ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 535

ตอนที่ 535 สัญจร!

เขาไม่ได้ไปที่อื่น แต่หาห้องน้ำสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ ขณะเดียวกันก็วางป้าย ‘กำลังทำความสะอาด’ ไว้หน้าประตู โจวเจ๋อกดผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังไว้ใต้ร่าง ไม่ใช่ว่าโจวเจ๋อชอบท่านี้ แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังหลบหนีได้ง่ายจริงๆ แม้ว่าห้องน้ำจะมีเพียงทางออกเดียวก็ตาม แต่ตราบใดที่คุณให้โอกาสและช่องว่างแก่เขา เขาก็พร้อมที่จะมุดผ่านท่อระบายในหลุมนั่งยองได้เลย

ทนายอันตามมาหาในภายหลัง หลังจากจ่ายบิล สวมเสื้อผ้า เมื่อเดินเข้ามาก็เตะอัดผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังไปหนึ่งที

“ไอ้เวร!” จากมุมมองที่เกลียดแค้นเข้าไส้เป็นการส่วนตัวแล้ว ก่อนหน้านี้เขาเกือบจะถูกไอ้หมอนี่ตัดวิญญาณไปแล้ว มันเป็นการตัดตอนทางจิตวิญญาณจริงๆ และคนที่เสียชีวิตด้วย ‘โรคพิษสุนัขบ้า’ ในมุมมองของสาธารณชนสองสามคนนั้น ก็ล้วนเป็นเพราะไอ้หมอนี่กันทั้งนั้น

เตะอัดไปยกหนึ่ง คลายความโกรธได้มากทีเดียว

“คุณสอบสวนได้ไหม” โจวเจ๋อถามทนายอัน โดยทั่วไปแล้ว ทนายอันถนัดเรื่องประเภทนี้มาก เพราะเป็นคนที่เคยเห็นการลงทัณฑ์ในนรกไอรีนโนเวล

แต่ใครจะไปรู้ว่าทนายอันกลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ภาพลวงตาของผมควบคุมไอ้เวรนี่ไม่ได้ เมื่อกี้ผมก็เกือบถูกเล่นงานกลับแล้ว”

โจวเจ๋อถอนหายใจเฮือก และพูดกับผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังว่า “งั้นแกจะยอมบอกตัวตนของตัวเองและจุดประสงค์ในการทำเรื่องพวกนี้หรือเปล่า”

ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังเชิดหน้าขึ้น เห็นความตายดั่งคืนสู่มาตุภูมิ!

โจวเจ๋อพยักหน้า “งั้นแกก็ตายเสียเถอะ” ขณะที่พูดเล็บก็แทงเข้าหน้าอกของผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลัง!

“เอ่อ…” ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังเบิกตากว้าง ราวกับไม่อยากจะเชื่อเลย

ง่ายดายขนาดนี้เลยหรือ

คุณไม่ถามอีกสักหน่อยหรือ

ฉันดื้อดึงอีกสองสามครั้งไม่ได้หรือ

แล้วกระบวนการล่ะ

แล้วลูกไม้ล่ะ

แล้วความซื่อสัตย์และขั้นตอนของทั้งสองฝ่ายล่ะ

โจวเจ๋อขยับเล็บตามสถานการณ์ที่เป็นไป ได้ยินเพียงเสียงแตกละเอียดดังออกมาจากในร่างกายของอีกฝ่ายเป็นระยะๆ ไม่มีเลือดไหลออกจากบาดแผล และไม่มีแม้กระทั่งของเหลวไหลออกมาจากผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลัง โจวเจ๋อถอนเล็บกลับมาอีกครั้ง ฉวยโอกาสดึงสิ่งที่น่าขยะแขยงคล้ายเส้นผมออกมาเป็นกลุ่มเป็นก้อน

“ฉัน…” ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังยังไม่ตาย และกำลังจะปริปากพูด

“ให้ตายสิ แกสกปรกเป็นบ้าเลย!”

‘ฉึก!’ แทงเล็บเข้าไปอีกครั้ง!

