ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 537

ตอนที่ 537 ความโกลาหลครั้งใหญ่!

“ยมโลกมีกฎระเบียบ กฎแห่งความตายไร้ความปรานี ทำลาย!” ทนายอันทำมุทรา แล้วมือกระดูกก็แทงเข้าไปข้างหน้าอย่างรุนแรง!

‘ฟึบ!’ มือแทงเข้าไปแล้ว แต่เหมือนวัวแก่ติดอยู่ในโคลนตม กลับขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว

ลู่ผิงจื๋อยกมือขึ้นอย่างเชื่องช้า คว้าหมับเข้าที่มือกระดูกของทนายอัน

ฝ่ายหนึ่งเป็นมือกระดูกขาวจั๊วะ อีกฝ่ายหนึ่งเป็นมือผอมแห้งเหี่ยวหนังหุ้มกระดูก เมื่อมือทั้งสองข้างแตะสัมผัสกันดูเหมือนมีกระแสไฟฟ้าระเบิดปะทุออกมาอย่างรวดเร็ว ทนายอันจ้องเขม็ง ถอยกลับแทนที่จะรุกหน้าพร้อมกับตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

ร่างของลู่ผิงจื๋อสั่นเทิ้มเล็กน้อย จากนั้นอ้าปาก “ลงโทษไร้การอภัย!”

‘แปร๊บ!’ ทนายอันรู้สึกปวดแปลบที่มือกระดูกของตัวเองเป็นระยะๆ ราวกับมันกำลังจะปริแตกออก แต่เขาก็ยังไม่ชักมือกลับ ในตอนนี้จริงๆ แล้วมันเหมือนเวลาที่นักกีฬาปะทะกันอย่างรวดเร็ว ใครถอยก่อนคนนั้นจะบาดเจ็บหนักกว่า! จนกระทั่งถึงเวลานี้ ทนายอันยืนยันได้อย่างเต็มที่ว่าความอ่อนแอที่ตาเฒ่าแสดงออกมาทั้งหมด จริงๆ แล้วส่วนใหญ่เป็นการเสแสร้งทั้งนั้น แท้จริงแล้วเขามีที่พึ่งมาโดยตลอด

ทนายอันหันกลับไปมองอีกครั้ง เถ้าแก่ยังยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้น คงไม่ใช่ว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นหรอกใช่ไหม

แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าเวลานี้เถ้าแก่โจวกำลังเจรจากับเจ้านั่นในร่างกายอยู่ ฉะนั้นถึงได้ไม่มีเวลามาสนใจเขาในตอนนี้อย่างไรล่ะ

‘ทำการ…แลกเปลี่ยน…กันเถอะ…’

‘ผมไม่รู้จักวิธีใช้ของพรรค์นั้นมาโดยตลอด แต่ผมก็ยังใช้ชีวิตราบรื่นดี ไม่ส่งผลกระทบต่อการดื่มกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ของผมนี่’

‘มัน…มีประโยชน์…มาก’

‘ถ้าคุณทำงานเป็นเซลล์ละก็ บริษัทไปไม่รอดแน่นอน ไม่มีความจริงใจในการขายเลยสักนิด’

‘ข้า…จะ…ออก…ไป’

‘คุณชักจะเอาใหญ่แล้ว เพิ่งออกไปที่สวีโจวไม่นานมานี้ไม่ใช่หรือไง ยังอยากจะออกไปอีกเหรอ คุณรู้บ้างไหมว่าคราวก่อนน่ะ คุณอยากจะเจอพระพุทธเจ้าให้ได้จนทำให้ผมฟื้นตัวช้าไปตั้งหลายวัน’

‘หนังสือรับรองนั่น…เป็น…กฎของ…ยมโลก…’

‘ยังไงก็ไม่ปล่อยให้คุณออกไปหรอก อย่าฝันหวานไปเลย’

‘สามารถ…ให้เจ้า…เลื่อนขั้น…ไม่มีอะไร…มาขวาง…แม้กระทั่ง…เก็บเป็นความลับ…ต่อยมโลก…’

‘อึก!’ โจวเจ๋อกลืนน้ำลาย

‘แม้ว่า…เจ้า…แอบลักลอบ…เลื่อนขั้นเป็น…ผู้พิพากษา…ยมโลก…ก็ไม่มีทางรู้…แต่สิ่งที่…ควรให้…ก็จะให้เจ้า…ทั้งหมด…’

‘อึก!’

‘มิฉะนั้น…เจ้าไม่เคย…สงสัยเลยหรือ…ว่าทำไม…เจ้าทำอะไร…มากมายขนาดนี้…แต่กลับ…ไม่ได้รับ…การสอบถามและ…ซักถามจากยมโลก…’

‘อึก!’

‘เรียนรู้…วิธี…ใช้มัน…เจ้าจะสามารถ…อยู่อย่างสงบสุข…ลอยตัว…เหนือเรื่องราวได้ตลอดไป…ดื่มกาแฟ…อ่าน…หนังสือพิมพ์…ของเจ้าได้ทุกวัน’

‘อึก!’

