่ได้เพียงสองสามปีก็เสียชีวิตอยู่ดี ด้วยเหตุนี้ เรื่องวัคซีนที่ผ่านมาเมื่อไม่นานมานี้ จึงดึงดูดให้เห็นถึงความสำคัญและความตื่นกลัว

สิ่งที่ทำให้เถ้าแก่โจวอึดอัดก็คือ เหล่าจางรีบมาเวลากินข้าวอีกแล้ว ทันทีที่ส่งมอบของ ก็เอาแต่นั่งลงกินมื้อเช้าของใครของมัน นับตั้งแต่เหล่าสวี่หันกลับมาสนใจงานของตัวเอง มาตรฐานอาหารของร้านหนังสือพัฒนาขึ้นหลายระดับทันที

จากผลการสืบสวน ในบันทึกค่าใช้จ่ายของพวกเขา รวมถึงวิญญาณสภาพอนาถเมื่อวานนี้ด้วย มีเงินยอดหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือล้วนเคยไปศูนย์ดูแลสุขภาพมาก่อน และโดยทั่วไปต่างก็ไปมาเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนแสดงอาการป่วยทั้งสิ้น

หลังมื้ออาหารเช้า โจวเจ๋อกับทนายอันขับรถไปศูนย์ดูแลสุขภาพแห่งนั้น เนื่องจากเป็นเวลาเช้าตรู่ ดังนั้นถึงแม้ว่าประตูศูนย์ดูแลสุขภาพแห่งนี้จะเปิดอยู่ก็ตาม แต่เห็นได้ชัดว่ายังไม่พร้อมให้บริการ ผู้จัดการแผนกต้อนรับขอให้โจวเจ๋อและทนายอันนั่งรอที่โซฟา และบอกว่าจะให้หมอนวดเข้ามา

รอประมาณครึ่งชั่วโมง หมอนวดสองคนรีบกุลีกุจอเข้างาน โจวเจ๋อกับทนายอันถูกแยกและนำเข้าไปในห้องส่วนตัวสองห้อง ในห้องส่วนตัวมีกลิ่นอายโบราณ กลับไม่มีสิ่งของที่เป็นคำใบ้คลุมเครือ ผู้เชี่ยวชาญทั้งสองคนก็ไม่ได้อยู่ในระดับสาวงาม ดูๆ แล้วล้วนมีอายุกันทั้งนั้น แต่สวมใส่ชุดกี่เพ้าดูแล้วค่อนข้างมีเสน่ห์ทีเดียว

โจวเจ๋อนอนลง อีกฝ่ายช่วยเขาทำความสะอาดใบหน้าก่อน และเช็ดทุกส่วนบนใบหน้าอย่างละเมียดละไม จากนั้นเริ่มนวดส่วนหัวและกระดูกสันหลังส่วนคอ เทคนิคพิถีพิถันมาก แค่เริ่มลงมือนวดก็รู้ว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ หากเป็นคนเจนจัดช่ำชอง เวลานี้ก็น่าจะรู้ว่าร้านนวดแห่งนี้ปกติทั่วไป ไม่ใช่แสร้งทำเป็นรอโอกาสถามคุณว่าต้องการบริการพิเศษหรือไม่

“หอมจัง” โจวเจ๋อเอ่ยพูด

“ค่ะ เป็นไม้จันทน์ที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ” หมอนวดตอบ “คุณลูกค้า สามารถนอนหลับได้เลยนะคะ ดิฉันจะช่วยนวดให้ค่ะ”

โจวเจ๋อยิ้มๆ อิงอิงไม่อยู่ที่นี่ด้วยเขาก็นอนไม่หลับหรอก แต่เปลือกตากลับตอบสนองนิดหน่อยตามสัญชาตญาณ คล้ายกับมีความรู้สึกอยากงีบหลับจริงๆ

ไม้จันทน์ถูกดัดแปลงสินะ โจวเจ๋อคิดในใจ ดังนั้นคนที่มานวดที่นี่ล้วนนอนหลับปุ๋ยภายใต้อิทธิพลของไม้จันทน์ แล้วคิดว่าบริการนวดของที่นี่ยอดเยี่ยมมากใช่หรือไม่