แกทำให้ผู้ป่วยโรครักความสะอาดรังเกียจขยะแขยง ไปตายซะ!

“เอ่อ…” ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลัง

“…” ทนายอัน

ทนายอันอยากเตือนโจวเจ๋อเหลือเกิน ดูเหมือนไอ้หมอนี่คิดจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นเถ้าแก่ใช้เล็บแทงทะลุซ้ำไปซ้ำมาอย่างต่อเนื่องราวกับถูกกระตุ้นอารมณ์ เขาจึงได้แต่เม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร

ในที่สุด หลังจากแทงผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังประมาณสิบรูเห็นจะได้ โจวเจ๋อถึงหยุดการกระทำลง ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังเหมือนตุ๊กตาที่ถูกปล่อยลมออก ร่างกายพลันแห้งเหี่ยวเล็กน้อย

หมอนี่ไม่ใช่คนธรรมดา บางทีเมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แน่ๆ ตรงจุดนี้ได้รับการพิสูจน์เมื่อตอนที่เขาไหลลงท่อระบายพร้อมกับกระแสน้ำในอ่างอาบน้ำได้ ดังนั้นการแทงทะลุติดต่อกันไม่สามารถฆ่าเขาให้ตายได้อย่างสมบูรณ์ และไม่ใช่สิ่งที่เข้าใจยากเลย แน่นอนว่า เขาจะต้องทุกข์ทรมานมาก

“ฉัน…ฉันจะพูด!” ผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังยอมสารภาพแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะคนก็ไม่ใช่จะผีก็ไม่เชิง แต่เขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่

“เหล่าอัน เฝ้าเขาไว้ ผมจะไปล้างมือ”

…

รถหยุดอยู่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านด้านล่างอำเภอหรูเกา บอกว่าเป็นหมู่บ้าน อันที่จริงก็ไม่นับรวม เพราะที่นี่มีการย้ายถิ่นฐานหมู่บ้านใหม่เมื่อสิบปีก่อน ชาวบ้านในนั้นย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านพักหลังเล็กๆ อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยตั้งนานแล้ว เดิมทีจะทำโครงการพัฒนา หมู่บ้านที่นี่ถูกทุบไปเจ็ดแปดส่วนแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุ โครงการหยุดชะงักไป ที่นี่จึงกลายเป็นซากปรักหักพังไปโดยปริยาย

โจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างคนขับเอ่ยถามพลางชี้ไปด้านหลัง ซึ่งผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังถูกมัดและแปะยันต์ไว้ทั้งหน้าผากและแขนขานั่งอยู่ “คุณเอายันต์มาจากไหนเนี่ย เอาจากนักพรตเฒ่าเหรอ”

“ผมขอเขาก่อนน่ะ แต่เขาก็พล่ามบอกว่าเป็นยันต์บรรพบุรุษเหลืออยู่แค่แผ่นเดียว บอกว่าอันก่อนๆ ใช้หมดแล้ว เหลืออยู่แค่แผ่นเดียวจริงๆ จากนั้นก็ล้วงออกมาจากเป้ากางเกง ทะนุถนอมมาก ทำใจไม่ได้เหลือเกินและเจ็บปวดใจมากขณะเดียวกันก็หนีบติดขนเพชรสองสามเส้นยื่นมาให้ผมด้วย”

“หึ…” โจวเจ๋อขำ ภาพนี้เขาเห็นมาหลายครั้งหลายหนแล้ว ทุกครั้งที่นักพรตเฒ่าใช้ยันต์ เขาบอกตลอดว่าเป็นยันต์แผ่นสุดท้ายที่เหลือตกทอดจากบรรพบุรุษเพียงแผ่นเดียวเท่านั้น แต่ครั้งต่อมา เมื่อเขาคลำเป้ากางเกง รับรองได้ว่ายังคลำออกมาได้อีกดฮณ๊ฯดฯฌซ,