‘เฮ้อ ผมขอคืนคำพูดก่อนหน้านี้ละกัน ถ้าคุณไม่ไปเป็นเซลล์คงน่าเสียดายแย่ คุณหมายความว่า หลังจากผมเอาหนังสือรับรองยมทูตมายอมรับนาย แท้จริงแล้วผมก็สามารถซ่อนตัวจากสายตาของยมโลกได้มาโดยตลอดงั้นเหรอ’ พอคิดดูอย่างรอบคอบแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นความจริงที่ไม่เคยมีข่าวคราวอะไรจากนรกมาถึงตัวเขาโดยตรงเลยสักครั้ง รวมถึงเหตุการณ์ครั้งใหญ่ที่สวีโจวก็ด้วย

ลอยตัวเหนือเรื่องราว

ร่ำรวยอย่างสบายใจ

ดื่มด่ำกับชีวิต

โจวเจ๋อรู้สึกว่า คำกล่าวที่ว่ามาข้างต้นล้วนกระตุ้นเขาได้ตรงจุด

‘งั้นคุณบอกวิธีใช้มันมาให้ผมก่อนแล้วผมจะปล่อยคุณออกไป’

‘เหอะ….’

‘คุณไม่เชื่อใจผมหรือไง’

‘เจ้า…ว่า…อย่างไรเล่า’

‘งั้นถ้าผมให้คุณออกมาก่อน พอคุณกินเรียบแล้วคุณดันกลับคำพูดล่ะ’

‘คิดว่าข้า…จะทำ…เช่นนั้นหรือ’

เถ้าแก่โจวเลียริมฝีปาก ดูเหมือนว่าในแง่ของความเป็นมนุษย์นั้น ลักษณะนิสัยของเจ้านั่นในร่างของเขามีความน่าเชื่อถือยิ่งกว่าเขามากโข ประเด็นสำคัญคือเจ้านั่นรักหน้าตา แถมหยิ่งในศักดิ์ศรีจะตาย ไม่อย่างนั้นนี้ก่อนหน้านี้ที่สวีโจวคงไม่ทำเรื่องเพ้อเจ้อ ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นม้าตีนปลายแล้ว กลับยังวางท่าวางอำนาจรอพระพุทธเจ้าเสด็จมาหรอก

เป็นเวลานานพักหนึ่ง โจวเจ๋อยิ้มกริ่ม จากนั้นก็พยักหน้า ‘ดีล’

…

“แกจะไสหัวไปไม่ได้หรือไง” ทนายอันฝืนความเจ็บปวดบนมือกระดูกพร้อมกับคำรามด้วยสีหน้าบึ้งตึง เขาไม่ใช่จางเยี่ยนเฟิง ไม่มีศีลธรรมตามธรรมชาติอะไรพรรค์นั้นไปพูด และไม่มีความเชื่อว่าอาชญากรรมทั้งหมดจะเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ถ้าตาเฒ่านี่พยักหน้า ยอมอ่อนข้อให้บอกว่าเขาจะจากไปและไปสร้างหายนะที่อื่น ทนายอันก็สามารถถอยให้ได้ก้าวหนึ่ง และเขาเชื่อว่าเถ้าแก่ที่อยู่ข้างๆ เขาก็น่าจะไม่วิ่งกวดไล่ตามไปอีกแล้ว

เพราะว่าเถ้าแก่เขาขี้เกียจยังไงล่ะ

“ทางถอยของข้าก็คือที่นี่” ลู่ผิงจื๋อตอบประโยคนี้กลับมา ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุ เขาจำเป็นต้องอยู่ในเขตแดนทงเฉิง

“งั้นก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วจริงๆ” ทนายอันคำราม ขณะเดียวกันมืออีกข้างหนึ่งของเขาพลันเปลี่ยนเป็นกระดูก! มือทั้งสองข้างแปรเปลี่ยนเป็นกระดูกพร้อมกางแขนทั้งสองข้างออก คาดไม่ถึงว่าจะฝืนแหกม่านแสงที่ปกคลุมอยู่ตรงหน้านี้จนเกิดรอยปริแยก

“ไม่มีอะไรต้องพูดถึงตำหนักเก้าแล้ว”

ลู่ผิงจื๋อผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที อาภรณ์บนตัวดังกรอบแกรบ แม้แต่สายลมแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัวยังหวีดหวิวออกมา เกราะม่านแสงแตกร้าว แต่หลังจากพลังอันน่าสะพรึงกลัวทะลวงเกราะม่านแสง มันก็พุ่งเป้ามาทำลายทนายอันโดยตรง!

ทนายอันไขว้แขวนทั้งสองข้างพยายามฝืนเปิดเขตอาคมสีชมพู แต่ชั่ววินาทีต่อมา เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา “ตำหนักเก้าบ้าบออะไร” จากนั้นหวดกำปั้นลงไปอย่างไม่ลังเล

‘ปัง!’ ราวกับว่าโลกได้ตกอยู่ในความเงียบสงบในขณะนี้ ลมฝนพายุก่อนหน้านี้เป็นเพียงเด็กน้อยโหวกเหวกโวยวาย ร่างของลู่ผิงจื๋อกระแทกกับผนังด้านหลังอย่างจังจนพังถล่ม และลอยกระเด็นละลิ่วออกไปด้านหลัง

ทนายอันลดแขนลงด้วยความประหลาดใจพลางมองดูชายหนุ่มตรงหน้าดฮณ๊ฯดฯฌซ,