“คุณลูกค้าต้องการเพิ่มเวลาไหมคะ”

“ไม่ต้องครับ”

“ได้ค่ะ บริการในครั้งนี้เป็นอันสิ้นสุดค่ะ คุณสามารถไปแช่น้ำในห้องอาบน้ำได้เลย” หมอนวดออกไปแล้ว โจวเจ๋อก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องส่วนตัว

“เฮ้ พี่สาว ไม่ได้จริงๆ นะเหรอ ผมเพิ่มเงินให้”

“ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้จริงๆ ค่ะ”

“พี่สาวอยากได้เงินเท่าไร เรียกมาได้เลย”

“ดิฉันอายุปูนนี้แล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไร ออกจะน่ากิน”

“ไม่ได้ค่ะ ที่นี่ไม่อนุญาต ขออภัยด้วยค่ะ พวกเราเป็นร้านนวดปกติทั่วไป”

‘แกร๊ก!’ ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก หมอนวดเดินหน้าแดงออกมา

ไม่นานนัก ทนายอันก็เดินออกมาเช่นกัน และสบเข้ากับสายตาเหยียดหยามของโจวเจ๋อ

“นั่นอะไร ผมแค่กำลังสละตนเป็นอาหารเสือเพื่อหาความจริง ทำไมคุณใช้สายตาแบบนี้มองผมกันละเนี่ย”

“เหอะๆ”

“แหม ผู้ชายน่ะนะ ดั้นด้นมาถึงที่นี่ทำไมจะไม่คิดอะไร ถ้าเกิดว่าพวกเขาเป็นแบบนี้กันหมดล่ะ” ทนายอันอธิบายจบ ยื่นบุหรี่ให้โจวเจ๋อพลางเอ่ย “ไปเถอะ ไปแช่น้ำกัน”

อ่างอาบน้ำไม่ใหญ่มากนัก แต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่โรงอาบน้ำโดยเฉพาะ แต่ก็พอใช้แล้ว เวลานี้มีเพียงโจวเจ๋อและทนายอันแช่น้ำที่นี่สองคน น้ำร้อนมาก นอนลงไปสบายตัวมาก

“ไม่มีตรงไหนผิดปกติเลยนะเนี่ย” ทนายอันเอ่ยพูด

“อืม” โจวเจ๋อพยักหน้า

เวลานี้มีชายหนุ่มสวมชุดคลุมอาบน้ำเดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยยิ้มๆ “ทั้งสองคนอยากขัดหลังด้วยไหมครับ”

“เอาสิ ขัดหลังเลย” ทนายอันยืนขึ้นเดินไปนอนบนเตียงฝั่งนั้น

“เถ้าแก่ เราจะกลับไปทั้งอย่างนี้ ดูเหมือนไม่ค่อยจะดีเท่าไร ฮ่าๆๆ คล้ายกับตั้งใจออกมาหาความสุขสบายใส่ตัวเลย โอ๊ะ! พี่ชาย เบาๆ หน่อยสิ นี่คุณนึกว่ากำลังขัดพื้นหรือไง”

“คราบไคลเยอะมากทีเดียว” ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังพูด

ทนายอันส่ายหน้าและไม่พูดอะไร รอจนถูหลังเสร็จทั้งด้าน A และ B แล้ว ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังถามว่า “ต้องการขัดไหมไหมครับ”

“อยู่ทางนั้น!” ทนายอันรีบรุดไปก่อนทันที ไล่ตามไปจนถึงหน้าล็อบบี้ เวลานี้ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังมาถึงประตูล็อบบี้แล้ว เขาหันหน้ากลับมา และมองเห็นทนายอันที่ไล่ตามมาติดๆ ก็ตกใจ ดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตามมาได้รวดเร็วถึงขนาดนี้

ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะขึ้นลิฟต์แล้ว จึงรีบวิ่งลงบันไดทันที

“ไอ้ชาติชั่ว อย่าหนีนะ!” ทนายอันตรงไปตรงมายิ่งกว่า กระโดดลงจากหน้าต่างที่เปิดอยู่ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพนักงานในล็อบบี้

‘ปึง!’