“ต่อมาผมเอาโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ไปแลกยันต์ยี่สิบถึงสามสิบแผ่นจากเจ้าลิง” ขณะที่พูด ทนายอันก็ชี้มือชี้ไม้ด้วยความไม่พอใจ “ผมเห็นแล้วว่ายังมีอีกกองหนาปึ้กอยู่ในกระเป้าเจ้าลิง”

นักพรตเฒ่าดีกับเจ้าลิงเหลือเกิน

“เวรเหอะ ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในห้องอาบน้ำ ไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยไม่ได้พกยันต์ไว้กับตัว ไม่อย่างนั้นไอ้ระยำนี่ไม่มีทางหนีรอดแน่นอน” ขณะที่พูด ทนายอันก็เอื้อมมือไปตบปากผู้เชี่ยวชาญด้านการขัดหลังอีกครั้ง “หนีอีกสิ แกลองหนีดูอีกทีสิ!”

เถ้าแก่โจวไม่พูดอะไร ไม่รู้สึกแย่เลยสักนิดจริงๆ ที่ทำร้ายทารุณหมอนี่ จงรู้ไว้ว่าผู้ป่วย ‘โรคพิษสุนัขบ้า’ สองสามคนนั้นต้องผ่านความเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนก่อนที่จะเสียชีวิต

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของไอ้หมอนี่

ในมุมมองระดับหนึ่ง เขาโกรธแค้นเกลียดชังยิ่งกว่าฆาตกรต่อเนื่องประเภทนั้นเสียอีก

“นี่น่ะเหรอ” โจวเจ๋อชี้ไปที่หมู่บ้านร้างตรงหน้า เหลือบ้านที่ยังตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้นเพียงไม่กี่หลัง

“ใช่ พวกคุณรับปากฉันแล้ว ถ้าฉันเล่าทุกอย่างให้พวกคุณฟัง พวกคุณต้องปล่อยฉันไป”

“เอาน่าๆ แกเองก็รู้ว่านี่มันเป็นไปไม่ได้” ทนายอันโบกมือ “แต่ว่าดูจากพฤติกรรมที่ดีและมีความกระตือรือร้นในการเปิดโปงพรรคพวกของแกแล้ว สามารถเอาวิญญาณของแกออกมาแล้วส่งลงนรกไป ส่วนจะมีโอกาสกลับชาติมาเกิดในที่สุดหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับว่ายมโลกจะลงโทษยังไงแล้วละ”

“ลงรถเถอะ ลองเข้าไปดูหน่อย” โจวเจ๋อเปิดประตูรถพร้อมกับเดินลงมา พอได้ลงจากรถ กลิ่นลมทะเลเค็มๆ ก็ปะทะจมูก หมู่บ้านนี้อยู่ใกล้ทะเลมาก

ทนายอันเดินมาอยู่ข้างๆ โจวเจ๋อ เอ่ยกระซิบเสียงเบา “ไอ้หมอนั่นคงไม่น่าจะซื่อสัตย์ขนาดนั้น”

“แค่ก…” เสียงดังออกมาจากลำคอของชายชรา หญิงสาวที่ทนายอันเคยชมว่าสวยมากก่อนหน้านี้รีบคุกเข่าลงข้างๆ ชายชรา อ้าปากรับเอาเสมหะไป

หน้าอกของโจวเจ๋อกระเพื่อมขึ้นลง ขณะเดียวกันก็ถามทนายอันเสียงต่ำ “คุณยังจะเอาอยู่ไหม”

“เหม่ยเหรินอวี๋[1] (กระโถนปากแตรคนงาม) สินะ”

“เหม่ยเหรินอวี๋ (นางเงือก) เหรอ”

“กระโถนปากแตรที่เป็นกระโถนขากเสมหะ สมัยโบราณสาวใช้ก็ปรนนิบัติรับใช้ขนาดนี้นี่แหละ เป็นไง วิปริตพอไหม ว่ากันว่าเหยียนซื่อฟานลูกชายของเหยียนซง[2]ในยุคราชวงศ์หมิงเป็นผู้คิดค้นวิธีการเล่นพิเรนทร์นี่”