แค่สามชั้นเอง ลงถึงพื้นได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ในเวลานี้เอง ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังเพิ่งจะวิ่งออกมา

“จะหนีไปไหน!” มือกระดูกของทนายอันยื่นยาวออกไป ภาพลวงตาเปิดกว้างพร้อมล็อกคู่ต่อสู้ไว้ทันที! แต่ทันใดนั้นร่างของผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังพลันพร่ามัวอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะรวมตัวเองเข้าไปในภาพลวงตาก่อนด้วยซ้ำ จากนั้นเส้นไหมเริ่มกระจายไปตามภาพลวงตา นี่เป็นการใช้ประโยชน์พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส!

ไม่มีทางเลือก ทนายอันจำต้องยุติภาพลวงตาอย่างเด็ดขาด หลังภาพลวงตาสิ้นสุดลง ทั้งสองยังยืนอยู่กับที่ ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังตีลังกากระโจนเข้าสวนดอกไม้อย่างไม่ลังเล ทนายอันก็รีบตามไปทันที

‘พลั่ก!’ วินาทีต่อมา ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังถูกเตะก้นโด่งออกจากสวนล้มลงบนพื้น

‘โฮก!’ ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังขู่คำราม เส้นไหมบนร่างกายเดือดดาลอีกครั้ง พร้อมกับพุ่งไปข้างหน้า

‘ฉึบ! ฉัวะ ฉึบ!’ เล็บสิบนิ้วยาวดุจเคียวโบกสะบัด เส้นไหมแต่ละเส้นนี้ถูกพันบนเล็บทั้งหมด จากนั้นแค่โจวเจ๋ออกแรง ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังก็ถูกกระชากลากดึงทั้งตัว เพราะเส้นไหมงอกออกมาจากร่างกายของเขา เขาในเวลานี้ก็เท่ากับถูกโจวเจ๋อใช้ ‘เชือก’ มัดไว้ แถมเชือกนั้นยังมาจากเขาเองอีกด้วย

“หนีเหรอ แกหนีไปอีกทีสิ” เล็บของโจวเจ๋อยึดตัวผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังไว้ หมอนี่เหมือนปลาหนีชิวมากจริงๆ ลื่นไหลสุดๆ ในที่สุดก็จับได้เสียที ทนายอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดอย่างโมโห “เถ้าแก่ ทำไมคุณออกมาช้าจัง”

“อ้อ โทษที เมื่อกี้ผมสวมเสื้อผ้าแป๊บหนึ่งน่ะ”

ทนายอันตกใจทันที เวลานี้เขาเพิ่งรู้สึกว่าทั้งร่ายกายของเขาเย็นซู่ เมื่อกี้รีบร้อนออกมาจนลืมไปว่าตัวเองไล่ตามออกมาจากในห้องอาบน้ำ

ขณะนั้นเองทนายอันรีบจ้ำอ้าวไปเปลี่ยนเอาเสื้อผ้าของตัวเองที่ชั้นบนทันที โจวเจ๋อที่อยู่ข้างล่างตะโกนไล่หลังมา “จ่ายเงินด้วยนะ เมื่อกี้รีบร้อนออกมา ผมยังไม่ได้จ่ายเงินน่ะ คนอื่นเขานึกว่าผมชักดาบแล้วมั้ง”

“…” ทนายอัน

……………………………………………………………….

[1] การแต่งงานต่างคนต่างอยู่ เป็นรูปแบบการแต่งงานอย่างหนึ่งของชาวหมัวซัวชนเผ่าทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลยูนนาน ฝ่ายชายจะไปที่บ้านหญิงคนรักแล้วนอนค้างคืนและกลับบ้านของตนในวันรุ่งขึ้น เมื่อฝ่ายหญิงตั้งครรภ์ก็จะดูแลเป็นแม่ของลูก โดยลูกจะไม่รู้จักพ่อตัวจริง