โจวเจ๋อไม่เห็นท่าทีรังเกียจสะท้อนออกมาจากสายตาของทนายอันเลยสักนิด กลับกันดันกระตือรือร้นที่จะลิ้มลองแทน

ชายชราคล้ายไม้เลื้อยแห้งเฉา ดูเหมือนว่าเขาจะออกแรงกะพริบตาอย่างมาก ดวงตาคู่เล็กเหลือบมองโจวเจ๋อและทนายอันที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสิ้นเปลืองแรง แต่แค่พริบตาเดียวพลันเปี่ยมไปด้วยพลังเอ่ยปากพูดว่า “ข้ามีนามว่าลู่ผิงจื๋อแห่งผิงเติ่งหวัง สัญจรใต้ประตูนรกอักษรติงแห่งนรกบริวารขุมที่สิบหก ยินดีที่ได้พบเพื่อนร่วมงานทั้งสอง”

นี่นับว่าเป็นการประกาศศักดาตนเอง

โจวเจ๋อมองทนายอัน เห็นเพียงแต่ทนายอันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก จากนั้นบอกโจวเจ๋อเสียงเบา “ขุมที่เก้าจากนรกทั้งสิบขุม ผิงเติ่งหวังลู่ผู้รับผิดชอบดูแลมหานรกอเวจีเมืองผีเฟิงตู[3] ยังมีนรกบริวารอีกสิบหกขุม เขาเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยของประตูอักษรติงแห่งนรกบริวารขุมที่สิบหก”

โจวเจ๋อมืดแปดด้าน เขารู้เรื่องสลับซับซ้อนอ้อมไปอ้อมมาในนรกเสียที่ไหน จึงได้แต่ถามไปตรงๆ “ตำแหน่งใหญ่หรือเปล่า”

“เทียบเท่าข้าราชการขั้นเจ็ดของราชสำนัก คุณว่าไงล่ะ”

“นี่มัน…”

“ไอ้แก่นี่ใช้ตำแหน่งอำนาจกดขี่ประชาชน”

“อะแฮ่ม…ท่านทั้งสองเป็นยมทูตประจำท้องถิ่นสินะ” หลังจากชายชราประกาศศักดาตนเองแล้วก็ดูเหมือนจะมีพลังอำนาจขึ้นมาแล้ว ให้ความรู้สึกเหมือนข้าราชการเมืองหลวงดูหมิ่นข้าราชการท้องถิ่นในอำเภอเล็กๆ

ทนายอันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวไปข้างหน้าแล้วตะโกน “อะแฮ่ม ตั้งใจฟังให้ดี! ฉันคืออันปู้ฉี! ผู้สัญจรภายใต้สังกัดไท่ซานฝู่จวิน! ทะเลแห่งความตายประทานให้ถือหางเสือมรณะ! ผู้ตรวจสอบมือทองอันดับหนึ่งในลำดับยมโลก!”

“…” โจวเจ๋อ

“…” ชายชรา

เมื่อพูดจบ ทนายอันก็ชี้ชายชราพร้อมกับด่ากราด “ไอ้เวรตะไล! ท่านตกต่ำมาถึงจุดนี้แล้วยังจะใช้สถานะอำนาจข่มเหงคนอื่นอีกเหรอ สถานะทางการของผมเป็นไง ตกใจกลัวแทบตายเลยละสิ”

……………………………………………………

[1] 美人盂 เหม่ยเหรินอวี๋ แปลว่า กระโถนปากแตรคนงาม ซึ่งเล่นคำกับคำว่า美人鱼 เหม่ยเหรินอวี๋ ที่แปลว่า นางเงือก 艾琳小說

[2] เหยียนซง เป็นอำมาตย์ บริหารราชการแผ่นดินกับลูกชายกระทำการทุจริต สร้างสมสมัครพรรคพวก สร้างความเดือดร้อนแก่ราษฎร

[3] เมืองผีเฟิงตู อยู่ที่เขตเฟิงตู เมืองฉงชิ่ง เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงในการนำด้านความดี ความชั่ว นรก สวรรค์มาเป็นสื่อเพื่อทำให้ผู้คนรู้สึกเกรงกลัว